All Chapters of องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์: Chapter 81 - Chapter 90

 ทั้งสองมาขึ้นรถราง นั่งรอผู้โดยสารคนอื่นขึ้นจนครบไม่นานรถก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทีแรกพ่อทหารกะจะกลับไปนอนบ้านด้วยตัวเองแล้วค่อยตื่นมารับคนรักในวันรุ่งขึ้นทว่าด้วยสายตาอันเว้าวอนของนางรำตัวน้อยเขาจึงตอบตกลงที่จะมานอนค้างแรมอยู่ที่'บ้านใหญ่'ของเจ้าตัวหนึ่งคืนแทนทว่าเมื่อถึงเขาก็ต้องหน้าเหวอ เขาทราบดีจากเรื่องที่แม่นางรำเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเจ้าตัวมาจากบ้านที่มีกินมีใช้ แต่ไม่คิดว่ามันจะมากมายขนาดนี้ พิภพยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งอึ้งสวนเอยน้ำพุเอยมันชวนให้เขานึกถึงเรื่องราวในละครอย่างไรอย่างนั้น"พี่ตรีกลับมาแล้วเหรอครับ"เสียงสดใสของเด็กหนุ่มที่กำลังช่วยคุณลุงคนสวนเล็มพุ่มไม้แว่วมา เสียงรองเท้าหนังเนื้อดีกระทบพื้นปูนเรียบเป็นจังหวะ อดิศรในเสื้อคอปกลายทางกางเกงขาสั้นวิ่งมาต้อนรับพร้อมยกมือสวัสดีอดีตครูฝึก ใบหน้าผ่องใส เครื่องแต่งกายอันมีราคาชวนให้พิภพสงสัยว่า ถ้าเอ็งรวยขนาดนี้แล้วจะมาสมัครเป็นทหารเพื่อ!?เดินเข้ามาภายในแน่นอนว่าถูกต้อนรับเป็นอย่างดี แม้จะบอกว่าเขาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บเองได้แต่เหล่าคนใช้ในบ้านก็อาสาจนเขาปฏิเสธไม่ได้"คุณดิน ใช่

 ตรีศูลที่รีบออกมาก่อนเพราะอายปาก แม้มันจะเป็นคำพูดปกติไม่ได้หวือหวาอะไรมากมายทว่ามันกลับทำให้ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เสียอย่างนั้น ของที่คิดว่าง่ายมันกลับไม่ง่ายเลยจริง ๆ แต่คุณแม่บอกว่าพี่เขาชอบเขาก็จะลองทำไปเรื่อย ๆ ดูจะได้ปรับสมดุลอารมณ์เขินเป็นเด็กแบบนี้ไปในตัวเดินมาเพียงสิบห้านาทีเข้าประตูใหญ่และเดินต่อไปอีกหน่อยก็ถึงหอประชุมที่ตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่กันทั้งนั้น แล้วเขาที่อายุย่างเข้าเลขสามแล้วยังเนียนกับฝูงชนอยู่ไหมล่ะนี่ว่าที่คุณครูถอนหายใจไปพลางหย่อนกายทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สาธารณะใต้ร่มไม้มองเหล่าเด็ก ๆ ที่ต่างจับกลุ่มพูดคุยกันเป็นกลุ่มย่อย ๆ ทำให้นึกถึงลูกศิษย์ตัวเองที่ได้ข่าวมาว่าตอนนี้เจ้านพสอบติดและได้เข้าศึกษาต่อเป็นที่เรียบร้อย ในตอนนี้ที่คณะก็มีเพียงแค่ตาเทิดตาไฮ้คอยสอนดนตรี อย่างว่าเขาต้องกลับไปดูแลคณะบ้างในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ งานคงจะหนักน่าดูแต่ก็คงสนุกพอกันพิธีปฐมนิเทศถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย นักศึกษาแต่ละคณะถูกจัดแบ่งเป็นระเบียบแถวตามป้ายทำให้เขารู้ว่าหลักสูตรที่เขากำลังเรียนมีคนน้อยกว่าใครเพื่อน ทั้งยังมีคนที่น่าจะอยู่รุ่นราวคร

 เนื่องจากแม่นางรำบอกกับเขาเอาไว้ก่อนแล้วว่าช่วงนี้เป็นช่วงของสัปดาห์สอบจึงขออ่านหนังสือดึกหน่อย ซึ่งเขาไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังสนับสนุนและซื้อโคมไฟตั้งโต๊ะมาให้ใช้แทนตะเกียงจะได้ไม่เสียสายตา ดังนั้นคืนนี้เขาจึงต้องเข้านอนไปคนเดียวและปล่อยให้ว่าที่คุณครูทบทวนตำราทว่านานวันเข้าแม้จะผ่านช่วงสอบไปแล้วแก้วก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่ยอมหลับยอมนอน"แก้วนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปเรียนไม่ไหว"พิภพกล่าวขึ้นพลางมองไปยังโต๊ะเขียนหนังสือมุมห้องนอน ตอนนี้ก็ใกล้สี่ทุ่มแล้ว เขางีบหลับไปพักหนึ่งก่อนตื่นมากะจะเข้าห้องน้ำก็ยังคงเห็นแม่นางรำนั่งอ่านหนังสืออยู่ "ขออีกแป๊บหนึ่ง""แป๊บหนึ่งอะไร ตาจะปิดอยู่แล้วนั่น"แม้โฉมงามจะขอเวลาแต่สภาพตอนนี้ใกล้จะหลับเต็มที ไม่รู้ที่วิทยาลัยโครงการให้มาทำหรือเปล่าแก้วถึงได้ตั้งอกตั้งใจอ่านขนาดนี้ พิภพเดินเข้าไปใกล้กะจะดูเสียหน่อยว่าแม่นางรำกำลังเครียดกับเนื้อหาอะไร ทว่าเมื่อคนบนเก้าอี้จับได้ว่าเขากำลังเดินเข้าไปใกล้ก็รีบปิดหนังสือพึ่บพั่บแล้วหากระดาษสมุดอะไรมาบังไม่ให้เห็นหน้าปก อย

 แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่คุณพ่อของบ้านมีหน้าที่ต้องออกไปสะสางงานกับผู้จัดการส่วนตัวเล็กน้อยทำให้ตั้งแต่เวลาแปดโมงถึงบ่ายโมงครึ่งภายในบ้านจึงมีเพียงคุณย่า หลานสาว และแม่นางรำสามคน พวกเขาทราบกันดีว่าช่วงนี้เจ้าตัวออกไปทำธุระค่อนข้างบ่อย จึงมักหาอะไรทำอย่างเขาก็ฝึกทำอาหารให้คล่อง บางครั้งก็สอนหนังสือน้องขวัญเวลาเด็กหญิงได้รับการบ้านมาแต่วันนี้นับเป็นวันพิเศษ กิจกรรมภายในครัวเรือนรอบนี้จึงเป็นการ'จัดงานวันเกิด'ให้พ่อทหาร แต่เดิมคุณแม่เล่าว่าเมื่อถึงวันเกิดใครในบ้านลูกชายหล่อนจะพาออกทานมื้อพิเศษนอกบ้าน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นร้านวิภาโภชนาหรือไม่ก็ร้านที่คนคนนั้นสนใจ ทว่าสำหรับวันเกิดของตนเองแล้วนั้นเจ้าตัวกลับไม่ค่อยให้ความสำคัญเท่าไรนัก มีวันหนึ่งเขาเคยถามวันเกิดกับพี่ดินแต่คำตอบที่ได้คือ'ผมลืมไปแล้วครับ'มันน่าหยิกเสียจริง ทีวันเกิดลูก วันเกิดเขาจำได้แม่น ไม่รู้ว่าหากบอกเวลาเกิดไปด้วยเจ้าตัวคงนั่งจับนาฬิกาสุขสันต์วันเกิดเลยกระมัง ดีหน่อยที่คุณแม่จำได้ว่าวันเกิดเจ้าลูกชายเป็นวันที่เท่าไร เขาจึงพอกะเกณฑ์เวลาที่จะไปซื้อของขวัญได้

 แม้ท้องฟ้าภายนอกยังคงเป็นสีเมฆครามดำมืดมองเห็นดวงจันทร์สีขาวเรืองรองเด่นชัด ทว่าคนงามบนเตียงนอนกลับหยัดตัวลุกขึ้นยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นตากรอบเงินหัวเตียง ทว่าจู่ ๆ ก็มีน้ำหนักกดลงมาบริเวณช่วงเอวทำให้คนเด็กกว่าต้องก้มหน้ามองลงไปก่อนจะเห็นเป็นพ่อนักแสดงที่คงตื่นเพราะเขา พิภพคล้องแขนกกกอดเอวสอบแน่นซุกไซ้ใบหน้าคมจุ่มเนื้อนุ่มไม่ยอมให้แม่คนรักลุกออกไปจากเตียง"พี่ ปล่อยน้อง"แม้ตรีศูลจะพูดไปเช่นนั้นพ่อคนขี้เซาก็ยังคงกอดเอวไว้แนบแน่นประหนึ่งฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ไอ้คนอย่างเขารู้อยู่แก่ใจว่าแม้จะใช้กำลังงัดท่อนแขนออกก็คงไม่เป็นผล เพราะเขาลองมาเป็นสิบเป็นร้อยรอบแต่กลับไม่สามารถสู้แรงของอดีตทหารคนนี้ได้สักนิด"น้องต้องไปเตรียมแต่งตัวแต่งหน้า ฤกษ์หกโมงไม่ใช่เหรอ""ไม่ต้องแต่งแก้วของพี่ก็สวย"นี่น่ะหรือประโยคของคนพึ่งตื่น เขาล่ะเพลียใจเสียจริง"มันใช้เวลานาน""นี่พึ่งตีสองเอง เรานอนต่อเถอะ""ถ้าไม่ปล่อยน้องจะหยิกหูแล้วนะ""ไม่ปล่อ-โอ๊ย!"ทันทีเมื่อร่างกำยำสะดุ้งเพราะความเจ็บแสบบร