All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 151 - Chapter 160

สองวันผ่านไปแล้วที่ฉินเกอหลงทำเหมือนโกรธเคืองต้าเหนิงไม่เคยเข้าใกล้ไม่เคยมาหาไม่เคยพูดคุยต้าเหนิงก็เลยซึมๆ เหมือนส้วมไปนั่นเลย ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรทั้งไทฮองไทเฮาและฉินเกอหลงเหมือนกำลังเตรียมการบางอย่าง ต้าเหนิงวันๆ ที่เอาแต่ดื่มยาดื่มยาและดื่มยา“พระสนมเจ้าขา” ต้าเหนิงหันมองสาวใช้ที่ถือถ้วยยามาอีกแล้วส่ายหน้าไปมาไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยทำไมต้องกินอย่างบ้าคลั่งแบบนั้น“เป็นอะไรเจ้าค่ะวันนี้นิ่งขรึมเสียจริง” ส่ายหน้าไปมา“กินยาหน่อยเจ้าค่ะ” ต้าเหนิงนั่งเหม่อมองไปนอกระเบียงสูง ทำไม่รู้สึกว่าเหมือนกำลังจะมีโชคร้ายในอีกไม่นานต่อจากนี้ มันเลยท้อแท้หดหู่ไปเสียหมดหรืออาจแค่ไม่พบฉินเกอหลงแค่สองวันที่ผ่านมาเพราะ เขาทำราวกับไม่มีตัวตนที่นั่น เอาแต่ผ่าฟืนกับนั่งนับประคำ ต้าเหนิงไม่ได้านใจคำขู่ของเขาแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะกลัวว่า เขาจะโกรธ“เจ้าออกไปเถิดข้าให้พระสนมกินยาด้วยตัวเอง” เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหลัง ต้าเหนิงไม่หันไปมองด้วยซ้ำช่างเขาสิ ไม่อยากพบไม่อยากมาก็ไม่ต้องพบต้องเจอกันคิด่าตัวเองแสดงได้คนเดียวหรือบทคนเฉยชา“เจ้าค่ะ” สาวใช้จากไปแล้วต้าเหนิงยังนั่งเหม่อมองทำไม่รู้ไม่ชี้“ยานี่ท

“ฉันวนเวียนคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีแต่ร่องรอยความบอบซ้ำ”ต้าเหนิงเหม่อมองสายน้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านหุบเขาที่ซูตง สวยงามร่มรื่นครั้งหนึ่งฉินเกอหลงเคยกุมมือต้าเหนิงที่นี่ไฉหรานย่องมาด้านหลังนั่งลงข้างๆต้าเหนิงไม่หันไปมองก็รู้ว่าคือไฉหรานคงใครสักคนที่สั่งให้นางมาคอยดูแลคนที่หัวใจแตกสลายอย่างต้าเหนิง“ท่านแม่ทำขนมผักกาดกลิ่นหอมข้ามาชวนเจ้าไปกินด้วยกัน” ต้าเหนิงยิ้มเศร้าๆ“เขาไม่มาแล้วเขาไม่มารับเจ้าแล้วต้าเหนิงอย่ารอคอยเขาอีกเลย ท่านหมอส่งข่าวบอกว่าฝ่าบาทในตอนนี้ความทรงจำดีดีกับเจ้าและซูตงหายไปจนสิ้น เขายังแต่งตั้งเฉินอี้เหมยเป็นฮองเฮาทั้งที่ก่อนหน้านั้นเดินทางไปเพื่อกอบกู้บัลลังก์และจมอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับเจ้า”“เลิกพูดถึงเขาเถอะไฉหรานข้ากำลังตั้งใจจะลืมรักเขาเสีย” ไฉหรานถอนหายใจ"ข้าไม่อยากพูดถึงเขาหรอกนะเสียดายที่เคยชื่นชม แต่ดูเขาทำกับเจ้าสิ เจ้าผิดอะไรเล่าต้าเหนิง"ต้าเหนิงเม้มริมฝีปาก"เรื่องระหว่างข้ากับเขาก็แค่ความฝันที่มันจบลงไปแล้วก็เท่านั้น ไฉหรานหากยังหวังดีกับข้าอย่าเอ่ยชื่อเขาให้ข้าได้ยินอีก"กลืนก้อนแข็งๆลงคอกลัวว่ามันจะกลั๋นออกมาเป็นน้ำตา"ข้าขอโทษต่อไปข้าไม่พ

“ท่านจ้าวบ้านขอรับมีการประกาศจับและให้เงินรางวัลสำหรับผู้ที่พบเบาะแสของท่านจ้าวบ้านไม่ว่าจะเป็นหรือตาย และตอนนี้คนของเราที่ถูกจับตัวไปถูกส่งตัวไปใช้แรงงานที่ด่านชายแดนเด็กเล็กถูกพรากจากพ่อแม่ หญิงงามถูกข่มเหงสามีถูกฆ่าตาย” เชียวกงเล่อกัดฟันแน่นเอ่อถูกหวังซวน ขมวดคิ้วเข้าหากัน“ข้าจะเข้าวังยอมจำนนเพื่อให้พวกเขาเลิกข่มเหงชาวซูตงเสียที”“ท่านปู่ ท่านพ่อ” เชียวกงเล่อต้าเหนิงและไฉหรานอุทานพร้อมกัน“ท่านพ่อได้โปรดอย่าทำแบบนี้ท่านเข้าวังก็ใช่ว่าพวกเขาจะส่งคืนชาวซูตง ท่านยอมจำนนใช่ว่าเขาจะอภัยให้” เชียวกงเล่อประสานมือคัดค้านเต็มที่“ท่านปู่ทุกอย่างไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเรา เราไม่อาจคาดเดาได้ทุกอย่างเขาทำแบบนี้เพราะต้องการให้ท่านปู่ยอมจำนนเสียเขาไมไ่ด้มีศีลธรรมถึงกลับต้องเห็นท่านปู่สำนึกผิดแล้วจะอภัยพวกเขาแค่ต้องการเอาชนะและทำให้ท่านเจ็บปวดที่สุดออกไปเท่ากับไปตาย”“ข้าไม่อาจทนเห็นคนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในความแค้นครั้งนี้จะต้องมาพบจุดจบกับสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้ทำและเป็นข้าที่ทำให้เกิดเรื่องเล่านี้ตามมา” ต้าเหนิงกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ท่านปู่อยู่ที่นี่ ข้า…จะออกไปทวงความเป็นธรรมคืนให้ท่านและช

“ฝ่าบาท น่าจะรู้ดีกว่าใครในใจของฝ่าบาทที่มีแต่เอ่อต้าเหนิงทั้งที่นางทำร้ายทำลายแม้กระทั่งมารดาของฝ่าบาทก็ตามฝ่าบาทก็ยังหลงงมงายกับนางไม่เปลี่ยน นางคงมีเล่ห์เหลี่ยมกลใดจึงทำให้ฝ่าบาทเป็นแบบนี้” “หุบปากเจ้าเสียข้าไม่คิดเลยว่าเฉินอี้เหมยที่สดใสน่ารักจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้น้องสาวตัวเล็กที่เอาแต่ใจแต่ก็น่าเอ็นดูคนนั้นหายไปไหนเสีย เจ้าพูดถึงนางแล้วทำไมไม่ให้ข้าถามเจ้าบอกว่าข้ารักนางแล้วทำไมนางต้องทำร้ายข้าและมารดาข้า”เฉินอี้เหมยกัดฟันจนเป็นสันนูน“ฝ่าบาทตลอดเวลาที่ผ่านมาข้ากับท่านพ่อหวังดีกับฝ่าบาทมาตลอดข้าทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เพื่อเปิดโปงเอ่อต้าเหนิงว่าทำผิดต่อฝ่าบาทเพียงใดแต่กระนั้นฝ่าบาทก็ยังไม่ตัดใจจากนางข้าควรจะฆ่านางเสียใช่ไหม”ฉินเกอหลงนิ่งงัน“นั่นมันก็แล้วแต่เจ้าจะฆ่านางหรือเก็บไว้ก็แล้วแต่เจ้า ที่ข้าสงสัยก็แค่นางจะทำร้ายข้าเพื่ออะไรมิสู้ทำดีกับข้ารอให้ข้านั่งบัลลังก์แล้วยกย่องนางไม่ดีกว่าหรือ”“ฝ่าบาทมีอี้เหมยแล้ว จะรักหรือไม่เราสองคนก็คือสามีภรรยา อี้เหมยจะทำเหมือนว่าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นมาก่อนหากเรื่องนี้ถึงหูท่านพ่อเรื่องที่ฝ่าบาทยังคลางแคลงสงสัยในความภักดีของท่านพ่อและอี้เห

เฉินอี้เหมยเดินนวยนาดเข้าไปยังจวนราชครูที่ประดับตกแต่งราวกับตำหนักของฮ่องเต้ แม้แต่เก้าอี้ที่นั่งยังทำให้ออกมาคล้ายบัลลังก์มังกรเฉินตงลี่นั่งหยิบองุ่นเข้าปากเคี้ยวสบายใจไมไ่ด้มีเรื่องใกทุกร้อนยทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเฉินตงลี่“ท่านพ่อ ส่งคนสังหารเอ่อต้าเหนิงลุล่วงไปแล้วหรือ” เฉินตงลี่เลิกคิ้วสูงไม่สู้ชอบใจกิริยาของอี้เหมยนัก ตั้งแต่นางนั่งบัลลังก์ฮองเฮานางก็ไม่เคยจะเห็นหัวเขา แต่ในใจของเฉินอี้เหมยรู้ดีว่าเป็นเพราะบิดาและไทเฮาในตอนนั้นที่ทำให้อี้เหมยต้องจดจำช่วงเวลาเลวร้ายที่ถุกกัวกั๋วย่ำยีไปจนตายความศรัทธาในตัวใต้เท้าเฉินบิดาจึงหมดลง“ข้าส่งคนสังหารนางกับเอ่อถูหวังซวน ผู้โฉดชั่วคนนั้นทว่าคนพวกนั้นไร้ฝีมือไม่อาจจัดการตัวการใหญ่อย่างเอ่อถูหวังซวนได้สำเร็จ คนผู้นี้สมควรตายที่สุดแล้วแต่ยังรอดมาได้ข้าส่งคนลอบสังหารเขาอีกคราแต่ทว่าเอ่อถูหวังซวนผู้นี้ฉลาดเป็นกรดไม่มีทางให้พบตัวได้ง่ายๆ แต่ก็นั่นแหละที่กบดานของเขาถูกคนของข้าเผาทำลายคงเจ็บปวดใจไม่น้อยสินะเหมือนครั้งที่ข้าส่งคนเผาทำลายตระกูลเอ่อแต่เอ่อต้าเหนิงคนนั้นดวงดีรอดตายมาได้”“ท่านพ่อท่านวางมือเสียเรื่องสังหารนางให้เป็นหน้าที