บททั้งหมดของ ท่านอ๋องไร้หัวใจ: บทที่ 61 - บทที่ 70

“ท่านหมอ แผนการครั้งนี้แม้จะรัดกุม แต่ด้วยกำลังคนของเราน้อยนิดหากแผนการผิดพลาด เกรงว่าอาจเป็นฝ่ายเพี้ยงพล้ำได้ไม่ยาก”“ด้วยข้าตอนนี้เห็นควรว่าต้องมีผู้ที่สามารถเข้าถึงตัวใต้เท้าตู้ควบคุมตัวเขา ก่อนที่จะได้ส่งข่าวบอกเหล่าทหารนอกเขตวังหลวงให้เข้าช่วยเหลือ”“หลายวันมานี้ใต้เท้าตู้ ส่งทหารประจำการทั้งนอกในไม่เว้น ยากแก่การเข้าถึงแม้แต่บ้านตระกูลตู้ก็เต็มไปด้วยทหารคอยอารักขาดั่งมีศึกสงครามกลางเมือง”ชงเมิ่งพูดตามที่เห็น หลบเลี่ยงการพบปะกับเจิ้งเหมยโดยการออกไปสืบข่าวคราวดีกว่าต้องพบหน้ากันทุกวัน การตัดใจของเขาต้องใช้กาลเวลาเช่นนั้นหรือ ในเมื่อไม่อาจตัดใจก็ต้องไปให้ไกลสุดกู่ก็เท่านั้นแต่ตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำก่อนที่จะไปยังไม่ลุล่วงวังหลวงโยวเสวียนสวมชุดสีแดงงามสง่า แต่ศีรษะไร้ซึ่งมงกุฎจงใจให้เป็นมงกุฎสำหรับฮองเฮาเท่านั้น คืนที่ผ่านมาโยวเสวียนนอนไม่หลับ หวนคิดถึงวาระของตัวเองที่จะได้ขึ้นรั้งตำแหน่งฮองเฮาเคียงข้างจินเฉิงอู่อย่างสง่างามพร้อมเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญว่าเป็นตี่ฮองเฮาแต่บางอย่างกลับวกวนรบกวนจิตใจทั้งภาพใบหน้าของจินเฉิงหวาง ยามที่โยวเสวียนทอดกายให้เขาเชยชม ใบหน้าบวมอืดเขียวคล้ำของศพที

คังซื่อฮั่นนำตัวใต้เท้าตู้ขังในคุกหลวงคุ้มกันแน่นหนารอวันประหาร โยวเสวียนผมเผ้ารุงรังหลุดหลุย ไม่ได้มีความสวยสง่าเหมือนเดิมอีกแล้ว ริมฝีปากซีดขาวแห้งผาก ถูกโซ่ล่ามเข้าที่มือและขาสองข้างคุกเข่าลงข้างหน้า“ฝ่าบาทเห็นแก่ความสัมพันธ์ โยวเสวียนยังไม่อยากตาย”ความตายไม่ช่วยอะไรการอยู่ต่อให้ได้ต่างหากจึงจะสามารถ พลิกฟื้นอำนาจเดิมให้หวนคืนได้ ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ให้ได้ในตอนนี้“ความผิดของเจ้าข้าไม่อาจอภัยได้ แค่เพียงเจ้าสังหารไทฮองไทเฮาก็ยากที่ข้าจะอภัยให้เจ้าได้แล้วยังจะจินเฉิงหวางและผู้อื่นอีกเล่า”กอดขาจินเฉิงอู่แน่น“ฝ่าบาท ที่ผ่านมาโยวเสวียนไม่เคยผิดต่อฝ่าบาทแม้เพียงแต่น้อย”สะบัดขาออกจากการเกาะกุม เจิ้งเหมยมองแล้วเวทนานัก“ฝ่าบาท นางเป็นถึงฮองเฮาแล้วยังเป็นชายาฝ่าบาทมาก่อน”“เจ้า หยุดแสดงความเห็นใจนางได้แล้วฮองเฮาเจ้าก็เป็นเสียแบบนี้”คว้ามือบางมากุมไว้“ฝ่าบาท แค่เพียงละเว้นโทษตาย”“ละเว้นโทษตายกับอยู่ไม่สู้ตาย ข้าขับนางออกจากแคว้นหรือว่าขายไปเป็นทาสดี คนอย่างนางอยู่ที่ไหนก็จะสร้างแต่ความเดือดร้อน ด้วยความไม่รู้จักพอของนางและจิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้นเคือง”“ฝ่าบาทโยวเสวียนไม่กล้า

จีจี้และองค์รัชทายาทชงเมิ่ง ท่านหมอออกเดินทางจาก ออกจากแคว้นซ่ง ท่านหมอเยียนฉือปล่อยให้ม้าของตัวเองเหยาะย่างอยู่หลังสุด จีจี้รั้งม้าให้เคียงข้างชงเมิ่ง“ไท่จือ เราแวะตรงลำธารก่อนถึงแคว้นฉินที่นั่นทิวทัศน์สวยงามไม่น้อย”ไม่พูดจายังคงเฉยชา ใจล่องลอยไปหาใบหน้าหวานของเจิ้งเหมย จีจี้ยื่นมือส่ายไปมาเบื้องหน้าชงเมิ่ง คนบนหลังม้ายังเหมือนไม่รู้สึกตัว“แม่นางเจิ้งเหมย…”ชงเมิ่ง จับมือจีจี้ไว้แน่นจ้องตาด้วยสายตาดุดัน จีจี้ดึงมือกลับแต่อีกคนยังดึงมือไว้แน่น“ใครให้เจ้าล้อข้าเล่น”ดึงมือไม่หลุดจากมือของชงเมิ่งที่บีบจับไว้แน่นเหมือนคีบเหล็กม้าเริ่มย่ำเท้าไปมาอยู่กับที“ท่านหมอ ช่วยจีจี้ด้วย”“เยียนฉืออย่ายุ่ง”ชงเมิ่งออกปากห้ามเยียนฉือที่เอาแต่อมยิ้ม“ข้าน้อยเยียนฉือ ไม่อาจยุ่งแต่เกรงว่าหากกลับไปถึงแคว้นฉินแล้วฝ่าบาทคงตั้งใจให้ไท่จือแต่งไท่จือเฟยเป็นแน่ หากจะยังคงละเมอเพิ้อพกถึงแต่นางต้องห้ามอยู่อย่างนี้”ชงเมิ่งปล่อยมือจากมือจีจี้“เชิญแต่งไท่จือเฟยไปเลย” จีจี้ควับม้าตะบึงนำหน้าไปไกลลิบไม่สนใจเสียงร้องตามของเยียนฉือ“ท่านอ่อนโยนกับนางหน่อยไม่ได้หรือ ฝ่าบาทมีบัญชากับข้าเรื่องให้นางแต่งกับ บุตรชา

“ท่านพ่อนางถึงจุดต่ำสุดแล้ว อีกทั้งสวรรค์มีตาส่งนางมาที่นี่”แววตาปีติดีใจ“ใครกัน”ใต้เท้าหลี่ถามขึ้น พอจะเดาได้บ้างแล้ว“โยวเสวียนอย่างไรเล่าท่านพ่อ คนที่ทำให้เราสองคนพ่อลูกชีวิตพลิกผันจากเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินเป็นรองเพียงจินเฉิงหวางคนเดียวบัดนี้กลับต้องมาลำบากหาเช้ากินค่ำ”“ดี ข้ารอเวลานี้มาแสนนาน”หยิบเงินออกมาจากกระเป๋า“ท่านพ่อไว้เป็นหน้าที่ของอิงฝาน”“เจ้ายินยอมให้มือเปื้อนเลือดเช่นนั้นหรือ”“แต่เดิมข้าอิงฝาน บอบบางอ่อนแอต้องอาศัยการปกป้องจากคนรอบกาย ทำให้ถูกรังแกได้ง่าย ตอนนี้อิงฝานคนนั้นได้ตายไปแล้ว หากชีวิตนางหาไม่คงมีคนที่ยินดีอีกหลายคน ลูกจึงถือว่าได้ทำคุณไม่น้อยแก่คนที่ถูกนางให้ร้าย” แววตามุ่งมั่นโยวเสวียนถูกสั่งให้ขนหินมาสร้างเขื่อนร่วมกับนักโทษอีกหลายคนเสียงตะโกนด่า แส้ในมือกวัดแกว่งเมื่อนักโทษเหนื่อยล้าหาทางทิ้งตัวลงกับพื้น“ลุกขึ้น ใครให้พวกเจ้านอนเดนมนุษย์อย่างพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องพัก”โยวเสวียนกัดฟันหอบก้อนหินหนักอึ้งเดินโซซัดโซเซไร้เรี่ยวแรง อาหารเป็นเพียงแผ่นแป้งแข็งๆ ไร้รสชาติ น้ำก็มีเพียงน้อยนิด แค่พอดับกระหายด้วยภูมิประเทศแห้งแล้ง ขาดแคลนจึงสร้างความลำ

พลันแสงสว่างข้างกายกลับมืดมิด เมื่ออี้หลินเดินถือถาดขนมในมือเข้ามาทุกสิ่งมืดมิดลงทันที่มีเพียงรอบกายของอี้หลินเท่านั้นที่สว่างเรืองรอง คังซื่อฮั่นอ้าปากค้าง ดวงตาพร่ามัว"คังซื่อฮั่น"เสียงเรียกจากจินเฉิงอู่ที่อยู่ข้างกายกลับเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล และเหมือนกับเสียงนั้นเอ่ยออกมาเชื่องช้าด้วยเวลาในขณะนั้นถูกหยุดหรือถูงดึงให้ช้าลงไป"อี้หลินถวายพระพร ฝ่าบาทฮองเฮา องค์ชายน้อย คารวะท่านเหลียงซานป๋อ และท่าน.."หันไปทางคังซื่อฮั่น"คังซื่อฮั่น"เอ่ยปากเบาๆ จนเกือบกลายเป็นกระซิบ แต่ตายังจ้องมองที่อี้หลินตาไม่กะพริบ จินเฉิงอู่เจิ้งเหมยกับเหลียงซานป๋อปิดปากหัวเราะพร้อมกันจินเฉิงเจิน ฟูจินหันมองหน้ากันแบบงงๆ ว่าคนทั้งหมดกำลังหัวเราะอะไรคังซื่อฮั่น"อี้หลิน เจ้านำทางท่านคังไปที่พำนักและช่วยเตรียมน้ำอุ่นให้ท่านคังด้วย"เจิ้งเหมยออกคำสั่งอี้หลินย่อตัวทำความเคารพ"เชิญท่านคังตามข้ามา"คังซื่อฮั่นเดินตามไปอย่างงงๆ เจิ้งเหมยรับเอาฟูจินมาอุ้มไว้จินเฉิงเจินกับฟูจินวิ่งลงจากอ้อมแขนหยิบขนมใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย“เห็นไหม องค์ชายอี้หลินนางทำขนมได้ถูกใจเราสองคนที่สุด”ปากเล็กเคี้ยวขนมไม่หยุด องค์ชายน้อยย