All Chapters of ท่านอ๋องไร้หัวใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“ดูว่าจะปากแข็งได้แค่ไหนกัน” ใช้จมูกคมซอกซอนลำคอขาว“ปล่อย..เพคะฝ่าบาท”“ไม่ปล่อย เพคะหรือเจ้าใช้คำว่าเพคะหรือ“ไม่ ข้าพูดผิดไป ถ้าไม่ปล่อยอย่างนั้นเสี่ยวซงจะตะโกนให้ท่านเหลียงเข้ามา”จินเฉิงอู่ตะโกนขึ้นเสียก่อน“เหลียงซานป๋อ ไปที่ห้องเครื่องตุ๋นน่องไก่มาเยอะๆๆ ข้าหิวเจ้าต้องอยู่ดูการตุ๋นอยู่ที่นั่นให้เขาตุ๋นในแบบที่ข้าต้องการ”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”รับคำวิ่งจากไปทันที เจิ้งเหมยถอนหายใจ“ไม่ได้ทำอะไรเจ้าเสียหน่อยแค่…” จูบเบาๆที่ริมฝีปาก ร่างใหญ่ยังทาบทับอยู่อย่างนั้น ดึงผมที่เกล้าไว้ในแบบผู้ชายของเจิ้งเหมยออกแสงไฟสลัวส่องให้เห็น ผมยาวสลวยกับใบหน้าคุ้นตาใบหน้างดงามจนจินเฉิงอู่แทบหยุดหายใจ ลุกขึ้นนั่งบนแท่นนอนรำพันออกมาเบาๆ เพียงลำพัง“เจ้าเป็นใคร ทำไมข้าถึงรู้สึกว่า ข้าเคย...รักเจ้า” อาการปวดศีรษะรุมเร้าเจิ้งเหมยเห็นว่าอาการของจินเฉิงอู่ไม่ค่อยดีอดห่วงไม่ได้“ฝ่าบาท ฝ่าบาท”ดึงร่างบางมากอดแนบออก จนเจิ้งเหมยรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก“ทำไม...ข้าคิดไม่ออก”อาการปวดหัวรุมเร้ารุนแรง เจิ้งเหมยลูบหลังให้เบาๆ จินเฉิงอู่ดึงร่างบางเข้ามาใกล้ กดริมฝีปากลงบนปากบางอย่างรุนแรงบดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงร

เจิ้งเหมย หมดสติในอ้อมแขนของจินเฉิงอู่ มือสังหารยิ้มมุมปากทหารควบคุมตัวพวกมันยังคุกหลวง กุญแจห้องขังถูกล็อกแน่นหนา“ฝ่าบาท กระบี่อาบพิษซึ่งตอนนี้ข้าพระองค์ยังไม่ทราบชนิดของพิษ”หมอหลวงรายงาน จินเฉิงอู่ผุดลุกขึ้นไปดูเจิ้งเหมยที่นอนหายใจรวยรินไร้สติบาดแผลถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาวยกมือขึ้นลูบแก้มบางเบาๆ“เจ้าต้องไม่เป็นไร สั่งการออกไประดมหมอทั่วเขตวังหลวงให้ หายาถอนพิษ”มือสังหารสองคนนั่งนิ่งอยู่ในคุกหลวง อาหารเช้าถูกนำมาวางไว้ข้างหน้า“กินเสียก่อน อีกไม่เกินชั่วยามจะมีคนมาชิงตัวพวกเจ้าออกไป”มือสังหารสองคน หยิบอาหารใส่ปากเคี้ยวอย่างหิวโหย แต่เพียงครู่เดียวก็ยกมือขึ้นกุมลำคอ พ่นเลือดสดๆ ออกมาวิญญาณถูกดึงออกจากร่างไปพร้อมกัน โยวเสวียนทำอะไรไร้ร่องรอย เดินออกจากคุกหลวงเปิดผ้าคลุมหน้าเดินชมนกชมไม้เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องฆ่าฟันกันขึ้นยื่นมือเก็บดอกเหมยมาดอมดม“ฝ่าบาท มือสังหารสองคนถูกวางยาจนตายท้้งคู่”จินเฉิงอู่ขมวดคิ้ว“กระหม่อมจะตามท่านหมอเทวดาเยียนฉือเพื่อถอนพิษให้ท่านผู้ช่วย”“คังซื่อฮั่น ข้ากับเจ้าเราสองคนเติบโตมาด้วยกัน แม้ระยะหลังนี้จะห่างกันไปแต่ทว่าข้าเชื่อว่าท่านไม่เคยเห็นใครสำคัญกว่า

"ฝ่าบาทได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"เสี่ยวป๋อเดินมาพูดเบาๆ จินเฉิงอู่จ่อคบไฟเข้าในกองฟอน ไฟลุกโชติช่วงลามเลียจากข้างล่างขึ้นสู่ข้างบนคนทั้งหมดพากันก้มหน้านิ่งยกเว้นโยวเสวียนที่มีสีหน้าสาสมใจ"เชิญองค์รัชทายาท ดื่มชาตามธรรมเนียมของแคว้นซ่งที่ตำหนักของฝ่าบาท"โยวเสวียนเอ่ยปากชักชวน"เดิมข้านึกว่าองค์รัชทายาทกับท่านหมอเดินทางถึงแคว้นฉินแล้วนึกไม่ถึงว่ายังรั้งอยู่ที่แคว้นซ่ง คงไม่ได้ตั้งใจมาเปิดหูเปิดตาเท่านั้นอาจมีบางอย่างที่ต้องทำเป็นแน่""ข้าชงเมิ่งชื่นชอบแคว้นซ่ง ด้วยมีหลายอย่างที่แคว้นฉินไม่มี ""จวนอ๋องของข้าบูรณะเสียใหม่เหมาะแก่การพักผ่อน หากองค์รัชทายาทต้องการจะรั้งอยู่ที่นี่นานหน่อยข้ายินดียกจวนอ๋องให้ครอบครองชั่วคราว ดีไหมพระชายา"ประโยคสุดท้ายหันไปทางโยวเสวียน"ดีเพคะ โยวเสวียนกำลังคิดว่าจวนอ๋องน่าหย่อนใจไม่น้อย หากจะรั้งอยู่แคว้นซ่งเพื่อรองานพระราชพิธีแต่งตั้งฮองเฮา จวนอ๋องนับว่าเป็นเรือนรับรองที่ดีทีเดียว"จินเฉิงอู่ยิ้ม"ฝ่าบาท จะแต่งตั้งฮองเฮาเช่นนั้นหรือทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน"ชงเมิ่งเอ่ยขึ้น"ฝ่าบาทนั่งบัลลังก์มาแรมเดือนบัลลังก์ขาดฮ่องเต้ไม่ได้แม้เพียงวันเดียว ข้างกายฮ่

“ฝ่าบาท วันนี้อากาศดี ฝ่าบาทรู้สึกปลอดโปร่งดีหรือไม่”“ข้ารู้สึกศีรษะหนักอึง”ยกมือขึ้นกุมขมับโยวเสวียนยิ้ม“เช่นนั้นโยวเสวียน เคี่ยวยาบำรุงให้ฝ่าบาทอีกที เสร็จแล้วให้นางกำนัลนำมาถวายเหมือนเคย”จินเฉิงอู่ยิ้ม “เจ้าดีกับข้าเกินใครโยวเสวียนยาของเจ้า ทำให้ข้ารู้สึกสบาย”“เช่นนั้นฝ่าบาทจะต้องเสวยยาที่โยวเสวียนเคี่ยวให้ทุกวันจะได้รู้สึกดีขึ้น ในทุกวัน”เดินนวยนาดจากไป ยาที่ให้ในปริมาณน้อยนิดไม่ทำให้ถึงตายเหมือนจินเฉิงหวางแต่กลับทำให้เคลิ้มฝันล่องลอยง่ายต่อการควบคุม โยวเสวียนหารู้ไม่ว่า เสี่ยวป๋อต้องสวมเสื้อที่ทำจากเนื้อผ้าพิเศษชุบด้วยไขมันสัตว์เพื่อกันน้ำไว้คอยรองรับยา เหล่านั้นไว้ในแขนเสื้อ“ฝ่าบาทเมื่อไหร่ฝ่าบาทถึงจะเล่นงานนางเสียที”เสี่ยวป๋อกระซิบกระซาบ“รอจังหวะ และข้ากำลังรอให้เจิ้งเหมยฟื้นขึ้นมา”“ฝ่าบาทอย่ากังวลไปเลยท่านหมอแจ้งข่าวว่า อาการของพระชายาดีขึ้นไม่เกินวันสองวันก็จะฟื้นคืนสติดังเดิม”“คงต้องอาศัยเจ้าแล้วหล่ะเสี่ยวป๋อ ข้าต้องการออกนอกวังเดินทางไปที่จวน ข้าอยากอยู่ตรงนั้นในตอนที่เจิ้งเหมยฟื้นขึ้นมา”เสี่ยวป๋อเลิกคิ้วสูง“หากปฏิเสธคำขอของข้า เจ้าเห็นทีต้องไปเลี้ยงม้าให้ข้าแน่”เ

ไม่อยากจะถอนริมฝีปากออกด้วยซ้ำไป เจิ้งเหมยลืมตาตื่นใบหน้าหล่อเหลาใกล้แค่เอื้อม ลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดอยู่ที่ปลายจมูก"ฝ่าบาท"จินเฉิงอู่ยิ้มดีใจเป็นที่สุดแต่ไม่ยอมถอนริมฝีปากออกกดริมฝีปากลงที่ปากบาง ลิ้นอุ่นควานหาความหวานเหมือนกลับโหยหามานานแสนนาน เจิ้งเหมยเผยอริมฝีปากรับรสจูบซาบซ่าน ยอมรับว่าชอบจูบหวานนี้เหลือเกิน จูบอ่อนโยนยังดำเนินต่อไปช้าๆเหมือนกับเวลาถูกหยุดนิ่งไว้ตรงนี้ จินเฉิงอู่ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ให้เจิ้งเหมยได้หยุดพัก ทั้งที่ไม่อยากปล่อยให้มันหยุดลง ตาคมจ้องมองดวงตากลมโต กดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ด้วยอาการยากจะตัดใจสอดลิ้นอุ่นเข้าข้างในขบเม้มริมฝีปากบางดูดกลืนความหวานซาบซ่านไว้ในความทรงจำให้ได้มากที่สุด"ฝ่าบาท"เจิ้งเหมยเสียงสั่นสะท้าน"ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน""รังแกกันอีกแล้ว"เสียงสั่นระรัว"ใครๆ ก็บอกว่าเจ้าเป็นชายาของข้า แต่ทำไมข้าจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้กลับรู้สึกโหยหาเจ้ามากกว่าข้าวปลา"เจิ้งเหมยแทบจะอดยิ้มไม่ได้กลับคำหวานที่ได้ยิน"ฝ่าบาทหัดพูดคำหวานมาจากไหน แต่ก่อนไม่เคยเห็นว่าคำหวานเหล่านี้จะหลุดจากปาก""นอกจากคำหวานจูบของข้ายังหวานไม่น้อย"แววตากรุ้มกริ่ม"พอแล้วเจ้าค่ะ