All Chapters of Great Revenge of the Lady CEO: Chapter 41 - Chapter 50

TIFANNY POV Sampung taon na. Sampung taon na ang lumipas mula nang huling makita ko si Lincon. Ang mga taon ng paghihirap, pagkatalo, at mga alaala ng nakaraan ay halos kinailangan kong kalimutan. Pero ngayon, narito ako. Babalik sa Pilipinas, hindi ko alam kung anong mga bagay ang muling magbabalik, ngunit hindi ko na kayang iwasan ang katotohanan na kailangan kong dumaan dito.Kasama ko si Josh. Siya na ang mundo ko ngayon, at siya na ang tanging dahilan kung bakit ko nakayanang lampasan ang madilim na daan na aking tinahak. Hindi ko na iniisip si Lincon, hindi ko na iniisip ang nakaraan, at hindi ko kayang mag-alala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa amin. Ngunit nang makita ko siya sa airport, naramdaman ko ang isang bigat na hindi ko kayang ikubli.Paglapit ko sa check-in counter, nakita ko siya. Si Lincon. Naglalakad siya sa kabilang direksyon, at ang mga mata namin ay nagkatinginan. Parang bumangon ang lahat ng mga taon, ang sakit, ang mga tanong, ang mga hindi nasabi. Hind

LINCON POV Hindi ko na kayang magpigil pa. Lahat ng taon ng pagkahiwalay namin ni Tiffany ay tila nag-iwan ng malalim na sugat sa puso ko, sugat na kahit anong gawin ko ay hindi gumagaling. Sampung taon. Isang dekada ng mga katanungan, pangungulila, at walang tigil na pag-alala sa kanya. Ang bawat araw na lumipas ay isang laban sa pagitan ng galit ko sa sarili ko at ng pag-asang balang araw, makikita ko ulit siya. Ngayong narito na ang pagkakataon, hindi ko ito hahayaan mawala. Bawat hakbang ko patungo sa kanya ay parang isang hakbang papunta sa katuparan ng matagal ko nang pangarap. Hindi ko alintana ang ingay ng airport, ang mga taong dumadaan, o ang bigat ng emosyon na bumabalot sa akin. Ang tanging nakikita ko ay si Tiffany, nakatayo kasama ang isang batang lalaki. Isang batang hindi ko kailanman nakita, ngunit sa isang sulyap pa lang ay alam kong siya ang anak namin. Si Josh. Hindi na niya kailangang sabihin iyon dahil kitang kita ko sa mukha ng batang ito na ako ang ama niya

Isang gabi, habang pinapanood ko silang maglaro ng basketball sa harap ng bahay, naramdaman ko ang tila bumalik ang sigla sa paligid. Tumingin si Lincon sa akin at ngumiti, at sa simpleng tingin na iyon, parang sinasabi niyang, “Salamat.” Dalawang taon na ang lumipas mula nang magsimula kaming muli. Ang mga araw na lumipas ay puno ng pagbabago, pagsubok, at muling pagkatuklas ng mga bagay na akala ko ay nawala na. Ngayon, narito kami—buo, masaya, at puno ng pagmamahal. Hindi naging madali ang prosesong ito. May mga sandali na gusto kong bumitaw. Ang mga alaalang bumabalik sa akin mula sa aming nakaraan ay madalas na nagpapabigat sa damdamin ko. Ang mga luhang bumalong sa akin noon ay tila nararamdaman ko pa rin sa tuwing may mga hindi pagkakaunawaan kami ni Lincon. Ngunit sa bawat tanong at takot na bumalot sa akin, nakita ko ang determinasyon ni Lincon na ayusin ang lahat. Hindi siya sumuko. Si Josh ang naging inspirasyon namin para magpatuloy. Sa kanyang inosenteng mga mata, n

AFTER 10 YEARSKAREN POVSampung taon ang lumipas mula nang magising ako sa ospital, hindi matandaan kung paano o bakit ako naroroon. Ang mga alaala ng nakaraan ay tila itinapon sa kawalan, kasama ang lahat ng masasakit na salitang narinig ko kay Mommy Jillian. Lagi niyang sinasabi kung gaano kasama sina Lincon at Tiffany—mga pangalan na sa mahabang panahon ay wala namang kahulugan sa akin, hanggang sa dumating ang araw na natuklasan ko ang lahat.Pagkatapos ng ospital, walang ni isang dumating para sunduin ako. Naiwan akong mag-isa, isang batang walang alam sa mundo, sa loob ng mga pader ng DSWD. Ang bawat araw ay tila isang taon, puno ng tanong: Nasaan si Mommy? Ano ang nangyari? Bakit niya ako iniwan? Sa halip na sagot, balita ang dumating—wala na si Mommy Jillian. Napatigil ang puso niya, kasabay ng matinding laban niya sa kanser sa matres.Ang sakit ay hindi lamang dahil sa pagkawala niya, kundi sa matinding kawalan ng paliwanag. Bakit parang tinapos niya ang lahat nang walang pa

Nang makarating ako sa bahay ni Alex, nandoon na siya, naghihintay sa tapat ng gate. Suot niya ang paborito niyang floral button-down shirt, na tinernuhan niya ng dark jeans at sneakers. Nagkatinginan kami, sabay sabing, “Ready na ba?!”Gaya ng sinabi ko, eksaktong 30 minuto ang lumipas at nasa tapat na ako ng bahay nila Alex. Paglabas niya, panay ang pagmaktol niya, pero panay rin naman ang pagpatugtog niya ng malalakas na kanta sa sasakyan. Sabi niya, “warm-up” daw ito para pagdating sa bar, kondisyon na siya.“Ready!” sagot niya, sabay akbay sa akin habang papunta kami sa sasakyan.“Sa Ozone tayo, ha? Pero, bakla, ikaw na bahala sa drinks!” Tumawa siya habang isinasakay ang sarili sa passenger seat.“G, walang problema! Basta ikaw ang bahala sa kwento mamaya.” Sinimulan kong paandarin ang kotse, at habang binabaybay namin ang maingay na kalsada, pakiramdam ko ay isang gabi na naman ito ng pagtakas mula sa mga alaala.Tatawa-tawa akong nagmamaneho habang panay ang kulit niya. Sumasa