Semua Bab อีกด้านของนางร้าย: Bab 11 - Bab 20

"นายท่านขอรับ" ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามนายหน้าไปทำสัญญา ก็ถูกหนึ่งในทาสที่ซื้อไว้ดึงรั้งชายเสื้อของต้าหลาง"มีอันใด" ต้าหลางหันไปมองอย่างข้องใจ เมื่อเห็นทาสนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น"ทะท่าน ช่วยพาภรรยากับบุตรสาวของข้าไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ" ต้าหลางหันมาหาซูมี่อย่างหนักใจก่อนที่ซูมี่จะเอ่ยพูด ทาสอีกห้าคนก็คุกเข่าลงเสียงดังและบอกความต้องการที่เหมือนกัน"เช่นนั้นก็ซื้อไปทั้งหมดเถิดท่านพ่อ" ซูมี่ถอนหายใจ หากมิใช่เป่าเปารับรองนางก็ไม่กล้าพาทุกคนกลับไปที่เรือน เพราะกลัวจะล่วงรู้เรื่องของนางนายหน้าที่ได้ยินก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะให้คนไปพาครอบครัวของทั้งห้าออกมา แล้วเดินนำต้าหลางกับซูมี่ไปห้องรับรองเพื่อจ่ายเงินและมอบสัญญาของทาสทั้งหมดให้จากที่ต้าหลางจะได้ทาสบุรุษไปทำงานเพียงยี่สิบคน กับต้องพากลับถึงสามสิบสองคน"ท่านมีรถม้าไปส่งที่จวนข้าหรือไม่" ซูมี่หันไปถามนายหน้า เขาก็รีบสอบถามที่อยู่ก่อนจะรับปากว่าจะไปส่งคนที่หมู่บ้านให้ซูมี่เดินไปที่กลุ่มคนที่นางซื้อไว้ ก่อนจะมอบเงินให้เขาสิบตำลึงทองเพื่อไปซื้อเสื้อผ้าให้กับทุกคน โดยนางยกให้เขาเป็นพ่อบ้านจัดการเรื่องทุกเรื่องไปเลย เมื่อสอบถามความได้ว่าเขาเคยเป

แม้นางจะไปดักรอที่หน้าเรือนก็ไม่เคยได้พบเขา จนวันนี้ที่นางกำลังจะไปดักรอเช่นเดิมก็เห็นชิงฉางมาพร้อมรถม้าเพื่อมาเก็บของที่เรือนจึงได้รีบร้อนมาหาซูมี่เสียก่อน"ข้ากับชิงฉางมิได้เป็นคู่หมั้นกันแล้ว เขาจะมากับใครไปที่ใดล้วนไม่เกี่ยวกับข้า" ซูมี่เมื่อพูดจบนางก็หันหลังเตรียมจะเข้าเรือนเพื่อไปทำงานต่อ"เจ้าต้องไปกับข้า เพราะเจ้ารู้เรื่องที่ข้ากับพี่ชางลอบพบกัน" เสี่ยวเจียเหมือนเสียสติไปแล้วนางลากซูมี่อย่างแรงเพื่อเดินไปเรือนของชิงฉางแม้โม่ลี่จะเข้าช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจต้านแรงของเสี่ยวเจียที่เหมือนจะขุดแรงทั้งหมดที่นางมีเพื่อลากตัวซูมี่ไปด้วย ซูมี่จำต้องยอมให้นางลากตัวไป โม่ลี่ก็เดินตามไปด้วยอย่างเป็นห่วงเมื่อมาถึงหน้าเรือนของชิงฉางก็พบว่ายังมีชาวบ้านอีกหลายคนที่มาสอบถามเขาอยู่ ซูมี่นางเพียงยืนกอดอกรออยู่ข้างนอกเพื่อดูเรื่องสนุก"เสี่ยเจียไปตามเจ้ามาจนได้" เสี่ยวเผ่ยเมื่อเห็นซูมี่นางยืนอยู่ด้วยก็เดินเข้ามาหาพร้อมพูดคุยทันที"อืม ก็อย่างที่เจ้าเห็น เสี่ยวเจียดูท่าจะเสียสติไปแล้ว" ซูมี่ส่ายหัวเพราะตอนนี้เสี่ยวเจียเดินเข้าไปหาชิงฉางแล้วโวยวายเสียงดัง โดยไม่สนสายตาของชาวบ้านที่มองนางอย่าางแปลกใ

ซูมี่กับสือเอ้อเดินเล่นสำรวจไปทั่วจนมาถึงริมแม่น้ำ สือเอ้อที่วิ่งเล่นอย่างซุกซนก็วิ่งหน้าตื่นกลับมาหานาง"คุณหนู คุณหนู" เสียงสือเอ้อตะโกนมาแต่ไกล"อย่าวิ่งประเดี๋ยวหกล้ม" ซูมี่ที่เห็นก็รีบร้องห้าม"ข้าเห็นคนขอรับ""เพียงแค่คนตกใจอันใด" สือเอ้อที่หอบอยู่ก็ยังไม่ทันพูดจบซูมี่นางก็เอ่ยแทรกเสียแล้ว"บุรุษคนนั้นร่างเต็มไปด้วยเลือด นอนอยู่ที่ริมแม่น้ำขอรับ" ซูมี่ขมวดคิ้วก่อนที่จะเดินไปตามทิศที่สือเอ้อชี้บอกนางนางให้สือเอ้อวิ่งไปตามคนอื่นมาที่ริมแม่น้ำ เมื่อเดินไปถึงชายคนนั้นใบหน้าก็แทบจะไร้สีเลือดแล้ว เนื้อตัวของเขามีรอยแผลจากดาบอยู่หลายแห่งซูมี่นางลากคนขึ้นมาจากน้ำแล้วเริ่มตรวจว่ายังหายใจอยู่หรือไม่ ลมหายใจของเขาแผ่วเบาจะแทบจะไร้ลมหายใจอยู่แล้ว"นายหญิงท่านนำน้ำวิเศษให้เขาดื่มก่อนเจ้าค่ะ" เสียงของเป่าเปาดังขึ้นในความคิดของนาง"จะไม่เกิดเรื่องอันใดตามมาใช่หรือไม่" ซูมี่เอ่ยถามอย่างกังวล"ไม่เกิดหรอกเจ้าค่ะ แต่ถ้าท่านช้าบุรุษผู้นี้จะตายแล้วนะเจ้าคะ" ซูมี่นางจึงเรียกน้ำวิเศษออกมาจากในมิติแล้วป้อนไปที่ปากของบุรุษผู้นั้น"เหอะ หากอยากตายก็ไม่ต้องดื่ม" ซูมี่ที่หมดความอดทนเพราะไม่ว่านางจะป้อนเ

ซูมี่ออกมาด้านนอกนางก็เดินไปพบบิดามารดาที่แปลงผักด้านหลังเรือน อีกไม่กี่วันผักของนางก็ตัดได้แล้ว สมุนไพรบางอย่างก็สามารถเก็บพร้อมผักได้เลย "ผักมากถึงเพียงนี้คงต้องนำออกไปขายบ้างเจ้าค่ะ" หากให้กินกันเพียงในเรือนก็คงจะไม่ทันกิน หากขายไม่ได้นางค่อยนำมาดอง"พ่อก็คิดเช่นกัน พรุ่งนี้ว่าจะเข้าเมืองเพื่อไปคุยกับเหลาอาหาร" ต้าหลางมองแปลงผักอย่างชื่นชมผลผลิตที่ได้ผักอวบน่ากินจนนางจางกุ้ยอดใจไม่ไหวเข้าไปแลกเก็บเพื่อนำไปทำอาหาร ป้าเหมย ป้าอวี้ต่างก็เข้าไปช่วยเก็บอย่างสนุกสนานอาหารเย็นทั้งจวนนั่งกินรวมกันภายในห้องโถงเรือนหลักซึ่งใหญ่เพียงพอที่จะให้คนเกือบสี่สิบคนนั่งกินกันอย่างสบาย นายบ่าวต่างนั่งกินรวมกันโดยไม่ได้แบ่งแยก โต๊ะที่ซูมี่นำออกมาใช้ก็สร้างความสะดวกสบายให้กับทุกคนโดยไม่ต้องนั่งกับพื้นเช่นเคยผักที่พวกเขาปลูกทั้งสดและกรอบ สือเอ้อกับเสี่ยวจินที่เป็นเด็กไม่ชอบกินผักยังกินข้าวเสียสองถ้วย เมื่อเด็กน้อยทั้งสองรู้ว่าอีกไม่กี่วันผักที่ตนกินจะถูกนำไปขายต่างก็พากันทำหน้าเศร้า สร้างความขบขันให้กับทุกคน"สือเอ้อ เสี่ยวจิน พี่สาวมีผักให้เจ้ากินทุกวัน แล้วก็ยังมี" ซูมี่เรียกผลไม้ที่นางปลูกไว้ในมิต

ต้าหลางกับจางกุ้ยเมื่อนึกถึงผักที่พวกตนได้ปลูกก็คิดตามที่ซูมี่พูด เพราะผักที่วางขายทั่วไปที่พบเห็นต้นเล็กไม่อวบอิ่มดูน่ากินไม่เท่าผักที่จวนของตน"เช่นนั้นก็นำออกไปส่งไม่ต้องมากนัก" ต้าหลางก็เห็นด้วยยิ่งผักของพวกเขาหากได้กินทุกวันร่างกายที่ทรุดโทรมก็แข็งแรงขึ้นเหมือนเป็นวัยหนุ่มสาวอีกครั้ง เช้าวันต่อมาต้าหลางก็ให้ซูถังกับซูโจวเป็นคนนำผักออกไปส่ง โดยครั้งนี้เขานำไปอย่างละตะกร้าขนาดกลางเท่านั้น ผักที่ส่งให้เหลาอาหารเฉิงไฉมี หลัวโป(หัวไชเท้า) หูหลัวโป(แครอท) ไป๋ไช่(ผักกาดขาว) ชิงช่าย(กวางตุ้ง) และจิ่วไช่(กุยช่าย)แต่ความจริงมีอีกหลายอย่าง ในยุคนี้ยังไม่มีให้เห็นจึงยังไม่ได้นำออกไปขาย เพราะเหลาอาหารก็คงยังไม่รู้วิธีทำหลงจู๊หม่าที่เห็นคนของต้าหลางส่งของมาให้น้อยก็อยากจะได้เพิ่ม เพียงแค่เมื่อวานลูกค้าที่ได้ลองกินผักชุดแรกวันนี้ก็พากันมาถามหาอีกแล้ว"เจ้าบอกต้าหลางข้าขอเพิ่มอีกได้หรือไม่" หลงจู๊หม่าแสดงความต้องการของตนออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ผักที่เรือนของนายท่านซู แบ่งมาให้ได้เท่านี้ขอรับ" ซูถังที่เตรียมคำพูดมาแล้วก็บอกหลงจู๊หม่าไปเช่นนั้น"แต่ต่อไปมีเท่าใดข้ารับซื้อทั้งหมด แล้วจะเพิ่มราคาใ