All Chapters of คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด: Chapter 51 - Chapter 60

หยางห่าวหรานไม่รั้งรอที่จะไปที่โรงน้ำชาทันที เขาจะไม่ยอมให้นางหนีไปไหนได้อีกแล้ว จากลู่โจวสู่ซีโจวคนเดียวที่ปรารถนาจะพานพบมากที่สุดในพระทัยก็คือฟางหลีม่าน“เหยาเหยา!”“ถะ ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”หยางห่าวหรานรีบปล่อยมือสตรีในชุดสีขาวทันที นางมิใช่ฟางหลีม่านแต่เป็นสตรีอื่นที่นั่งอยู่ที่นี่เท่านั้น แต่เขาไม่มีทางจำผิด เมื่อครู่นี้นางอยู่ที่นี่“ขออภัยแม่นาง”“มิได้เพคะ”ห่าวหรานรีบวิ่งไปทั่วโรงน้ำชาเพื่อหาฟางหลีม่านแต่ก็ไม่พบ นี่เขาคงคลาดกับนางเสียแล้ว“เหยาเหยาเจ้าใจร้ายกับข้าเกินไปแล้ว ยิ่งทำเช่นนี้ข้าก็ยิ่งไม่ยอมแพ้”“ท่านอ๋อง องค์หญิงฟื้นแล้วตอนนี้ออกเดินทางต่อได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ต้าเป่า…เจ้าเห็นเหยาเหยาหรือไม่”“พระชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ พระองค์อยู่ที่นี่หรือแต่กระหม่อมไม่เห็นคนที่ละม้ายพระชายาเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ช่างเถอะ เอาไว้ไปหานางที่จวนก็แล้วกันตอนนี้รีบเข้าวังก่อนเถอะ”“พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องเสด็จออกไปแล้ว หลีม่านที่แอบอยู่ด้านในห้องส่วนตัวค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา ไม่คิดว่าเขาจะพรวดพราดมาเช่นนี้ หากว่าสตรีโต๊ะข้าง ๆ ไม่พูดนางก็คงวิ่งมาหลบไม่ทันเป็นแน่“คุณหนูท่านมาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ ขบวนเสด็จเ

“ท่านว่าอะไรนะ ท่านอ๋องยังมิได้มอบยาถอนพิษให้ท่านแล้วให้ท่านนั่งรถม้าเดินทางไกลมาถึงที่นี่งั้นหรือเพคะ”“ฟางหลีม่าน นอกจากเจ้าแล้วเจ้ายังคิดว่าคนผู้นั้นเขาสนใจผู้อื่นด้วยงั้นหรือ เจ้าไม่รู้หรือว่าขนาดพี่ชายข้าที่ว่าโหดเหี้ยมและเข้มงวดแล้ว ยังสู้ปลายเล็บของอ๋องกระหายเลือดผู้นี้ยังมิได้เลย”“องค์หญิงไม่ต้องกังวล หม่อมฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง หากว่าพระองค์ไม่มอบให้หม่อมฉันจะไปเอายามาให้พระองค์เอง”“หลีม่านที่ข้าพูดเจ้าไม่เข้าใจเลยงั้นหรือ ที่ท่านอ๋องเร่งร้อนพระทัยมาถึงเมืองหลวงก็เพื่อให้เจ้าอนุญาตให้เขามอบยาถอนพิษ เพียงแค่เจ้าเอ่ยปากเขาก็จะยินยอมมอบยาให้ข้า แต่สำหรับข้าน่ะ มีหรือไม่มีชีวิตข้าก็สิ้นหวังแล้ว”“องค์หญิง เหตุใดจึงคิดเช่นนั้นเพคะ”“ตั้งแต่เด็กจนโต สตรีอย่างพวกเราเกิดมาก็ไร้ทางเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นถึงองค์หญิงแต่มันต่างอะไรกับสินค้าที่รอขาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวข้าก่อนหน้านี้เคยจะถูกส่งไปหลายแคว้น แต่เพราะความขี้โรคและสุขภาพที่ย่ำแย่ของข้าทำให้แคว้นอื่นไม่อยากนำข้าไปเป็นภาระ”“องค์หญิง แต่หม่อมฉันคิดว่าโรคที่พระองค์เป็นนั้นมิได้ร้ายแรงอย่างที่คิด”“ใช่ ข้าย่อมรู้ดี

“ข้าเข้าใจแล้ว “ท่านพี่รอง” จากนี้ข้าจะเรียกท่านว่าพี่รองได้หรือไม่”“ดีมากน้องเล็ก จากนี้ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายตัวเองด้วยยาพิษนี้อีก ข้ารับปากเจ้าว่าจะพยายามขอร้องนางให้รักษาเจ้าให้หายขาด”“ข้าคิดว่านางอาจจะไม่ยอมช่วยข้า นางคงโกรธข้ามาก”“ข้ามีวิธี”“เช่นนั้นข้าจะช่วยท่าน...พี่รองเรื่องเล่นละครให้เป็นหน้าที่ข้าเถิดเพคะ”กลับมาที่ห้องบรรทมท่านอ๋อง“อะไรนะ! เช่นนั้นเมื่อครู่นี้นางก็เล่นละครงั้นหรือ”“ก็ไม่เชิงหรอก นางคงอยากจะระบายกับใครสักคน เจ้าไม่รู้หรือว่าก่อนหน้านี้อาหลานถือตัวมากนะ นางไม่ยอมให้หมอคนใดมารักษานาง ครั้งก่อนเจ้าทำให้องค์ชายใหญ่แปลกใจมากทีเดียว”“เช่นนั้นเรื่องยาถอนพิษนั่น…”“ข้าไม่ให้นางกินเพราะคิดว่าอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้ยาถอนพิษของสกุลตง อีกอย่างเจ้าอย่าลืมสิว่ายานี้ได้มาอย่างยากลำบาก แม้ว่าข้าจะรู้สึกมีความสุขมากก็ตาม”“ท่าน!!…หน้าไม่อาย”“ทีนี้เจ้าจะหายโกรธข้าได้หรือยัง เรื่องราวทุกอย่างข้าก็พูดไปหมดแล้ว”“เช่นนั้นหลังจากนี้ หากองค์หญิงรักษาตัวจนหายแล้วพวกท่านจะทำเช่นไรต่อ”“อืม ก็คงจะแล้วแต่นางตัดสินใจว่าจะอยากอยู่ที่นี่ต่อ หรืออยากออกท่องเที่ยวแต่ข้ารับปากกับพ

“อะไรนะเพคะ พี่ใหญ่งั้นหรือ”“ใช่ หรือเจ้าไม่เคยสังเกตท่าทีและสายตาของอี้หลงเลยเวลาที่อยู่กับอาหลาน”“เรื่องนั้น…”เมื่อฟางหลีม่านนึกย้อนกลับไป นับตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องเสด็จกลับเมืองหลวง คนที่คุ้มกันองค์หญิงอยู่หน้าขบวนมิใช่ต้าเป่าแต่เป็นพี่ชายของนาง อีกทั้งคนที่พานางมาที่จวนอ๋องด้วยท่าทีที่ตกใจก่าใครก็ยังเป็นฟางอี้หลง“มิน่าเล่า แต่ทำไม!”“เพราะเจ้าอย่างไรเล่า อี้หลงเกรงว่าเจ้าจะเข้าใจผิดเรื่องของข้ากับอาหลาน แต่กลับลืมคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่ชอบนางเข้าไปแล้ว เขากลัวว่าเจ้ามีอคติกับอาหลานจึงไม่กล้าพูดเรื่องเช่นนี้ออกไป ดังนั้นจึงเก็บความรู้สึกเอาไว้จนถึงตอนนี้”“แล้วองค์หญิงคิดอย่างไรเพคะ”“เจ้าไม่เคยถามนางเรื่องนี้สินะ แต่นางก็ยอมให้เจ้ารักษาและตั้งตารอพี่ใหญ่ของเจ้าพาออกไปเที่ยวในเมืองโดยไม่บ่นเรื่องอยากตายแล้วนี่ หรือว่าเจ้าอยู่กับนางมาสองสามวันนี้ไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย เจ้าคงจะยังโกรธนางกับข้าอยู่สินะ”“เรื่องนั้น…”หลีม่านยอมรับในใจว่ายังเคืองใจอยู่ไม่น้อยที่องค์หญิงฉวนหลานกับท่านอ๋องร่วมมือกันแสดงละครหลอกนางให้มาที่จวนอ๋องเพื่อทำการรักษา แม้ว่าทั้งคู่จะมิได้มีเจตนาไม่ดีแต่ส

“เจ้านี่ช่าง… อาาา อย่านะฉวนหลาน อย่าบีบรัดเช่นนั้นข้า…โอว….”นางขยิบร่องรักจนฟางอี้หลงแทบจะทนความเสียดเสียวไม่ไหว เขาถึงกับสั่นและเร่งกระแทกเพื่อให้นางปล่อยแต่อีกฝ่ายกลับสู้กลับด้วยท่าทางที่ยั่วยวนนั่น ไม่นานน้ำรักขุ่นใสก็พุ่งพรวดเข้าไปจนล้นออกมาเพราะพวกเขาใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยามแล้วกับป่าแห่งนี้“แฮก แฮก”“อือ….”ฟางอี้หลงรีบคว้าเสื้อคลุมของนางมาคลุมร่างเอาไว้เพื่อป้องกันอันตรายและเขาก็หวงแม้ว่าจะไม่มีผู้ใดอยู่ที่นี่ก็ตาม แต่เขาก็ไม่อยากให้สายตาของสิ่งมีชีวิตอื่นได้มองนาง แม้แต่ม้าคู่ใจของเขาก็ตาม“ปิงปิงเจ้าหันไปนะ!”เจ้าม้าหนุ่มหันกลับไปสนใจน้ำในลำธารทันทีเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายสั่งด้วยเสียงที่ข่มขู่โดยที่มันไร้ความผิด เอี้ยฉวนหลานหมดแรงในอ้อมกอดของเขาแต่ก็ต้องยอมรับว่านางเอาชนะเขาได้จริง ๆ “ข้าชนะแล้วฟางอี้หลง ท่านแพ้แล้ว”“ก็ได้ ๆ ข้ายอมแพ้เจ้าตั้งนานแล้วเด็กโง่เพียงแต่ชอบหาโอกาสพาเจ้าออกมาเที่ยวเล่นและรอให้เจ้าทนไม่ไหวเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะความอดทนสูงเช่นนี้กันล่ะ ดังนั้นก็เลยต้องใช้ทางลัดนิดหน่อย”เอี้ยฉวนหลานเริ่มนิ่งและคิดตามคำพูดของเขาก่อนจะหันมามองหน้าฟางอี้หลงที่นอน