บทที่ 17 ลักพาตัว - 70%

ปกเกล้าปิดเสียงโทรศัพท์และหยิบปืนเก็บเสียงมาถือกระชับไว้ในมือ โชคดีที่ยังมีแสงจันทร์ส่องสว่างจึงทำให้เขามองเห็นทางเดินโดยไม่ต้องกลัวว่าจะสะดุดล้ม

หลังจากเดินผ่านสวนยางไปได้ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เห็นบ้านไม้ชั้นเดียวปลูกอย่างโดดเดี่ยวกลางไร่มันสำปะหลัง ในบ้านมีแสงไฟสีเหลืองนวลเปิดไว้ แต่ด้านนอกไม่มีคนเฝ้าแม้แต่คนเดียว ทั้งยังไม่มีรถจอดอยู่ทำให้เขารู้สึกเอะใจขึ้นมาทันที แต่กระนั้นเขาก็ยังค่อย ๆ ย่องเข้าไปจนกระทั่งใกล้ถึงตัวบ้านจึงลองหยิบก้อนหินแถวนั้นปาไปที่ประตู ทว่ากลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

คราวนี้ปกเกล้าตัดสินใจเดินดุ่ม ๆ เข้าไปใช้เท้าถีบประตูบ้านจนมันเปิดออก สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของเขาคือความว่างเปล่า ไม่มีอลินดา ไม่มีสิ่งของเครื่องใช้ใด ๆ ในบ้านเลยแม้แต่อย่างเดียว

“แม่งเอ๊ย!”

เขาถูกหลอกจนได้ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แม้จะรู้สึกเจ็บขาที่ยังเคล็ดจากรถล้มเมื่อตอนเที่ยงที่ผ่านมา แต่เขาก็กัดฟันวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไปถึงรถของตัวเอง เมื่อขึ้นรถได้ก็สตาร์ตเครื่องออกไปจากบริเวณนี้ทันทีพร้อมกับต่อสายไปหาสิงหาอีกครั้ง

&ldq