All Chapters of คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด: Chapter 31 - Chapter 40

สิ้นคำกล่าวนั้นท่านอ๋องก็เริ่มจูบนางอีกครั้งทันทีเพื่อมิให้นางได้เอ่ยสิ่งใดขึ้นมาอีก เขาพยายามจะอ่อนโยนกับนางให้มากที่สุดเนื่องจากเป็นครั้งแรกของทั้งคู่ อีกอย่างแม้ว่าบรรยากาศจะเป็นใจมากเท่าใดแต่เขาก็มิได้อยากให้ครั้งแรกของนางเจ็บปวดและทรมานจนไม่เป็นที่น่าจดจำ“อื้อ…. อื้อ”เสียงร้องในลำคอทำเอาเขาแอบตกใจเล็กน้อยเมื่อเล็บของนางเริ่มจิกมาที่ต้นคอของเขา มังกรยักษ์ค่อย ๆ สอดเข้าไปได้เพียงครึ่งทาง“อาา…แน่นมาก เหยาเหยาเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“อื้อ ไม่เป็นไรเพคะ อ๊าา!!”เมื่อนางบอกว่าไม่เป็นไรเขาจึงตัดสินใจดันกายเข้าไปจนสุดเพราะนางเริ่มปรับตัวกับเขาได้แล้ว ไม่นานมังกรยักษ์ก็เข้าไปด้านในจนสุด ซึ่งเขากลับรู้สึกทรมานมากกว่าเดิม เพราะมันทั้งคับแน่น ร้อนและตอดรัดรุนแรงจนแทบทนต่อไปไม่ไหว เสียงครางต่ำราวกับจะขาดใจของเขาทำเอาหลีม่านไม่กล้าขยับกาย แม้จะยังเจ็บอยู่แต่ก็ค่อย ๆ ทุเลาลงมากแล้ว“ห่าวหราน อ๊าา”“เหยาเหยา ข้าจะเริ่มขยับแล้วนะคนดี อาา…”หลังจากนั้นพวกเขาก็แทบจะมิได้พูดอะไรอีก นอกจากเสียงครวญครางและสลับกับจุมพิตดูดดื่มที่ผลัดมอบให้กัน บัดนี้หลีม่านค่อย ๆ ปรับตัวได้และเริ่มเป็นฝ่ายรุกคืนบ้างแล้ว

“พระองค์ทรงตรัสสิ่งใดออกมา…อ๊ะ! ห่าวหรานท่านอย่านะ จะทำอะไร อ๊า...”หยางห่าวหรานดึงนางเข้ามาใกล้ ๆ ภายในสระเริ่มอุ่นขึ้นแล้วและเขาเองก็รู้ว่านางเองก็เริ่มมีกำลังกลับคืนมา เห็นได้จากแรงที่พยายามดันตัวเขาออก“พวกเราจะสักกี่ครั้งที่เรามีโอกาสได้มาถึงสระเหมันต์เช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อยากพลาดโอกาสที่จะทำบุตรที่มีสุขภาพยอดเยี่ยมหรอกนะ เจ้าเองก็คิดเช่นนั้นใช่หรือไม่”“แต่ว่าพวกเรา…”“จนถึงตอนนี้เจ้ายังกล้าคิดจะถอนหมั้นข้าอีกงั้นหรือ เจ้าคิดว่าข้าจะยอมง่าย ๆ หรือฟางหลีม่าน”“แต่พวกเราต้องรีบกลับนะเพคะ”“ไม่ต้องห่วงหรอก หลังจากแช่น้ำจากสระเหมันต์แล้วเราก็แข็งแรงมากขึ้น อีกอย่างขากลับต้องรวดเร็วกว่าขามาอยู่แล้วเพราะเป็นเส้นทางลงเขา”“แต่ว่าพวกเราพึ่งจะ….”คำพูดถูกดูดกลืนหายลงไปทันที เมื่อท่านอ๋องที่ทนมานานแล้วเริ่มจุมพิตนางในสระเหมันต์ ท่ามกลางบัวสัตตบุษย์สีแดงที่อยู่รายรอบ ลิ้นหนาพันเกี่ยวตวัดไปมาจนหลีม่านแทบจะหายใจไม่ออก นางตอบรับเขาและเริ่มโอบรอบคออีกฝ่าย“โชคดีที่เจ้าถอดชุดนอกออกไปแล้ว ข้าจึงไม่ต้องเหนื่อย”“อ๊ะ ห่าวหราน อ๊าา”ร่างของนางถูกยกขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อเขาจะได้ชื่นชมยอดปทุมสีสวยตรงหน้า

“หม่อมฉัน… หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยถามเจียวจูอีกเลย แต่นับตั้งแต่ลงเขามาเขาเองก็ไม่เคยเห็นหยวนเสี่ยวผิงมาที่สกุลตงเช่นกัน ซึ่งเรื่องนี้คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเจียวจูที่รีบไปบอกเรื่องนี้กับเขา“ท่านอ๋องควรจะไปนอนที่ห้องของพระองค์นะเพคะ”“ได้สิเช่นนั้นคืนนี้เราไปนอนที่นั่น ดีเหมือนกันห้องของข้าอยู่ไกลจากเรือนหน้า เจ้าร้องเสียงดังได้โดยไม่มีผู้ใดสงสัย”“หยางห่าวหราน!! ข้ามิได้หมายความแบบนั้นคือ…ว้าย!! ปล่อยข้าลงนะคนบ้า”“เจ้าจะร้องจนอี้หลงและคนทั้งจวนมาเห็นเจ้าถูกข้าอุ้มเข้าห้องในสภาพนี้ก็ร้องดัง ๆ ไปได้เลยนะเพราะว่าข้าไม่คิดจะถือสา ถึงอย่างไรเจ้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพระชายาของข้าแล้ว”“ท่านมันบ้า หยางห่าวหรานปล่อยข้าลงนะ”“ปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”เขาพานางเข้ามาในเรือนฝั่งตะวันออกที่อี้หลงจัดเป็นเรือนพักให้เขาพักระหว่างอยู่ที่นี่ เมื่อเดินมาถึงเหล่าองครักษ์ก็รีบเดินออกมาด้านนอก ห่างจากตัวเรือนมากพอสมควรก่อนที่ประตูหน้าเรือนจะปิดลงพร้อมกับท่านอ๋องและฟางหลีม่านที่เดินเข้าไปด้านใน“อื้อ…อ๊ะ ท่านอ๋องเพคะ”“อย่าห้ามข้าอีกเลยนะ หลายวันมานี้เอาแต่นอนกอดเจ้าเพียงอย่างเดียว แล

วันถัดมา หลีม่านที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วก็เร่งให้เจียวจูทำผมให้ใหม่และสวมเสื้อผ้าแบบทะมัดทะแมงจนเจียวจูเอ่ยถาม“คุณหนูเหตุใดจึงสวมชุดนี้อีกแล้วเล่าเจ้าคะ ท่านจะไปกับท่านอ๋องด้วยงั้นหรือ”“ใช่แล้ว คืนนี้ข้าจะไปพร้อมกับท่านอ๋องและพี่ใหญ่เพื่อไปมอบยาถอนพิษ พี่ใหญ่จะนำกำลังออกนอกเมืองไปก่อน พวกข้าจะตามไปทีหลังเพื่อป้องกันมิให้พวกซีเป่ยเล่นไม่ซื่อ”“แต่ว่า! เหตุใดท่านต้องไปเสี่ยงอันตรายเช่นนั้น เหตุใดไม่ให้ยาไปกับท่านอ๋องเล่าเจ้าคะ คุณหนูเจ้าคะนอกเมืองมันอันตรายแค่คุณชายใหญ่กับท่านอ๋องก็น่าจะควบคุมสถานการณ์ได้นะเจ้าคะ”“แต่ข้าเป็นผู้ทำยาถอนพิษนี้ขึ้นมา ข้าก็ต้องไปบอกวิธีกินให้เขาทราบจะได้ไม่ว่าพวกเราลับหลังได้อีก”“แต่ว่า!”“เจียวจู เหตุใดเจ้าดูร้อนรนมากกว่าข้าเสียอีก เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือไม่”“คือว่า…”หลีม่านหันไปมองสาวใช้คนสนิทที่อยู่กับนางมาตั้งแต่เล็ก ๆ หลีม่านไม่เคยเห็นเจียวจู สาวใช้ข้างกายของตัวเองสั่นและดูลนลานมากขนาดนี้มาก่อน “เจียวจู”“ไม่มีเจ้าค่ะคุณหนู ข้าแค่เป็นห่วงท่านเท่านั้น”“ช่างเถอะข้าไม่เป็นอะไรหรอก เจ้ารีบไปเตรียมสำรับเย็นเถอะข้าจะไปหาพี่ใหญ่สักหน่อย”“เจ้าค่ะ”เจียวจ

“เร็วเข้า! องค์ชายสามถูกยิงเข้าที่ไหล่!”“ธนูนั่นมาจากที่ใดกัน!”เมื่อพวกเขาหันไปเหล่าพลธนูที่ซ่อนตัวอยู่ตามไหล่เขาก็ระดมยิงทหารของซีเป่ยทีละคนจนเกือบหมดเหลือเพียงองครักษ์ขององค์ชายสามเพียงไม่กี่คนเท่านั้น“องค์ชายสาม วันนี้ท่านกลับไปเถอะอย่าลืมว่าเรายังมีเรื่องที่ต้องเจรจากันอีกในอีกสองวันข้างหน้า”“นี่เจ้าคิดว่าข้าจะยังจำเป็นต้องเจรจาอีกงั้นหรือในเมื่อข้ากินยาถอนพิษแล้ว อีกอย่างสกุลหยวนในตอนนี้คงเหลือแต่เถ้าถ่านเท่านั้น ข้าไม่จำเป็นจะต้องต่อรองใด ๆ อีก”“มีเพียงคนโง่เช่นท่านเท่านั้นที่คิดว่าในเมืองลู่โจวจะไม่มีคนของท่านอ๋องอยู่”ฟางอี้หลงพร้อมกับทหารที่เหลือวิ่งเข้ามานับสิบนาย องค์ชายสามตกใจจนต้องถอยร่นออกมา ทหารที่เหลือล้อมทั้งหมดเอาไว้ องค์ชายสามพึ่งรู้ในตอนนี้เองว่ามิอาจสู้กลยุทธ์ศึกของหยางห่าวหรานได้เลยไม่ว่าจะเป็นเมื่อใด“พวกเจ้า…”“ขอโทษด้วยนะองค์ชายสาม ในเมื่อท่านจงใจเล่นสกปรกก่อนข้าก็แค่ย้อนเกล็ดท่านนิดหน่อยเท่านั้น”“หมายความว่า…”“อี้หลง เจ้าบอกเขาสักหน่อยสิ”ฟางอี้หลงหันไปมองหน้าองค์ชายสามที่ยังตื่นกลัวอยู่ตรงหน้า“ข้านำคนของที่ว่าการและทหารของลู่โจวล้อมที่สกุลหยวนก่อนที่