Isang gabi, habang pinapanood ko silang maglaro ng basketball sa harap ng bahay, naramdaman ko ang tila bumalik ang sigla sa paligid. Tumingin si Lincon sa akin at ngumiti, at sa simpleng tingin na iyon, parang sinasabi niyang, “Salamat.” Dalawang taon na ang lumipas mula nang magsimula kaming muli. Ang mga araw na lumipas ay puno ng pagbabago, pagsubok, at muling pagkatuklas ng mga bagay na akala ko ay nawala na. Ngayon, narito kami—buo, masaya, at puno ng pagmamahal. Hindi naging madali ang prosesong ito. May mga sandali na gusto kong bumitaw. Ang mga alaalang bumabalik sa akin mula sa aming nakaraan ay madalas na nagpapabigat sa damdamin ko. Ang mga luhang bumalong sa akin noon ay tila nararamdaman ko pa rin sa tuwing may mga hindi pagkakaunawaan kami ni Lincon. Ngunit sa bawat tanong at takot na bumalot sa akin, nakita ko ang determinasyon ni Lincon na ayusin ang lahat. Hindi siya sumuko. Si Josh ang naging inspirasyon namin para magpatuloy. Sa kanyang inosenteng mga mata, n
TIFFANY POVIsang lumalagabog na katok sa pintuan ang bumasag sa katahimikan ng gabi. Napatigil ako sa ginagawa ko, tila sinundan ng kaba ang bawat tunog ng pintuan. Mula sa taas ng hagdan, narinig ko si Lincon na nagmamadaling bumaba, ang mga hakbang niya’y nagmamarka ng tensyon sa bawat segundo.Lumapit siya sa ring bell camera at sinilip kung sino ang nasa labas. Mula sa kanyang reaksyon, alam kong may kakaibang nangyayari. Agad siyang sumigaw, “Tiffany! Bilis! May bata rito!”Nagmadali akong bumaba at tinanong siya, “Anong nangyayari?” Bago pa siya makasagot, bumukas na ang pinto, at sa harap namin ay isang batang babae, gusgusin, nanginginig, at tila takot na takot.“A-anong pangalan mo?” tanong ni Lincon sa mahinahong boses habang lumapit kami sa bata.“Ka… Karen,” ang sagot niya, nanginginig ang boses. Ngunit bago pa namin matanong kung bakit siya naroon, bigla siyang nawalan ng malay.“Hala! Lincon, dalhin na natin siya sa ospital!” taranta kong sabi.Wala kaming inaksayang or
AFTER 10 YEARSKAREN POVSampung taon ang lumipas mula nang magising ako sa ospital, hindi matandaan kung paano o bakit ako naroroon. Ang mga alaala ng nakaraan ay tila itinapon sa kawalan, kasama ang lahat ng masasakit na salitang narinig ko kay Mommy Jillian. Lagi niyang sinasabi kung gaano kasama sina Lincon at Tiffany—mga pangalan na sa mahabang panahon ay wala namang kahulugan sa akin, hanggang sa dumating ang araw na natuklasan ko ang lahat.Pagkatapos ng ospital, walang ni isang dumating para sunduin ako. Naiwan akong mag-isa, isang batang walang alam sa mundo, sa loob ng mga pader ng DSWD. Ang bawat araw ay tila isang taon, puno ng tanong: Nasaan si Mommy? Ano ang nangyari? Bakit niya ako iniwan? Sa halip na sagot, balita ang dumating—wala na si Mommy Jillian. Napatigil ang puso niya, kasabay ng matinding laban niya sa kanser sa matres.Ang sakit ay hindi lamang dahil sa pagkawala niya, kundi sa matinding kawalan ng paliwanag. Bakit parang tinapos niya ang lahat nang walang pa
PRESENT TIME"Anak, masyado ka namang nagpupuyat sa trabaho," sabi ni Mommy Tiffany, dala ang tasa ng mainit na kape habang abala ako sa harap ng computer.Sa kabila ng pagkakaroon ko ng sariling bahay, mas pinipili kong magbalik tuwing weekend sa lumang bahay. Hindi ko alam kung bakit, pero ang simpleng mga yakap at ngiti ni Mommy ay parang lunas sa pagod ko.“Thank you, Mommy!” sabi ko habang yumakap sa kanya. Hininto ko na ang trabaho, hinayaan ang init ng kape at pagmamahal ni Mommy na pakalmahin ang araw ko. "What will I do with you, Mom? Mwuah!" malambing kong sabi, sabay halik sa kanyang pisngi.Nakangiti siya, pero alam kong may gusto siyang sabihin. "Karen," nagsimula siya, "hindi naman sa tinutulak ka namin na mag-asawa na, pero siguro panahon na para bitawan mo na ang nakaraan. Alam kong hindi naging maganda ang ginawa ni Daryll noon, pero anak, deserve mong maging masaya."Tumigil ako at tinitigan siya. Alam kong tama siya. Mula noong masaktan ako sa relasyon naming ni Dar
TIFFANY CHUA; "Tiffany , come to my office now!" ma awtoridad na utos sa akin ni Mr.Moore ang aking boss na madalas pinagtitimpian ko na lang dahil sa kaialangan kong makapag ipon para mabawi ko ang aking kapatid at nanay. Walang lingon lingon ay dumiretso siya sa pagpunta sa loob ng kaniyang opisina. Nagkatinginan kaming dalawa ni Estella. "Sige na girl mamaya mo na balikan tong kinakain mo mukhang mainit na naman ang ulo ng amo mo. Mabulyawan ka pa niyan" pagtataboy sa akin ng aking kaibigan. Halos magkandarapa-rapa na ako sa pag sa pagmamadali sa pagpunta sa kaniyang opisina. Dahan dahan akong pumasok sa loob ng kaniyang opisina. Nagulat ako sa paglipad ng kaniyang mga gamit na muntik ng tumama sa mukha ko. Kung hindi ako nakaiwas ay paniguradong malaking bukol ang inabot ko. "bwisit talaga tong lalaking to, idadamay na naman ako sa init ng ulo niya. Pinagmadali-madali akong pumunta dito sa opisina niya hindi pa pala tapos makipagtalo sa kausap niya." naghihimutok kong sabi
ONE HOUR EARLIER LINCON MOORE: "SPILL EVERYTHING DETECTIVE! sabihin ko sakin lahat ng detalye" matigas kong sabi sa imbestigador na aking binayaran. Nananatili pa rin akong nakaupo sa aking sasakyan at naghihintay sa balitang sasabihin ni Detective sa aking pinatrabaho sa kaniya. Bawat salitang kaniyang sinasabi ay tila nag-aapoy sa galit na naglalaban sa aking dibdib. Si Jillian, ang long-time girlfriend ko, ang babaeng itinuring kong katuwang sa buhay, ay may lihim na relasyon kay Bruce, ang sarili kong stepbrother. Paano niya nagawang ipagkanulo ang tiwala ko? Isang araw na lang ang natitira bago ang kasal namin, at bigla na lang siyang umatras. "FVCK , Thank you Detective. I sen now to your back account the payment for your work" sagot ko sa kaniya. Mainit ang ulo ko ng pumasok ako sa loob ng aking opisina. Habang pinagmamasdan ko ang kanyang larawan na nakadikit sa aking desk, nag-aalab ang galit sa aking puso. “Mali ang pinili mo, Jillian,” bulong ko sa sarili. "Walang kah
Nang matapos ang seremonyas ng kasal ay magkasabay na kaming naglakad papalabas. Napatitig akong muli kay Tiffany, napakaganda talaga niya ng mga sandaling ito. Bumulong sa akin si Hanz "Sir , matutunaw na sayo si Tiffany, pinapaalala ko sayo, ikaw ang nagsabi sa rules na walang ma-iinlove. THis is all about business" napapangiting sabi ni Hanz habang nakatayo sa hindi kalayuan si Tiffany. Agad kong binawi ang sitwasyon. "Ofcourse i know that. What do you think Hanz. Kahit kailan hindi ako magkakagusto kay Tiffany." mariin kong sagot kay Hanz. "Ok Sir as you said." natatawang sabi ni Hanz sa akin. "Tiffany, next time na sabihin kong 3pm kelangan mauuna ka sakin 30 minutes earlier hindi yung sakto kang darating at ako pa ang maghihintay sayo." kunwaring galit kong sabi kay Tiffany. "okay Mr.Moore masusunod po" sagot niya sa akin "And please dahil mag-asawa na tayo call me Lincon starting from now on." sagot niya sa akin. Nakita ko naman ang biglang pagkailang sa kaniyang mukha
PROLONGUE Naguguluhan man si Tiffany, pero wala siyang nagawa kundi sumunod. Sumakay na siya sa loob ng sasakyan ni Hanz, hindi niya mapigilang mag-isip tungkol sa mga naging pagbabago sa pagitan nila ni Lincon. Mula sa isang mahigpit at seryosong boss, ngayon ay tila may mas malalim na koneksyon na bumabalot sa kanilang dalawa, dahil ngayon ang kaniyang boss ay siya na ring asawa niya. Hindi niya lubos maunawaan kung paano ito nangyari at kung bakit sa dinami dami ng babae siya ang naisipang alukin ng ganuong kasunduan ng kaniyang boss. "Ms. Arevallo, mukhang hindi ka sanay sa mga ganitong set-up ah," biro ni Hanz habang nagmamaneho. "Ngayon lang kita nakitang sobrang tahimik at parang kinakabahan. Pagpasensyahan mo na si Lincon" Pilit na napangiti si Tiffany kahit may halong kaba sa puso. “Hindi ko kasi talaga alam kung anong iniisip ni Mr. Moore. Ganyan na ba talaga Sir Hanz ang mga mayayaman, kahti ang kasal ay kaya na nilang bilhin. Wala na bang halaga sa kanila ngayon ang kah
PRESENT TIME"Anak, masyado ka namang nagpupuyat sa trabaho," sabi ni Mommy Tiffany, dala ang tasa ng mainit na kape habang abala ako sa harap ng computer.Sa kabila ng pagkakaroon ko ng sariling bahay, mas pinipili kong magbalik tuwing weekend sa lumang bahay. Hindi ko alam kung bakit, pero ang simpleng mga yakap at ngiti ni Mommy ay parang lunas sa pagod ko.“Thank you, Mommy!” sabi ko habang yumakap sa kanya. Hininto ko na ang trabaho, hinayaan ang init ng kape at pagmamahal ni Mommy na pakalmahin ang araw ko. "What will I do with you, Mom? Mwuah!" malambing kong sabi, sabay halik sa kanyang pisngi.Nakangiti siya, pero alam kong may gusto siyang sabihin. "Karen," nagsimula siya, "hindi naman sa tinutulak ka namin na mag-asawa na, pero siguro panahon na para bitawan mo na ang nakaraan. Alam kong hindi naging maganda ang ginawa ni Daryll noon, pero anak, deserve mong maging masaya."Tumigil ako at tinitigan siya. Alam kong tama siya. Mula noong masaktan ako sa relasyon naming ni Dar
AFTER 10 YEARSKAREN POVSampung taon ang lumipas mula nang magising ako sa ospital, hindi matandaan kung paano o bakit ako naroroon. Ang mga alaala ng nakaraan ay tila itinapon sa kawalan, kasama ang lahat ng masasakit na salitang narinig ko kay Mommy Jillian. Lagi niyang sinasabi kung gaano kasama sina Lincon at Tiffany—mga pangalan na sa mahabang panahon ay wala namang kahulugan sa akin, hanggang sa dumating ang araw na natuklasan ko ang lahat.Pagkatapos ng ospital, walang ni isang dumating para sunduin ako. Naiwan akong mag-isa, isang batang walang alam sa mundo, sa loob ng mga pader ng DSWD. Ang bawat araw ay tila isang taon, puno ng tanong: Nasaan si Mommy? Ano ang nangyari? Bakit niya ako iniwan? Sa halip na sagot, balita ang dumating—wala na si Mommy Jillian. Napatigil ang puso niya, kasabay ng matinding laban niya sa kanser sa matres.Ang sakit ay hindi lamang dahil sa pagkawala niya, kundi sa matinding kawalan ng paliwanag. Bakit parang tinapos niya ang lahat nang walang pa
TIFFANY POVIsang lumalagabog na katok sa pintuan ang bumasag sa katahimikan ng gabi. Napatigil ako sa ginagawa ko, tila sinundan ng kaba ang bawat tunog ng pintuan. Mula sa taas ng hagdan, narinig ko si Lincon na nagmamadaling bumaba, ang mga hakbang niya’y nagmamarka ng tensyon sa bawat segundo.Lumapit siya sa ring bell camera at sinilip kung sino ang nasa labas. Mula sa kanyang reaksyon, alam kong may kakaibang nangyayari. Agad siyang sumigaw, “Tiffany! Bilis! May bata rito!”Nagmadali akong bumaba at tinanong siya, “Anong nangyayari?” Bago pa siya makasagot, bumukas na ang pinto, at sa harap namin ay isang batang babae, gusgusin, nanginginig, at tila takot na takot.“A-anong pangalan mo?” tanong ni Lincon sa mahinahong boses habang lumapit kami sa bata.“Ka… Karen,” ang sagot niya, nanginginig ang boses. Ngunit bago pa namin matanong kung bakit siya naroon, bigla siyang nawalan ng malay.“Hala! Lincon, dalhin na natin siya sa ospital!” taranta kong sabi.Wala kaming inaksayang or
Isang gabi, habang pinapanood ko silang maglaro ng basketball sa harap ng bahay, naramdaman ko ang tila bumalik ang sigla sa paligid. Tumingin si Lincon sa akin at ngumiti, at sa simpleng tingin na iyon, parang sinasabi niyang, “Salamat.” Dalawang taon na ang lumipas mula nang magsimula kaming muli. Ang mga araw na lumipas ay puno ng pagbabago, pagsubok, at muling pagkatuklas ng mga bagay na akala ko ay nawala na. Ngayon, narito kami—buo, masaya, at puno ng pagmamahal. Hindi naging madali ang prosesong ito. May mga sandali na gusto kong bumitaw. Ang mga alaalang bumabalik sa akin mula sa aming nakaraan ay madalas na nagpapabigat sa damdamin ko. Ang mga luhang bumalong sa akin noon ay tila nararamdaman ko pa rin sa tuwing may mga hindi pagkakaunawaan kami ni Lincon. Ngunit sa bawat tanong at takot na bumalot sa akin, nakita ko ang determinasyon ni Lincon na ayusin ang lahat. Hindi siya sumuko. Si Josh ang naging inspirasyon namin para magpatuloy. Sa kanyang inosenteng mga mata, n
Tumitig siya sa akin, at nakita ko ang pighati sa kanyang mga mata. Alam kong nasaktan ko siya noon, pero alam ko ring mahal niya pa rin ako. “Bigyan mo ako ng panahon,” sabi niya sa wakas. “Kailangan ko ng oras para makapag-isip.” Pinanood ko siyangr lumayo, kasama si Josh. Ang sakit sa puso ko ay parang alon na bumalot sa akin, ngunit naroon din ang liwanag ng pag-asa. Sinabi niyang bigyan siya ng panahon, at iyon ang gagawin ko. Para sa aming pamilya, handa akong maghintay. Gaano man katagal. AFTER 2 DAYS INFRONT OF TIFFANY’S HOUSE Habang pinagmamasdan ko ang maamong mukha ni Josh na himbing na natutulog, bumalot ang tahimik na kalungkutan sa paligid. Sa bawat malalim na hinga niya, nakikita ko ang kapayapaan sa kanyang mukha, ngunit sa puso ko, ramdam ko ang bigat ng aking mga desisyon. Ang lahat ng alaala namin ni Lincon ay biglang bumalik sa akin ang mga tawa, ang mga plano namin para sa hinaharap, at ang pag-ibig na kalaunan ay naglaho dahil sa takot ko. Sa paglip
LINCON POV Hindi ko na kayang magpigil pa. Lahat ng taon ng pagkahiwalay namin ni Tiffany ay tila nag-iwan ng malalim na sugat sa puso ko, sugat na kahit anong gawin ko ay hindi gumagaling. Sampung taon. Isang dekada ng mga katanungan, pangungulila, at walang tigil na pag-alala sa kanya. Ang bawat araw na lumipas ay isang laban sa pagitan ng galit ko sa sarili ko at ng pag-asang balang araw, makikita ko ulit siya. Ngayong narito na ang pagkakataon, hindi ko ito hahayaan mawala. Bawat hakbang ko patungo sa kanya ay parang isang hakbang papunta sa katuparan ng matagal ko nang pangarap. Hindi ko alintana ang ingay ng airport, ang mga taong dumadaan, o ang bigat ng emosyon na bumabalot sa akin. Ang tanging nakikita ko ay si Tiffany, nakatayo kasama ang isang batang lalaki. Isang batang hindi ko kailanman nakita, ngunit sa isang sulyap pa lang ay alam kong siya ang anak namin. Si Josh. Hindi na niya kailangang sabihin iyon dahil kitang kita ko sa mukha ng batang ito na ako ang ama niya
At doon, sa gitna ng mga tao sa airport, nagpatuloy ang bawat isa sa atin sa kani-kanilang daan. Hindi ko kayang patagilid ang nakaraan, at hindi ko kayang balikan ang mga sakit na dulot nito. Si Lincon ay natigil sa likod ko, ang mga mata ay puno ng tanong na hindi ko kayang sagutin.Ang mga paa ko ay parang mabigat, bawat hakbang ay tila isang pasanin. Nang makita ko si Lincon sa airport, ang puso ko ay parang tumigil. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—galit, takot, o panghihinayang. Sampung taon. Sampung taon na ang lumipas, at ngayon, narito siya sa harap ko. Sa unang pagkakataon, magkasama kaming nagtagpo muli sa isang lugar na puno ng alaala.Si Josh, ang anak ko, ay tahimik na nakatayo sa aking tabi, na hindi alam ang mga nangyari sa aming nakaraan. Ang anak ko, ang tanging dahilan ko para magpatuloy sa buhay, ay kasalukuyang nakatingin kay Lincon, na may kalituhan sa mga mata.Si Lincon naman, hindi alam kung paano mag-react. Nakatingin siya sa akin, at pagkatapos ay tu
TIFANNY POV Sampung taon na. Sampung taon na ang lumipas mula nang huling makita ko si Lincon. Ang mga taon ng paghihirap, pagkatalo, at mga alaala ng nakaraan ay halos kinailangan kong kalimutan. Pero ngayon, narito ako. Babalik sa Pilipinas, hindi ko alam kung anong mga bagay ang muling magbabalik, ngunit hindi ko na kayang iwasan ang katotohanan na kailangan kong dumaan dito.Kasama ko si Josh. Siya na ang mundo ko ngayon, at siya na ang tanging dahilan kung bakit ko nakayanang lampasan ang madilim na daan na aking tinahak. Hindi ko na iniisip si Lincon, hindi ko na iniisip ang nakaraan, at hindi ko kayang mag-alala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa amin. Ngunit nang makita ko siya sa airport, naramdaman ko ang isang bigat na hindi ko kayang ikubli.Paglapit ko sa check-in counter, nakita ko siya. Si Lincon. Naglalakad siya sa kabilang direksyon, at ang mga mata namin ay nagkatinginan. Parang bumangon ang lahat ng mga taon, ang sakit, ang mga tanong, ang mga hindi nasabi. Hind
Lincon POVHindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko. Sa bawat saglit, ang mga alaala ni Tiffany ay bumabalik. Ang mga sandaling nilimot ko na, mga pangako na naglaho tulad ng alikabok sa hangin. Kay Jillian ko lang naaalala ang lahat ng iyon, at sa kabila ng lahat ng nangyari, siya pa rin ang bumangon sa mga madilim kong araw.Hindi ko kayang tanggapin ang ginawa ni Jillian. Ang pagsisinungaling—ang pagtatago ng katotohanan sa akin. At hindi lang tungkol sa anak namin, kundi pati na rin sa mga taon na nakalipas. Bakit niya ako pinili na iwasan? Bakit hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na ayusin ang lahat?Nakatayo ako sa harap ng bahay nila, tahimik at puno ng galit. Ang mga salita ni Tiffany ay patuloy na nag-aalab sa aking isipan. "Kung ikaw po ang tunay na ama ko..." Malinaw ang boses niya sa aking alaala, ngunit ang mga salita ni Jillian, iyon ang masakit. Ang mga nilihim niyang detalye, ang mga pagkukulang na pilit niyang itinatago."Pilit kong kinakalimutan si Tiffany,