Semua Bab องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์: Bab 61 - Bab 70

 "ตอนนี้ยาควินินไม่มีเลยจ้ะพ่อ"พนักงานร้านขายยากล่าวตอบคำถามด้วยความสุภาพปนเศร้าหมอง เนื่องจากนี่ก็เข้าวันที่สามแล้วที่หญิงเจ้าเห็นชายคนนี้มาถามถึงยาตัวเดิม พิภพได้ยินคำตอบปฏิเสธมาด้วยกันแล้วไม่ต่ำกว่าสิบรอบ ไม่ว่าร้านเล็กร้านใหญ่เขาล้วนเข้าไปสอบมาจนหมด ทว่าก็ได้รับแต่คำตอบเดิม ๆพิภพเดินคอตกออกมาจากร้าน ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าของร้านยังบอกข่าวที่ชวนให้เขาหดหู่เข้าไปอีกว่าเมื่อหลายวันก่อนมีเหตุโจรปล้นรถไฟทำให้แม้กระทั่งยาแก้ปวดหัวที่ควรจะมีติดร้านเสมอก็ยังขาดตลาด ในตอนนี้เขาไม่รู้จะหาวิธีแก้ยังไงดีแล้วพ่อทหารกลับมาถึงก็นั่งหน้าดำคร่ำเครียด เขายอมไม่นอนเพื่อที่จะได้เป็นลูกค้ารายแรกเสมอแต่นี่จะสิบร้านรวมร้านแผงลอยก็แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของยาแก้ไข้สักนิดพ่อทหารเดินคอตกกลับมาถึงเรือนในเวลาประมาณหกโมงครึ่งซึ่งเป็นเวลาที่ตรีศูลตื่นขึ้นมาพอดีและเด็ก ๆ นางรำที่อาสามาช่วยอยู่เฝ้าเรือนก็พากันกลับ แม่นางรำเดินออกมานั่งเล่นริมระเบียงรับลม ดีหน่อยที่เจ้านพพอรู้สูตรยาหม้อเพราะที่บ้านสอนมาจึงมอบให้เขาเป็นคนทำเพื่อบรรเทาอาการร้อน ๆ หนาว ๆ ของตรีศูลไปก่อนที่คว

 รุ่งอรุณในอีกสองวัน นายทหารปลื้มปีติก็ได้มาหาถึงเรือนพร้อมกับแบกเหล่าขนมมากมายมาฝากอย่างเคย นอกจากจะมาแจ้งข่าวว่ากองทัพทหารญี่ปุ่นกำลังเร่งย้ายเขตก่อสร้างไปอีกตำบลหนึ่งภายในไม่กี่สัปดาห์นี้เพราะเกิดปัญหาภายในอู่ต่อเรือ เจ้าตัวยังมาเป็นที่ปรึกษาความรักให้แก่แม่นางรำที่กำลังสงสัยอดีตของพ่อทหารอีกด้วย"เอ่อ...ถ้าเป็นเรื่องนี้ถึงผมจะทราบรายละเอียด แต่ให้รุ่นพี่เขาเป็นคนพูดเองน่าจะดีกว่านะครับ"ปลื้มนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีที่แล้วก็ยังรู้สึกเจ็บช้ำแทนเจ้าตัวไม่หาย ไม่รู้ว่าเจ้าของเรื่องในตอนนี้จะบรรเทาลงไปมากขนาดไหนแล้วแต่อย่างไรเสียให้คนนอกอย่างเขามาเล่าแทนคงไม่เป็นการเหมาะสักเท่าไรนัก"หรืออย่างไร ลองถามเจ้าตัวเรื่อง..."ปลื้มเห็นท่าทีแม่นางรำดูจะเป็นทุกข์จึงเอ่ยเสียงกระซิบ เพราะกลัวเจ้าเรื่องจะมาได้ยินเข้าปลื้มนั้นรู้ดีว่านิสัยรุ่นพี่ตัวเองนั้นเป็นอย่างไร ดูจากเรื่องที่คุณแก้วเล่าวีรกรรมให้ฟังแล้ว ถ้าไม่สะกิดเสียหน่อยละก็มีหวังสักวันคุณนางรำคงโดนจับขังกรงไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเป็นแน่"งั้นเหรอครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ"

 แม้จะเป็นเวลาใกล้สองทุ่มแล้วทว่าผู้ใหญ่ทั้งสองบนเตียงยังคงไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเหงาหาวนอนแต่อย่างใด พิภพจึงยังคงปล่อยให้ตรีศูลนั่งเล่นอยู่บนตักไปเพลิน ๆ สักพักแม่นางรำก็จับสังเกตเห็นขนาดมือที่ต่างกันคนละขั้วกับเขาแม้จะเป็นชายเหมือนกัน จึงลองเอานิ้วไปแหย่เล่นเลยโดนเจ้าของตักรวบเข้าให้"จะทำอะไรเหรอครับ หือ?""มือคุณดินใหญ่มากเลย"เขาพึ่งได้มาดูจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนนี้ เจ้าตัวเป็นถึงทหารถือปืน จะมีเส้นเลือดหนาเห็นข้อนิ้วชัดแบบนี้คงไม่แปลก เทียบกันแล้วของเขาดูเป็นมือเด็กไปเลยพิภพไม่กล่าวตอบอะไรแทนที่ด้วยการตั้งใจฟังเสียงพูดงุ้งงิ้งของคนบนตักและปล่อยให้แม่นางรำเล่นมือตัวเองไปตามใจชอบ มันชวนให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมีอุ้งเท้าแมวมานวดมืออย่างไรอย่างนั้นพิภพคิดพลางจรดปลายจมูกไปยังกลุ่มผมยาวซึ่งเป็นส่วนที่เขานิยมชมชอบรองจากผิวกายอันนุ่มนิ่มของแม่นางรำ สูดดมกลิ่นสบู่ก้อนผสมปนเปกับน้ำอบที่โฉมงามมักใช้ชโลมผิวชวนให้ชื่นใจตรีศูลแม้รู้ถึงสัมผัสอุ่นบริเวณศีรษะก็ทำเป็นสงวนท่าทีทว่าความจริงแล้วเขาเองก็ชอบให้อีกฝ่ายมาใกล้ชิดเสน่หาแบบนี้เช่นกัน

 "อย่าแกล้งกันอีกนะ"ตรีศูลกำชับพ่อทหารเจ้าเล่ห์ คิ้วเรียวบางกดลงก่อนจะยื่นคำขาด ไม่เข้าใจทำไมนายทหารถึงชอบกลั่นแกล้งเขาในตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนักฝ่ามือหนาเข้าลูบกลุ่มผมเงางาม พลางยื่นหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอขาวที่ตอนนี้มีรอยขบเม้มขึ้นบ้างประปรายจนความสากคันจากตอหนวดชวนให้แม่นางรำส่งเสียงหัวเราะใสด้วยความจั๊กจี้ออกมาจากลำคอ ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกินขณะเดียวกันมือที่ว่างเว้นจากภารกิจก็ค่อย ๆ จับไปยังขอบกางเกงของคนเบื้องล่างก่อนดึงลงเปิดให้เห็นแก่นกายขนาดกะทัดรัดฉ่ำเยิ้มไปด้วยของเหลวข้นใสตรงส่วนปลาย ด้วยว่าพ่อทหารอยากบำเรอร่างกายเล็กนี้ให้ไปถึงฝั่งฝัน นิ้วทั้งสิบจึงเข้าสัมผัสส่วนอ่อนไหวของโฉมงาม รูดรั้งปรนเปรออย่างไม่กระดากอายจนนางรำหนุ่มร้องเสียงหลง ยิ่งขาอ่อนถูกแหวกออกไร้ซึ่งทางจะปิดกั้นร่างทั้งร่างจึงได้แต่บิดพลิ้วอ่อนระทวยรวยรื่นลากพาผ้าปูยับยู่ยี่ผ่านเล็บที่จิกลงไปตามแรงกำหนัด เขี้ยวแหลมของพ่อทหารจากที่เพียงครูดไปตามเนื้อขาอ่อนในทีแรกเริ่มฝังรากตีตราความเป็นเจ้าของจนแม่นางรำคนรักรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบที่แล่นขึ้นมาโดยพลัน ตรีศูลไม่คิดมาก่อนว่าก

 พิภพวิ่งออกจากเรือนถือซองเอกสารที่ทำค้างไว้ด้วยความเร่งรีบ นาฬิกาข้อมือเขาก็ลืมสวมต้องคอยอาศัยมองนาฬิกาตามร้านค้ารายทางเอาเพื่อดูเวลา จนในที่สุดก็มาทันถึงก่อนเก้าโมงอย่างฉิวเฉียดนายทหารหอบแฮกอยู่หน้าสำนักงานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาวิ่งตาลีตาเหลือกออกมาจากเรือนเพราะเห็นว่าครึ่งชั่วโมงเขาจะเข้างานสาย แล้วก็ด้วยนิสัยตั้งต้นของเขาจึงทำให้ร่างกายมันขยับอย่างเป็นไปเอง คนในชุดสีเขียวแก่นั่งยองพักเหนื่อยจนผมที่จัดมาอย่างดีทิ้งปอยลงมาปรกหน้าผาก ก่อนที่พิภพจะเงยหน้าขึ้นมาดูตึกอาคารที่เขาต้องมาใช้ชีวิตการทำงานหลังจากนี้ตึกไม้เก่ายกสูงชั้นเดียวสะอาดตาและป้ายแกะสลักข้อความ 'กรมทหารราบ' นั่นทำเอาพิภพคิด ถ้ากรมทหารมันจะใกล้โรงเรียนขนาดนี้ส่งคนมาช่วยเป็นครูฝึกมันยากมากนักรึไง ปล่อยพวกเขาทำงานง่ก ๆ กันอยู่สองคนเป็นปีพ่อทหารถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง เดินขึ้นบันไดไม้ใบพลางมองเครื่องเรือนอย่างง่ายที่อยู่นำออกมาตั้งประดับให้พอมีจุดเจริญสายตา เขาหวังว่าวันนี้จะไม่มีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น-*ซ่า* ไม่ทันที่นายทหารจะได้เดินเข้าไปเต็ม