All Chapters of ท่านอ๋องไร้หัวใจ: Chapter 41 - Chapter 50

เสี่ยวป๋อสังเกตการณ์อยู่หน้าถ้ำใหญ่อย่างน้อยสองสามวันมานี้ โยวเสวียนก็แวะเวียนมาทุกวัน แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาคิดอยากเข้าไปข้างในแต่กลัวว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่นท่านอ๋องคงยังปลอดภัยอยู่ในนั้น ไม่เช่นนั้นโยวเสวียนคงไม่แวะเวียนมาแน่เจิ้งเหมยและคังซื่อฮั่น นั่งดูการละเล่นสนุกสนาน มีทั้งการขี่ม้าชิงธงเตะลูกขนไก่แข่งขัน ชงเมิ่งลงไปร่วมการแข่งขันด้วยเมื่อเขาสามารถทำประตูได้ เจิ้งเหมยปรบมือ เปิดเผยรอยยิ้มที่แสนจะผุดผาดจนชงเมิ่งที่แอบมอง ต้องหลุบตามองพื้นท่านหมอ ย่อตัวนั่งลงใกล้ๆ เจิ้งเหมย“ชงเมิ่ง รับบัญชาจากฝ่าบาทให้มาช่วยเหลือท่านอ๋องห้าในช่วงความวุ่นวายที่ผ่านมา ใจเขาตอนนี้คงอยากย้อนเวลาได้เพื่อจะได้เร่งเดินทางมาช่วยอ๋องห้า จัดการเรื่องยุ่งๆ เพื่อเจ้าจะได้ไม่ต้องทนทุกข์”เจิ้งเหมย ทำตาโตอยู่ๆ ท่านหมอเหตุใดมาพูดเรื่องนี้กับเจิ้งเหมย“ท่านหมอเจิ้งเหมยซาบซึ้งอย่างยิ่ง แต่ไม่อยากให้ไท่จือคิดว่าเป็นความผิดของไท่จือ”ยิ้มเศร้าๆ"ข้ากับชงเมิ่งเติบโตมาด้วยกัน รู้ดีว่าอีกคนคิดเช่นไร เขาเองยังไร้ไท่จือเฟย คอยปรนนิบัติดูแล สายตาที่เขามองเจ้าแปลกไปจากที่มองหญิงนับร้อย""เจิ้งเหมยยินดีอย่างยิ่งท

จินเฉิงอู่ ยืนสงบนิ่งหน้าโลงศพของจินเฉิงหวาง“เสด็จย่า”“ไทฮองไทเฮาทรงแขวนพระศอกับขื่อคา”“เสด็จย่าทำไมถึงได้คิดสั้นเช่นนั้น”“ไทฮองไทเฮาทรงเป็นกังวลเรื่องที่ท่านอ๋องป่วยหนักและ ฝ่าบาททรงประชวร”ในใจเขาเวลานี้มีคำถามมากมาย จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำบอกเล่า แม้คำตอบจะแสนขัดแย้งหากแต่จะถามใครได้ในเวลานี้ เสี่ยวป๋อที่เอาแต่นิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดกับใต้เท้าตู้ที่ควบคุมกำลังองครักษ์และทหารทั้งหมด คนของจินเฉิงหวางหายไปจากราชสำนักจนแทบหมดเหลือเพียงคนที่ยอมก้มหัวให้โยวเสวียนและใต้เท้าตู้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่แวะเวียนถวายพระพรแก่จินเฉิงหวางเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีสนมนางในไม่มีกุ้ยเหริน กุ้ยเฟยแม้แต่สนมเอกตระกูลไป๋ยังถูกกีดกัน ไร้ซึ่งทายาทและองค์ชายองค์หญิง มีเพียงจินเฉิงอู่ที่ยืนสงบนิ่งพร้อมกับโยวเสวียน และใต้เท้าตู้ไม่มีใครกล้าปริปาก แม้กระทั่งตำแหน่งฮองเฮา ขันทีนางในถูกเปลี่ยนตัวจนหมดหากใครแข็งข้อโยวเสวียน ให้ลากตัวไปให้ม้าแยกร่างจนทุกอย่างเงียบเชียบราบเรียบเกินไป ไม่มีการโต้แย้งไม่มีแข็งขืน ใต้เท้าตู้ตรึงกำลัง ทั้งองครักษ์และทัพหลวงยากที่จะย่างกรายเข้าไปได้“คังซื่อฮั่น ข้าไม่เคยได้พบเ

เสี่ยวป๋อหยิบเสื้อคลุมมังกร ที่สวมให้จินเฉิงอู่ ดูแลความเรียบร้อยให้อีกที ใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสัน กับผิวขาวสะอาดตา ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้อง มุ่งไปยังท้องพระโรง ขบวนของชงเมิ่งเดินผ่านประตูวังเข้ามาข้างใน คังซื่อฮั่นแยกตัวออกไปเจิ้งเหมยเดินอยู่ลำดับท้ายสุด ทางเดินทอดยาวเข้าสู่ตัวพระราชวังใหญ่ ป้ายเหนือหัวเป็นแผ่นไม้ขนาดใหญ่สลักคำว่า ...อุดมคติอันสูงส่ง..บนหน้ามุขสูงใหญ่นั่น จินเฉิงอู่ยืนมองขบวนของชงเมิ่งที่เคลื่อนผ่านเข้ามา ร่างเล็กเดินรั้งท้ายสุด อ้อนแอ้นงดงาม ...คุ้นตาจินเฉิงอู่จ้องมองอย่างกับ ...เคยคุ้นเคย.. อาการปวดศีรษะรุมเร้ายกมือขึ้นกุมขมับ อะไรบางอย่างหมุนวนในหัวจนปวดหนึบ มันคือความขัดแย้งกันในสมองส่วนความทรงจำ ที่ฝั่งหนึ่งพยายามจะลืมเพราะฤิทธิ์ยาแต่อีกฝั่งพยายามจะจำเพราะความรักฝั่งตรึง…..หากข้าใช้สมองจดจำเจ้า คงลืมเลือนง่ายดาย แต่ข้าใช้หัวใจเก็บฝังเรื่องราวของเราสอง…..“ฝ่าบาท ขุนนางและเหล่าราชทูตรอฝ่าบาทที่ท้องพระโรงแล้ว”เสียงเสี่ยวป๋อฉุดดึงความคิดทั้งหมดให้สะดุดลง หันหลังก้าวเดินจากตรงนั้นไปทันทีภายในท้องพระโรงกว้างใหญ่เหล่าขุนนางยืนเรียงรายสองฝั่งเบื้องบนบัลลังก

“ข้านับเวลาไว้นี่สองชั่วยามผ่านไปแล้วเกรงว่าเจ้าจะเคี่ยวยาให้ข้าทันหรือไม่”คนทั้งหมดต่างมองหน้ากันไปมา คังซื่อฮั่นผายมือเชิญชงเมิ่ง และท่านหมอ“ข้ากับท่านหมอเห็นทีต้องกล่าวคำอาลาฝ่าบาท เสียที”จินเฉิงอู่ยิ้มมุมปาก“เกรงว่า องค์รัชทายาทที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ถูกเนื้อต้องตัวศิษย์รักของท่านหมอแบบนี้ใจคอจะจากแคว้นซ่งไปง่ายดายเชียวหรือ สมควรรั้งอยู่ที่นี่อย่างไรเสียแคว้นซ่งยินดีต้อนรับองค์รัชทายาทเสมอ หากท่านจะแวะเวียนมาหรืออยู่ที่นี่นานหน่อยข้าจินเฉิงอู่ก็ไม่ขัดข้อง” เสี่ยวป๋อยิ้มแหยๆรู้นิสัยของจินเฉิงอู่ดีว่าหากได้ไม่พอใจสิ่งใดมักจะแสดงออกแบบนี้ ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าเจิ้งเหมยคือพระชายาหากวันไหนจำได้ขึ้นมา ยิ่งน่ากลัวกว่านี้หากใครถูกเนื้อต้องตัวชายาของจินเฉิงอู่ถึงเพียงนี้“ชงเมิ่งอำลาเขาแค่ในแบบของสหาย แต่กลับบางคนมิใช่สหายแต่ก็อยากทำตัวเยี่ยงสหาย”จินเฉิงอู่ขยับตัว หมายจะต่อคำ“ฝ่าบาท เสียเวลามากแล้วให้เสี่ยวซงเคี่ยวยาให้ฝ่าบาทจะดีกว่า”ท่านหมอชิงตัดบทเพราะทั้งสองคนที่กำลังโต้เถียงกันตอนนี้หากมีกระบี่ในมือคงห่ำหั่นกันไปแล้ว เป็นไปได้มากว่าจินเฉิงอู่ต้องตาเจิ้งเหมยไม่น้อยหรือด้วยความทรงจำ

“จะมีปรโยชน์อะไรในเมื่อ เขายังมีโยวเสวียนข้างกายจะสลัดนางทิ้งไปก็ใช่ที่ นางเป็นคนที่ส่งเสริมให้ฝ่าบาทได้นั่งบนบัลลังก์มังกรแห่งนี้”“พระชายากินน่องไก่เสียก่อน น่องไก่จานนี้เป็นฝ่าบาทที่สั่งให้ห้องเครื่องนำมาให้ท่าน ข้าแอบชิมไปแล้วเกรงว่าจะมียาพิษ ต้องระวังป้องกันพระชายาอย่างที่สุด”“อร่อยไหม”“เสี่ยวป๋อยืนยันว่าอร่อยเพราะเสี่ยวป๋อเองก็เกรงว่าจะมียาพิษเช่นกัน” หัวเราะขบขันพร้อมกัน“อันนี้มอบให้ท่าน”ส่งถุงหอมที่เย็บเสร็จแล้วให้คังซื่อฮั่น ที่รับมาพิจารณา ใบหน้าแสดงความพึงพอใจและรู้สึกขอบคุณ“พระชายา ช่างมีน้ำใจ”“อันนี้ของเสี่ยวป๋อ”ความภูมิใจลดลงครึ่งหนึ่ง“ท่านทั้งสอง ดีกับข้าไม่น้อยโดยเฉพาะท่านคังซื่อฮั่นหากไม่มีท่าน ข้าคงไร้ลมหายใจได้มาพบกับฝ่าบาทอีกครั้ง”คนอะไรชอบฉวยโอกาส รังแกกันให้ใจสั่นไหว คอยดูนะจะแกล้งเอาบ้างหากจำได้ขึ้นมาอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเจิ้งเหมยหน้าเง้า“อีกสามชั่วยาม มาใหม่เกรงว่ายายังคงรสชาติแย่เหมือนเดิมแน่ๆ ”เจิ้งเหมยค้อนหลุบตาต่ำขนตางอนงามน่ามอง“เช่นนั้นให้ ท่านเหลียงเป็นคนนำยามา”“ท่านผู้ช่วยหมอจะผิดสัญญากับอาจารย์หรืออย่างไร อาจารย์อุตส่าห์ฝากฝังเจ้าไว้กับข้า