All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 51 - Chapter 60

เมิ่งจิ่นเหยาค่อนข้างแปลกใจ ก่อนจะถามอย่างสนใจว่า “นางพูดจาดี ๆ เพื่อข้าหรือ? นางพูดว่าอะไรหรือ?”“นางบอกว่า” ซ่งซินหนิงกระแอมไอเบา ๆ สองครั้ง แล้วบีบเสียงเลียนแบบน้ำเสียงของเมิ่งจิ่นอวี้ “พวกเจ้าพูดเหลวไหลอะไร? พี่หญิงใหญ่ของข้ากับพี่เขยใหญ่รักใคร่กลมเกลียวกัน ถึงไม่ได้ถูกเมินเฉย วันที่พี่หญิงใหญ่กลับบ้าน ทุกคนในสกุลเมิ่งของเราเห็นชัดเจนว่าพี่เขยใหญ่ปฏิบัติต่อพี่หญิงใหญ่เรียกได้ว่ารักใคร่เอาใจใส่อย่างยิ่ง” เมื่อกล่าวจบ เมิ่งจิ่นเหยาก็เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “เมิ่นจิ่นอวี้เรียนรู้ที่จะฉลาดขึ้นแล้ว แต่ว่าสมองของนางคิดเรื่องการณ์ไกลมากนักไม่ได้หรอก น่าจะเป็นแม่เลี้ยงของข้าที่สอนมาดี”ซ่งซินหนิงยังไม่ทันตั้งสติกลับมา “หมายความว่าอะไร?”เมิ่งจิ่นเหยายกมุมปากเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน ก่อนจะกล่าวเหน็บแนมว่า “ข้ามีชีวิตที่ดีในสกุลกู้ ได้รับความรักจากสามี ต่อให้ครอบครัวสามีของข้าไม่ได้สนับสนุนพวกเขา แต่พวกเขาก็สามารถได้รับผลประโยชน์จากในนั้น เมื่อออกจากบ้านผู้อื่นจะเห็นแก่จวนฉางซินโหว ไว้หน้าบาง ๆ พวกเขาเล็กน้อย ดังนั้น พวกเขาทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียงข้างนอก มีประโยชน์อัน

แม้ความจริงจะเป็นเช่นนี้ แต่เขายังคงปลอบโยนอย่างจริงจังว่า “เย่าหลิง นางยังเด็กอยู่เลย อายุยังน้อยกว่าบุตรชายของเจ้าเสียอีก แม่นางน้อยก่อความวุ่นวายบ้างก็เป็นเรื่องปกติมาก เจ้าให้อภัยเสียบ้าง ไว้ผ่านไปอีกไม่กี่ปีนิสัยก็จะสุขุมขึ้น คงไม่ก่อความวุ่นวายแล้ว”กู้จิ่งซีเงียบไป เขาคิดว่าผ่านไปไม่กี่ปีก็คงก่อความวุ่นวายเหมือนเดิม เมื่อเห็นสีหน้าอยากนินทาของสหายสนิท เขาก็ไม่อยากคุยหัวข้อนี้ต่อไปอีก ดังนั้นจึงลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยอย่างเฉยชาว่า “เจ้าก็ตามคดีนี้ต่อเอง ตรวจสอบจุดที่น่าสงสัยให้กระจ่างแล้วปิดคดีภายในครึ่งเดือน ต่อไปอย่ามาหาข้าพร้อมกับข่าวเท็จเช่นนี้อีก”“หา?” ฉีอวิ้นเหวินตะลึงงัน ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ พลางกล่าวว่า “เย่าหลิง นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิด ทั้งหมดต้องโทษลูกน้องที่ทำงานไม่ได้เรื่อง ไว้ใจไม่ได้” กู้จิ่งซีปรายตามองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “ข้าจะกลับก่อน เจ้าก็ทำงานต่อไป ตอนนี้ข้ายังอยู่ในช่วงลาหยุดแต่งงาน คราวหน้าหากไม่มีเรื่องใหญ่อะไรก็อย่ามาหาข้า”ฉีอวิ้นเหวินผงกศีรษะ ลอบด่าผู้ใต้บังคับบัญชาในใจว่าไว้ใจไม่ได้ ทำให้พวกเขาสองคนเดินทางมาอย่างเสียเปล่า หากรู้แต่แรก

น้าหลานทั้งสองได้จากไปแล้ว สาวใช้ของซ่งซินหนิงเดินตามหลังพวกเขาไปติด ๆไม่นานบนระเบียงทางเดินก็เหลือเพียงเมิ่งจิ่นเหยาและสามี รวมถึงสองสาวใช้ชิงชิวและหนิงตงที่กำลังก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกละอายใจบนระเบียงทางเดินเงียบสงบยิ่งนัก บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วนเมิ่งจิ่นเหยากับกู้จิ่งซีสบตากันชั่วขณะ นางคิดจะอธิบาย แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มของกู้จิ่งซี นางก็ลังเลที่จะเอ่ยออกมา อึดอัดใจเสียจนสามารถใช้นิ้วเท้าขุดดินได้ขนาดย่อม ๆ เขาได้ยินคำพูดของอาหนิงเมื่อครู่อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งท้ายที่สุด เป็นกู้จิ่งซีที่ทำลายความเงียบ “ฮูหยินยังมีเรื่องอันใดอีกหรือไม่?”เมิ่งจิ่นเหยาส่ายศีรษะโดยไม่รู้ตัว “ไม่มีแล้ว ท่านพี่ยังมีธุระอันใดอีกหรือไม่?”กู้จิ่งซีกล่าว “ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นก็กลับจวนกันเถิด”เมื่อได้ยิน เมิ่งจิ่นเหยาก็ส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ มองเห็นกู้จิ่งซีหันหลังและเดินไปที่บันไดแล้ว นางลังเลอยู่ชั่วครู่จากนั้นจึงก้าวเท้าตามไป อาหนิงไปกับใต้เท้าฉีแล้ว นางไม่มีเรื่องอันใดอีก กลับไปก่อนก็ดีเหมือนกันเมื่อสองสามีภรรยาออกมาจากร้านฉาหราน ก็เดินทางกลับจวนในทันท

เมิ่งจิ่นเหยานิ่งเงียบ ถึงแม้นางจะไม่เคยคิดถึงเรื่องบุตรมาก่อน ทว่าบุตรบุญธรรมอย่างกู้ซิวหมิงไม่มีทางดีต่อนางเป็นแน่ หากวันใดวันหนึ่งกู้จิ่งซีไม่อยู่แล้ว วันเวลาที่ดีของนางคงจะต้องถึงจุดสิ้นสุด หากว่ากู้ซิวหมิงบุตรบุญธรรมของนางผู้นั้นมีลูกมีหลาน และลูกหลานมากมายพวกนั้นกลับไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับนางเลย ผนวกกับกู้ซิวหมิงกับนางไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ในภายภาคหน้าครอบครัวของกู้ซิวหมิงคงจะจัดการกับหญิงชราที่อายุมากแล้วอย่างนางมีคนน้อยกว่าย่อมไม่อาจต้านทานผู้ที่มีมากกว่าได้ ช่างเป็นบั้นปลายชีวิตที่รันทดยิ่งนักเมื่อพิจารณาทุกสิ่งแล้ว ข้อเสนอของชิงชิวนั้นยอดเยี่ยมมาก นางพยักหน้าตอบ “ตอนนี้ข้ายังไม่คิดจะรับเลี้ยงบุตร อีกสักสองสามปีข้าค่อยพูดเรื่องนี้กับท่านโหวอีกที”เมื่อหนิงตงได้ฟัง ก็มีรอยยิ้มเบิกบานบนใบหน้าในทันที น้ำเสียงเจือไปด้วยความตื่นเต้น กล่าวด้วยเสียงอันเบา “ฮูหยิน ซื่อจื่อไร้ความรับผิดชอบ ขาดคุณธรรม คาดว่าเมื่อจวนโหวอยู่ในมือของเขาคงจะต้องตกต่ำเช่นกัน หากท่านรับอุปการคุณชายน้อยสักคน เลี้ยงดูคุณชายน้อยให้เป็นคนที่ยอดเยี่ยม ก็จะสามารถมาแทนที่ตำแหน่งซื่อจื่อได้นะเจ้

สุดท้าย กู้จิ่งซีก็หยิบตั๋วเงินปึกหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางลงไว้ด้วยกัน เงยหน้ามองไปที่แม่นางน้อย การแต่งกายของนางเมื่อเทียบกับพี่สะใภ้และหลานสาวแล้ว นับได้ว่าเรียบง่าย บนร่างกายไม่ได้มีเครื่องประดับมากมายนักสำหรับเสื้อผ้า เพิ่งจะแต่งเข้ามาจึงยังไม่ทันได้ตัดเย็บขึ้นใหม่ ถึงแม้เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่จะเป็นชุดใหม่ ทว่าสีเขียวเข้มค่อนข้างจะอึมครึม โชคดีที่นางมีรูปโฉมที่งดงาม มิเช่นนั้นคงจะข่มสีนี้ไม่อยู่เป็นแน่การสวมชุดเช่นนี้ ดูราวกับเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุม แต่กลับไม่ค่อยเหมาะกับดรุณีน้อยวัยแรกรุ่น แม่นางน้อยวัยนี้ควรจะแต่งสีสว่างสดใสหน่อย ไม่จำเป็นต้องแต่งกายราวกับเป็นผู้อาวุโสมากนักแต่เมื่อมองนางแล้วก็ไม่เหมือนผู้ที่มีนิสัยที่ราวกับเป็นผู้อาวุโสเช่นนั้น เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ตอนนี้คงจะเป็นมารดาเลี้ยงนางซุนที่เป็นผู้หาช่างเย็บปักมาทำให้นาง ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่มารดาแท้ ๆ จะทุ่มเทเต็มที่ได้อย่างไรกัน? หากนางแต่งเข้ามาในจวนฉางซินโหว แต่แต่งงานกับครอบครัวที่มีฐานะต่ำกว่า เกรงว่าแม้แต่เสื้อผ้าชุดใหม่ก็คงจะไม่ตัดเย็บให้นางบุตรสาวที่งดงามถึงเพียงนี้ ตระกูลเมิ่งไม่รู้จักเลี้ยงดู เช่นนั้น