All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 131 - Chapter 140

วัดทางเหนือฉินเกอหลงบนหลังมา หานจงบนหลังม้าควบทะยานออกจากวัดไป“ท่านเจ้าอาวาส” ไต้ซือท่านหนึ่ง เอ่ยขึ้นเบาๆ เจ้าอาวาสที่นั่งนับประคำยังไม่ยอมลืมตา“จวิ้นหวัง ยอมผิดสัญญากลับไปที่วังหลวง ท่านเจ้าอาวาสไม่ห่วงความปลอดภัยหรือขอรับ”“ไม่ ตามธรรมดาแล้วนี่คือวิถีของบุรุษ จะตัดขาดได้หรือรักโลภโกรธหลงในเมื่อยังคงมีลมหายใจ”“แต่จวิ้นหวัง บำเพ็ญเพียรมานานแล้วนะขอรับ”“บำเพ็ญเพียรแต่จิตใจไร้ความสงบ เช่นไรจึงจะถือว่าละทางโลกได้ปล่อยเขาไปเถิดทางนู่นยังต้องการเขามิใช่ให้เขาละทิ้งทุกอย่างทั้งๆ ที่ยังมีคนอยากจะให้เขาช่วยและยังต้องการตัวเขา”หมู่บ้านซูตง“ท่านพ่อขอรับให้ข้าน้อยส่งคนอารักขาใครกัน คนผู้นั้นคือใครกัน” เอ่อถูหวังซวนโบกมือให้สาวใช้ออกไปจากห้องลุกขึ้นยืนเดินไปที่ริมหน้าต่าง“เชียวกงเล่อ ข้าสั่งให้อารักขาคนผู้หนึ่งไม่ได้สั่งเจ้าเพราะงานปกป้องซูตงของเราสำคัญยิ่ง หลายวันก่อนทหารของวังหลวงวนเวียนอยู่ที่นี่ซึ่งไม่แน่ว่าจะพบทางเข้าหมู่บ้านของเรา” เอ่อถูหวังซวนถอนหายใจยาวตั้งใจเบี่ยงเบนความสนใจของเชียวกงเล่อเสีย“ลูกทราบแล้ว จะอารักขาหมู่บ้านของเราให้ดีที่สุด”บ้านของลู่ซือห่าว“ท่านอ๋อง หลายวันม

ต้าเหนิงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย ร่างกายสั่นสะท้านดวงตามองเป็นเพียงแสงสีที่ประหลาดรอบตัวทั้งม่วงชมพู ฟ้า ขาว แดง ดำ เหลือง เขียว ส้ม น้ำตาล หมุนวนรอบๆ ตัวทำเอาน่าคลื่นไส้อาเจียนวิญญาณหลุดออกจากร่างที่นอนอยู่บนเตียงนอนที่โรยด้วยกลีบกุหลาบในวันแต่งงานที่ถูกเจ้าบ่าวเท “แม่จ๋าช่วยด้วย ใครบางคนกรอกน้ำยาล้างห้องน้ำลงในลำคอจนหมดขวดไม่ได้กลืนเพราะวิญญาณหลุดออกจากร่างไปเสียก่อน ไอ้คนใจดำอำมหิตผิดมนุษย์มนานั่น ดึงผ้ายางที่ใช้ปิดใบหน้ากับตัวของต้าเหนิงออกไปล้างที่ห้องน้ำแล้วยัดเข้าไปในถุงดำเดินถือออก ลงมือเหี้ยมโหดทว่าใจเย็นตึบ หวานเจี๊ยบ เพราะทั้งบ้านตอนนี้เงียบกริบไม่มีแม่แต่เสียงหายใจของต้าเหนิง“ตายหรือยังนังโง่ตายเสียได้ก็ดี” ต้าเหนิงฮึดฮัดอยากจะกระโดดลงไปชกปากคนพูดแต่เหมือนกับมีอะๆ ไรมาดึงไว้ถึงจะมองไม่เห็นก็เถอะ“ฉันไปทำอะไรให้แกวะนังปีศาจ”กร่นด่าในใจ นางมารนั่นเดินหายออกจากห้องไปปิดประตูเบามือต้าเหนิงสังเกตว่าคนคนนั้นใส่ถุงมือด้วยทำไมรอบคอบจัง แต่เข้าออกห้องต้าเหนิงได้เหมือนกับบ้านตัวเอง มองภาพตรงหน้าเหมือนภาพยนตร์ร่างสวยที่สวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาดชุดที่เช่าเขามาไม่ได้ซื้อมาหรอกน

“เดิมตระกูลเอ่อ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ นางเอกก็สามารถปรุงยาพิษและยาถอนพิษด้วยตัวเองเพราะสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น แปลกใจว่าครั้งนี้ทำไมนางไม่ปรุงยาด้วยตัวเองเพื่อถอนพิษให้กับตัวเอง” ฉินเกอหลงตั้งข้อสังเกต“อาจเป็นเพราะนางไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องพิษเพราะวางใจผู้อื่นมากไปด้วยวัยของนางเพียงแค่18ปีกว่าจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว”“วันนั้นนางมาขอกับย่าเพื่อจะพบจวิ้นหวังที่วังหลวงแล้วนางก็หายไปย่าคิดว่านางพบกับจวิ้นหวังแล้วแต่ผิดคาดไม่กี่วันต่อจากนั้นก็ได้ข่าวว่านางถวายตัวในตำแหน่งสนม ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ นางมีศัตรูไม่น้อยทั้งคนเก่าก่อนที่โกรธเคืองการกระทำของเอ่อถูหวังซวน ส่งผลมาถึงนาง เอ่อต้าเหนิงนางจึงต้องรับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ น่าสงสารจริงๆ”ไทฮองไทเฮา ส่งยาถอนพิษเข้าไปในปากให้ต้าเหนิง ดวงตากลมโตกลับปรือตามอง ฉินเกอหลงใบหน้าหล่อเหลาลอยใกล้แค่เอื้อมราวกับฝันพรรณราย คนอะไรจะหล่อขนาดนั้น นี่คือเทวดาหรือไรหันมองรอบๆ ตัว วิหารเทียมฟ้าที่สูงเสียดฟ้ามองเหมือนสวรรค์ หรือนี่คือสวรรค์บรรดา นางฟ้า แต่เอนางฟ้าทำไมชรา แล้วก็ร่างท้วม นางฟ้าไม่แก่ไม่ตายไม่ใช่หรือ ใช่สินางฟ้านั่นแหละแต่คงเป็นหัวหน้านางฟ้า กับเทวด

วิหารเทียมฟ้า“พระสนม ฟื้นแล้วหรือเจ้าค่ะ” หลังจากที่นอนนิ่งเป็นผักอยู่ที่สามวันต้าเหนิงก็รู้แล้วว่าทุกคนที่เข้ามา ทุกคนที่พบในตอนนี้ ไม่ได้มาร้าย ยอมที่จะใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาหลังจากที่คิดๆ ดูแล้วว่าตัวเองที่กำลังจะตายอาจได้โอกาสให้มีชีวิตอีกครั้งแต่ในที่ที่แปลกไปว่าแต่มีปมอะไรนะถึงต้องให้ต้าเหนิงมาแก้ไข“ยินดีที่รู้จัก อุอะอุอะอะอะอะ” ไม่มีเสียงพูดลืมไปว่าพูดไม่ได้นี่ เป็นใบ้หรืออะไรกันแน่ สาวใช้ยิ้มกว้างวิ่งออกไปจากวิหารเทียมฟ้าตะโกนลั่น“แอ่กกกแค่กกกก” ต้าเหนิงพยายามเปล่งเสียงแต่เปล่าประโยชน์นี่ฉันพูดไม่ได้จริงๆ หรือแล้วฉันจะพูดไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม ฮือๆๆๆๆๆ ทำอย่างไรดี ส่งเสียงอุอะอยู่ในลำคอตั้งนานก็ไม่มีเสียงพูดเล็ดลอดออกมา“พระสนมเอ่อฟื้นแล้วพระสนมฟื้นแล้ว” ฉินเกอหลงลืมตาขึ้นจากประคำที่นับในมือ ดวงตาเปล่งประกายตั้งใจจะลุกขึ้นไปดูต้าเหนิงแต่เหมือนมีบางอย่างมาดึงไว้ว่าควรจะสำรวมกว่านี้นางเป็นสนมและเขาเองยังบวชเป็นพระอีกด้วย“ไม่เข้าไปดูหรือขอรับช่วยกันดีใจที่เราทำสำเร็จแล้วพระสนมเอ่อ ป่วยเจียนตายแต่เราสามารถช่วยชีวิตให้ฟื้นขึ้นมาได้” ฉินเกอหลงถอนหายใจ“เพราะเจ้าพูดแบบนี้หรอกนะข้าถึ

“นี่เจ้า” ฉินเกอหลงผลักร่างผอมลงไปนอนกับแท่นนอนตามเดิม ต้าเหนิงอมยิ้มปากนุ่มเป็นบ้า5555 แม่สาวน้อยทำไมเขินขนาดนั้นยกมือขึ้นเช็ดที่ปากตัวเอง ผิดกับต้าเหนิงที่ยิ้มแก้มปริ“บังอาจ”ต้าเหนิงเลิกคิ้วสูงทำตาโตเหมือนจะบอกว่า ไม่ได้สนใจคำกล่าวนั้น“เจ้าช่างไม่สำนึกรู้ได้เลยหรือเจ้าเป็นสนมของฝ่าบาท เจ้าอย่าได้ทำแบบนี้อีกนะ ข้าในฐานะจวิ้นหวังขอสั่งเจ้าว่าอย่าทำแบบนี้อีกหากใครมาเห้นเข้าหรือหากเจ้าเผลอไปทำกิริยาแบบนี้ต่อหน้าใครเข้าคนที่ลำบากคือเจ้า” ต้าเหนิงยกเอาหมอนขึ้นมาปิดหูไว้“นี่เจ้า ได้ยินแต่แสร้งว่าไม่ได้ยินใช่หรือไม่ ลุกขึ้นมาก่อนข้าที่มาเพื่อมาดูว่าเจ้าเรียบร้อยดีปลอดภัยดีไหมไม่ได้ตั้งมา …ทำอะไรแบบนั้นโปรดเข้าใจด้วยเพราะเจ้าคือสนมของฝ่าบาท”ต้าเหนิงเบ้ปากก่อนจะหันมาส่งภาษามือด้วยนิ้วกลางให้ ไปให้สุด“? นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ต้าเหนิงถอนหายใจ หันกลับมายกมินิฮาร์ทให้อีกคนแล้วหันหลังให้เหมือนเดิม“นี่บอกมาหมายความว่าอย่างไร” ต้าเหนิงกลั้นขำแต่ไม่ยอมหันไปฉินเกอหลงบ่นอีกยาวซึ่งต้าเหนิงไม่ได้สนใจง่วงเต็มทนเอาเสียงบ่นเป็นเสียงกล่อมนอน ทีนี้จากคนที่ไม่พูดด้วยกลายเป็นคนที่พูดมาก แต่ต้าเหนิ