บททั้งหมดของ ฉากรักในคืนฝนโปรย: บทที่ 11 - บทที่ 20

ณาณีมยังคงใช้ชีวิตช่วงลาพักร้อนในแบบที่ชอบ หลังจากกลับจากทะเล เธอก็แบ็คแพ็คไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียว อยากไปที่ไหนเธอก็แค่จองตั๋วเครื่องบินพร้อมที่พัก จากนั้นก็บินไป ชีวิตอิสระแม้จะเหงาบ้าง แต่ความเหงาก็มาพร้อมกับความอิสระ แต่น่าแปลก ทำไมเวลาไปที่ไหนเธอต้องคิดถึงราฮีมด้วย เขามักจะชอบโผล่เข้ามาในความคิดของเธอเสมอๆ สลัดทิ้งเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้สักที ซึ่งความรู้สึกนี้ใช่ว่าจะเป็นแค่ณาณีมคนเดียวเท่านั้น เพราะราฮีมเองก็คิดถึงเธอเช่นกัน ไม่ว่าจะทำงานหนักแค่ไหน สมองส่วนหนึ่งก็ยังคงวนเวียนคิดถึงแต่เธอ “ท่าจะเป็นเอามาก เธอมีสามีแล้วราฮีม เลิกคิด เลิก!” ราฮีมสั่งตัวเองมาเป็นครั้งที่ร้อย แต่ดูเหมือนสมองรวมทั้งหัวใจจะทรยศ เพราะมันไม่ยอมทำตามง่ายๆ แต่ละวันที่ผ่านไป ใช่ว่าความคิดถึงที่ราฮีมมีให้ณาณีมจะลดน้อยลง ยิ่งไม่ได้เห็นเธอเขาก็ยิ่งคิดถึง สงสัยจะตกนรกก็คราวนี้ คิดถึงใครไม่คิด คิดถึงคนที่มีเจ้าของในขณะที่ณาณีมเองก็ยังคงใช้ชีวิตเป็นปกติ หลังหมดวันพักร้อนเธอก็กลับไปทำงาน และก็ตามคาด เ

ราฮีมนั่งจิบชาอุ่นๆ อยู่ในห้องพัก ซึ่งที่นี่ถูกออกแบบและตกแต่งให้เป็นสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ ทุกครั้งที่มาทำงานเขาก็จะมาพักที่นี่เสมอๆ ขณะที่นั่งจิบชาอยู่นั้น ก็ทอดสายตามองไปไกล แม้เวลานี้จะมืดแล้วแต่แสงจันทร์บนท้องฟ้าก็สว่างมากพอที่ราฮีมจะมองเห็นเงาของภูเขาไฟที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งนั่นเป็นสัญลักษณ์ของประเทศนี้ บวกกับท้องฟ้าเปิด จึงเป็นใจให้ท้องฟ้าสวยงาม เขาบินมาทำงานที่ญี่ปุ่นได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว และพยายามเลิกคิดถึงณาณีม แต่ยิ่งพยายามสั่งห้ามตัวเองมากเท่าไหร่ เขากลับยังคงคิดถึงเธอมากขึ้นเท่านั้น “เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังออกมาจากราฮีม นั่นเพราะเรื่องนี้คอยทำให้เขาสติหลุดอยู่เรื่อย ขนาดอยู่ไกลกัน ไม่ได้เจอกันเลย แทนที่เขาจะตัดใจได้ง่ายๆ แต่กลับยิ่งคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงก่อนจะตัดสินใจไปแช่ออนเซ็นคลายเครียดเสียหน่อย ที่นี่มีออนเซ็นไว้บริการลูกค้า แต่ธรรมเนียมของการแช่ออนเซ็นคือต้องเปลือยทั้งตัว ราฮีมเองก็ทำตามธรรมเนียมนั้นอย่างไม่อิดออด ชายหนุ่มเดินไปตามป้ายบอกทางอย่างไม่ลังเล นั่น

ณาณีมตัดสินใจย้ายกลับไปพักในตัวเมือง เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ราฮีมไปมากกว่านี้ เธอรู้ว่าใจเธอนั้นแข็งพอที่จะปฏิเสธความรู้สึกของชายหนุ่ม แค่ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้ก็เท่านั้นเอง เธอมาที่นี่เพื่อทำงาน สร้างอนาคต ไม่ได้มาเพื่อจะหาคู่ เพราะชีวิตเธอมันผ่านอะไรมานักต่อนัก อยู่แบบโสดๆ อย่างตอนนี้ก็สบายดีแล้วส่วนพราวตะวัน ที่บอกณาณีมว่าเธอจะบินไปหาราฮีมที่อังกฤษ ทั้งๆ ที่เธอนั้นบินมาแค่ญี่ปุ่น ก็กำลังเดินช้อปปิ้งอย่างสบายอกสบายใจ งานที่ทำร่วมกับราฮีมนั้นผ่านไปด้วยดี เธอจึงให้รางวัลตัวเองด้วยการ ช้อปปิ้ง ระหว่างที่กำลังเดินซื้อนั่น ซื้อนี่อยู่ สายตาก็มองเห็นใครคนหนึ่งเข้า“พี่แดนนี่” พราวตะวันรีบวางกระเป๋าแบรนด์เนมในช็อปที่กำลังเลือกทันที ก่อนจะรีบจ้ำไปหาดาวิน กลยุทธ์ใส่ไฟเริ่มขึ้น ณ บัดนี้ “พี่แดน มาทำอะไรที่นี่คะ”“ทำงานครับ” ดาวินแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้พบพราวตะวันที่นี่ “แล้วมาพร้อมณาหรือเปล่า พอดีวันบิน พราวเจอกับณาที่สนามบิน

“แค่กๆ...ตะกี้คุณว่าอะไรนะคะ”“ผมรู้แล้วว่าคุณหย่ากับสามี” ณาณีมอยากถามเหลือเกินว่าเขารู้มาจากใคร แต่ถามไปก็เท่านั้น เพราะมันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ “อื้อ…ตอนนี้ฉันเลยเป็นหม้าย”“ถ้าอย่างนั้น เรื่องของเรามันก็เป็นไปได้สิครับ เพราะตอนนี้คุณก็โสดแล้ว” ราฮีมพูดตรงซะณาณีมไปไม่ถูก เขาดีใจที่รู้ว่าเธอโสด แต่ก็น้อยใจนิดๆ ที่เธอเอาแต่บอกเขาว่าแต่งงานแล้ว หรือชอบหยิบเอาอดีตสามีมาแทงกั๊กเวลาอยู่ด้วยกัน “คุณราฮีม”“ให้โอกาสผม ให้โอกาสเราได้รู้จักกันได้ไหมครับ”“คือ…ฉันยังไม่พร้อมจะมีใครจริงๆ ค่ะ ถ้าฉันอยากเริ่มต้นใหม่ ฉันคงสนใจคุณไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว เพราะฉันหย่ากับอดีตสามี ก่อนที่จะมาเจอคุณ และฉันก็พอจะเดาออกว่าคุณคิดยังไงกับฉัน”“ผมชอบคุณ และเพราะเหตุผลนั้น ผมถึงมาอยู่ที่นี่ เพื่อจะได้อยู่ใกล้กับคุณ” ราฮีมเอ่ยเหตุผลออกไปบ้าง ซึ่งณาณีมเองก็มีเหตุผลของตัว

“ไม่เป็นไรค่ะ ณาไม่โกรธ”“ขอบคุณมากครับณา พี่…ขอกอดหน่อยได้ไหม” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ” ณาณีมยิ้มให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกัน สภาวะหน่วงๆ อึมครึมระหว่างณาณีมและดาวินเมื่อครู่ ค่อยๆ หายไป “เฮ้อ...ดีขึ้นเยอะเลย พี่นี่ก็บ้า จะมาหึงอะไรณาตอนนี้เนอะ”“ใช่ค่ะ บ้ามากๆ” คนตรงหน้าเอ่ยรับ นั่นทำให้ดาวินยิ้ม“โอเค กลับไปกินข้าวกันต่อดีกว่า ป่านนี้คุณราฮีมคงนั่งไม่ติดที่แล้ว”“ค่ะ” ทั้งคู่กลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง คราวนี้บรรยากาศดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ดาวินไม่ได้แสดงออกว่าเป็นเจ้าของณาณีม เขาดูผ่อนคลายมากขึ้นผิดกับราฮีมที่นั่งนิ่ง อารมณ์อึมครึมเหมือนพายุจะเข้าชอบกล เมื่อครู่ที่เห็นดาวินพยายามเอาอกเอาใจณาณีมสารพัดเขาก็เดือดปุดๆ มากพอแล้ว แต่พอทั้งคู่กลับมาจากคุยกันสองต่อสอง ที่หายกันไปนานอยู่หลายนาที ทำไมเขาถึงสัมผัสได้ว่าทั้งคู่ผ่อนคลายกันไปมาก หรือว่าเขาสองคนจะตัดสินใจกลับไปอยู่ด้วยกันใ