Chapter 130 Nakita kong sumimangot si Jenny, pero tumango siya sa wakas. "Opo, Daddy. Pero sana po, huwag nating kalimutan na dalawin siya, ha?" sabi niya, halatang nagpipigil ng lungkot. "Hindi natin kakalimutan, Jenny," sabat ni Mommy Heart mula sa likuran. "Gusto rin naming makita ang Lolo ninyo. Napag-usapan na nga namin ng Daddy Brandon ninyo kung paano namin siya matutulungan," dagdag niya na may ngiti upang maibsan ang lungkot ng mga bata. "Talaga po?" tanong ni John, biglang nagliwanag ang mukha. "Oo naman," sabi ni Daddy Brandon. "Gusto naming makilala ang Lolo ninyo at siguraduhin na maayos ang kanyang kalagayan. Huwag kayong mag-alala, anak." Nakita kong ngumiti na ang kambal, bagamat halata pa rin ang pag-aalala sa kanilang mga mata. Napatingin naman ako kay Kiera, na tahimik lang sa kanyang kinauupuan. Alam kong iniisip niya ang hirap na dinaranas ng kanyang ama, pero nagawa pa rin niyang ngumiti sa kambal. "Salamat, Jammie," mahinang sabi ni Kiera habang nakatingin
Chapter 131 Makikita ko sa kanyang mga galak na galak na mukha ang sabik na magkaroon ng koneksyon sa mga bata, at marahil ay may malaking puwang sa kanyang puso na nais mapunan. Ang bawat tanong at sagot ni Sarah ay puno ng malasakit, at alam kong unti-unti nilang magtatagumpayan ang mga unang sandali ng kanilang pagkakakilala. Pinagmamasdan ko sila ng may pagmumuni, natutunan kong ang bawat hakbang na nagaganap ngayon ay isang magandang simula ng isang bagong kwento para sa aming pamilya. Habang hawak-hawak ni Sarah ang kamay ng kambal, tumingin siya sa akin at nagpatuloy. "Hali kayo, ipapakita ko sa inyo ang magiging silid ninyo dito sa mansyon. Sigurado akong magugustuhan ninyo," sabi ni Sarah, ang mga mata niya ay kumikislap sa excitement. "Ay, sandali, Kuya Jammie, ikaw na lang ang mag-utos sa chef cook natin na ipaghanda kayo ng pinakamasarap na hapunan. Naku, sigurado matutuwa si Kuya Jimmie kapag nalaman niyang dito kayo." Napangiti ako sa mga sinabi niya, ngunit sa kabil
Chapter 132Kiera POVHabang kumakain kami, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano kaganda ang hapag-kainan nila. Ang long table ay puno ng masasarap na pagkain, at ang bawat detalye—mula sa pinggan hanggang sa mga nakahain—ay halatang pinaghandaan. Hindi ako sanay sa ganitong karangyaan, pero pilit kong itinago ang kaba ko para sa mga bata.Napatingin ako kay John at Jenny na abala sa pagkain. Halata sa kanilang mga mukha ang saya, lalo na nang magtanong si John, "Mommy, ang sarap po ng pagkain! Ganitong-ganito ba palagi dito sa bahay ni Daddy?"Ngumiti lang ako bilang sagot, pero bago pa ako makapagsalita, sumagot na si Jammie. "Gusto kong maranasan ninyo ang pinakamaganda habang narito kayo. Ang mahalaga, masaya kayong lahat."Napatingin ako kay Jammie. Bakit ganito? Napakabait niya sa mga bata... pati na rin sa akin. Para bang pilit niyang pinaparamdam na kaya niyang punan ang mga pagkukulang ko bilang magulang."Mommy Kiera, tikman mo po itong baked salmon! Ang sarap!" sabi ni Je
Chapter 133 Ngunit ngumiti lang ako at mahinahong nagsabi, "Huwag po kayong mag-alala, sanay naman po akong gumawa ng mga gawaing bahay. Sa amin po, ako rin po ang gumagawa ng ganito." Tila nahihiya pa rin sila, pero nang makita nilang talagang pursigido ako, pinayagan nila akong tumulong. Habang nag-aayos ng plato at naglalagay ng pagkain, mas lalo akong naging komportable. Hindi ko maiwasang mag-isip habang nagtatrabaho. Ang simpleng gawaing ito ay parang nagpapagaan ng loob ko. Ito ang nakasanayan ko, at kahit nasa marangyang mansyon ako, parang nagiging mas natural ang lahat kapag abala ako sa ganitong mga bagay. Maya-maya pa, narinig ko ang mga yabag sa hagdan. Napatingin ako at nakita si Mommy Heart na bumaba. Nagulat siya nang makita akong abala sa kusina. "Kiera, anong ginagawa mo riyan?" tanong niya, halatang nagtataka pero may halong ngiti. "Ah, Mommy Heart, nag-decide lang po akong tumulong dito. Sanay naman po ako sa ganito, at gusto ko rin pong maging kapaki-pa
Chapter 134 Pagkatapos ng sandaling iyon, muling bumalik ang ingay ng pagkain sa mesa, ngunit ramdam ko ang panibagong pag-asa na nabuo sa aking puso. Ang ideya na maaaring makalaya ang aking ama ay nagbibigay ng lakas at dahilan upang mas magpursige pa sa buhay na ito. Habang pinagmamasdan ko ang masayang mukha ng kambal, naisip ko, marahil ay may liwanag pa sa dulo ng madilim na yugto ng aming buhay.Nang natapos kaming kumain, tumayo ako upang magligpit ng pinagkainan. Ngunit bago pa man ako makagalaw nang husto, biglang lumapit si Sarah at mahinang pinigilan ang mga kamay ko."Ay, huwag na, Kiera! Sapat na yung tumulong ka sa paghahanda ng pagkain kanina. Kami na ang bahala rito," sambit niya, sabay ngiti habang marahan akong hinila palayo sa mesa."Nakakahiya naman. Ako na ang maghugas ng mga plato," sagot ko, pilit na kumikilos pa rin.Ngunit umiiling si Sarah, ang mga mata niya puno ng kabaitan at sigla. "Naku, hindi na. Bisita ka dito, at higit sa lahat, pamilya ka na rin na
Chapter 135"Dapat lang," mahinang sabi niya, halos pabulong, pero sapat na para marinig ko. Napakunot ang noo ko at agad siyang tinanong."Ano 'yun? May sinabi ka ba?" tanong ko habang nakatingin sa kanya, sinusubukang basahin ang ekspresyon niya.Ngumiti siya nang bahagya, pero halatang pilit iyon. "Wala. Sabi ko, mabuti naman at maganda ang impression mo kay Emer," sagot niya habang umiwas ng tingin, kunwaring abala sa pag-aayos ng tasa ng kape niya.Hindi ako kumbinsido sa sagot niya. "Sigurado ka? Parang iba ang narinig ko," sabi ko, bahagyang binibiro siya pero may halong pag-usisa."Huwag ka nang mag-isip ng kung ano-ano," aniya, ngayon ay nakangiti nang mas natural. "Ang mahalaga, nagustuhan mo si Emer. Mabuting tao 'yun, at mahal niya si Sarah."Tumango ako, pero hindi nawala ang pakiramdam ko na may ibang kahulugan ang sinabi niya kanina. Hindi ko na lang pinilit na itanong ulit. Sa halip, tumingin ako sa malayo at pilit iniba ang usapan. "Mukhang masaya ang magiging kasal n
Chapter 136 Habang inaayos ko ang gamit ng kambal, hindi ko maiwasang mag-isip ng malalim. Napakabilis ng mga pangyayari sa nakalipas na apat na araw. Ang dating simpleng buhay namin sa Pampanga ay biglang nagbago nang malaman kong ang ama pala ng kambal ay walang iba kundi si Jammie, ang dating boss ko sa kompanya. Ngayon, narito na kami sa mansyon nila, isang lugar na hindi ko kailanman inakalang mapupuntahan ko, lalo na’t kasama ang mga anak ko. Sa kabila ng lahat, hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Masaya ako dahil kasama ko ang mga anak ko at nakikita nilang binibigyang-pansin sila ng ama nila. Pero sa kabilang banda, may kaunting takot at pag-aalinlangan sa puso ko. Tumigil ako saglit sa pag-aayos ng mga damit nina Jenny at John at napatingin sa kanila. Pareho silang masaya habang nagkukulitan sa kama. Napangiti ako. Kahit anong mangyari, sila ang prioridad ko. Pero hindi ko rin maiwasang tanungin ang sarili ko. 'May nobya na ba si Jammie? Kung meron man, paa
Chapter 137Hindi ko maiwasang ngumiti sa kanyang papuri. "Salamat po, Ms. Clara," sagot ko nang magalang."Okay, Clara," putol ni Jammie, sabay tingin sa kanyang relo. "Pakisabi na lang kay Mr. Dela Cruz na antayin ako sa conference room. I’ll meet him in thirty minutes.""Noted po, Sir," mabilis na sagot ni Ms. Clara, ngunit hindi pa rin nawawala ang ngiti nito. Alam kong marami siyang tanong sa isip, ngunit halatang pinipigilan niyang magsalita nang higit pa."Let’s go, Kiera," sabi ni Jammie, sabay lakad patungo sa kanyang opisina. Sumunod ako, habang ang kambal naman ay masayang nagmamasid sa paligid.Pagpasok namin, ramdam ko agad ang bigat ng pagiging CEO ni Jammie. Malaki, moderno, at elegante ang kanyang opisina—tila sumasalamin sa kanyang personalidad. Napatingin ako sa kanya habang tahimik niyang inayos ang mga papel sa kanyang mesa."Komportable na ba ang kambal sa bagong setup?" tanong niya bigla, na ikinagulat ko nang bahagya."Oo naman," sagot ko. "Sobrang excited nila
Chapter 194Nagtinginan sina Kiera at Jammie bago tumikhim ang asawa ng kakambal ko. "Eh kasi, parang... may gusto yata ‘yon kay Claire noon, di ba?"Natawa nang mahina si Claire habang sinandalan ako. "Hala, matagal na ‘yon! Crush lang naman niya ako noon, pero wala namang nangyari."Napangiti ako at inakbayan siya. "Wala akong pake kahit may nagkagusto sa'yo noon, love. Ang importante, ako ang pinakasalan mo!""Yieeeeee!" sabay na kantiyaw nina Jenny at John, na ikinatawa naming lahat."Grabe, Tito Jimmie, parang hindi tumatanda! Kinikilig pa rin kay Tita Claire!" sabi ni Jenny, na lalo pang nagpasaya sa hapunan namin.Maya-maya, dumating na ulit ang delivery mula kay Ramon, at agad naming tinikman ang kanyang specialty dessert. Habang kumakain, biglang sumeryoso si Jammie."Jimmie, kailan kayo lilipat sa bagong mansyon?" tanong niya.Napatingin ako kay Claire at ngumiti. "Siguro next week? Para may oras pa kami makapaghanda at para matulungan din sina Tatay at Nanay sa pag-aayos."
Chapter 192Habang sina Jammie at Kiera ay papunta na sa company, kami naman nina Mom, Dad, Claire, at ang dalawa kong makukulit na pamangkin ay papunta na sa bagong mansyon na bigay nila."Uncle Jimmie, ang laki ba ng bahay?" tanong ni John, habang nakadungaw sa bintana ng sasakyan."Oo naman! Sigurado akong magugustuhan niyo ni Jenny," sagot ko habang inakbayan si Claire."May swimming pool po ba?" excited namang tanong ni Jenny, halos mapatalon sa upuan.Napatawa si Mom. "Siyempre, meron! Para may paglalaruan kayo kapag bumisita kayo sa Tita Claire at Tito Jimmie niyo."Napansin kong mas lalo pang naging excited ang dalawa. Mukhang hindi lang kami ni Claire ang sabik makita ang bahay."Hay naku, siguradong sa pool muna ‘tong dalawang ‘to bago pa kami makapasok sa loob," natatawang sabi ni Dad habang binabagtas namin ang daan papunta sa subdivision kung saan naroon ang bagong bahay.Nang makarating kami, agad akong napahanga sa modernong mansion na nakatayo sa harapan namin. May mal
Chapter 191 "Siya nga pala, anak, Jimmie!" biglang sabi ni Dad, kaya napatingin ako sa kanya. "Bukas na bukas ay pwede niyo nang bilhan ang bagong mansyon na pinatayo ko para sa inyong mag-asawa." Napanganga ako sa narinig ko. "Ano po?! Mansyon?! Para sa amin ni Claire?!" gulat kong tanong, halos hindi makapaniwala. Tumango si Daddy Brandon at may ipinakita pang mga larawan sa kanyang phone. "Oo naman! Hindi ko hahayaang sa maliit na bahay lang kayo titira, lalo na't may parating kayong baby. Dapat maluwag at kumpleto ang magiging tahanan niyo!" Napalunok ako at napatingin kay Claire, na kitang-kita rin ang excitement sa kanyang mga mata. "T-talaga po, Dad?" nanginginig pa ang boses ng asawa ko. "Hindi lang 'talaga,' Claire! Sigurado!" sabat ni Mommy Heart na abot-tainga ang ngiti. "Gusto namin ni Daddy na magkaroon kayo ng sariling bahay na talagang para lang sa inyong pamilya." Biglang napatalon sa tuwa si Jenny at John. "Yay! May bagong bahay sina Tito at Tita! Pwede ba kamin
Chapter 190Jimmie POVHabang naghihintay kami ng aking asawa na si Claire sa pagdating nina Mommy at Daddy mula sa Hawaii, hindi ko mapigilang mapangiti. Ano kaya ang nangyari sa honeymoon ng kakambal ko, lalo na't sumama pa sina Mommy at Daddy pati ang dalawang malilikot kong pamangkin?"Sigurado akong hindi naging normal ang honeymoon nila," natatawang bulong ko sa sarili ko habang iniisip ang mga kalokohan ng kambal.Maya-maya pa, narinig ko ang ingay ng paparating na sasakyan. Pagbukas ng pinto, agad kong nakita sina Mommy at Daddy na abot-langit ang ngiti. Kasunod nila sina Kiera at Jammie, na mukhang pagod pero may kakaibang glow sa kanilang mga mukha. At syempre, nandoon din ang kambal na sobrang excited."Tito Jimmie!" sigaw ni Jenny sabay yakap sa akin. "Ang saya sa Hawaii! Ang daming nangyari!""Talaga? Ano naman ang ginawa niyo roon?" tanong ko, sabik malaman ang mga detalye."Basta, Tito! Sobrang daming funny moments!" sabay tawa ni John. "Pero si Daddy, parang laging may
Chapter 189 Nagpatuloy kami sa paglalakad sa baybayin, ang mga bata ay nagsimulang mangolekta ng maliliit na bato, habang kami ni Jammie at Kiera ay nagtitinginan at nagngingitian. "Naalala mo, Jammie, noong unang panahon, ang mga ganitong simpleng bagay lang ang hinahanap natin?" tanong ni Kiera, ang mata ay nagliliwanag sa kasiyahan. "Oo, I remember," sagot ko "Pero siguro, mas magaan ngayon kasi mayroon na tayong mga anak." Habang pinagmamasdan namin ang lahat ng nagaganap, hindi kami nakaramdam ng pagod. Ang bawat sandali ay puno ng pagmamahal, tawanan, at yakap. Ang lahat ay umaangkop sa atin—ang isang pamilya na puno ng masalimuot na kwento at pagmamahal na patuloy na magiging gabay sa bawat isa. Kinabukasan, maaga kaming nagising at nagsimula nang mag-ayos ng mga gamit. Lahat kami ay abala, pati ang kambal na kahit na bata pa ay tumutulong sa pag-iimpake ng kanilang mga laruan at mga gamit na kanilang ginamit sa buong bakasyon. Habang si Mommy Heart at Daddy Brandon ay aba
Chapter 188Fast ForwardHabang papalapit ang huling araw ng aming bakasyon sa Hawaii, sinulit naming lahat ang bawat sandali. Alam kong bihira lang mangyari ang mga ganitong pagkakataon, kaya't bawat minuto ay nagiging mahalaga sa akin, lalo na't kasama ko ang pamilya ko.Sa beach, naglaro ang kambal na sina Jenny at John kasama ang lola't lolo nila. Si Kiera at ako, hindi namin kayang magpahinga ng buo. Laging may tawa at sigla sa paligid, at ang mga simpleng moments na iyon ang nagpapaalala sa akin kung gaano tayo kaswerte."Masaya akong makasama kayong lahat," sabi ko kay Kiera habang nakatambay kami sa gilid ng beach, pinagmamasdan ang mga bata."Ang saya ko rin," sagot niya, sabay kaway kay Jenny at John na abala sa paglalaro sa tubig. "Wala nang hihigit pa sa ganitong bonding, lalo na't magkasama tayo bilang pamilya."Naglakad kami papunta sa aming mga magulang, si Daddy Brandon at Mommy Heart, na abala sa pagbabantay sa kambal. Habang papalapit kami, narinig namin ang tawanan
Chapter 187 Jammie POV Habang nagpapahinga kami kasama ang kambal, patuloy nilang ikino-kwento ang mga nangyari sa hiking nina lola at lolo. Kahit na pitong taon pa lamang sila, parang ang dami nilang insights at mga kwento na puno ng kasiyahan. "Alam nyo, mom, dad," sabi ni Jenny habang sabay silang naglalaro ng mga laruan, "masaya kami kasi si Lolo at Lola, kahit matanda na, kayang-kaya pa nila mag-hike!" "Totoo, mom, dad," dagdag ni John, "sabi ni Lola, kahit kami, matututo kami mag-hike kapag lumaki pa kami!" Habang sinasabi nila 'yon, hindi ko mapigilang magtawa at tumingin kay Kiera. "Kaya naman pala, gusto nilang matutong mag-hike. Mukhang iniiwasan nila kaming madistract sa mga mas 'adult' na bagay!" Ngumiti si Kiera, at tumango. "Haha, oo nga, mukhang mas maraming natutunan si Lolo at Lola kaysa sa atin! Nakakatuwa lang." Napansin kong ang kambal, bagamat bata pa, ay sobrang mature na mag-isip. Marahil ay dahil sa mga kwento ng lola at lolo nila na puno ng wisdo
Chapter 185Eric POVHabang pinagmamasdan ko si Marga sa tabi ko, ramdam ko ang kaluwagan sa kanyang mga mata. Parang isang bagong tao na muling nakatayo mula sa pagkatalo at handang magpatuloy sa buhay. Nakita ko kung gaano siya nagbago mula nung unang dumating siya sa resort na iyon, puno ng sama ng loob at kalungkutan. Ngayon, naglalakad siya ng may kumpiyansa, at masaya akong maging bahagi ng pagbabago niyang iyon."Dahil dito, Marga," sabi ko habang pinapanood ko siyang nagmamasid sa labas ng bintana, "nasisiyahan akong makita kang masaya. Alam mo, hindi madali ang pinagdaanan mo, at hindi ko alam kung gaano kabigat iyon, pero nakikita ko na kaya mong magpatuloy at magsimula ng panibagong chapter sa buhay mo."Nagngiti siya, at kahit na may pagkamahinhin, may halong pagkabigla sa kanyang mga mata. "Hindi ko rin akalaing darating ako sa puntong ito," sabi niya. "Minsan, pakiramdam ko parang hindi ko kayang mag-isa, pero nararamdaman ko na ang mga hakbang ko ay patungo sa tamang di
Chapter 185 Lumapit sila kay Kiera, at sa sandaling iyon, nakita ko kung paano lumiwanag ang mukha ni Kiera habang yakap-yakap ang mga anak niya. "Ano'ng ginagawa mo dito, Tita Marga?" tanong ni John, na nakataas ang kilay. "Nag-aalala lang ako sa Mommy ninyo," sagot ko, pilit ang ngiti. Ngunit sa halip na maaliw, tumingin ang kambal sa akin na parang alam nilang may hindi tama. "Hindi kailangan ni Mommy ng tulong mo," diretsahang sabi ni Jenny, sabay hawak sa kamay ni Kiera. Tumayo si Kiera, hinarap ako, at may mahinahon ngunit matatag na ekspresyon sa kanyang mukha. "Marga, salamat sa pag-aalala, pero kaya ko ang sarili ko. Alam kong babalik si Jammie agad. At kahit ano pa ang mangyari, hindi mo kami mapaghihiwalay." Napaatras ako. Ang plano kong guluhin ang isip ni Kiera ay nauwi sa wala. Bago pa ako makasagot, dumating si Jammie. "Ano'ng nangyayari dito?" tanong niya, na halatang nagtataka kung bakit naroon ako. Tumalikod ako kay Kiera at ngumiti ng pilit kay Jammie. "Nag-