บททั้งหมดของ เล่ห์ร้อนรัก: บทที่ 61 - บทที่ 70

อลินดาเบิกตากว้างพลางมองเข้าไปในนัยน์ตาสีดำสนิทของเขาอย่างลืมตัวเช่นกัน ในนั้นเธอเห็นเงาของตัวเองอย่างแจ่มชัด และดูเหมือนเงานั้นจะใหญ่และเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงความอุ่นชื้นที่ริมฝีปาก และความอ่อนนุ่มที่แทรกเข้ามาทำให้หญิงสาวตัวแข็งค้างอย่างคนทำอะไรไม่ถูกสมองสั่งให้ผลักเขาออกไป แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับขณะที่อลินดาต่อสู้กับความรู้สึกปั่นป่วนของตัวเองอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของพนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์“คุณลินดาคะ มีตำรวจมาขอพบค่ะ”หญิงสาวตื่นจากภวังค์ เธอรีบถอนริมฝีปากออกมาแล้วลุกขึ้นพรวดพราดไปเปิดประตู จากนั้นก็เดินออกจากห้องของปกเกล้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับไปมองหน้าเขาอีกเลยส่วนคนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องนั้นได้แต่นั่งยิ้มเพียงลำพังราวกับคนเสียสติ เขายกมือขึ้นลูบอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามันเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก“ใกล้ความจริงแล้วเว้ยไอ้ปก”เขาพึมพำกับตัวเองทั้งที่ยังยิ้มไม่หุบ ใจอยากเดินตามอลินดาไปตอนนี้แต่พอคิดอีกที

“ลองดูก็ดีนะครับเฮีย ผมจะได้บอกลูกค้า”“เดี๋ยวเอ็งไปเตรียมทำใบปลิวแจกนะว่าร้านเรามีแบบนี้ คนจะได้แห่มาผ่อนกัน แล้วพวกเอ็งก็โทร. ตามลูกค้าที่เคยกู้แบงค์ไม่ผ่านด้วยว่าสนใจโครงการนี้รึเปล่า จ่ายงวดแรกก็รับรถไปเลยไม่ต้องมีเงินดาวน์ มีแค่บัตรประชาชนกับคนค้ำก็พอ” เขาหยุดพูดแล้วเอนหลังพิงพนักก่อนพูดต่อ“ออกไปแล้วเรียกตุ้มมาหาเฮียหน่อย เฮียจะให้ประกาศรับสมัครบัญชีเพิ่ม” เขาพูดจบก็มีโทรศัพท์เข้ามา ซึ่งหลังจากได้ฟังไม่กี่ประโยค เฮียไช้ก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับเบิกตากว้างพลางโบกมือไล่เซลล์ทั้งสองคนนั้นออกไปจากห้อง“ว่าไงนะ! มึงกบดานไปก่อนเลยนะอย่าให้ตำรวจเจอตัวมึงเด็ดขาดเข้าใจไหม” เฮียไช้กดวางสายแล้วก็แทบสะดุ้งเมื่อมีสายเรียกเข้ามาอีก และคราวนี้คนที่โทร. เข้ามาก็ทำให้เขาถึงกับเหงื่อซึมหน้าผาก“ค...ครับท่าน รู้ข่าวแล้วครับ” เขาเดินไปล็อกประตูเพื่อไม่ให้มีคนเปิดเข้ามาได้ยินบทสนทนาของตนกับนที“ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงครับเพราะเรื่องนี้ผมไม่ได้บอกลูกน้องผมเลยสักคน ไอ้จ๊อดไอ้นุก็ไม่รู้เพราะผมเป็

“แต่มึงก็ชอบเขาใช่ไหมลิน” อิทธิพลถามจี้ใจดำ อลินดาทำท่าจะปฏิเสธอีกครั้งแต่กลับพูดไม่ออก“มึงไม่ต้องมาปฏิเสธหรอก นิสัยมึงทำไมกูจะไม่รู้ ถ้ามึงไม่ชอบเขามึงจะยอมไปไหนมาไหนกับเขาหรือ มึงจะยอมให้เขามาพักที่ลอยชายได้เป็นอาทิตย์ ๆ แบบนี้หรือวะ นิสัยมึงน่ะเวลามีคนมาจีบต่อให้เขาทำดีด้วยแค่ไหน เอาใจมึงแค่ไหนแต่ถ้ามึงไม่ชอบซะอย่างใครก็มาบังคับมึงไม่ได้ แต่นี่ไม่ต้องบังคับเลย มึงไปกับเขาโดยสมัครใจ จริงไหมเพื่อน”อิทธิพลหยุดพูดเพื่อให้หญิงสาวได้คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นอลินดามีแฟนเลยสักครั้งจนเขาเคยคิดว่าเพื่อนคนนี้มีรสนิยมแบบหญิงรักหญิงเหมือนยูมิอลินดาเป็นคนสวย รูปร่างหน้าตาดีจึงมักเป็นที่ต้องตาของเพศตรงข้ามอยู่เสมอ และมักโดนเขม่นจากผู้หญิงด้วยกันอยู่หลายครั้ง แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยแยแสใคร หรือหากใครคิดจะหาเรื่อง อลินดาก็ไม่เคยยอมเป็นเป้านิ่งให้โจมตีอยู่แล้ว บรรดาสาว ๆ ในกลุ่มที่นิยมบิ๊กไบค์แต่ไม่ชอบอลินดาจึงพากันเรียกเธอลับหลังว่านางมาร หรือไม่ก็นางปีศาจหน้าสวย“กูไม่เคยรู้เลยว่าเปลวมันจะ...ยังไงกูก็รักมัน

ปกเกล้าปิดเสียงโทรศัพท์และหยิบปืนเก็บเสียงมาถือกระชับไว้ในมือ โชคดีที่ยังมีแสงจันทร์ส่องสว่างจึงทำให้เขามองเห็นทางเดินโดยไม่ต้องกลัวว่าจะสะดุดล้มหลังจากเดินผ่านสวนยางไปได้ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เห็นบ้านไม้ชั้นเดียวปลูกอย่างโดดเดี่ยวกลางไร่มันสำปะหลัง ในบ้านมีแสงไฟสีเหลืองนวลเปิดไว้ แต่ด้านนอกไม่มีคนเฝ้าแม้แต่คนเดียว ทั้งยังไม่มีรถจอดอยู่ทำให้เขารู้สึกเอะใจขึ้นมาทันที แต่กระนั้นเขาก็ยังค่อย ๆ ย่องเข้าไปจนกระทั่งใกล้ถึงตัวบ้านจึงลองหยิบก้อนหินแถวนั้นปาไปที่ประตู ทว่ากลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินคราวนี้ปกเกล้าตัดสินใจเดินดุ่ม ๆ เข้าไปใช้เท้าถีบประตูบ้านจนมันเปิดออก สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของเขาคือความว่างเปล่า ไม่มีอลินดา ไม่มีสิ่งของเครื่องใช้ใด ๆ ในบ้านเลยแม้แต่อย่างเดียว“แม่งเอ๊ย!”เขาถูกหลอกจนได้ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แม้จะรู้สึกเจ็บขาที่ยังเคล็ดจากรถล้มเมื่อตอนเที่ยงที่ผ่านมา แต่เขาก็กัดฟันวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไปถึงรถของตัวเอง เมื่อขึ้นรถได้ก็สตาร์ตเครื่องออกไปจากบริเวณนี้ทันทีพร้อมกับต่อสายไปหาสิงหาอีกครั้ง&ldq

“พี่ปก!” อลินดาร้องเรียกปกเกล้าด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างเขาทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับเอามือกุมขาไว้ข้างหนึ่ง แม้จะเป็นตอนกลางคืนแต่หญิงสาวก็เห็นอย่างชัดเจนว่าขาข้างนั้นของเขาอาบย้อมไปด้วยเลือดสด ๆ จนดูน่ากลัว“เจ็บมากไหม พี่อย่าเป็นอะไรนะ ขอร้องล่ะ ทนหน่อยนะ”เธอไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน ไม่ใช่กลัวภัยร้ายที่กำลังจะมาถึงตัว แต่กลัวผู้ชายตรงหน้าจะเป็นอะไรไป“พี่ไม่เป็นไร อย่ากลัว”เสียงของเขาสั่นพร่า หญิงสาวมองดูก็รู้ว่าเขากำลังอดทนกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอไม่ได้ยินเสียงร้องโอดโอยหลุดออกมาจากปากของเขาแม้แต่คำเดียว หนำซ้ำยังพยายามจะลุกขึ้นยืนให้ได้ปกเกล้าฝืนความเจ็บยืนตัวตรงโดยมีอลินดาคอยประคองไม่ห่าง ชายหนุ่มยกปืนขึ้นเล็งไปด้านหน้าเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเล็งปืนมาทางตนและเดินเข้ามาหาช้า ๆ ขณะที่เขากำลังจะลั่นไกยิงอีกฝ่าย จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีของแข็งฟาดเข้าที่ศีรษะของตนอย่างแรงจนภาพตรงหน้าพร่าเบลอและปืนหลุดจากมือ ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลงไป