All Chapters of Great Revenge of the Lady CEO: Chapter 31 - Chapter 40

TIFFANY POV Halos hindi ko na kaya ang bigat ng lahat. Ang mga issue tungkol sa amin ni Markus, ang mga kasinungalingang kumakalat—lahat ito ay unti-unting sumisira sa pagkatao ko. Sobrang stress na stress na ako. May mga panahong dinudugo na din ako sa sobrang depression. Hindi ko na alam ang gagawin ko kaya shinare ko na kay Bernadette ang tungkol sa totoong sitwasyon ko. Pero magpa-hanggang ngayon ay hindi ko pa alam kung pano ko sasabihin kay Lincon ang tungkol sa pagbubuntis ko lalo pa ngayon na ang daming balitang nagli-link sa akin at kay Markus. Pero mas masakit ang katotohanang pati ang sarili kong asawa ay tila hindi na ako paniwalaan sa lahat ng sinasabi ko. Naiinis ako. Mahal ko si Lincon, pero hindi ko nararamdaman na ganun din siya sa akin. “Ate okay ka lang ba?” Tanong ni Bernadette sa akin “Okay lang ako. Pero kailangan kong harapin ang problema sa harapan ko. Alam ko naman. Mali din akong binigay konang 100% na pagmamahal ko para kay Lincon.” Napasubsob

Kinabukasan matapos ang mapait na sinapit ko kagabi sa mapang husgang mga mata at pananalita ni Lincon ay pumasok pa rin ako sa opisina kahit na gulong gulo ang utak ko. Hindi ko pwedeng baliwalain ang trabaho ng dahil sa mga ginawa nila sa akin. Bahala na kung anong inabot kong pasa sa braso ng dahil sa ngyari kahapon, hindi ko din alam kung saan ko nakuha iyon. Masakit pa rin ang ulo ko hanggang ngayon , hindi ko alam kung kakayanin ko bang harapin ang lahat. Sa totoo lang mahal na mahal ko si Lincon pero hindi ko ipagpipilitan ang sarili ko. Sinubukan ko na ding umalis ng kompanya pero namutawi ang awa ko sa mga tauhan ko. Habang nagmumuni muni pa rin ako sa kaganapan kagabi ay nagulat ako sa biglang pagbukas ng pinto ng opisina ko, bumungad si Lincon—mabilis at puno ng galit ang mga hakbang niya. Hinagis niya ang annulment papers sa lamesa ko. Ang tunog ng pagbagsak ng mga papel ay parang hampas ng kidlat sa katahimikan ng silid. “ANO ’TO, TIFFANY?!” sigaw niya, halos pumutok a

JILLIAN POV Hindi ko kayang maghintay ng anim na buwan bago tuluyang hiwalayan ni Lincon si Tiffany.Madaming pwedeng mangyari, magmula ng bumalik sa bahay si Tiffany ay nararamdaman ko ang paminsanang panlalamig ni Lincon sakin. Kailangan mailagay ko na ang posisyon ko sa buhay ni Lincon kaya't kailangan kong madaliin na ang annulment. Ako ang dapat niyang piliin—ako at hindi si Tiffany. Kaya’t gumawa ako ng plano, isang plano na sisiguraduhin kong ako ang panalo sa laban na ito. Tinawagan ko si Tiffany. Pilit kong pinatamis ang boses ko at sinusubukan kong itago ang totoong intensyon sa likod ng kunwaring pagsisisi. “Tiffany,” simula ko, mahina at halos may panginginig sa boses na parang napakatapat ng sinasabi ko. “Pwede ba tayong mag-usap? Alam kong wala akong karapatan, pero… gusto kong humingi ng tawad.” Nag-aalangan siyang sumagot, halatang iniisip kung ano ang totoong motibo ko. “Jillian? Tawad? Sa lahat ng ginawa mo? wow parang iba to?! ." sagot niya sa akin na may halon

TWO DAYS LATER Mabilis at mabigat ang bawat hakbang ko patungo sa bahay na minsan kong tinawag na tahanan. Ang malamig na hangin ay parang patalim na tumatama sa balat ko, ngunit hindi iyon sapat para patahanin ang nagbabagang damdamin ko. Hawak ko sa kanang kamay ang susi—isang bagay na ilang buwan ko nang hindi nagagamit. Sa bawat galaw nito sa palad ko, parang may bigat na humihila sa akin pabalik, ngunit desidido akong matapos na ang lahat. Ito na ang huling beses na papasok ako sa bahay na iyon. Wala akong balak bumalik para sa mga gamit na wala nang kahulugan sa akin. Ang tanging pakay ko lang ay kunin ang mga dokumentong magbibigay-daan para tuluyan akong makaalis ng bansa at magsimula ng bagong kabanata—malayo sa kasinungalingan, sa sakit, sa pagtataksil. Huminto ako sa pintuan, pilit na kinakalma ang sarili ko bago ipasok ang susi sa seradura. Ang malamig na bakal ay tila sumisimbolo sa matagal nang nagyelong damdamin sa pagitan namin ni Lincon. Huminga ako nang malalim

JILLIAN POVAng gabi ay tahimik, ngunit ang puso ko ay parang isang gulong na mabilis na umiikot. Sa bawat paghakbang ni Lincon papalapit sa akin, parang may kakaibang bigat na nadarama ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman—takot, galit, o pagkalito. Bawat salita niya ay parang patak ng ulan sa isang payak na bubong, paulit-ulit, kumakalabit sa aking isipan."Jillian..." Simula niya, ang boses niya ay malumanay, ngunit may kalungkutan. "Akala mo ba maloloko mo ko?! Binigyan kita ng pagkakataon pero hindi ka pa rin talaga umami." Ang galit na singhal ni Lincon ay dumaloy sa buong silid.Tumigil siya sa harap ko, at kahit madilim, naramdaman ko ang bigat ng kanyang tingin. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ito, ang katotohanan na nalaman ni Lincon ang lihim ko tungkol sa tunay na ama ng pinagbubuntis ko. Ang bigat ng kanyang saloobin ay parang isang buhawi na sumasalasa sa aking utak, at ako’y tila napako sa lugar na iyon."Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ko, kahit na alam