JILLIAN POV Hindi ko kayang maghintay ng anim na buwan bago tuluyang hiwalayan ni Lincon si Tiffany.Madaming pwedeng mangyari, magmula ng bumalik sa bahay si Tiffany ay nararamdaman ko ang paminsanang panlalamig ni Lincon sakin. Kailangan mailagay ko na ang posisyon ko sa buhay ni Lincon kaya't kailangan kong madaliin na ang annulment. Ako ang dapat niyang piliin—ako at hindi si Tiffany. Kaya’t gumawa ako ng plano, isang plano na sisiguraduhin kong ako ang panalo sa laban na ito. Tinawagan ko si Tiffany. Pilit kong pinatamis ang boses ko at sinusubukan kong itago ang totoong intensyon sa likod ng kunwaring pagsisisi. “Tiffany,” simula ko, mahina at halos may panginginig sa boses na parang napakatapat ng sinasabi ko. “Pwede ba tayong mag-usap? Alam kong wala akong karapatan, pero… gusto kong humingi ng tawad.” Nag-aalangan siyang sumagot, halatang iniisip kung ano ang totoong motibo ko. “Jillian? Tawad? Sa lahat ng ginawa mo? wow parang iba to?! ." sagot niya sa akin na may halon
TIFFANY POV Galit na galit si Lincon sa akin. Kitang-kita ko sa mukha niya ang pagkasuklam, at hindi ko maialis ang bigat ng kanyang mga titig na parang sinisigawan akong ako ang may kasalanan. Nang bumagsak si Jillian mula sa hagdan, agad niya itong binuhat at isinugod sa ospital. “Ano pang ginagawa mo rito, Tiffany? Umulis ka na!” galit niyang sabi habang papasok kami sa kotse. Ngunit hindi ako sumunod. Sumama ako kahit na ayaw niya. Hindi dahil sa nakukunsensya ako, dahil alam kong wala akong kasalanan. Sumama ako dahil gusto kong makita na ayos lang siya lalo na at buntis din siya, naawa ako hindi para kay Jillian kundi para sa anak niya. "ahhhhh.... ang sakit Lincon, ang baby natin....." malakas na sigaw niya. Pati ako ay natataranta din sa nerbyos at nakakaramdam ako ng galit. "pag may ngyaring masama sa baby namin Tiffany ,sisiguraduhin kong pagbabayaran mo ang lahat. Hinding hindi kita mapapatawad." sabi pa niya habang nakatingin sa akin ng masama. "alam mong wala akong g
TWO DAYS LATER Mabilis at mabigat ang bawat hakbang ko patungo sa bahay na minsan kong tinawag na tahanan. Ang malamig na hangin ay parang patalim na tumatama sa balat ko, ngunit hindi iyon sapat para patahanin ang nagbabagang damdamin ko. Hawak ko sa kanang kamay ang susi—isang bagay na ilang buwan ko nang hindi nagagamit. Sa bawat galaw nito sa palad ko, parang may bigat na humihila sa akin pabalik, ngunit desidido akong matapos na ang lahat. Ito na ang huling beses na papasok ako sa bahay na iyon. Wala akong balak bumalik para sa mga gamit na wala nang kahulugan sa akin. Ang tanging pakay ko lang ay kunin ang mga dokumentong magbibigay-daan para tuluyan akong makaalis ng bansa at magsimula ng bagong kabanata—malayo sa kasinungalingan, sa sakit, sa pagtataksil. Huminto ako sa pintuan, pilit na kinakalma ang sarili ko bago ipasok ang susi sa seradura. Ang malamig na bakal ay tila sumisimbolo sa matagal nang nagyelong damdamin sa pagitan namin ni Lincon. Huminga ako nang malalim
After 2 months JILLIAN POV Mabilis na nagdaan ang mga araw. Pero hanggang ngayon isang dagok pa rin ang hindi pagbibigay ng buong pagmamahal ni Lincon sa akin. Hindi ako makapaniwalang magpahanggang ngayon ay nasa puso pa rin niya ang hayop na Tiffany na yun. Kahit na sabihing binigyan ko na siya ng isang buong pamilya ay hindi pa rin siya kuntento. Habang tumatagal ay lalo kong nararamdaman ang paglayo sa akin ni Lincon. Alam ko, at ramdam ko, na si Lincon ay hindi pa rin makalimot sa kanya. Hindi ko na kayang ipaliwanag ang sakit na dulot nito sa akin. Sa tuwing makikita ko si Lincon ay naiisip ko na hindi pa ako sapat para sa kanya. Wala akong karapatang magreklamo, hindi ba? Dahil lahat ng ito ay plinano ko lang. Pinagsisikapan kong sirain sila ni Tiffany , wala na si Tiffany sa harapan niya. Ano pa bang gusto niya?! At pagkatapos ng pitong buwan, isang lalaki at isang anino na patuloy na nagmamasid sa aming buhay ang nagsimula pang magdulot sa akin ng matinding takot.
JILLIAN POVAng gabi ay tahimik, ngunit ang puso ko ay parang isang gulong na mabilis na umiikot. Sa bawat paghakbang ni Lincon papalapit sa akin, parang may kakaibang bigat na nadarama ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman—takot, galit, o pagkalito. Bawat salita niya ay parang patak ng ulan sa isang payak na bubong, paulit-ulit, kumakalabit sa aking isipan."Jillian..." Simula niya, ang boses niya ay malumanay, ngunit may kalungkutan. "Akala mo ba maloloko mo ko?! Binigyan kita ng pagkakataon pero hindi ka pa rin talaga umami." Ang galit na singhal ni Lincon ay dumaloy sa buong silid.Tumigil siya sa harap ko, at kahit madilim, naramdaman ko ang bigat ng kanyang tingin. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ito, ang katotohanan na nalaman ni Lincon ang lihim ko tungkol sa tunay na ama ng pinagbubuntis ko. Ang bigat ng kanyang saloobin ay parang isang buhawi na sumasalasa sa aking utak, at ako’y tila napako sa lugar na iyon."Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ko, kahit na alam
Lincon POVHindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko. Sa bawat saglit, ang mga alaala ni Tiffany ay bumabalik. Ang mga sandaling nilimot ko na, mga pangako na naglaho tulad ng alikabok sa hangin. Kay Jillian ko lang naaalala ang lahat ng iyon, at sa kabila ng lahat ng nangyari, siya pa rin ang bumangon sa mga madilim kong araw.Hindi ko kayang tanggapin ang ginawa ni Jillian. Ang pagsisinungaling—ang pagtatago ng katotohanan sa akin. At hindi lang tungkol sa anak namin, kundi pati na rin sa mga taon na nakalipas. Bakit niya ako pinili na iwasan? Bakit hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na ayusin ang lahat?Nakatayo ako sa harap ng bahay nila, tahimik at puno ng galit. Ang mga salita ni Tiffany ay patuloy na nag-aalab sa aking isipan. "Kung ikaw po ang tunay na ama ko..." Malinaw ang boses niya sa aking alaala, ngunit ang mga salita ni Jillian, iyon ang masakit. Ang mga nilihim niyang detalye, ang mga pagkukulang na pilit niyang itinatago."Pilit kong kinakalimutan si Tiffany,
TIFANNY POV Sampung taon na. Sampung taon na ang lumipas mula nang huling makita ko si Lincon. Ang mga taon ng paghihirap, pagkatalo, at mga alaala ng nakaraan ay halos kinailangan kong kalimutan. Pero ngayon, narito ako. Babalik sa Pilipinas, hindi ko alam kung anong mga bagay ang muling magbabalik, ngunit hindi ko na kayang iwasan ang katotohanan na kailangan kong dumaan dito.Kasama ko si Josh. Siya na ang mundo ko ngayon, at siya na ang tanging dahilan kung bakit ko nakayanang lampasan ang madilim na daan na aking tinahak. Hindi ko na iniisip si Lincon, hindi ko na iniisip ang nakaraan, at hindi ko kayang mag-alala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa amin. Ngunit nang makita ko siya sa airport, naramdaman ko ang isang bigat na hindi ko kayang ikubli.Paglapit ko sa check-in counter, nakita ko siya. Si Lincon. Naglalakad siya sa kabilang direksyon, at ang mga mata namin ay nagkatinginan. Parang bumangon ang lahat ng mga taon, ang sakit, ang mga tanong, ang mga hindi nasabi. Hind
At doon, sa gitna ng mga tao sa airport, nagpatuloy ang bawat isa sa atin sa kani-kanilang daan. Hindi ko kayang patagilid ang nakaraan, at hindi ko kayang balikan ang mga sakit na dulot nito. Si Lincon ay natigil sa likod ko, ang mga mata ay puno ng tanong na hindi ko kayang sagutin.Ang mga paa ko ay parang mabigat, bawat hakbang ay tila isang pasanin. Nang makita ko si Lincon sa airport, ang puso ko ay parang tumigil. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—galit, takot, o panghihinayang. Sampung taon. Sampung taon na ang lumipas, at ngayon, narito siya sa harap ko. Sa unang pagkakataon, magkasama kaming nagtagpo muli sa isang lugar na puno ng alaala.Si Josh, ang anak ko, ay tahimik na nakatayo sa aking tabi, na hindi alam ang mga nangyari sa aming nakaraan. Ang anak ko, ang tanging dahilan ko para magpatuloy sa buhay, ay kasalukuyang nakatingin kay Lincon, na may kalituhan sa mga mata.Si Lincon naman, hindi alam kung paano mag-react. Nakatingin siya sa akin, at pagkatapos ay tu
PRESENT TIME"Anak, masyado ka namang nagpupuyat sa trabaho," sabi ni Mommy Tiffany, dala ang tasa ng mainit na kape habang abala ako sa harap ng computer.Sa kabila ng pagkakaroon ko ng sariling bahay, mas pinipili kong magbalik tuwing weekend sa lumang bahay. Hindi ko alam kung bakit, pero ang simpleng mga yakap at ngiti ni Mommy ay parang lunas sa pagod ko.“Thank you, Mommy!” sabi ko habang yumakap sa kanya. Hininto ko na ang trabaho, hinayaan ang init ng kape at pagmamahal ni Mommy na pakalmahin ang araw ko. "What will I do with you, Mom? Mwuah!" malambing kong sabi, sabay halik sa kanyang pisngi.Nakangiti siya, pero alam kong may gusto siyang sabihin. "Karen," nagsimula siya, "hindi naman sa tinutulak ka namin na mag-asawa na, pero siguro panahon na para bitawan mo na ang nakaraan. Alam kong hindi naging maganda ang ginawa ni Daryll noon, pero anak, deserve mong maging masaya."Tumigil ako at tinitigan siya. Alam kong tama siya. Mula noong masaktan ako sa relasyon naming ni Dar
AFTER 10 YEARSKAREN POVSampung taon ang lumipas mula nang magising ako sa ospital, hindi matandaan kung paano o bakit ako naroroon. Ang mga alaala ng nakaraan ay tila itinapon sa kawalan, kasama ang lahat ng masasakit na salitang narinig ko kay Mommy Jillian. Lagi niyang sinasabi kung gaano kasama sina Lincon at Tiffany—mga pangalan na sa mahabang panahon ay wala namang kahulugan sa akin, hanggang sa dumating ang araw na natuklasan ko ang lahat.Pagkatapos ng ospital, walang ni isang dumating para sunduin ako. Naiwan akong mag-isa, isang batang walang alam sa mundo, sa loob ng mga pader ng DSWD. Ang bawat araw ay tila isang taon, puno ng tanong: Nasaan si Mommy? Ano ang nangyari? Bakit niya ako iniwan? Sa halip na sagot, balita ang dumating—wala na si Mommy Jillian. Napatigil ang puso niya, kasabay ng matinding laban niya sa kanser sa matres.Ang sakit ay hindi lamang dahil sa pagkawala niya, kundi sa matinding kawalan ng paliwanag. Bakit parang tinapos niya ang lahat nang walang pa
TIFFANY POVIsang lumalagabog na katok sa pintuan ang bumasag sa katahimikan ng gabi. Napatigil ako sa ginagawa ko, tila sinundan ng kaba ang bawat tunog ng pintuan. Mula sa taas ng hagdan, narinig ko si Lincon na nagmamadaling bumaba, ang mga hakbang niya’y nagmamarka ng tensyon sa bawat segundo.Lumapit siya sa ring bell camera at sinilip kung sino ang nasa labas. Mula sa kanyang reaksyon, alam kong may kakaibang nangyayari. Agad siyang sumigaw, “Tiffany! Bilis! May bata rito!”Nagmadali akong bumaba at tinanong siya, “Anong nangyayari?” Bago pa siya makasagot, bumukas na ang pinto, at sa harap namin ay isang batang babae, gusgusin, nanginginig, at tila takot na takot.“A-anong pangalan mo?” tanong ni Lincon sa mahinahong boses habang lumapit kami sa bata.“Ka… Karen,” ang sagot niya, nanginginig ang boses. Ngunit bago pa namin matanong kung bakit siya naroon, bigla siyang nawalan ng malay.“Hala! Lincon, dalhin na natin siya sa ospital!” taranta kong sabi.Wala kaming inaksayang or
Isang gabi, habang pinapanood ko silang maglaro ng basketball sa harap ng bahay, naramdaman ko ang tila bumalik ang sigla sa paligid. Tumingin si Lincon sa akin at ngumiti, at sa simpleng tingin na iyon, parang sinasabi niyang, “Salamat.” Dalawang taon na ang lumipas mula nang magsimula kaming muli. Ang mga araw na lumipas ay puno ng pagbabago, pagsubok, at muling pagkatuklas ng mga bagay na akala ko ay nawala na. Ngayon, narito kami—buo, masaya, at puno ng pagmamahal. Hindi naging madali ang prosesong ito. May mga sandali na gusto kong bumitaw. Ang mga alaalang bumabalik sa akin mula sa aming nakaraan ay madalas na nagpapabigat sa damdamin ko. Ang mga luhang bumalong sa akin noon ay tila nararamdaman ko pa rin sa tuwing may mga hindi pagkakaunawaan kami ni Lincon. Ngunit sa bawat tanong at takot na bumalot sa akin, nakita ko ang determinasyon ni Lincon na ayusin ang lahat. Hindi siya sumuko. Si Josh ang naging inspirasyon namin para magpatuloy. Sa kanyang inosenteng mga mata, n
Tumitig siya sa akin, at nakita ko ang pighati sa kanyang mga mata. Alam kong nasaktan ko siya noon, pero alam ko ring mahal niya pa rin ako. “Bigyan mo ako ng panahon,” sabi niya sa wakas. “Kailangan ko ng oras para makapag-isip.” Pinanood ko siyangr lumayo, kasama si Josh. Ang sakit sa puso ko ay parang alon na bumalot sa akin, ngunit naroon din ang liwanag ng pag-asa. Sinabi niyang bigyan siya ng panahon, at iyon ang gagawin ko. Para sa aming pamilya, handa akong maghintay. Gaano man katagal. AFTER 2 DAYS INFRONT OF TIFFANY’S HOUSE Habang pinagmamasdan ko ang maamong mukha ni Josh na himbing na natutulog, bumalot ang tahimik na kalungkutan sa paligid. Sa bawat malalim na hinga niya, nakikita ko ang kapayapaan sa kanyang mukha, ngunit sa puso ko, ramdam ko ang bigat ng aking mga desisyon. Ang lahat ng alaala namin ni Lincon ay biglang bumalik sa akin ang mga tawa, ang mga plano namin para sa hinaharap, at ang pag-ibig na kalaunan ay naglaho dahil sa takot ko. Sa paglip
LINCON POV Hindi ko na kayang magpigil pa. Lahat ng taon ng pagkahiwalay namin ni Tiffany ay tila nag-iwan ng malalim na sugat sa puso ko, sugat na kahit anong gawin ko ay hindi gumagaling. Sampung taon. Isang dekada ng mga katanungan, pangungulila, at walang tigil na pag-alala sa kanya. Ang bawat araw na lumipas ay isang laban sa pagitan ng galit ko sa sarili ko at ng pag-asang balang araw, makikita ko ulit siya. Ngayong narito na ang pagkakataon, hindi ko ito hahayaan mawala. Bawat hakbang ko patungo sa kanya ay parang isang hakbang papunta sa katuparan ng matagal ko nang pangarap. Hindi ko alintana ang ingay ng airport, ang mga taong dumadaan, o ang bigat ng emosyon na bumabalot sa akin. Ang tanging nakikita ko ay si Tiffany, nakatayo kasama ang isang batang lalaki. Isang batang hindi ko kailanman nakita, ngunit sa isang sulyap pa lang ay alam kong siya ang anak namin. Si Josh. Hindi na niya kailangang sabihin iyon dahil kitang kita ko sa mukha ng batang ito na ako ang ama niya
At doon, sa gitna ng mga tao sa airport, nagpatuloy ang bawat isa sa atin sa kani-kanilang daan. Hindi ko kayang patagilid ang nakaraan, at hindi ko kayang balikan ang mga sakit na dulot nito. Si Lincon ay natigil sa likod ko, ang mga mata ay puno ng tanong na hindi ko kayang sagutin.Ang mga paa ko ay parang mabigat, bawat hakbang ay tila isang pasanin. Nang makita ko si Lincon sa airport, ang puso ko ay parang tumigil. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—galit, takot, o panghihinayang. Sampung taon. Sampung taon na ang lumipas, at ngayon, narito siya sa harap ko. Sa unang pagkakataon, magkasama kaming nagtagpo muli sa isang lugar na puno ng alaala.Si Josh, ang anak ko, ay tahimik na nakatayo sa aking tabi, na hindi alam ang mga nangyari sa aming nakaraan. Ang anak ko, ang tanging dahilan ko para magpatuloy sa buhay, ay kasalukuyang nakatingin kay Lincon, na may kalituhan sa mga mata.Si Lincon naman, hindi alam kung paano mag-react. Nakatingin siya sa akin, at pagkatapos ay tu
TIFANNY POV Sampung taon na. Sampung taon na ang lumipas mula nang huling makita ko si Lincon. Ang mga taon ng paghihirap, pagkatalo, at mga alaala ng nakaraan ay halos kinailangan kong kalimutan. Pero ngayon, narito ako. Babalik sa Pilipinas, hindi ko alam kung anong mga bagay ang muling magbabalik, ngunit hindi ko na kayang iwasan ang katotohanan na kailangan kong dumaan dito.Kasama ko si Josh. Siya na ang mundo ko ngayon, at siya na ang tanging dahilan kung bakit ko nakayanang lampasan ang madilim na daan na aking tinahak. Hindi ko na iniisip si Lincon, hindi ko na iniisip ang nakaraan, at hindi ko kayang mag-alala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa amin. Ngunit nang makita ko siya sa airport, naramdaman ko ang isang bigat na hindi ko kayang ikubli.Paglapit ko sa check-in counter, nakita ko siya. Si Lincon. Naglalakad siya sa kabilang direksyon, at ang mga mata namin ay nagkatinginan. Parang bumangon ang lahat ng mga taon, ang sakit, ang mga tanong, ang mga hindi nasabi. Hind
Lincon POVHindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko. Sa bawat saglit, ang mga alaala ni Tiffany ay bumabalik. Ang mga sandaling nilimot ko na, mga pangako na naglaho tulad ng alikabok sa hangin. Kay Jillian ko lang naaalala ang lahat ng iyon, at sa kabila ng lahat ng nangyari, siya pa rin ang bumangon sa mga madilim kong araw.Hindi ko kayang tanggapin ang ginawa ni Jillian. Ang pagsisinungaling—ang pagtatago ng katotohanan sa akin. At hindi lang tungkol sa anak namin, kundi pati na rin sa mga taon na nakalipas. Bakit niya ako pinili na iwasan? Bakit hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na ayusin ang lahat?Nakatayo ako sa harap ng bahay nila, tahimik at puno ng galit. Ang mga salita ni Tiffany ay patuloy na nag-aalab sa aking isipan. "Kung ikaw po ang tunay na ama ko..." Malinaw ang boses niya sa aking alaala, ngunit ang mga salita ni Jillian, iyon ang masakit. Ang mga nilihim niyang detalye, ang mga pagkukulang na pilit niyang itinatago."Pilit kong kinakalimutan si Tiffany,