All Chapters of PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Chapter 121 - Chapter 130

Chapter 121 Ngumiti siya at biglang tumingin kay Jenny. "Jenny, gusto mo bang mag-juice o cookies?" tanong niya, na ikinagulat ko. Hindi ko inasahan na magiging ganito siya kabait sa mga anak ko. "Cookies po!" masayang sagot ni Jenny. "Ikaw, John? Anong gusto mo?" tanong niya kay John, na tahimik lang at medyo mahiyain. "Juice po," sagot ni John, halos pabulong. Tumawag si Sir Jammie sa intercom at nag-utos na dalhan kami ng snacks. Habang hinihintay namin ang pagkain, patuloy ang pagtitig niya sa kambal, parang hindi siya makapaniwala. Sa bawat segundo, mas lalo akong kinabahan. Ano kaya ang iniisip niya? Bakit parang may kakaiba sa mga tanong at kilos niya? "Ah, Sir Jammie. Maaari na ba kaming umalis? May gagawin pa akong trabaho sa table ko, at baka madisturbo kayo sa inyong trabaho," sabi ko nang may halong kaba. Tumingin siya sa akin, seryoso ang mukha pero kalmado ang tono. "No, I mean, sige lang magtrabaho ka. Pero dito muna sila sa opisina ko habang may ginagawa

Chapter 123Jammie POV"Tarantado ka bang bata ka, Jammie?!" galit na sigaw ni Mommy habang mariing nakatingin sa akin. Halos hindi ako makatingin nang diretso sa kanya dahil ramdam ko ang bigat ng galit niya."Pinakawalan mo sila?! Ano bang iniisip mo, Jammie? Yun na nga! Andyan na yung pagkakataon para maging bahagi ka ng buhay ng kambal mo, hinayaan mo pang makalayo! Brandon, magsalita ka naman! Ang mga apo natin, Brandon!" dagdag pa niya habang umiikot sa opisina ko na parang hindi mapakali.Si Dad, sa kabilang banda, ay kalmado pa rin kahit paano. "Mahal, Heart, kalma lang. Bigyan natin ng oras si Kiera. Mukhang masyado siyang na-overwhelm sa lahat ng nangyari," mahinahong tugon ni Dad. Pero hindi iyon sapat para maibsan ang galit ni Mommy."Panahon na para panindigan mo ang ginawa mo, Jammie! Responsibilidad mo yan, hindi lang sa kambal kundi pati sa ina nila. Kailangan mo silang alagaan at... pakasalan mo si Kiera!" madiin niyang sabi habang tinuturo ako."Mommy, hindi ba pwede

Chapter 125Napabuntong-hininga si Kiera saka nakaluhod sa harap ng kambal. Kitang-kita ko ang kaba sa kanyang mukha habang iniintindi niya ang nararamdaman ng mga bata. Si Jenny at John ay parehong nakatingin sa kanya, halatang naguguluhan ngunit nakikinig nang mabuti."Mga anak," patuloy ni Kiera, mahigpit na hawak ang kamay nila, "siya ang daddy niyo. Noong una, hindi ko alam na siya ang ama niyo dahil hindi sinasadya ang gabing iyon. Pero kahit papaano, iyon ang naging dahilan kung bakit kayo dumating sa buhay ko. At sa totoo lang, iyon ang pinakamagandang nangyari sa akin."Halos hindi ako makagalaw habang nakikinig ako sa bawat salita niya. Puno ng pagmamahal ang boses niya para sa kambal. Pero ramdam ko rin ang takot niya na baka hindi nila ako matanggap.Tahimik ang kambal sandali. Si John ang unang nagsalita. "Siya po ba talaga, Mommy? Siya ang daddy namin?" tanong niya, habang tinitingnan ako ng kanyang mala-dagat na mata—mga mata na tila salamin ng akin.Tumango si Kiera, p

Chapter 127 "Hanggang natapos na kaming kumain, tutulong sana ako sa pag-aayos ng lamesa pero pinigilan niya ako. "'Wag na, Sir Jammie. At isa pa, may pamahiin kasi kami," sabi niya na may ngiti at bahagyang pagngiwi. Nagtaka ako at napakunot ang noo. "Anong pamahiin naman 'yun?" tanong ko, habang nakatingin sa kanya. "Kapag daw may bisitang tumulong sa pagliligpit pagkatapos kumain, hindi na raw sila babalik," paliwanag niya, na halatang nahihiya pero seryoso. Natawa nang bahagya si Mommy Heart. "Ay, ganun ba? Naku, hindi naman kami naniniwala sa pamahiin na 'yan. Pero sige, igagalang namin ang paniniwala ninyo," wika ni mommy dito. Tumayo na si Kiera at nagsimulang magligpit ng pinggan. "Salamat po sa pang-unawa. Ayoko rin po kasing isipin ng mga matatanda rito na pinapabayaan ko kayo," nahihiyang sabi niya sa amin. Tumingin ako sa mga bata na masayang nagkukulitan pa rin habang kumakain ng dessert. Napangiti ako sa eksenang iyon. Ang simpleng pamumuhay nila ay may kakaiban

Chapter 129Ngumiti ang matanda, pero halata ang lungkot sa kanyang mga mata. "Walang anuman, iha. Basta't alagaan mo ang sarili mo at ang mga bata."Tumango si Kiera, sabay halik sa pisngi ng kanyang tiyahin. "Pangako po, Tiya. Hindi ko kayo makakalimutan."Hindi ko napigilang mapansin ang init ng relasyon ni Kiera sa kanyang tiyahin. Lumapit ako at bahagyang yumuko bilang pagbibigay-galang. "Maraming salamat po sa pag-aalaga kay Kiera at sa kambal," sabi ko.Ngumiti ang matanda sa akin. "Kayo po ba ang ama ng kambal?" tanong nito, habang tumitingin nang diretso sa akin."Opo," sagot ko, walang pag-aalinlangan. "At sisiguraduhin kong maibibigay ko ang lahat ng kailangan nila."Tumingin ito kay Kiera at ngumiti nang bahagya. "Iha, mukhang nasa mabuti ka nang mga kamay," sabi niya kay Kiera. "Sige na, mag-ingat kayo sa biyahe."Muling nagpasalamat si Kiera bago kami bumalik sa sasakyan. Habang naglalakad siya pabalik, napansin ko ang bahagyang pamumuo ng luha sa kanyang mga mata."Baki