All Chapters of เล่ห์ร้อนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

น้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เธอเคยเรียนอยู่เมืองนอกเมืองนา หรือว่าเป็นเจ้าของกิจการสปาหลายสาขาในกรุงเทพฯ นอกเหนือจากนั้นเธอยังเป็นเจ้าของลอยชายเกสต์เฮ้าส์ที่เพิ่งเปิดใหม่อีกด้วย หญิงสาวที่เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติอย่างนั้นน่ะหรือจะมาสนใจผู้ชายวัยใกล้ห้าสิบที่แทบไม่มีอะไรดีนอกจากเงินในบัญชีอย่างเดียวไม่แปลกหรอกที่เฮียไช้จะถูกคนอื่นเอาไปเปรียบเปรยกับคางคก หรือกิ้งก่าคางคกขึ้นวอ หรือกิ้งก่าได้ทอง ล้วนอธิบายตัวตนของอีกฝ่ายได้ดียิ่ง“ก็อย่างที่เฮียเดาไว้นั่นแหละครับ ผู้หญิงคนนั้นคบกับไอ้ปกอยู่ เขาทำงานที่กรุงเทพฯ เป็นพนักงานออฟฟิศทั่วไปนี่แหละ ไอ้ปกมันเปย์ไม่อั้นเหมือนกัน ให้ทั้งรถทั้งคอนโดฯ ที่ไอ้ปกมันไป ๆ มา ๆ ระหว่างที่นี่กับกรุงเทพฯ ส่วนใหญ่ก็ไปอยู่กับแฟนนี่แหละ”แม้จ๊อดจะสืบเรื่องของอลินดาได้เกือบทะลุปรุโปร่ง แต่สิ่งที่รายงานให้ผู้เป็นนายฟังกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะรู้นิสัยของเฮียไช้ดีว่าถ้าตนบอกทุกอย่างไป คนที่ชอบเอาชนะอย่างเฮียไช้จะต้องตามรังควานหญิงสาวคนนั้นแน่ ยิ่งเธอมีธุรกิจอยู่ที่นี่ก็ยิ่งไม่ปลอดภัย เขาไม่อยากให้ผู้ห

คะนึงนิจลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ทันทีที่เปิดประตูบ้าน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ลอยมากระทบใบหน้าทำให้หญิงสาวยิ้มบาง ๆ อย่างอารมณ์ดีแม่บ้านวัยกลางคนคนหนึ่งรีบปรี่เข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“คุณหนูกินอะไรมารึยังคะ”“ฉันยังไม่หิว คุณพ่ออยู่ไหน” คะนึงนิจถามพลางยื่นกระเป๋าสะพายของตนให้อีกฝ่ายนำไปเก็บ“คุณท่านอยู่ในห้องทำงานค่ะ” พูดจบก็เดินถือกระเป๋าของผู้เป็นนายอย่างระมัดระวังขึ้นไปเก็บบนห้องหญิงสาวเดินไปห้องทำงานของบิดา กำลังจะยกมือเคาะประตูก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงวี้ดว้ายของผู้หญิงก็เดาได้ทันทีว่าคนในห้องกำลังทำอะไรกัน หากเป็นเวลาอื่นตนคงเดินหนีไปแล้วค่อยมาคุยกับท่านทีหลัง แต่วันนี้เธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกให้บิดาทราบ“คุณพ่อคะ แนตกลับมาแล้วค่ะ”หญิงสาวเคาะประตูพร้อมกับพูดให้คนในห้องได้ยิน เสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบไปแล้วเธอจึงยืนกอดอกรอสักพัก ไม่นานนักประตูก็เปิดออกพร้อมกับผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่งในชุดเดรสรัดรูปคะนึงนิจมองอีกฝ่ายด้ว

“ทราบแล้วครับ”หลังวางสายจากผู้ว่าจ้างแล้ว เขาก็ต้องนั่งรออย่างอดทนเพื่อหาโอกาสเหมาะ ๆ ในการลงมือ ซึ่งเขาคิดว่าอาจต้องรอไปอีกหลายชั่วโมงแน่นอนเพราะเวลานี้ปกเกล้าไม่มีรถขับ แต่ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน หน้าที่ของเขาคือต้องทำให้สำเร็จภายในวันนี้ตามคำสั่งที่ได้รับมา ผ่านไปประมาณสองชั่วโมงกว่า ปกเกล้าดูภาพยนตร์จากเน็ตฟลิกจบไปหนึ่งเรื่อง เขาดูเวลา ตอนนี้สิบโมงครึ่งแล้วจึงโทรศัพท์ไปคุยกับสิงหาเพื่อวางแผนตลบหลังคนของเฮียไช้หลังจากที่นัดแนะกับทีมของสิงหาเรียบร้อยแล้ว ปกเกล้าก็ลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตเพื่อใส่เสื้อกันกระสุนไว้ข้างในแล้วใส่เสื้อตัวเดิมทับ จากนั้นก็หยิบหมวกกันน็อกมาถือไว้เพื่อเตรียมตัวออกจากห้อง ครั้นพอนึกขึ้นได้ว่าเขาส่งข้อความไปหาอลินดาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ไม่รู้ป่านนี้เธอจะตอบกลับมาหรือยังจึงเปิดข้อความขึ้นมา ทว่าหญิงสาวยังไม่ได้อ่านข้อความที่เขาส่งไปด้วยซ้ำ“วางโทรศัพท์ไว้ที่ไหนแล้วลืมรึเปล่าเนี่ย ทุกทีต้องตอบมาแล้วนี่หว่า”เขาทั้งสงสัยและเป็นห่วงจึงลองโทรศัพท์ไปหาเธอ แต่หญิงสาวก็ดันปิดเคร

นครินทร์มาถึงสถานีตำรวจในเวลาเที่ยงครึ่ง ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้นั่งเขาก็ได้รับรายงานว่าในเวลาประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่งที่ผ่านมามีเหตุยิงกันบนถนนเลี่ยงเมืองแต่ไม่มีผู้บาดเจ็บ ทั้งยังไม่มีผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ หลักฐานที่เก็บได้มีเพียงปลอกกระสุนตกอยู่ในระยะห่างกันพอสมควรจำนวนสองชิ้น และเศษชิ้นส่วนของรถจักรยานยนต์ตกอยู่ในบริเวณดังกล่าวกับรอยครูดเป็นทางยาวบนพื้นถนน นอกจากนั้นยังพบป้ายภาษีของรถคันหนึ่งตกอยู่ด้วย“นี่ครับผู้กอง” ผู้ใต้บังคับบัญชานายหนึ่งยื่นกระบอกใสส่งให้ ในนั้นมีป้ายภาษีหรือป้ายวงกลมสำหรับรถจักรยานยนต์ม้วนเก็บเอาไว้อยู่ นครินทร์รับมาถือไว้แล้วดึงออกมาดู เห็นทะเบียนรถเป็นจังหวัดบุรีรัมย์จึงพูดว่า“ตรวจสอบละกันว่าเป็นรถของใครแล้วลองติดต่อหาเจ้าของดู เผื่อเราจะได้รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า”“อีกเรื่องครับผู้กอง พอพวกผมลองไปตรวจดูที่ถนนอีกเส้น ตรงนั้นก็มีมอเตอร์ไซค์ไม่มีป้ายทะเบียนจอดอยู่คันหนึ่งแต่ไม่มีเจ้าของ ใต้เบาะนั่งมีกระสุนที่ยังไม่ได้ใช้อยู่หลายนัดด้วยครับ”นครินทร์พยักหน้าพลางครุ่น

“ยังไม่ได้ตรวจละเอียดเลย แต่ที่แน่ ๆ ภายนอกต้องทำใหม่หมดเพราะทั้งบุบทั้งถลอกเยอะอยู่ เอาไว้ที่นี่ก่อนสิพี่จะเช็กดูให้” ได้ยินเชิดบอกมาแบบนั้น ปกเกล้าจึงหันไปบอกอลินดา“พี่เชิดเขามีอู่อยู่น่ะ เอารถให้พี่เขาช่วยทำให้ละกันนะลินดา”“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่” อลินดายกมือไหว้เชิดแล้วพูดอีกว่า“แต่ขอออกไปดูสภาพมันหน่อยนะคะ”“ได้ ๆ ไปดูก่อนเลย อยากให้ทำอะไรเพิ่มหรืออยากเปลี่ยนสีก็บอกพี่ได้” เชิดอาสาอย่างใจดีเพราะเขารู้ว่างานนี้ปกเกล้าจ่ายไม่อั้นอลินดาผงกศีรษะรับ จากนั้นก็หันไปไหว้ลานิรุตติ์กับสิงหา“ถ้างั้นลินกลับก่อนนะคะ”“อืม ไปเถอะ แล้ววันหน้ามาเที่ยวใหม่นะ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ” นิรุตติ์ยิ้มบาง ๆ มองส่งหญิงสาวกับหลานชายเดินออกจากบ้านไปอลินดาเห็นสภาพรถของตัวเองแล้วก็ไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าใด ๆ ที่บ่งบอกว่าไม่พอใจหรือกล่าวโทษคนที่ทำมันล้ม หญิงสาวเพียงเดินดูรอบคันและตรวจเช็กตรงคอและแฮนด์จับเท่านั้นเพราะยังไม่ได้ลองขี่จึงไม่รู้ว่ามันเสียหายมากน้อยแค่ไห