All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 141 - Chapter 150

ต้าเหนิงค่อยๆ หย่อนตัวลงบันไดไม้สูงลิบอย่างยากลำบากเพื่อที่จะได้มานั่งที่กองไฟกับฉินเกอหลงอากาศเย็นจนหนาวดีที่หิมะไม่ตก ตั้งใจมาขอโทษเขาที่ส่งนิ้วกลางให้เขาไปเมื่อรุ่งสาง ตอนนี้แดดสีทองส่องฟ้าอำไพทำให้อุ่นขึ้นมาบ้าง วิหารเทียมฟ้างดงามร่มรื่นเหมาะแก่การเร้นกายยามที่ไม่อยากพบปะผู้คน ต้าเหนิงเกาะราวบันไดสุดกลิ่นอายของความบริสุทธิ์ เหมือนมาพักร้อน อยากให้คุณปทุมได้มาเห็นอะไรแบบนี้บ้างจัง ภูเขาสูงวิหารสวยและธรรมชาติที่งดงาม และคนหล่ออีกคนที่ ที่ที่อะไรดีวะ ที่ซื่อบื้อที่ไม่ค่อยพูดที่ ๆๆๆ คงจะเกลียดต้าเหนิงแหละ ก็ธรรมดาอะนะเคยเป็นแฟนกันแต่อีกคนดันไปเป็นสนมฮ่องเต้เป็นใครๆ ก็โกรธ ต้าเหนิงคิดถึงงานแต่งที่ถูกเท ป่านนี้คงมีคนคิดว่าต้าเหนิงฆ่าตัวตายเพราะถูกเทงานแต่ง พวกคู่กรณีทั้งหลายคงหัวเราะจนกรามหัดสินะ เชอะช่างเถอะคนอย่างต้าเหนิงอะนะ คู่แท้ไม่มีคู่กรณีเป็นร้อยหานจงกับฉินเกอหลงมองต้าเหนิงที่ยืนเกาะราวบันไดสูดดมกลิ่นพิสุทธิ์นั้นด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป“มาแล้วขอรับพระสนมของกัวกั๋วฮ่องเต้ ร่างกายซูบผอมนั่น เป็นเพราะอยู่กับกัวกั๋วฮ่องเต้ หวางซื่อไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ก่อนนั้นสนมเอ่อในตอนที่ย

โรงเตี๊ยมกลางหุบเขาก่อนถึงด่านเผยจ๋ายผู้คนนั่งลงบนเก้าอี้ดื่มกินกลางแจ้งใต้ร่มไม้ไร้ชายคาตามประสาโรงเตี๋ยมบ้านป่าเยี่ยนฉือยืนกอดกระบี่ดี ด้านหน้าจนท้อใจป่านนี้เจ้าหานจงคนนั้นทำไมยังไม่มาถอนหายใจหรือเขาตื่นเต้นที่จะได้พบหานจงเลยคิดว่าช่วงเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ถอนหายใจยาวจะทำทีว่ารออยอู่นานแล้วเจ้าหานจงก็จะหัวเราะเยาะเอาได้ไม่สู้เข้าไปร่ำสุราให้สบายใจรอคนที่เขาเฝ้าคิดถึงทุกเวลาจะดีกว่า“เสี่ยวเอ้อ สุราดีหนึ่งไห”เยี่ยนฉือวางก้อนทองลงบนโต๊ะ เสี่ยวเอ้อนำสุรามาวางพร้อมกับจอกสัราและกับแกล้มจำพวกถั่ว“เยี่ยนฉือยิ้มเอื้อมมือคว้าไหสุราแต่ทว่าช้าไปหานจงคว้าไหสุรา มายกขึ้นกระดกลงคอเสียจนอิ่ม“อ่าาาาาาสุราดีสุราดี”“เฮอะสุราดีหรือคนร่วมดื่มรู้ใจกันแน่ พูดความจริงมาเสียว่า ข้าคือสหายสุราที่ร่วมดื่มด้วยไม่มีเบื่อ” แย่งสุราในไหมาดื่มเสียเอง หานจงยิ้ม“เสี่ยวเอ่อสุราอีกไห” วันนี้ไม่เมาไม่เลิกลายิ้มร่าส่งความรุ้สึกออกมาทางสีหน้าและดวงตา“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง” หานจงพูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ ทั้งที่พยายามกดน้ำเสียงไว้แล้วแต่ก็ไม่อาจกระทำได้“ที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง” เยี่ยนฉือเอ่ยปากถามหานจงยิ้มๆ“ทุ

หานจงไปแล้วสาวใช้รีบสาวเท้ายังห้องบรรทมของไทฮองไทเฮา“นางมอบกำไลหยกของข้ามให้กับฉินเกอหลงอย่างนั้นหรือ”“เจ้าค่ะพระสนมเอ่อนางมีความตื่นเต้นดีใจที่ได้รับกำไลหยกจากไทฮองไทเฮา แต่ไม่ทรงยินดีที่จะรับมัน พอหานจงมากลับมอบกำไลหยกนั่นให้กับหานจงในทันที”“หญิงงามคนนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เป็นคนตระกูลเอ่อ ที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ”“เจ้าค่ะ พระสนมทำแบบนี้ท่านอ๋องก็จะรู้ในทันทีว่าเราตั้งใจใช้พระสนมเป็นเครื่องมอกดดันให้ท่านอ๋องชิงบัลลังก์”“นั่นสินะจนป่านนี้ข้ายังไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉินเกอหลงจึงไม่อยากจะชิงบัลลังก์ทั้งๆ ที่มีคนคอยสนับสนุนไม่น้อยให้ทำการครั้งนี้”“บางทีการที่ท่านอ๋องทำไปแบบนี้อาจมีเหตุผล ท่านอ๋องก่อนหน้านั้นก็พร้อมจะนั่งบัลลังก์แต่เพราะบัลลังก์ นั่นทำให้ทั้งเสี้ยนตี้และพระสนมฉีต้องตายลงไปท่านอ๋องเองก้คงไม่อยากที่จะแย่งชิงอีกต่อไป”“มีเหตุผลมีเหตุผล ข้าแต่เดิมไม่เคยชอบซวีเยว่ นางร้ายกาจมาวันนี้แม้จะทำตัวเช่นแม่พระ แต่นางก็ซ่อนบางอย่างไว้จนมิด แต่ก็ไม่เกินสายตาของข้าที่จะมองมัน นางจะไม่ให้ตระกูลฉินได้นั่งบัลลังก์อีกต่อไป ด้วยการที่มอมเมากัวกั๋ว คิดว่าคงมีแผนบางอย่างในใจ”

ต้าเหนิงกลั้นหายใจ กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าไม่หลับ“ขอโทษ” อยู่ๆ ก็กล่าวคำขอโทษออกมา เสียงฝีเท้าเงียบหายไปแล้วต้าเหนิงลืมตาขึ้นช้าๆ“ขอโทษเรื่องอะไรกันนะเขาทำผิดกับเจ้าของร่างสินะ” ถอนหายใจยาวลุกขึ้นมายืนมองร่างสูงที่นั่งนับประคำด้านล่างกับหานจงที่เขี่ยกองไฟให้ลุกโชติช่วงไล่ความหนาว“ไม่นอนกันหรือ อ่อเข้าใจแล้วกำลังทำสิ่งที่เรียกว่าอารักขาสินะ” กลับมาทิ้งตัวลงนอนรู้สึกอุ่นใจที่มองไปเมื่อไหร่ก็ยังพบฉินเกอหลงอยู่ตรงนั้นเสมอ เช้าสดใส ต้าเหนิงปีนลงจากบันไดลงมาวันนี้จะต้องถามถึงเรื่องเมื่อคืนว่าฉินเกอหลงจำอะไรที่ทำเมื่อคืนได้ไหม ถอนหายใจยาวจะถามอย่างไรในเมื่อเป้นใบ้เมื่อไหร่จะพูดได้เสียที “พระสนมเจ้าขา” สาวใช้ของไทฮองไทเฮายกถ้วยยาและอาหารเช้ามาดักทางไว้“กินอะไรเสียหน่อยตอนนี้ร่างกายของพระสนมกำลังฟื้นตัว ท่านหมอเทวดาเยี่ยนฉือจัดเทียบยาบำรุงมามากมายกินเยอะๆ จะได้แข็งแรงเร็วขึ้น” ต้าเหนิงพยักหน้าขึ้นลงเดินไปนั่งตรงหน้าฉินเกอหลงที่หลับตานั่งนับประคำตรงนั้น สาวมช้อมยิ้ม ด้านบนวิหารเทียมฟ้าไทฮองไทเฮายืนมองคนทั้งสองไม่วางตา“หลายครั้งแล้วที่ข้าพลาดครั้งนั้นสนับสนุน สนมฉีกับเสี้ยนตี้เพื่อคานอำนาจไท

วิหารเทียมฟ้าฉินเกอหลงที่เอาแต่นั่งนับประคำ เอ่อต้าเหนิง นั่งเท้าคางมองใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่นิ่งเฉยอีกแล้วจะโกรธไปถึงไหนกันแค่จับได้ว่าแอบจูบต้าเหนิงแค่นั้นทำไมต้องโกรธกันด้วย“หานจงเดินมาพร้อมกับห่อยา สีหน้าห่อเหี่ยวสิ้นดีส่งภาษามือถามว่า…เป็นอะไรถ่ายไม่ออกหรือ“อาการเดียวกับหวางเย่” หานจงตอบมาชัดถ้อยชัดคำส่งภาษามือถามอีกว่าอาการอะไรอาการของคนขี้โกงนะหรือ“พระสนมอย่าล้อเลนกับคนที่กำลังตัดใจ” ต้าเหนิงอมยิ้มเดินเข้ามาเท้าคางกับไหล่ของหานจง“พระสนม เอ่ออย่าทำแบบนี้” ฉินเกอหลงลืมตาพรึบมองท่าทีสนิทสนมที่ต้าเหนิงปฏิบัติต่อหานจงแล้วกัดฟันแน่นรู้สึกโมโหขึ้นมาทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะหมางเมินกับต้าเหนิง“หานจงไปก่อไฟเคี่ยวยาเสีย” ออกปากไล่หานจง ต้าเหนิงเบ้ปากขอรับท่านอ๋องไปก่อไฟเคี่ยวยาแล้วก็ไม่ต้องลงมาที่นี่อีก หากข้าไม่เรียกส่วนยานั่นให้สาวใช้ของเสด็จย่ายกมา”ต้าเหนิงงงกับท่าทีของฉินเกอหลงทำไมต้องฉุนเฉียวขนาดนั้นทำไมต้องดุดันเพียงนี้“ส่วนเจ้า มานั่งสวดมนตร์ตรงนี้” เดินมาดึงตัวต้าเหนิงให้ไปนั่งแท่นหินที่ตรงหน้าเขากดไหล่ให้นั่งลง“สวดมนตร์ตามข้า” ต้าเหนิงอ้าปากค้าง เอาจริงหรือสวดมนตร์หรือ