บททั้งหมดของ แสนเถื่อนยอดรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

“พ่อ! พ่อกวนตีนมากครับ แค่นี้แหละผมแต่งตัวแปบ” “มึงจะใส่เสื้อขาดมึงมาก็ได้นะเชนทร์ พ่อชอบ”“คร้าบบบบ แค่นี้แหละ เดี๋ยวรีบไป” พูดจบคเชนทร์ก็รีบวางสายจากพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ทันที และไม่ได้แต่งตัวอะไรหรอก หน้าหล่อก็พอการแต่งตัวก็ช่างมัน แต่ก่อนจะไปเขาก็ตามหาจันทรภาเสียก่อน ด้วยการขับรถตามหา ก็เห็นเธอยังอยู่กับเกตุวดีอยู่ เห็นดังนั้นเขาจึงขับรถเข้าไปใกล้ๆ “เอ่อ คุณ อยู่กับพี่เกตุก่อนนะ เดี๋ยวผมมาจะเข้าเมืองไปดูงานน่ะ” คเชนทร์บอก ทว่าสีหน้าและแววตาเป็นห่วงโดยไม่รู้ตัว เกตุวดีสังเกตได้“ด่วนเหรอเชนทร์ พ่อโทรมาตามหรือไง” “ครับ คุณอยู่ได้ใช่ไหม เดี๋ยวซื้ออะไรเข้ามาฝากละกัน” “อยู่ได้ค่ะ” จันทรภาตอบสั้นๆ น้ำเสียงหม่นๆ“โอเค” คเชนทร์รับคำแบบแบ่งรับแบ่งสู้ จะยิ้มแหล่ไม่ยิ้มแหล่ อาการแปลกๆ จากนั้นเขาจึงขับรถออกจากรีสอร์ต โดยที่จันทรภามองตามด้วยความสงสัย และสงสัยสถานะของผู้ชายที่เธอมาขอความช่วยเหลือ ไม่น่าจะธรรมดา“เอ่อ พี่เกตุคะ เขาบอกว่าเป็นพนักงานโรงแรม แปลว่าจะไปโรงแรมใช่ไหมคะเนี่ย” เธอถามเกตุวดี แต่ก็มีสิ่งคัดค้านในใจคือ พนักงานอะไรจะขับรถเบนซ์“ใช่จ้ะ น่าจะแวะไปดูงานน่ะ เห็นว่าเมื่อคืนมีงา

ต่อมาคเชนทร์ยังไม่ได้กลับบ้าน ด้วยความที่เป็นคนรอบคอบจนเป็นนิสัย เขาตระเวนหาซื้อของใช้ผู้หญิง เพราะจันทรภาไม่มีอะไรติดตัวเลย มากับชุดแต่งงานอย่างเดียว ครั้นจะขอมนัสวีหรือเกตุวดี ก็ดูจะเป็นการรบกวนเกินไป หญิงสาวต้องมีเป็นของตัวเอง และสิ่งที่เขาซื้อไปด้วยนั้นเธอต้องกรี้ดแน่ๆ หลังจากที่คเชนทร์ปล่อยให้จันทรภาอยู่บ้านเกือบทั้งวัน เพราะไม่ได้ไปแปบเดียวอย่างที่บอก เนื่องจากมีอะไรต้องทำ ต้องสืบ ส่วนจันทรภาก็มีเกตุวดีอยู่เป็นเพื่อน จนเกือบเย็น แล้วจึงแยกตัวไปดูแลงานด้านอื่นต่อ ตอนนี้จันทรภา อยู่เพียงลำพัง นั่งกอดเข่าอยู่ตรงระเบียงห้องรับแขก พลางมองออกไปยังลำธาร มองสายน้ำที่ไหลด้วยใจเหม่อลอย แต่การมองน้ำไหลมันก็เพลินจนลืมเวลา ว่านั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่แล้วจนกระทั่งได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน ทำให้เธอสะดุ้ง พร้อมกับอาการดีใจที่แสดงออกมาด้วยความลืมตัว เธอรีบยืดตัวขึ้นแล้วหันไปมองที่หน้าบ้าน แต่พอได้สติว่าเพิ่งรู้จักเขานี่นะ แค่เขากลับมาจะดีใจทำไมเนี่ย คิดได้ดังนั้นเธอก็แสร้งนั่งนิ่ง รอจนกระทั่งเขาเปิดประตูเข้าบ้าน หัวใจดันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ บ้าบอ

จากนั้น เธอก็ได้แต่ยืนดูเขาหั่นผัก ล้างผัก เปิดปลากระป๋อง แล้วนำไปผัดเหมือนคะน้าน้ำมันหอย เพียงแต่ใส่ปลากระป๋องเข้าไปแทน กลิ่นหอมน่ากินเชียว เธอได้แต่ยืนมองด้วยความชื่นชม ผู้ชายอะไรทำอาหารเป็นด้วย จากนั้นก็ตามด้วยการทอดไข่อีกสามฟอง“ทำกับข้าวเก่งนะเนี่ย ทะมัดทะแมงกระฉับกระเฉง อย่างนี้ใครได้เป็นสามีรักตายเลย” เธอออกปากชมพลางยิ้ม“ผมแค่ทำอาหารได้ ไม่ได้แปลว่าอยากเป็นสามีใคร” เขาตอบเสียงเรียบขึ้นทันที เขานี่ก็อารมณ์ขั้นลงจริงๆ เชียว“จะไปแน่เหรอคะ อาจจะมีผู้หญิงสักคน ชอบผู้ชาย ห่ามๆ เถื่อนๆ กวนๆ แล้วทำกับข้าวดูแลงานบ้างเก่งก็เป็นได้” “นี่คุณว่าผมเหรอเนี่ย” “เปล๊า! นี่ชมนะคะ ว่าแต่คุณต้องทำเองทุกอย่างเลยเหรอ”“อืม ผมไม่รวยนี่ ไม่มีเงินจ้างใคร”“อย่าประชดกันเลย ฉันเกิดมาก็... มีเงินทองมากองอยู่ตรงหน้าแล้ว” “ก็เข้าใจได้อะนะ ทนเอาหน่อยก็แล้วกันอยู่นี่ต้องทำเอง”“ไม่รู้ฉันทำให้ลำบากหรือเปล่า” เธอถามเสียงหม่นเขาจึงหันไปมองเ

“เออๆ เล่ามา” คเชนทร์บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กๆ จากนั้นก็รอเปรมณัฐเล่าเรื่องราวบางอย่างให้ฟัง สายตาของคเชนทร์ก็มองไปที่จันทรภาเป็นหลัก โดยไม่ได้พูดตอบโต้แต่อย่างใด เพราะกลัวเธอจะได้ยิน นานนับสิบนาทีกว่าจะคุยเสร็จ “ขอบใจ ตามต่อทีนะ”“ได้ครับนาย งั้นแค่นี้ละกันนะครับผมไม่รบกวนแล้ว” “อืม” เมื่อรับคำเสร็จคเชนทร์ก็เป็นฝ่ายวางสายเสียก่อน พลางมองไปที่จันทรภาแต่ไม่กล้าเข้าไปหาเธอ ได้แต่ยืนถอนหายใจด้วยความเครียด มองแล้วก็คิดถึงสิ่งที่ได้เธอต้องเจอมา“เอ่อ คุณ... เจ้าขา ไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมอาบทีหลัง” “ไม่ต้องห่วงค่ะ ดึกๆ โน่นแหละ” เธอตอบเสียงหม่น แต่ไม่ได้หันกลับมามองเขาเลย แค่เอียงคอมานิดหน่อยเท่านั้นเพื่อให้เสียงที่เอ่ยเขาจะได้ยิน“คุณอยู่คนเดียวสัก 30 นาทีนะ ผมไปคุยงานกับพอเลี้ยงสักหน่อย” “ค่ะ” เธอแบบไม่หันกลับมามองหน้าเขาเลย พอเห็นเ

“ผมขอตัวนะพี่เกตุ” คเชนทร์บอกเสียงเครียดขึ้น “ไปเถอะเดี๋ยวพี่ดูเด็กๆ ต่อ” “ครับ” รับคำเสร็จ คเชนทร์ก็ออกไปจากห้องและลงไปยังชั้นล่าง ขณะที่พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ยืนสูบบุหรี่ที่หน้าบ้าน คล้ายกับจะรอเขาอย่างนั้นแหละ“ทำไมเร็ว” พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ถาม“อ่อ นิทานเรื่องใหม่สั้นมากครับ เล่าจบเร็วก็เลยลงมา” “หึๆ แล้วเด็กๆ หลับหรือยัง” “ยังครับ” คเชนทร์ตอบเสียงหม่น พลางมองหน้าพ่อเลี้ยงด้วยแววตาเศร้าๆ มีน้ำใสๆ คลอเล็กน้อย“มีอะไร หืม” พ่อเลี้ยงถามทันที“เด็กๆ บอกว่า พ่อเล่านิทานให้ฟัง เรื่อง... พ่อ” คเชนทร์เอ่ยเสียงสั่นเครือขึ้นมาเสียอย่างนั้น เหมือนความรู้สึกบางอย่างมันตีขึ้นมาจนเก็บอาการไม่อยู่“ทำไมพ่อเล่าแบบนี้” “อยากเป็นปีศาจเหรอเชนทร์” “ผมเป็นปีศาจ ส่วนพ่