บททั้งหมดของ อีกด้านของนางร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

สตรีที่แสนอ่อนหวานเข้าอกเข้าใจเขาไปเสียทุกเรื่อง ช่วยเหลือเขามาตลอด มาบัดนี้สตรีนางนั้นได้หายไปเสียแล้ว เหลือเพียงสตรีที่ตามหึงหวงจนเขามิอาจขยับตัวไปที่ใดได้มีเงินมีทอง มีชีวิตที่สุขสบาย บ่าวไพร่มีให้ใช้งานแต่มิอาจมีความสุขเช่นเมื่อก่อนได้ ชิงฉางได้แต่ยอมรับโชคชะตาที่ตนเป็นคนเลือกเอง"ข้าเห็นกับตาท่านจะแก้ตัวเช่นไร" ถิงถิงเริ่มบีบน้ำตาของนางอีกแล้ว"ประเดี๋ยว เรื่องนี้ข้าคงไม่เกี่ยวข้ากระมัง ขอตัว" ซูมี่ที่เห็นถิงถิงกำลังจะแสดงงิ้วก็รีบตัดบทเสียก่อน"เจ้าจะมิเกี่ยวได้อย่างไร เจ้าลอบนัดพบกันลับหลังข้าเช่นนี้" ซูมี่เมื่อได้ยินก็หัวเราะเยาะ"ฮูหยินชิง ท่านคงคิดว่าผู้อื่นจะทำเช่นเดียวกับเจ้าใช่หรือไม่ ของที่ข้าทิ้งไปแล้วข้าซูมี่มิคิดจะเก็บกลับคืน เจ้าวางใจได้" ซูมี่กอดอกตอบโต้อย่างไม่ยอม"ข้าทำอันใด" ถิงถิงเหมือนจะเสียสติไปแล้ว นางโวยวายอย่างไม่ยินยอม ชาวบ้านก็ลืมมุ่งดูกันหนาตา"จะให้ข้ารื้อฟื้นจริงรึ" ซูมี่กระซิบถาม เพื่อให้ทั้งคู่ได้ยิน"ถิงถิง พอได้แล้ว กลับไปคุยที่จวน" ชิงฉางรีบคว้ามือของถิงถิงเพื่อพานางกลับไปด้วยกัน"เป็นเจ้าที่เลือกเช่นนี้" ซูมี่ตบไปที่บ่าของชิงฉางแล้วพูดกับเขาก่อน

ชิงฉางเดินตามพ่อบ้านไปที่ห้องโถงเรือนหลักอย่างแปลกใจ เพราะน้อยครั้งนักที่ตนจะถูกเชิญมาที่เรือนหลัก ส่วนมากนายท่านเฉียวจะเรียกตัวเขาไปพบที่ห้องตำราเพื่อสอบถามเรื่องการสอบเท่านั้น"นั่งลงสิ" นายท่านเฉียวสีหน้าอ่อนล้าพยักหน้าให้ชิงฉางนั่งลง ฮูหยินเฉียวที่นั่งอยู่ด้านข้างปรายตามองชิงฉางอย่างนึกรังเกียจนายท่านเฉียวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนให้ชิงฉางฟัง คลังสมบัติของตระกูล และห้องเก็บสินเดิมของเฉียวถิงถิงต่างถูกโจรเข้ามาปล้นไป แม้แต่ทางการก็ยังหาร่องรอยไม่พบ"เจ้าพาถิงถิงไปอยู่ที่บ้านเดิมของเจ้าเสีย ข้าจะมอบเงินให้เจ้าติดตัวไปด้วย" ฮูหยินเอกที่ตอนนี้มีอำนาจมากกว่านายท่านเฉียวเสียอีกเพราะค่าใช้จ่ายในจวนทั้งหมดมาจากสินเดิมของนาง ยังดีที่ร้านค้าของนายท่านเฉียวมิได้เกิดเหตุร้ายไปด้วยหากเป็นเช่นนั้นตระกูลเฉียวคงต้องเริ่มตั้งตัวกันใหม่อีกครั้งแล้วเมื่อจบคำพูดของฮูหยินเฉียว ชิงฉางมองไปที่นายท่านเฉียวเพื่อดูท่าทีของเขา ก็พบว่านายท่านเฉียวกำลังหลบสายตาของชิงฉาง เมื่อเป็นเช่นนั้นชิงฉางจึงยิ้มเยาะก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่เรือนของตนเพื่อเก็บของเขายังจำจดวันแรกที่พบนายท่านเฉียวได้ดี เขาเร

ซูมี่พาฮุ่ยหมิ่นไปที่กระท่อมก่อนที่นางจะปล่อยเขาไว้ด้านในเพื่อให้ฝึกด้วยตนเอง และนางจะเข้ามาในมิติเพื่อดูเข้าเรื่อยๆ"เจ้าจะไปแล้วหรือ" ฮุ่ยหมิ่นเอ่ยรั้งซูมี่เอาไว้"มีอันใดหรือเจ้าคะ" นางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะเขาต้องเร่งฝึก นางจึงไม่อยากอยู่รบกวน อีกอย่างของใช้หรือของกินภายในมิติก็ล้วนแล้วแต่มากมาย เขาคงจัดการด้วยตนเองได้"มี่มี่ อยู่กับข้าก่อนได้หรือไม่" เขาเอ่ยอย่างน่าสงสาร จนซูมี่อดจะใจอ่อนมิได้"ท่านฝึกตามตำราเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะรออยู่ด้านนอกกับพวกเป่าเปา" ซูมี่หันไปบอกฮุ่ยหมิ่นก่อนที่นางจะออกจากกระท่อมไปรอด้านนอกฮุ่ยหมิ่นเมื่อได้เปิดตำราเล่มแรกอ่าน ความสามารถในการจดจำของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงสามชั่วยามตำราเล่มแรกในมือก็ถูกเขาทำความเข้าใจจนถ่องแท้ ตำราเล่มแรกว่าด้วยเรื่องการควบคุมความสมดุลของร่างกาย หากเขาควบคุมทุกอย่างร่างกายต่างๆ ได้ตามใจนึกก็สามารถฝึกเพลงดาบและกระบี่ได้เร็วขึ้นเขาเงยหน้าขึ้นมาจากตำรา ก็พบว่าเขายังปล่อยให้ซูมี่รอเขาอยู่ภายในมิติด้วย จึงเดินออกจากห้องเพื่อไปพบนาง แต่ก็พบเพียงเป่าเปาที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ให้ผู้ใดมารบกวน (ที่จะมากวนก็มีเพียงลูกของฟ

ฮุ่ยหมิ่นอยู่ในมิติมาได้สองเดือนแล้ว ในช่วงหลังๆ จะมีซูมี่ที่มาร่วมฝึกไปกับเขาด้วย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนฮุ่ยหมิ่นที่ต้องเดินทางกลับชายแดนเหนือแล้ว เขาอยากจะนำนางใส่เข้าไปในอกเสื้อเพื่อพาไปชายแดนกับเขาด้วย"ท่านจะออกเดินทางเมื่อใดเจ้าคะ" ซูมี่เอ่ยถามขึ้น เพราะฮุ่ยหมิ่นฝึกวิชาจนตอนนี้เขาสามารถเอาชนะเสี่ยวไป๋ เสี่ยวเฮยและฟาไฉที่บุกเข้ามาพร้อมกันได้แล้ว"ฟ้าสางข้าก็ต้องกลับแล้ว มี่มี่ รอข้าได้หรือไม่" เขาจับใบหน้าของนางให้หันมาสบตากับเขา"ท่านคงไม่ตายในสนามรบกระมัง" ซูมี่เลิกคิ้วถามอย่างยียวน"อื้ออ" ฮุ่ยหมิ่นก้มลงกัดปากของนาง"ท่านเป็นฟาไฉหรือไร" ซูมี่ทุบไปที่อกของฮุ่ยหมิ่น ก่อนที่นางจะเดินไปที่บึงน้ำเพื่อล้างริมฝีปาก หากออกไปแล้วบิดามารดาเห็นจะตอบเช่นไรซูมี่ให้ฮุ่ยหมิ่นพกน้ำในลำธารติดตัวไว้ตลอด หากก่อนเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เขาจะได้ใช้สิ่งนี้ได้ทันทั้งคู่ออกมาจากมิติก็พบว่าฟ้ายังไม่สาง ฮุ่ยหมิ่นพบว่าตัวเขาเข้าไปอยู่ในมิติด้านนอกเพิ่งจะผ่านมาเพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น ซูมี่ไล่ให้ฮุ่ยหมิ่นกลับไปที่เรือนรับรองที่อยู่ในสวน แต่ความหน้าหนาของเขา เขาแอบเข้าห้องของนาง

ชัยชนะของแคว้นฉีถูกส่งไปที่เมืองหลวงท่ามกลางเสียงชื่นชมตระกูลไป๋ที่มีแม่ทัพเก่งกาจเช่นฮุ่ยหมิ่น เจ้าตัวที่อยู่ชายแดนมิได้รับรู้เรื่องด้วยตัวเขาในยามนี้ยังวางแผนเรื่องการรบโดยไม่หยุดพักแต่ทหารในค่ายก็ยังได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ เพราะชื่อเสียงของฮุ่ยหมิ่นในครั้งนี้ แคว้นเซี่ยคงยังไม่กล้าบุกเข้ามาก่อความวุ่นวายในเวลานี้เป็นแน่ฮุ่ยหมิ่นจึงมีเวลาเขียนจดหมายกลับไปที่จวนแม่ทัพในเมืองหลวงเพื่อบอกกล่าวบิดามารดา เมื่อสิ้นสุดสงครามตนจะส่งแม่สื่อไปที่จวนตระกูลซู เรื่องคู่ครองของฮุ่ยหมิ่นบิดามารดาให้เขาเป็นผู้ตัดสินใจด้วยตนเอง เพราะก่อนหน้านี้ฮูหยินไป๋เคยจัดการทาบทามให้บุตรชายแล้ว แต่ก็ถูกฮุ่ยหมิ่นสร้างเรื่องจนต้องยกเลิกงานนัดดูตัวไปเสียก่อนหากจะจับคู่ให้บุตรชายเลยก็เกรงว่าบุตรชายจะไม่กลับมาเมืองหลวงอีกจึงมิได้กระทำทุกอย่างตามใจตน แม้เรื่องแต่งงานจะเป็นเรื่องที่บิดามารดาสมควรจัดการให้ก็เถิดฮุ่ยหมิ่นเขียนเรื่องของซูมี่บอกเล่าไปให้บิดามารดาได้รู้ด้วย เพราะชื่อเสียงของเหลาอาหารเฉิงไฉในเมืองหลวงชาวเมืองทุกคนย่อมต้องรู้จักดี เพราะอาหารและผักที่ต้องสั่งจองถึงจะได้กินยากเสียกว่าหาซื้อโสมสักหัวอีกใน