All Chapters of ฉากรักในคืนฝนโปรย: Chapter 21 - Chapter 30

“มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้เสมอ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่า”“ขอบคุณค่ะ” ณาณีมยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปส่งดาวินเข้าเกท ซึ่งราฮีมก็เดินมาส่งเช่นกัน จากนั้นทั้งคู่ก็กลับโรงแรม ระหว่างทางที่นั่งรถอยู่นั้น ณาณีมเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็เลือกที่จะเงียบ ไว้ค่อยพูดวันหลังแล้วกัน “คุณมีแผนกลับเมืองไทยวันไหนครับ”“อีกสามเดือนค่ะ ทำไมคะ”“นี่คุณย้ายมาทำงานที่นี่นานขนาดนั้นเลยเหรอ” แค่คิดราฮีมก็คอตก แม้จะอยากอยู่ที่นี่ แต่สามเดือนมันก็นานเกินไป เพราะเขาเองก็มีงานที่ต้องทำเช่นกัน “ไม่เห็นจะนานเลย”“กลับไปพร้อมผมได้ไหม” คำขอของราฮีมทำให้ณาณีมนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา “ไม่ได้ค่ะ”“ผมน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ไม่น่าถามเลย”“ฉันเดาเอาว่างานของคุณที่นี่จบแล้วใช่ไหม คุณต้องไปที่อื่นต่อ และหวังให้ฉันไปด้วย”

ราฮีมและณาณีมเดินไปตามถนน ที่นี่แม้จะมีการคมนาคมที่ทันสมัย แต่การเดินทางส่วนใหญ่ก็ยังคงต้องเดินด้วยเท้า“คุณ…จะไม่พูดอะไรกับผมจริงๆ นะเหรอ” ราฮีมเอ่ยถาม เพราะตั้งแต่เดินกันมาณาณีมก็แทบไม่คุยอะไรเลย “จะให้ฉันพูดอะไร”“อะไรก็ได้ โอ๊ย…คุณณา” เสียงอุทานของราฮีมที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้น เหมือนเขาเจ็บปวดกับอะไรสักอย่าง ทำให้ณาณีมหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองชายหนุ่ม “เป็นอะไรคุณ อยู่ๆ ก็ร้องโอ๊ยแล้วยังเอามือกุมปากไว้แบบนั้นอีก” “ผมรู้สึกแปลกๆ อยากให้คุณช่วย” เสียงอู้อี้ของราฮีมเอ่ยตอบ เพราะยังคงเอามือปิดปากไว้อยู่ “ช่วยอะไรคะ?” สีหน้าของณาณีมเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม นั่นเพราะยังไม่เข้าใจว่าราฮีมเป็นอะไร และเขาอยากให้เธอช่วยอะไร “ช่วยถอนพิษให้ผมหน่อย”“ถอนพิษ พิษอะไร” ตอนนี้สีหน้าของณาณีมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ “ก็พิษจากลิปสติกสีแดงๆ ของคุณพราวที่มันติดอยู่บนปากของผมตอนนี้ไง” “คุณราฮีม&hell

เพราะความเมา ทำให้ราฮีมเผลอหลับตรงบันไดหนีไฟ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้พราวตะวันได้กลับออกไปจากห้องเขาแล้ว ชายหนุ่มจงใจหลบอยู่ที่นี่เพื่อรอณาณีมและเพราะหลับ ทำให้เขาไม่เห็นว่าเวลานี้เธอกลับมาแล้ว ณาณีมที่วันนี้รวบรวมความกล้ามาตลอดทั้งวัน ตัดสินใจจะสารภาพบางอย่างออกไป ก่อนที่พรุ่งนี้ราฮีมจะบินไปเมืองไทย เย็นวันนี้ เธอกลับห้องมาพร้อมเบียร์หลายกระป๋อง จากนั้นก็ดื่มเพื่อเรียกความกล้าเสียหน่อย ตบหน้าตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องตัวเองแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องราฮีมด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ณาณีมเคาะประตูไปสองสามครั้ง แล้วเอ่ยเรียกชายหนุ่ม เพราะกว่าเธอจะรวบรวมความกล้าเดินมายืนตรงนี้ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ “คุณราฮีม นี่ฉันเอง” ณาณีมรอให้ราฮีมเปิดประตูให้ แต่ทุกอย่างกลับเงียบ เหมือนกับว่าชายหนุ่มไม่อยู่ในห้องอย่างนั้นแหละ เธอจึงเคาะประตูอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยเรียกเขาอีกหน แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบ ไม่มีการตอบรับใดๆ 

ณาณีมกำลังยืนสระผมอยู่ใต้ฝักบัว ฟองสีขาวเต็มศีรษะ ส่วนหนึ่งไหลไปตามร่างกายอันเปล่าเปลือย ยิ่งทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง ราฮีมก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าไปยืนซ้อนหลังของเธอไว้ และทันทีที่ณาณีมหันกลับมา เธอก็ต้องสะดุ้ง “คุณราฮีม!”“ไว้ค่อยถาม ว่าผมคลายเชือกนั่นได้ยังไง” ราฮีมรีบคว้าเธอเข้ามากอดทันที เวลานี้ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่ก็สัมผัสแนบแน่นร้อนรุ่มไปทั้งตัวเพียงแค่สบตาต่างก็รู้ใจว่าต้องการอะไร แต่ณาณีมก็ยังคงสับสน ลังเลอยู่ในความรู้สึก เธอจึงพยายามผลักชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเสียดสีกับร่างกายเขา และส่วนนั้นของราฮีมที่ตื่นตัวเต็มที่ ก็ยังบดเบียดคลอเคลียอยู่แถวๆ ท้องน้อย ทำให้ใจเธอสั่น ลามไปจนถึงขาที่เริ่มจะอ่อนแรงอีกทั้งๆ ที่เรื่องแบบนี้เธอน่าจะชินได้แล้ว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกประหม่า ตื่นเต้น ราวกับนี่คือครั้งแรกของชีวิตนักก็ไม่รู้ นั่นทำให้เธอหลบสายตาเขา ลมหายใจร้อนๆ ของราฮีมรดอยู่แถวๆ แก้มของณาณีม ก่อนจะช้อนใบหน้าเธอขึ้นแล้วสบตาอีกครั้ง และนั่นเหมือนทำให้กำแพงของความลังเลสับสนของณาณีมพังทลาย

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อม ราฮีมก็ค่อยๆ ส่งตัวเองเข้าสู่ร่างกายของณาณีม ความคับแน่นในครั้งแรกที่แทรกแก่นกายเข้ามายังใจกลางกุหลาบก็ทำให้เขานิ่วหน้า ข้างในตัวณาณีมทั้งนุ่มและอุ่น จนเกิดคำถามว่าณาณีมเคยผ่านเรื่องเซ็กซ์กับอดีตสามีมาบ้างหรือเปล่า ทำไมช่องทางรักของเธอมันถึงได้คับจนเขาจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ใช่ว่าราฮีมจะทรมานเพียงคนเดียว เวลานี้ณาณีมเองก็ทรมานกับขนาดของราฮีมที่ทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก รู้สึกแน่นไปหมด รับรู้ได้ถึงการมีตัวตนของเขาที่กำลังรุกล้ำเข้าสู่ร่างกายของเธอมากขึ้นและมากขึ้น“อืมม์…รู้สึกดีเป็นบ้า” ราฮีมบ่นอุบ เมื่อภายในร่างกายของณาณีมเวลานี้กำลังตอดรัดแก่นกายของเขาแน่นขึ้นราวกับต้องการผลักไสชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พยายามไม่รีบร้อน เพราะอยากอยู่ในตัวของณาณีมให้นานอย่างที่ใจเฝ้ารอ เขาค่อยๆ แทรกตัวเองเข้าสู่ร่างกายเธอช้าๆ เนิบๆ กระทั่งลึกสุดก็หยุดการเคลื่อนไหวแต่…ยังนับหนึ่งไม่ถึงสิบ ราฮีมก็ลุกพรวด ถอนแก่นกายออกจากตัวของณาณีมอย่างรวดเร็วชนิดที่หญิงสาวเองก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น“เอ๊ะ!” ณาณีมอุทานออกมาแค