เข้าสู่ระบบแชร์
บทพิเศษ ๑ วันครอบครัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-14 18:00:28"ขวัญวันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยค่ะ"
ว่าที่คุณครูคนสวยที่เอ่ยชมสาวน้อยประจำบ้านซึ่งกำลังเดินเตาะแตะออกมาในชุดกระโปรงสีเหลืองลายปักดอกไม้เข้าคู่กับกระเป๋าใบจิ๋วพร้อมกับผมสีดำที่ยาวขึ้นจนสามารถถักเปียสองข้างได้
เด็กน้อยจูงมือคุณย่าออกมายังหน้าบ้าน ก่อนที่หญิงมีอายุจะหันกลับไปปิดประตูลงกลอนบ้านเพราะวันนี้ทั้งครอบครัวมีนัดไปทานมื้อพิเศษร่วมกันเนื่องจากเด็กหญิงขวัญฤดีสอบได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของห้องและครูแก้วที่สอบเข้าวิทยาลัยได้สำเร็จ
ตรีศูลรับหน้าที่เป็นคนจูงมือเด็กหญิง ทั้งสองแต่งตัวเข้าคู่กันอย่างกับนัดกันมา กางเกงสีน้ำตาลไหม้และเสื้อเนื้อละเอียดสีเกาลัดเป็นภาพอันน่าดูชมแก่พ่อทหารเสาหลักของบ้านที่ใส่เสื้อผ้าพอให้ดูได้ ถ้าเมื่อเช้าแม่นางรำไม่ลากเขาเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อคงได้ไปทานมื้อเย็นพร้อมเสื้อขาด ๆ เป็นแน่
"ตายจริง แบบนี้แม่ก็ไม่เข้าพวกอยู่คนเดียวสิจ๊ะ"
แม่เอี่ยมหันมามองเด็ก ๆ ก็นึกอยากจะกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ หล่อนติดใส่เสื้อถักลูกไม้แขนสามส่วนสีขาวรู้แบบนี้น่าจะหยิบตัวที่สีออกเหลืองมาเสียหน่อย
"ใครว่าล่ะจ้ะ กระเป๋าแม่ก
บทที่เกี่ยวข้อง
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๒ ความลับของโฉมงาม
เนื่องจากแม่นางรำบอกกับเขาเอาไว้ก่อนแล้วว่าช่วงนี้เป็นช่วงของสัปดาห์สอบจึงขออ่านหนังสือดึกหน่อย ซึ่งเขาไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังสนับสนุนและซื้อโคมไฟตั้งโต๊ะมาให้ใช้แทนตะเกียงจะได้ไม่เสียสายตา ดังนั้นคืนนี้เขาจึงต้องเข้านอนไปคนเดียวและปล่อยให้ว่าที่คุณครูทบทวนตำราทว่านานวันเข้าแม้จะผ่านช่วงสอบไปแล้วแก้วก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่ยอมหลับยอมนอน"แก้วนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปเรียนไม่ไหว"พิภพกล่าวขึ้นพลางมองไปยังโต๊ะเขียนหนังสือมุมห้องนอน ตอนนี้ก็ใกล้สี่ทุ่มแล้ว เขางีบหลับไปพักหนึ่งก่อนตื่นมากะจะเข้าห้องน้ำก็ยังคงเห็นแม่นางรำนั่งอ่านหนังสืออยู่"ขออีกแป๊บหนึ่ง""แป๊บหนึ่งอะไร ตาจะปิดอยู่แล้วนั่น"แม้โฉมงามจะขอเวลาแต่สภาพตอนนี้ใกล้จะหลับเต็มที ไม่รู้ที่วิทยาลัยโครงการให้มาทำหรือเปล่าแก้วถึงได้ตั้งอกตั้งใจอ่านขนาดนี้พิภพเดินเข้าไปใกล้กะจะดูเสียหน่อยว่าแม่นางรำกำลังเครียดกับเนื้อหาอะไร ทว่าเมื่อคนบนเก้าอี้จับได้ว่าเขากำลังเดินเข้าไปใกล้ก็รีบปิดหนังสือพึ่บพั่บแล้วหากระดาษสมุดอะไรมาบังไม่ให้เห็นหน้าปก อย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-15องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๓ ไม่อยากให้น้องเหนื่อย
นิสัยดื้อดึงของโฉมงามคนรักยังคงเป็นปัญหาภายในของเขาที่ยังคงแก้ไม่หาย ไม่ว่าจะตื๊อจะยกเหตุผลนานานับสิบประการมากรอกหูแม่นางรำก็มักจะไม่ฟังรวมไปถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน"ผมไปก่อนนะครับ""ที่จริงเราไม่ต้องไปก็ได้นะครับ"พิภพเอ่ยไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร แต่ที่แน่ ๆ เขาพูดประโยคนี้ทุกครั้งที่มาส่งคนรักไปชุมพร เพราะเจ้าตัวบอกว่ามีคณะนางรำก็ต้องกลับไปดูแลไม่อยากปล่อยสองตาเอาไว้เพราะเป็นห่วงเกรงว่าคณะดนตรีจะกลายเป็นซุ้มยาดองไปเสียก่อน บวกกับท่านทั้งสองอายุมากแล้วควรหมั่นกลับไปเป็นระยะเพื่อบรรเทางานที่เข้ามา เพราะอย่างไรเสียแม้จะขึ้นชื่อว่าคณะนางรำแต่นักดนตรีก็มีเพิ่มขึ้นมาหลังจากมีสองตากลับมาช่วยฝึกซ้อมอย่างเต็มตัว ตารางงานอะไรก็ควรทำให้ชัดเจน เพื่อไม่ให้เสียชื่อในอนาคต ซึ่งนั่นเป็นสิ่งพิภพเข้าใจโฉมงามในฐานะเจ้าของคณะคนปัจจุบันเป็นอย่างดีทว่าเรื่องของเรื่องคือเจ้าตัวบอกกับเขาแต่เนิ่น ๆ แล้วว่าอยากออกค่าเทอมค่าบำรุงการศึกษาของวิทยาลัยด้วยตนเองเพราะมันไม่ได้มากมายอะไร อย่างไรเสียก็พึ่งจะขอทุนได้ไปเมื่อต้นปี ตลอดหนึ่งปีมานี่อีกฝ่ายจึงเพิ่มตารางงานเข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-16องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๔ วันเกิดพ่อจ๋า
แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่คุณพ่อของบ้านมีหน้าที่ต้องออกไปสะสางงานกับผู้จัดการส่วนตัวเล็กน้อยทำให้ตั้งแต่เวลาแปดโมงถึงบ่ายโมงครึ่งภายในบ้านจึงมีเพียงคุณย่า หลานสาว และแม่นางรำสามคน พวกเขาทราบกันดีว่าช่วงนี้เจ้าตัวออกไปทำธุระค่อนข้างบ่อย จึงมักหาอะไรทำอย่างเขาก็ฝึกทำอาหารให้คล่อง บางครั้งก็สอนหนังสือน้องขวัญเวลาเด็กหญิงได้รับการบ้านมาแต่วันนี้นับเป็นวันพิเศษกิจกรรมภายในครัวเรือนรอบนี้จึงเป็นการ'จัดงานวันเกิด'ให้พ่อทหารแต่เดิมคุณแม่เล่าว่าเมื่อถึงวันเกิดใครในบ้านลูกชายหล่อนจะพาออกทานมื้อพิเศษนอกบ้าน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นร้านวิภาโภชนาหรือไม่ก็ร้านที่คนคนนั้นสนใจ ทว่าสำหรับวันเกิดของตนเองแล้วนั้นเจ้าตัวกลับไม่ค่อยให้ความสำคัญเท่าไรนัก มีวันหนึ่งเขาเคยถามวันเกิดกับพี่ดินแต่คำตอบที่ได้คือ'ผมลืมไปแล้วครับ'มันน่าหยิกเสียจริง ทีวันเกิดลูก วันเกิดเขาจำได้แม่น ไม่รู้ว่าหากบอกเวลาเกิดไปด้วยเจ้าตัวคงนั่งจับนาฬิกาสุขสันต์วันเกิดเลยกระมังดีหน่อยที่คุณแม่จำได้ว่าวันเกิดเจ้าลูกชายเป็นวันที่เท่าไร เขาจึงพอกะเกณฑ์เวลาที่จะไปซื้อของขวัญได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-17องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๕ มีเด็กหึง
"สองปีผ่านไปไวจังน้า"เป็นหญิงแววเจ้าประจำพูดเปิดประเด็น เนื่องจากเมื่อวานเป็นวันสุดท้ายของภาคเรียนที่สี่แต่ละคนล้วนมีสภาพไม่ต่างจากผีตายซากจึงเลื่อนนัดกินเลี้ยงมาเป็นวันเสาร์แทน กระนั้นก็ยังคงมีปัญหาเพราะต่างคนต่างต้องเริ่มเตรียมตัวฝึกงานกว่าจะหาเวลาตรงกันได้ก็ปาไปบ่ายสามโมง"ทีแรกเราไม่อยากมาเรียนต่อเสียด้วยซ้ำ แต่พอได้มาแล้วก็สนุกดีนะครับ""เราก็คิดว่าไม่น่าจะหาเพื่อนได้ตั้งแต่วันแรกเหมือนกัน"เพื่อนทั้งสองได้ยินที่แก้วพูดก็หัวเราะ อย่างเจ้าตัวน่ะเหรอจะหาเพื่อนไม่ได้ เรียนมาสองปีใคร ๆ ก็รู้ว่าแก้วเป็นหน้าเป็นตาให้แก่กลุ่มมากขนาดไหน อาจเพราะเป็นพี่โตสุดในห้องเรียนกระมัง จึงพูดคุยสื่อสารถูกคอกับคณาจารย์ ทั้งยังเป็นที่พึ่งพาให้แก่เพื่อน ๆ คนอื่นในห้องได้อีกแบบนี้จะไม่ให้เป็นที่รักได้อย่างไรไม่นานบริกรสาวก็ถือถาดสังกะสีเคลือบเงามาพร้อมกับค่อย ๆ จัดเรียงจานบนโต๊ะไม้กลม ร้านที่พวกเขานัดมาทานร่วมกันเป็นร้านอาหารไทยทั่วไปมีรสชาติที่ไม่หวือหวามากทั้งยังใกล้กับวิทยาลัย กระนั้นเครื่องเรือนภายในร้านดูสวยสะดุดตาเสริมบรรยากาศให้ลูกค้าที่เข้ามาอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-18องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๖ ขึ้นบ้านใหม่
แม้ท้องฟ้าภายนอกยังคงเป็นสีเมฆครามดำมืดมองเห็นดวงจันทร์สีขาวเรืองรองเด่นชัด ทว่าคนงามบนเตียงนอนกลับหยัดตัวลุกขึ้นยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นตากรอบเงินหัวเตียง ทว่าจู่ ๆ ก็มีน้ำหนักกดลงมาบริเวณช่วงเอวทำให้คนเด็กกว่าต้องก้มหน้ามองลงไปก่อนจะเห็นเป็นพ่อนักแสดงที่คงตื่นเพราะเขาพิภพคล้องแขนกกกอดเอวสอบแน่นซุกไซ้ใบหน้าคมจุ่มเนื้อนุ่มไม่ยอมให้แม่คนรักลุกออกไปจากเตียง"พี่ ปล่อยน้อง"แม้ตรีศูลจะพูดไปเช่นนั้นพ่อคนขี้เซาก็ยังคงกอดเอวไว้แนบแน่นประหนึ่งฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ไอ้คนอย่างเขารู้อยู่แก่ใจว่าแม้จะใช้กำลังงัดท่อนแขนออกก็คงไม่เป็นผล เพราะเขาลองมาเป็นสิบเป็นร้อยรอบแต่กลับไม่สามารถสู้แรงของอดีตทหารคนนี้ได้สักนิด"น้องต้องไปเตรียมแต่งตัวแต่งหน้า ฤกษ์หกโมงไม่ใช่เหรอ""ไม่ต้องแต่งแก้วของพี่ก็สวย"นี่น่ะหรือประโยคของคนพึ่งตื่น เขาล่ะเพลียใจเสียจริง"มันใช้เวลานาน""นี่พึ่งตีสองเอง เรานอนต่อเถอะ""ถ้าไม่ปล่อยน้องจะหยิกหูแล้วนะ""ไม่ปล่อ-โอ๊ย!"ทันทีเมื่อร่างกำยำสะดุ้งเพราะความเจ็บแสบบร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-19องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ **ชี้แจงก่อนอ่าน**
1. นิยายเรื่องนี้อ้างอิงจากเหตุการณ์จริงในช่วงปีพ.ศ.2484(ค.ศ.1941) และภาพยนตร์เรื่อง'ยุวชนทหาร เปิดเทอมไปรบ' ซึ่งอาจมีเนื้อหาคล้ายคลึง แต่อยากให้ทราบเอาไว้ว่า ทุกตัวละคร และบางสถานการณ์ที่เอ่ยถึงกล่าวถึงเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งแต่เพียงเท่านั้น ซึ่งไม่มีเจตนาดูหมิ่นไม่ว่าจะในเชิงส่วนบุคคลหรือสถาบันเลยแม้แต่น้อย ผู้เขียนหาข้อมูล และเกลาเนื้อหาขึ้นด้วยความเคารพในประวัติศาสตร์อย่างแท้จริง2. บางส่วนของนิยายอาจมีเนื้อหาเกินความเป็นจริงเพื่ออรรถรสในการอ่าน3. นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับนักอ่านที่ชื่นชอบ/สนใจ คู่ที่มีอายุ (วัยทำงาน) และ เคะหนวด4. บางส่วนในนิยายอาจมีเนื้อหาที่เป็นข้อถกเถียงระหว่างสองความคิดในแง่การเมือง/สถาบันศาสนา5. บางส่วนในนิยายมีการกล่าวถึงองค์กรทางศาสนา, ความรุนแรง, สภาวะทางจิต, สารเสพติด, การล่วงละเมิดทางเพศในรูปแบบต่าง ๆโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .จำนวนตอน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑ เทศกาลพานพบ (๕๐%)
สงครามโลกครั้งที่สองอุบัติขึ้นแล้ว หากแต่สยามที่ได้เปลี่ยนนามเป็นไทยนั้นยังคงไว้ซึ่งความเป็นกลางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดทั้งสิ้นกระนั้นก็เป็นรู้กันปากต่อปากว่าการเลือกเป็นกลางนั้นถือเป็นการเลือกฝักฝ่ายไปแล้วสิ้น ทว่าเรื่องเช่นนั้นไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของชายแดนและเหล่าประชาชนที่อาจถูกรุกรานจากชาติญี่ปุ่นที่กดดันเข้ามาไม่ต่างจากนาฬิกาปลุกที่เมื่อยามใดเข็มทั้งสองมาบรรจบกันเวลาอันเหมาะ นกน้อยจะออกมาร่ำร้องเป็นทำนอง. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ตำบลท่าตะเภา อำเภอเมืองชุมพร จังหวัดชุมพรขบวนรถไฟสีดำขลับแล่นผ่านหมู่แมกไม้รายทาง สายลมที่เกิดจากความเร็วของล้อที่เคลื่อนตัวด้วยแรงไอน้ำพัดพากลีบดอกสีขาวไม่ทราบนามสวนทางผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่เปิดรับลมธรรมชาติทันทีที่ดอกน้อยร่วงหล่นแตะพื้นที่นั่งข้างชายร่างกำยำในชุดทหารภูมิฐาน มือหยาบกร้านจากการฝึกอาวุธมาตลอดร่วมสิบปีก็จับกลีบบางโปร่งแสงนั้นขึ้นมามองฆ่าเวลาก่อนจะโยนมันทิ้งไปประหนึ่งสิ่งของไร้ค่าชิ้นหนึ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑ เทศกาลพานพบ (๑๐๐%)
เมื่อมาถึงสิบเอกจอมเจ้าเล่ห์ก็ไม่พลาดโอกาสถลาลงจากเบาะคนขับลงไปสอดส่องภายในงานทันทีทั้งยังชักชวนเขาอีกนะว่า'สาวแจ่ม ๆ ตรึมเลยนะคร้าบ ไม่ลงมาดูหน่อยเหรอครับร้อย เผื่อจะได้หาแม่ใหม่ให้น้องขวัญไง'รุ่นน้องเขานี่ก็ขยันสะกิดปมเขาตลอดเลยสินะแต่ไม่ว่าเปล่าหลังจากเขาเห็นหลังของทหารยศสิบเอกหายไปแล้วเขาจึงลงมาจากรถ เดินเตร็ดเตร่ผ่อนคลายเสียหน่อย บางทีอาจจะได้ข้าวเย็นเก็บใส่ตู้กินไปได้หลายวัน จนเดินมาเห็นเจ้าปลื้มมันสนทนากับหญิงสาวอย่างออกรสออกชาติ นี่เขาชักสงสัยแล้วนะว่าไอ้คนนี้มันไปเอาแรงพูดมาจากไหนเยอะแยะ ไม่ว่าเมื่อไหร่รุ่นน้องเขาก็หาเรื่องอู้ได้ตลอดไม่ว่าจะเป็นเวลางานหรือไม่ ทั้งยังติดนิสัยอ้อล้อแม่ค้ารายทางเป็นว่าเล่นแล้วก็มาเป็นภาระหูของเขาที่ต้องฟังเจ้านี่บ่นว่าทำไมสาวไม่รักบ้างล่ะ ทำไมหาเมียไม่ได้บ้างล่ะ และส่วนใหญ่ที่ตอบกลับไปก็จะเป็นคำว่าสมน้ำหน้าพิภพทอดถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน การที่เขาได้มาที่นี่มันไม่ได้มาจากสาเหตุที่น่าอภิรมย์อย่างการอาสามาเป็นครูอะไรเทือกนั้น แต่เป็นการกลั่นแกล้งกันในหมู่ทหารเสีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
บทล่าสุด
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๖ ขึ้นบ้านใหม่
แม้ท้องฟ้าภายนอกยังคงเป็นสีเมฆครามดำมืดมองเห็นดวงจันทร์สีขาวเรืองรองเด่นชัด ทว่าคนงามบนเตียงนอนกลับหยัดตัวลุกขึ้นยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นตากรอบเงินหัวเตียง ทว่าจู่ ๆ ก็มีน้ำหนักกดลงมาบริเวณช่วงเอวทำให้คนเด็กกว่าต้องก้มหน้ามองลงไปก่อนจะเห็นเป็นพ่อนักแสดงที่คงตื่นเพราะเขาพิภพคล้องแขนกกกอดเอวสอบแน่นซุกไซ้ใบหน้าคมจุ่มเนื้อนุ่มไม่ยอมให้แม่คนรักลุกออกไปจากเตียง"พี่ ปล่อยน้อง"แม้ตรีศูลจะพูดไปเช่นนั้นพ่อคนขี้เซาก็ยังคงกอดเอวไว้แนบแน่นประหนึ่งฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ไอ้คนอย่างเขารู้อยู่แก่ใจว่าแม้จะใช้กำลังงัดท่อนแขนออกก็คงไม่เป็นผล เพราะเขาลองมาเป็นสิบเป็นร้อยรอบแต่กลับไม่สามารถสู้แรงของอดีตทหารคนนี้ได้สักนิด"น้องต้องไปเตรียมแต่งตัวแต่งหน้า ฤกษ์หกโมงไม่ใช่เหรอ""ไม่ต้องแต่งแก้วของพี่ก็สวย"นี่น่ะหรือประโยคของคนพึ่งตื่น เขาล่ะเพลียใจเสียจริง"มันใช้เวลานาน""นี่พึ่งตีสองเอง เรานอนต่อเถอะ""ถ้าไม่ปล่อยน้องจะหยิกหูแล้วนะ""ไม่ปล่อ-โอ๊ย!"ทันทีเมื่อร่างกำยำสะดุ้งเพราะความเจ็บแสบบร
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๕ มีเด็กหึง
"สองปีผ่านไปไวจังน้า"เป็นหญิงแววเจ้าประจำพูดเปิดประเด็น เนื่องจากเมื่อวานเป็นวันสุดท้ายของภาคเรียนที่สี่แต่ละคนล้วนมีสภาพไม่ต่างจากผีตายซากจึงเลื่อนนัดกินเลี้ยงมาเป็นวันเสาร์แทน กระนั้นก็ยังคงมีปัญหาเพราะต่างคนต่างต้องเริ่มเตรียมตัวฝึกงานกว่าจะหาเวลาตรงกันได้ก็ปาไปบ่ายสามโมง"ทีแรกเราไม่อยากมาเรียนต่อเสียด้วยซ้ำ แต่พอได้มาแล้วก็สนุกดีนะครับ""เราก็คิดว่าไม่น่าจะหาเพื่อนได้ตั้งแต่วันแรกเหมือนกัน"เพื่อนทั้งสองได้ยินที่แก้วพูดก็หัวเราะ อย่างเจ้าตัวน่ะเหรอจะหาเพื่อนไม่ได้ เรียนมาสองปีใคร ๆ ก็รู้ว่าแก้วเป็นหน้าเป็นตาให้แก่กลุ่มมากขนาดไหน อาจเพราะเป็นพี่โตสุดในห้องเรียนกระมัง จึงพูดคุยสื่อสารถูกคอกับคณาจารย์ ทั้งยังเป็นที่พึ่งพาให้แก่เพื่อน ๆ คนอื่นในห้องได้อีกแบบนี้จะไม่ให้เป็นที่รักได้อย่างไรไม่นานบริกรสาวก็ถือถาดสังกะสีเคลือบเงามาพร้อมกับค่อย ๆ จัดเรียงจานบนโต๊ะไม้กลม ร้านที่พวกเขานัดมาทานร่วมกันเป็นร้านอาหารไทยทั่วไปมีรสชาติที่ไม่หวือหวามากทั้งยังใกล้กับวิทยาลัย กระนั้นเครื่องเรือนภายในร้านดูสวยสะดุดตาเสริมบรรยากาศให้ลูกค้าที่เข้ามาอ
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๔ วันเกิดพ่อจ๋า
แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่คุณพ่อของบ้านมีหน้าที่ต้องออกไปสะสางงานกับผู้จัดการส่วนตัวเล็กน้อยทำให้ตั้งแต่เวลาแปดโมงถึงบ่ายโมงครึ่งภายในบ้านจึงมีเพียงคุณย่า หลานสาว และแม่นางรำสามคน พวกเขาทราบกันดีว่าช่วงนี้เจ้าตัวออกไปทำธุระค่อนข้างบ่อย จึงมักหาอะไรทำอย่างเขาก็ฝึกทำอาหารให้คล่อง บางครั้งก็สอนหนังสือน้องขวัญเวลาเด็กหญิงได้รับการบ้านมาแต่วันนี้นับเป็นวันพิเศษกิจกรรมภายในครัวเรือนรอบนี้จึงเป็นการ'จัดงานวันเกิด'ให้พ่อทหารแต่เดิมคุณแม่เล่าว่าเมื่อถึงวันเกิดใครในบ้านลูกชายหล่อนจะพาออกทานมื้อพิเศษนอกบ้าน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นร้านวิภาโภชนาหรือไม่ก็ร้านที่คนคนนั้นสนใจ ทว่าสำหรับวันเกิดของตนเองแล้วนั้นเจ้าตัวกลับไม่ค่อยให้ความสำคัญเท่าไรนัก มีวันหนึ่งเขาเคยถามวันเกิดกับพี่ดินแต่คำตอบที่ได้คือ'ผมลืมไปแล้วครับ'มันน่าหยิกเสียจริง ทีวันเกิดลูก วันเกิดเขาจำได้แม่น ไม่รู้ว่าหากบอกเวลาเกิดไปด้วยเจ้าตัวคงนั่งจับนาฬิกาสุขสันต์วันเกิดเลยกระมังดีหน่อยที่คุณแม่จำได้ว่าวันเกิดเจ้าลูกชายเป็นวันที่เท่าไร เขาจึงพอกะเกณฑ์เวลาที่จะไปซื้อของขวัญได้
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๓ ไม่อยากให้น้องเหนื่อย
นิสัยดื้อดึงของโฉมงามคนรักยังคงเป็นปัญหาภายในของเขาที่ยังคงแก้ไม่หาย ไม่ว่าจะตื๊อจะยกเหตุผลนานานับสิบประการมากรอกหูแม่นางรำก็มักจะไม่ฟังรวมไปถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน"ผมไปก่อนนะครับ""ที่จริงเราไม่ต้องไปก็ได้นะครับ"พิภพเอ่ยไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร แต่ที่แน่ ๆ เขาพูดประโยคนี้ทุกครั้งที่มาส่งคนรักไปชุมพร เพราะเจ้าตัวบอกว่ามีคณะนางรำก็ต้องกลับไปดูแลไม่อยากปล่อยสองตาเอาไว้เพราะเป็นห่วงเกรงว่าคณะดนตรีจะกลายเป็นซุ้มยาดองไปเสียก่อน บวกกับท่านทั้งสองอายุมากแล้วควรหมั่นกลับไปเป็นระยะเพื่อบรรเทางานที่เข้ามา เพราะอย่างไรเสียแม้จะขึ้นชื่อว่าคณะนางรำแต่นักดนตรีก็มีเพิ่มขึ้นมาหลังจากมีสองตากลับมาช่วยฝึกซ้อมอย่างเต็มตัว ตารางงานอะไรก็ควรทำให้ชัดเจน เพื่อไม่ให้เสียชื่อในอนาคต ซึ่งนั่นเป็นสิ่งพิภพเข้าใจโฉมงามในฐานะเจ้าของคณะคนปัจจุบันเป็นอย่างดีทว่าเรื่องของเรื่องคือเจ้าตัวบอกกับเขาแต่เนิ่น ๆ แล้วว่าอยากออกค่าเทอมค่าบำรุงการศึกษาของวิทยาลัยด้วยตนเองเพราะมันไม่ได้มากมายอะไร อย่างไรเสียก็พึ่งจะขอทุนได้ไปเมื่อต้นปี ตลอดหนึ่งปีมานี่อีกฝ่ายจึงเพิ่มตารางงานเข้
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๒ ความลับของโฉมงาม
เนื่องจากแม่นางรำบอกกับเขาเอาไว้ก่อนแล้วว่าช่วงนี้เป็นช่วงของสัปดาห์สอบจึงขออ่านหนังสือดึกหน่อย ซึ่งเขาไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังสนับสนุนและซื้อโคมไฟตั้งโต๊ะมาให้ใช้แทนตะเกียงจะได้ไม่เสียสายตา ดังนั้นคืนนี้เขาจึงต้องเข้านอนไปคนเดียวและปล่อยให้ว่าที่คุณครูทบทวนตำราทว่านานวันเข้าแม้จะผ่านช่วงสอบไปแล้วแก้วก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่ยอมหลับยอมนอน"แก้วนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปเรียนไม่ไหว"พิภพกล่าวขึ้นพลางมองไปยังโต๊ะเขียนหนังสือมุมห้องนอน ตอนนี้ก็ใกล้สี่ทุ่มแล้ว เขางีบหลับไปพักหนึ่งก่อนตื่นมากะจะเข้าห้องน้ำก็ยังคงเห็นแม่นางรำนั่งอ่านหนังสืออยู่"ขออีกแป๊บหนึ่ง""แป๊บหนึ่งอะไร ตาจะปิดอยู่แล้วนั่น"แม้โฉมงามจะขอเวลาแต่สภาพตอนนี้ใกล้จะหลับเต็มที ไม่รู้ที่วิทยาลัยโครงการให้มาทำหรือเปล่าแก้วถึงได้ตั้งอกตั้งใจอ่านขนาดนี้พิภพเดินเข้าไปใกล้กะจะดูเสียหน่อยว่าแม่นางรำกำลังเครียดกับเนื้อหาอะไร ทว่าเมื่อคนบนเก้าอี้จับได้ว่าเขากำลังเดินเข้าไปใกล้ก็รีบปิดหนังสือพึ่บพั่บแล้วหากระดาษสมุดอะไรมาบังไม่ให้เห็นหน้าปก อย
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทพิเศษ ๑ วันครอบครัว
"ขวัญวันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยค่ะ"ว่าที่คุณครูคนสวยที่เอ่ยชมสาวน้อยประจำบ้านซึ่งกำลังเดินเตาะแตะออกมาในชุดกระโปรงสีเหลืองลายปักดอกไม้เข้าคู่กับกระเป๋าใบจิ๋วพร้อมกับผมสีดำที่ยาวขึ้นจนสามารถถักเปียสองข้างได้เด็กน้อยจูงมือคุณย่าออกมายังหน้าบ้าน ก่อนที่หญิงมีอายุจะหันกลับไปปิดประตูลงกลอนบ้านเพราะวันนี้ทั้งครอบครัวมีนัดไปทานมื้อพิเศษร่วมกันเนื่องจากเด็กหญิงขวัญฤดีสอบได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของห้องและครูแก้วที่สอบเข้าวิทยาลัยได้สำเร็จตรีศูลรับหน้าที่เป็นคนจูงมือเด็กหญิง ทั้งสองแต่งตัวเข้าคู่กันอย่างกับนัดกันมา กางเกงสีน้ำตาลไหม้และเสื้อเนื้อละเอียดสีเกาลัดเป็นภาพอันน่าดูชมแก่พ่อทหารเสาหลักของบ้านที่ใส่เสื้อผ้าพอให้ดูได้ ถ้าเมื่อเช้าแม่นางรำไม่ลากเขาเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อคงได้ไปทานมื้อเย็นพร้อมเสื้อขาด ๆ เป็นแน่"ตายจริง แบบนี้แม่ก็ไม่เข้าพวกอยู่คนเดียวสิจ๊ะ"แม่เอี่ยมหันมามองเด็ก ๆ ก็นึกอยากจะกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ หล่อนติดใส่เสื้อถักลูกไม้แขนสามส่วนสีขาวรู้แบบนี้น่าจะหยิบตัวที่สีออกเหลืองมาเสียหน่อย"ใครว่าล่ะจ้ะ กระเป๋าแม่ก
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๗ เริ่มต้น (จบบริบูรณ์) (๑๐๐%)
ตรีศูลที่รีบออกมาก่อนเพราะอายปาก แม้มันจะเป็นคำพูดปกติไม่ได้หวือหวาอะไรมากมายทว่ามันกลับทำให้ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เสียอย่างนั้น ของที่คิดว่าง่ายมันกลับไม่ง่ายเลยจริง ๆ แต่คุณแม่บอกว่าพี่เขาชอบเขาก็จะลองทำไปเรื่อย ๆ ดูจะได้ปรับสมดุลอารมณ์เขินเป็นเด็กแบบนี้ไปในตัวเดินมาเพียงสิบห้านาทีเข้าประตูใหญ่และเดินต่อไปอีกหน่อยก็ถึงหอประชุมที่ตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่กันทั้งนั้น แล้วเขาที่อายุย่างเข้าเลขสามแล้วยังเนียนกับฝูงชนอยู่ไหมล่ะนี่ว่าที่คุณครูถอนหายใจไปพลางหย่อนกายทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สาธารณะใต้ร่มไม้มองเหล่าเด็ก ๆ ที่ต่างจับกลุ่มพูดคุยกันเป็นกลุ่มย่อย ๆ ทำให้นึกถึงลูกศิษย์ตัวเองที่ได้ข่าวมาว่าตอนนี้เจ้านพสอบติดและได้เข้าศึกษาต่อเป็นที่เรียบร้อย ในตอนนี้ที่คณะก็มีเพียงแค่ตาเทิดตาไฮ้คอยสอนดนตรี อย่างว่าเขาต้องกลับไปดูแลคณะบ้างในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ งานคงจะหนักน่าดูแต่ก็คงสนุกพอกันพิธีปฐมนิเทศถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย นักศึกษาแต่ละคณะถูกจัดแบ่งเป็นระเบียบแถวตามป้ายทำให้เขารู้ว่าหลักสูตรที่เขากำลังเรียนมีคนน้อยกว่าใครเพื่อน ทั้งยังมีคนที่น่าจะอยู่รุ่นราวคร
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๗ เริ่มต้น (จบบริบูรณ์) (๕๐%)
แม้ยามนี้อาทิตย์จะยังไม่ขึ้น ท้องฟ้ายังคงเป็นสีขาบดำ บรรยากาศรอบข้างเย็นสบายเนื่องด้วยไอความหนาวที่โชยพัดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างที่ถูกเปิดเอาไว้สำหรับระบายอากาศ ริ้วมุ้งบางปลิวอย่างเชื่องช้าก่อนจะถูกมือคู่สวยรวบมัดเข้ากับเสาเรียบร้อยตรีศูลในเสื้อคอปกแข็งสีขาวสะอาดกางเกงสีดำครามและเข็มขัดเข้าเอวจัดแจงผ้าโปร่งให้เข้าทีก่อนจะหย่อนกายนั่งอยู่ขอบเตียง พินิจมองเจ้าของบ้านหลังเก่าแก่อย่างนึกสนุก มือคู่บางจากที่เอาไว้ค้ำยันตัวกับผืนผ้ากลับค่อย ๆ ยื่นปลายนิ้วไปแตะยังปลายจมูกของพ่อทหารที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง ทันใดนั้นหว่างคิ้วก็ย่นเข้าหากันเป็นที่ขบขันแก่แม่นางรำ คนเด็กกว่าจึงถือโอกาสอีกครั้งโดยการเคลื่อนร่างไปนั่งบนเตียงอย่างเต็มตัว และจึงเมียงมองหาจุดน่าแกล้งต่อ"อ๊ะ!"ไม่ทันจะได้เล่นต่อแขนก็ถูกดึงไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำหนักที่มากดเอวเอาไว้ ลืมตาขึ้นมาอีกทีตรีศูลจึงรู้ว่าตัวเองได้คร่อมพ่อทหารเสียแล้ว"ซนจังเลยเรา"พิภพกล่าวอย่างคนพึ่งตื่น เขาก็คิดอยู่ว่าแมวตัวไหนมาเอาอุ้งมือจิ้มหน้าที่แท้ก็เป็นแม่แมวนี่เอง นายทหารยกยิ้มก่อนจะหยัดตัวขึ้นโดยท
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๖ แก้วตาพาเที่ยว (๑๐๐%)
ทั้งสองมาขึ้นรถราง นั่งรอผู้โดยสารคนอื่นขึ้นจนครบไม่นานรถก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทีแรกพ่อทหารกะจะกลับไปนอนบ้านด้วยตัวเองแล้วค่อยตื่นมารับคนรักในวันรุ่งขึ้นทว่าด้วยสายตาอันเว้าวอนของนางรำตัวน้อยเขาจึงตอบตกลงที่จะมานอนค้างแรมอยู่ที่'บ้านใหญ่'ของเจ้าตัวหนึ่งคืนแทนทว่าเมื่อถึงเขาก็ต้องหน้าเหวอ เขาทราบดีจากเรื่องที่แม่นางรำเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเจ้าตัวมาจากบ้านที่มีกินมีใช้ แต่ไม่คิดว่ามันจะมากมายขนาดนี้ พิภพยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งอึ้งสวนเอยน้ำพุเอยมันชวนให้เขานึกถึงเรื่องราวในละครอย่างไรอย่างนั้น"พี่ตรีกลับมาแล้วเหรอครับ"เสียงสดใสของเด็กหนุ่มที่กำลังช่วยคุณลุงคนสวนเล็มพุ่มไม้แว่วมา เสียงรองเท้าหนังเนื้อดีกระทบพื้นปูนเรียบเป็นจังหวะ อดิศรในเสื้อคอปกลายทางกางเกงขาสั้นวิ่งมาต้อนรับพร้อมยกมือสวัสดีอดีตครูฝึก ใบหน้าผ่องใส เครื่องแต่งกายอันมีราคาชวนให้พิภพสงสัยว่า ถ้าเอ็งรวยขนาดนี้แล้วจะมาสมัครเป็นทหารเพื่อ!?เดินเข้ามาภายในแน่นอนว่าถูกต้อนรับเป็นอย่างดี แม้จะบอกว่าเขาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บเองได้แต่เหล่าคนใช้ในบ้านก็อาสาจนเขาปฏิเสธไม่ได้"คุณดิน ใช่
