เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 57
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 58
เมิ่งจิ่นเหยานิ่งเงียบ ถึงแม้นางจะไม่เคยคิดถึงเรื่องบุตรมาก่อน ทว่าบุตรบุญธรรมอย่างกู้ซิวหมิงไม่มีทางดีต่อนางเป็นแน่ หากวันใดวันหนึ่งกู้จิ่งซีไม่อยู่แล้ว วันเวลาที่ดีของนางคงจะต้องถึงจุดสิ้นสุด หากว่ากู้ซิวหมิงบุตรบุญธรรมของนางผู้นั้นมีลูกมีหลาน และลูกหลานมากมายพวกนั้นกลับไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับนางเลย ผนวกกับกู้ซิวหมิงกับนางไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ในภายภาคหน้าครอบครัวของกู้ซิวหมิงคงจะจัดการกับหญิงชราที่อายุมากแล้วอย่างนางมีคนน้อยกว่าย่อมไม่อาจต้านทานผู้ที่มีมากกว่าได้ ช่างเป็นบั้นปลายชีวิตที่รันทดยิ่งนักเมื่อพิจารณาทุกสิ่งแล้ว ข้อเสนอของชิงชิวนั้นยอดเยี่ยมมาก นางพยักหน้าตอบ “ตอนนี้ข้ายังไม่คิดจะรับเลี้ยงบุตร อีกสักสองสามปีข้าค่อยพูดเรื่องนี้กับท่านโหวอีกที”เมื่อหนิงตงได้ฟัง ก็มีรอยยิ้มเบิกบานบนใบหน้าในทันที น้ำเสียงเจือไปด้วยความตื่นเต้น กล่าวด้วยเสียงอันเบา “ฮูหยิน ซื่อจื่อไร้ความรับผิดชอบ ขาดคุณธรรม คาดว่าเมื่อจวนโหวอยู่ในมือของเขาคงจะต้องตกต่ำเช่นกัน หากท่านรับอุปการคุณชายน้อยสักคน เลี้ยงดูคุณชายน้อยให้เป็นคนที่ยอดเยี่ยม ก็จะสามารถมาแทนที่ตำแหน่งซื่อจื่อได้นะเจ้
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 59
เวยหรุยเซวียนนายบ่าวสามคนกลับถึงเวยหรุยเซวียน เมิ่งจิ่นเหยาคิดจะทำอะไรบางอย่างเพื่อฆ่าเวลา แต่กลับรู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่ตนหลงลืมไป แต่ก็ไม่สามารถคิดออกได้ในทันทีนางมองไปที่ชิงชิว พลางถามว่า “ชิงชิว ข้ายังมีเรื่องอันใดที่ยังไม่ได้ทำอีกหรือไม่?”ชิงชิวชะงักเล็กน้อย ใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “ฮูหยิน ช่วงนี้ท่านไม่ได้บอกให้ข้าน้อยช่วยเตือนเรื่องอันใดเลยเจ้าค่ะ” “ไม่มีงั้นหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาขมวดคิ้วรูปพระจันทร์เสี้ยวขึ้นเล็กน้อย ไยนางถึงรู้สึกว่ามีเรื่องอันใดต้องไปทำอยู่เล่า?ชิงชิวส่ายศีรษะอีกครั้ง พลางกล่าวยืนยัน “ไม่มีจริง ๆ เจ้าค่ะ เป็นเพราะช่วงนี้ฮูหยินมีเรื่องรบกวนจิตใจเลยทำให้ตนเองสับสนหรือไม่เจ้าคะ?”เมิ่งจิ่นเหยาเงียบไปชั่วครู่ หลังจากนั้นก็พยักหน้า สิ่งนี้มิใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เจ้าบ่าวหนีไปในวันแต่งงาน ถูกคนทั่วทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะ ไม่ว่าใครที่พบเจอล้วนแต่เรียกว่าโชคร้ายทั้งนั้น โชคดีที่เปลี่ยนเจ้าบ่าวที่น่าพึงพอใจได้อย่างกะทันหัน ทั้งยังสามารถดำเนินชีวิตร่วมกันต่อไปได้ มิเช่นนั้นคงต้องอึดอัดใจตายเป็นแน่ชิงชิวเกรงว่านางอารมณ์ไม่ดีแล้วจะเก็บก
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 60
สุดท้าย กู้จิ่งซีก็หยิบตั๋วเงินปึกหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางลงไว้ด้วยกัน เงยหน้ามองไปที่แม่นางน้อย การแต่งกายของนางเมื่อเทียบกับพี่สะใภ้และหลานสาวแล้ว นับได้ว่าเรียบง่าย บนร่างกายไม่ได้มีเครื่องประดับมากมายนักสำหรับเสื้อผ้า เพิ่งจะแต่งเข้ามาจึงยังไม่ทันได้ตัดเย็บขึ้นใหม่ ถึงแม้เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่จะเป็นชุดใหม่ ทว่าสีเขียวเข้มค่อนข้างจะอึมครึม โชคดีที่นางมีรูปโฉมที่งดงาม มิเช่นนั้นคงจะข่มสีนี้ไม่อยู่เป็นแน่การสวมชุดเช่นนี้ ดูราวกับเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุม แต่กลับไม่ค่อยเหมาะกับดรุณีน้อยวัยแรกรุ่น แม่นางน้อยวัยนี้ควรจะแต่งสีสว่างสดใสหน่อย ไม่จำเป็นต้องแต่งกายราวกับเป็นผู้อาวุโสมากนักแต่เมื่อมองนางแล้วก็ไม่เหมือนผู้ที่มีนิสัยที่ราวกับเป็นผู้อาวุโสเช่นนั้น เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ตอนนี้คงจะเป็นมารดาเลี้ยงนางซุนที่เป็นผู้หาช่างเย็บปักมาทำให้นาง ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่มารดาแท้ ๆ จะทุ่มเทเต็มที่ได้อย่างไรกัน? หากนางแต่งเข้ามาในจวนฉางซินโหว แต่แต่งงานกับครอบครัวที่มีฐานะต่ำกว่า เกรงว่าแม้แต่เสื้อผ้าชุดใหม่ก็คงจะไม่ตัดเย็บให้นางบุตรสาวที่งดงามถึงเพียงนี้ ตระกูลเมิ่งไม่รู้จักเลี้ยงดู เช่นนั้น
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 61
เมิ่งจิ่นเหยาก้มศีรษะลง จ้องมองกล่องไม้ในมืออย่างใจลอย กล่องไม้ไม่ได้หนัก แต่นางกลับรู้สึกว่ามันมีน้ำหนักเมื่อถืออยู่ในมือเมื่อเช้านางยังเป็นคนยากจน คนยากจนที่แม้แต่อาหารในภัตตาคารเหอซ่านยังไม่มีปัญญาซื้อกิน ตกบ่ายนางก็ร่ำรวยมหาศาล ความรู้สึกที่ได้ครอบครองเงินก้อนโตภายในชั่วพริบตาเดียวนั้นเหมือนฝันกู้จิ่งซีมอบหมายสิ่งเหล่านี้ให้นางดูแล เขาไม่กลัวเลยหรือว่านางจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย สุดท้ายก็ผลาญทรัพย์สมบัติของเขาจนหมด?กู้จิ่งซีเห็นแม่นางน้อยงุนงงจนพูดไม่ออก จ้องมองกล่องไม้ด้วยใบหน้าซื่อ ๆ ก็อดรู้สึกขบขันไม่ได้ ไม่กี่วันก่อน คู่หมั้นของนางได้หลบหนีงานวิวาห์ แต่แม่หนูน้อยผู้นี้กลับไม่ทำอะไรโง่ ๆ ยังสามารถรับมือได้อย่างสุขุม ซ้ำยังใจกล้าบ้าบิ่นเปลี่ยนตัวสามี ตอนนี้พอเห็นเงินเข้า นางกลับทำใจลอย เป็นไปได้หรือไม่ว่าคู่หมั้นจะสำคัญน้อยกว่าเงิน?เขายิ้มถามว่า “ฮูหยิน เป็นอะไรไปหรือ?”เมื่อได้ยินเสียงนั้น เมิ่งจิ่นเหยาก็เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วย้อนถามว่า “ท่านพี่ไม่กลัวว่าข้าจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผลาญทรัพย์สมบัติของท่านจนหมดหรือ?”กู้จิ่งซีมองนาง ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สามีภรรยาคือหนึ่งเดียวกัน ร
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 62
เมิ่งจิ่นเหยาเล่าเรื่องห้องหนังสือให้ฟังอย่างรวบรัดรอบหนึ่งเมื่อสาวใช้ทั้งสองได้ยินเรื่องนี้ มีหรือจะไม่ตกใจ ในขณะเดียวกันก็ดีใจแทนนายหญิงไปด้วย การมอบทรัพย์สินให้นายหญิงดูแลจัดการหมายความว่าในใจท่านโหวนั้นยอมรับนายหญิงแล้ว เห็นนายหญิงเป็นภรรยาตัวจริง จะใช้ชีวิตที่ดีร่วมกับนายหญิงหนิงตงเหลือบมองตั๋วเงินกองนั้น พลางครุ่นคิดก่อนจะกล่าวว่า “ฮูหยิน ในเมื่อเงินนี้ท่านโหวมอบให้ท่านใช้ งั้นพรุ่งนี้ก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับกันดีไหมเจ้าคะ? การแต่งตัวในตอนนี้ของท่านมันออกจะราบเรียบไปสักหน่อย ก่อนหน้านี้ไม่สามารถแต่งตัว นั่นเพราะไม่มีทางเลือก แต่ตอนนี้ท่านโหวให้เงินท่านแล้ว”ว่าแล้วนางก็มองพินิจนายหญิงครู่หนึ่ง เครื่องแต่งกายของนายหญิงไม่ถึงกับขี้เหร่ บอกได้เพียงว่าดูสง่างามและเรียบง่าย สินเดิมที่นางซุนมอบให้นายหญิงก็มีเครื่องประดับด้วย แต่ทั้งหมดเป็นแบบที่ดูธรรมดาไป ไม่ใส่ยังดีเสียกว่า แม้แต่เสื้อผ้าก็มีแต่สีสันที่ค่อนข้างสูงวัยนางซุนปฏิบัติต่อนายหญิงเช่นนี้เสมอมา เครื่องประดับคือเครื่องประดับที่มีมูลค่าไม่มากนัก เนื้อเสื้อผ้าก็ไม่ได้แย่ เพียงแต่ดูไม่สวยงามเท่านั้น ที่ทำเช่นนี้ไ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 63
วันต่อมาเมิ่งจิ่นเหยากินอาหารเช้าเสร็จก็หยิบรายการสินเดิมของมารดาที่ท่านตามอบให้นางมาเปรียบเทียบกับรายการสินเดิมที่นางซุนให้นางมานางอยากดูว่านางซุนจะใจกล้าสักแค่ไหน นอกจากสินเดิมที่จวนหย่งชางป๋อให้นางมาแล้ว ข้าวของที่มารดาของนางทิ้งไว้ให้ นางซุนเพิ่มเข้าไปในสินเดิมของนางเท่าไหร่ แล้วแอบเอาเข้ากระเป๋าตัวเองอีกเท่าไหร่เมื่อเปรียบเทียบรายการสินเดิมทั้งสองฉบับ สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาก็มืดมนลง พลางหัวเราะเยาะเบา ๆ “ช่างกล้ามากจริง ๆ กินไปมากมายขนาดนั้น ไม่กลัวท้องแตกตายเลย”ชิงชิวและหนิงตงได้ยินดังนั้น ก็เอนตัวเข้ามาถามว่า “ฮูหยิน มีอะไรหรือ?”“พวกเจ้าดูนี่สิ”ทั้งหมดเป็นสาวใช้คนสนิท เมิ่งจิ่นเหยาก็ไม่ได้กันพวกนาง ให้พวกนางดูรายการสินเดิมทั้งสองฉบับโดยตรงสาวใช้ทั้งสองดูจบแล้วก็โกรธมาก แม้ว่าจวนหย่งชางป๋อจะเสื่อมโทรมลง แต่ลูกสาวสายตรงคนโตออกเรือนทั้งที สินเดิมที่ให้ลูกสาวสายตรงคนโตก็ไม่ถึงกับต้องน่าเกลียดเช่นนี้สิ่งที่จวนหย่งชางป๋อได้จัดเตรียมไว้สำหรับนายหญิงของพวกนาง ส่วนใหญ่เป็นสิ่งของที่สามารถบรรจุลงในกล่องได้เพื่อรักษาหน้าตา แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ไม่ได้มีประโยชน์ใช้สอย สิ่งข
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 64
พ่อบ้านอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะพินิจนางอย่างลึกซึ้ง แม้เห็นนางอมยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตา ไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่า วันนี้คุณหนูใหญ่เหมือนไม่ได้มาด้วยเจตนาดีหลังจากนั้นไม่นาน เมิ่งจิ่นเหยาก็ได้รับเชิญให้ไปรอในโถงรับแขก สาวใช้รีบนำชาชั้นดีและของหวานผลไม้รวมสด ๆ มาต้อนรับ ให้นางกินแก้เบื่อไปก่อน สาวใช้อีกคนไปแจ้งเจ้านายคนอื่น ๆ ในจวนการปฏิบัติเยี่ยงแขกผู้มีเกียรติ เมื่อเทียบกับวันที่กลับบ้านหลังออกเรือนวันที่สาม เรียกได้ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดินหนิงตงและชิงชิวเฝ้ามองทุกอย่างด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่ในใจกลับดูถูกพฤติกรรมของจวนหย่งชางป๋อ นายท่านเห็นวันนั้นที่กลับบ้านหลังออกเรือนวันที่สาม ท่านโหวได้กลับมาพร้อมกับนายหญิงด้วย เมื่อรู้ว่านายหญิงเป็นที่โปรดปรานของท่านโหว จึงมองเห็นมูลค่าประโยชน์ใช้สอยใหม่อีกครั้ง ต้องการจับนายหญิงให้อยู่หมัด แต่น่าเสียดายที่ความปรารถนาของพวกเขาถูกลิขิตให้ต้องล้มเหลวทางนั้น พอเมิ่งตงหย่วนและนางซุนรู้ว่าเมิ่งจิ่นเหยากลับมาแล้วก็พากันงงงวย หลายวันก่อนเพิ่งกลับบ้านหลังออกเรือนวันที่สาม วันนี้ทำไมจู่ ๆ ก็กลับมาอีกแล้ว? ก่อนกลับมาก็ไม่ได้ส่งใครมาแจ้งล่วง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 65
นางซุนได้ยินแล้ว คิ้วโค้งรูปงามก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย นึกด่าทออยู่ในใจ ‘นังเด็กตัวแสบนี่คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?’นางเชยตาขึ้นมองเมิ่งจิ่นเหยา เห็นเมิ่งจิ่นเหยากำลังมองมาที่นางด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนรอยยิ้ม จึงเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที พลางเอื้อมมือไปรับคำใบรายการที่เมิ่งจิ่นเหยายื่นมาให้เมื่อคลี่ใบรายการออกดู มันเป็นใบรายการที่ยาวมาก พับซ้อนกันเหมือนฎีกากราบทูลของขุนนาง ในนั้นเป็นตัวอักษรบรรจงเล็กที่เป็นลายมือสวยงาม ดูสบายตาสบายใจ แค่มีตัวอักษรมากเกินไปเท่านั้น เป็นใบรายการที่เขียนเต็มแผ่นยาวเหยียดไปหมดตัวอักษรมากเกินไป ความอดทนของนางมีจำกัด จึงไม่อยากอ่านเนื้อหาในนั้นดังนั้นนางซุนจึงมองปราดเดียวแล้วเลื่อนสายตาหนี ฉีกยิ้มก่อนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อาเหยา นี่คืออะไรหรือ?”วันนี้เมิ่งจิ่นเหยามีความอดทนอย่างน่าประหลาด กล่าวด้วยรอยยิ้มเบิกบาน “ท่านแม่ดูแล้วก็จะรู้เอง ท่านลองดูสิ่งของที่บันทึกอยู่ในนั้นว่าพอจะคุ้น ๆ บ้างหรือไม่?”นางซุนอมยิ้มพยักหน้า น้ำเสียงให้ความรู้สึกปล่อยตามอำเภอใจ “ได้ ข้าขอดูก่อน”เมิ่งตงหย่วนขมวดคิ้วมองลูกสาวคนโตอย่างไม่เห็นด้วย ตั้งแต่บุตรสาวสายตรงคนโ
บทล่าสุด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 308
กู้เซวียนอี๋เห็นนางแล้ว ก็รีบเข้ามาคารวะ “เซวียนอี๋คารวะอาสะใภ้สามเจ้าค่ะ”เมิ่งจิ่นเหยาพยักหน้าเล็กน้อย “เซวียนอี๋”เวลานี้ กู้ซิวหมิงและหลี่หว่านเอ๋อร์เดินมาทางนี้ หลังจากเห็นพวกนาง ก็เดินเข้ามากู้ซิวหมิงประสานมือคารวะต่อเมิ่งจิ่นเหยาอย่างนอบน้อม “ลูกคารวะท่านแม่ขอรับ” ขณะที่กล่าว เขาก็พยักหน้าให้กู้เซวียนอี๋เบา ๆ “น้องหญิงใหญ่”หลี่หว่านเอ๋อร์ก็รีบย่อกายคารวะเช่นกัน “ข้าน้อยคารวะฮูหยิน คารวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ”เมิ่งจิ่นเหยากล่าวเสียงราบเรียบ “หลี่อี๋เหนียงไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นมาเถอะ”หลี่หว่านเอ๋อร์ยืนขึ้น และยืนอยู่ข้างกายกู้ซิวหมิงอย่างว่าง่าย พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ด้วยท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนสายตาของกู้ซิวหมิงตกอยู่ที่เซวียนอี๋ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย และกล่าวเสียงอ่อนโยน “น้องหญิงใหญ่ เจ้าหมั้นหมายแล้ว พี่สามยังไม่ได้ยินดีกับเจ้า เช่นนั้นก็ขอแสดงความยินดีกับเจ้าตรงนี้เลยแล้วกัน”เมิ่งจิ่นเหยาเห็นกู้ซิวหมิงมุมปากประดับรอยยิ้ม น้ำเสียงก็อ่อนโยน แต่กลับยิ้มไม่ส่งถึงดวงตา หากไม่สังเกตให้ดี คงมองไม่ออกจริง ๆ นางจึงขมวดคิ้วอย่างยากจะสังเกตเห็น พลางวิจารณ์อยู่ภายในใจ นางรู้
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 307
นางเฉินยิ้มและเม้มปาก พลางมองไปทางบุตรชายที่อยู่อีกด้าน รอยยิ้มก็แข็งค้าง เรื่องงานแต่งของลูกอนุได้รับการตัดสินแล้ว แต่บุตรชายสายตรงของนางกลับยังไม่มีการตัดสิน ตอนนี้เรือนใหญ่ใกล้จะมีหลานชายคนโตสายตรงหรือว่าหลานสาวคนโตสายตรงแล้ว เมื่อนางจางเห็นนางก็โอ้อวดกับนาง ท่าทีเย่อหยิ่งนั้นทำให้นางโกรธอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวนางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “น่าเสียดาย ครั้งก่อนเดิมทีถูกใจแม่นางดี ๆ คนหนึ่ง ต่างถูกซิวหมิงทำให้วุ่นวาย เขาก่อเรื่องเช่นนั้นออกมา มารดาของฝ่ายหญิงเขาจึงไม่อยากยกบุตรสาวให้แต่งเข้าบ้านพวกเรา หลี่หว่านบอกว่าธรรมเนียมบ้านพวกเราไม่ดี แถมยังโปรดปรานอนุละเลยภรรยา จนตอนนี้ฝ่ายหญิงเขาหมั้นหมายแล้ว”ทันทีที่กู้ซิวหงได้ยินบทสนทนาวกกลับมาถึงตนเอง ก็รีบกล่าว ”ท่านแม่ ท่านเตรียมตัวสำหรับงานแต่งงานของน้องรองก่อน ลูกยังไม่รีบ และอยากรอจนกว่าจะสอบผ่านเข้าราชสำนักค่อยว่ากันขอรับ“นางเฉินจ้องเขาแวบหนึ่ง “พี่ชายใหญ่เจ้าอายุมากกว่าเจ้าหนึ่งปี ตอนนี้ใกล้จะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว เจ้ายังไม่รีบร้อนอีกหรือ?”กู้ซิวหงถามด้วยน้ำเสียงเบาเล็กน้อย “ท่านแม่ ฮูหยินสกุลหลิวบ้านข้าง ๆ ที่อายุเท่าท่าน ได้ยินว่าต
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 306
กู้จิ่งซีเปิดริมฝีปากบาง พลางกล่าวเสียเรียบเฉยว่า “มีบางครั้ง ที่นิสัยกำหนดโชคชะตา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวิธีการสั่งสอนของบิดามารดา อีกส่วนหนึ่งเป็นสาเหตุมาจากนิสัย หากเปลี่ยนเป็นเซวียนหลิง ตราบใดที่พี่สะใภ้รองบอกว่าไม่ได้ ก็คงจะไม่กล้าติดต่อกับผู้ชายเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน”เมิ่งจิ่นเหยาชะงัก จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วยทันที เปลี่ยนเป็นเซวียนหลิง คงจะไม่กล้าทำเช่นนี้อย่างแน่นอน เซวียนหลิงเชื่อฟังและว่านอนสอนง่ายมาโดยตลอด และไม่เคยทำเรื่องที่ล้ำเส้นเลย “เพียงแต่ พี่สะใภ้ใหญ่ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณเพราะเรื่องนี้นะเจ้าคะ”กู้จิ่งซีไม่มีความเห็นใจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นางไม่สั่งสอนบุตรสาวให้ดี ทั้งยังถูกความเย่อหยิ่งครอบงำจนรับปากอู่อันป๋อ ว่าจะให้เซวียนอี๋เจอกับอู่อันป๋อซื่อจื่ออีก สุดท้ายเกิดเรื่องเช่นนี้ จะโทษผู้ใดได้? มีเวลาโศกเศร้า ไม่สู้ใช้เวลาเตือนบุตรสาว และทำให้บุตรสาวฉลาดขึ้นเสียหน่อย จะได้หลีกเลี่ยงการเสียเปรียบหลังแต่งออกไปไม่ดีกว่าหรือ?”คำพูดนี้กล่าวได้มีเหตุผล เมิ่งจิ่นเหยาจึงไม่มีการคัดค้านความจริงคนเป็นมารดามีอิทธิพลต่อบุตรสาวอย่างมาก เรื่องนี้กำห
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 305
ฮูหยินผู้เฒ่ากู้สูดหายใจเข้าลึก น้ำเสียงกลับสู่ความสงบ “ยังจะทำอันใดได้อีกเล่า? เซวียนอี๋กับอู่อันป๋อซื่อจื่อไปล่องเรือ หลังจากตกน้ำก็ถูกอู่อันป๋อซื่อจื่อช่วยขึ้นมา ทั้งยังถูกคนรู้จักมาเห็นเรื่องเช่นนี้อีก จะต้องแพร่งพรายออกไปอย่างแน่นอน เซวียนอี๋ไม่แต่งกับเขา หรือว่าจะให้ตัดผมออกบวชเป็นแม่ชีหรือไร?”นางจางตะลึงงัน ในใจเป็นทุกข์ยิ่งนัก เดิมทีเป็นเพราะจวนอู่อันป๋อซื่อจื่อมีเรื่องกังวลใจอยู่มากมาย บุตรสาวแต่งออกไปจะน้อยเนื้อต่ำใจเอาได้ ซึ่งก็ไม่สบายใจมากพออยู่แล้ว ตอนนี้มาพบว่าลูกสะใภ้ที่อู่อันป๋อฮูหยินชื่นชอบที่สุดอาจจะไม่ใช่บุตรสาวของนาง บุตรสาวของนางเป็นเพียงทางเลือกเท่านั้น จึงยิ่งโมโหและยากที่จะรับได้นางกล่าวอย่างตะกุกตะกัก “ท่านแม่ นิสัยนี้ของเซวียนอี๋ หากแต่งออกไปแล้วรับมือไม่ไหว จะเสียเปรียบเอาได้เจ้าคะ”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองนางจางที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ท่าทางวิตกกังวล นางถอนหายใจแผ่วเบาอย่างช่วยไม่ได้ ไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว ยังจะทำอย่างไรได้อีก?ชั่วขณะนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ลุกขึ้นมาก่อน มานั่งลงคุยกันเถิด”นางจางรับคำเสียงต่ำ ลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงตรงตำแหน่ง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 304
กู้จิ่งเซิ่งสูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวด สีหน้าย่ำแย่ “ฮูหยิน นี่เจ้าทำอันใดกัน? ไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว จะทำอันใดได้อีก? ถึงเซวียนอี๋รับมือไม่ได้ก็ต้องทำ ให้นางฉลาดสักหน่อยก็พอแล้วไม่ใช่หรือไร?”คุยไม่ถูกคอ เพียงครึ่งคำก็มากเกินไป นางจางถูกพวกเขาพ่อลูกทำให้โมโหเสียจนวิงเวียนศีรษะ จ้องมองเขาอยู่นานด้วยความโกรธ ถึงอย่างไรก็อดทนไหว ไม่ได้ด่าเขาว่าโง่เง่า สะบัดแขนเสื้อจากไปทันที เมื่อเห็นดังนั้น กู้จิ่งเซิ่งก็มีโทสะยิ่งนัก รู้สึกแต่เพียงว่าภรรยานับวันยิ่งเจ้าอารมณ์ขึ้นเรื่อย ๆ ถึงกับกล้าชักสีหน้าใส่เขา ความอ่อนโยนและใส่ใจเมื่อตอนยังเยาว์หายไปหมดแล้ว เขาจึงไปที่เรือนของอนุภรรยาด้วยความหงุดหงิด เพื่อเสาะหาเรื่องที่ทำให้มีความสุข นางจางกระวนกระวาย ลังเลอยู่ชั่วครู่จึงได้มุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอัน เพื่อดูว่าแม่สามีมีวิธีช่วยเซวียนอี๋ได้หรือไม่ โถงโซ่วอัน วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่ากู้อยู่ในโถงพระเกือบจะทั้งวัน ไม่ได้รับรู้เรื่องราวจากภายนอก และยังไม่รู้เรื่องของหลานสาวคนโต มีสาวใช้มารายงานว่าสะใภ้ใหญ่มาหานาง นางถึงได้ออกมาจากโถงพระ และไปพบกับสะใภ้ใหญ่ เมื่อมองเห็นสะใภ้ใหญ่ดวงตาแดงก่ำ สีหน้า
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 303
สู่ของั้นหรือ?เมื่อนางจางได้ฟังคำพูดสองคำนี้ ก็มึงงงไปชั่วขณะเดิมทีนางคิดว่าหลังจากที่อู่อันป๋อฮูหยินไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องการแต่งงาน เช่นนั้นอู่อันป๋อซื่อจื่อก็น่าจะไม่ได้ถูกใจเซวียนอี๋ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอันใด ถือเสียว่าเป็นการนัดพบกันระหว่างสหายตามปกติเท่านั้น ผู้ใดจะคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้กันเล่า?หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ ตอนแรกนางคงรีบบอกกับอู่อันป๋อฮูหยินไปแล้วว่าไม่เหมาะสม แบบนี้อู่อันป๋อฮูหยินจะต้องพูดคุยกับอู่อันป๋อซื่อจื่อเป็นแน่ และก็จะไม่ไปมาหาสู่กับเซวียนอี๋เป็นการส่วนตัวอีกตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาแล้ว คนคำนวนมิสู้ฟ้าลิขิตอย่างแท้จริง เป็นภัยพิบัติที่มิอาจหลีกเลี่ยงกู้เซวียนอี๋เห็นมารดานิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา จึงกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าก็ชอบพอเขาเช่นกันเจ้าค่ะ อยากแต่งงานกับเขาเท่านั้น”นางจางมองบุตรสาวที่ถลำเข้าไปเรียบร้อยแล้ว อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา กล่าวด้วยเสียงสะอื้นว่า “เซวียนอี๋ เจ้าเอาแต่ใจถึงเพียงนี้ ในภายหน้าหน้าไม่ช้าก็เร็วจะต้องเสียใจเป็นแน่ จวนอู่อันป๋อไม่ได้สงบเหมือนดังเปลือกนอก มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากมายนัก”กู้เซวียนอี๋กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “จวนอ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 302
กู้เซวียนอี๋ตะลึงงัน หันกลับไปยกยิ้มมุมปาก กล่าวตามเหตุตามผลว่า “ท่านแม่ ข้าคิดว่าอู่อันป๋อซื่อจื่อดียิ่งนักเจ้าค่ะ ท่านย่าบอกว่าอู่อันป๋อซื่อจื่อไม่ดี ก็เพราะว่าข้ามิใช่หลานสาวแท้ ๆ หรือไม่เจ้าคะ นางไม่อยากให้ข้าแต่งงานดี ๆ งั้นหรือเจ้าคะ? พอข้าแต่งงานกับเขาแล้ว ข้าก็จะเป็นฮูหยินของซื่อจื่อ และต่อไปก็จะเป็นฮูหยินท่านป๋อ มีอันใดไม่ดีกันเจ้าคะ?”เมื่อนางจางได้ฟังก็เกือบจะเป็นลมเพราะโทสะ ซักไซ้ว่า “เซวียนอี๋ เจ้าบอกแม่มา ว่ามีคนยุยงเจ้าใช่หรือไม่? ทั้ง ๆ ที่วันนั้นเจ้ารับปากแม่ไว้ดิบดีแล้ว ว่าจะไม่มีความรู้สึกใดต่ออู่อันป๋อซื่อจื่อ เหตุใดอยู่ ๆ ถึงเปลี่ยนใจได้เล่า? ”ร่องรอยแห่งความตื่นตระหนกวาบผ่านสายตาของกู้เซวียนอี๋ไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ได้ปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ไม่เจ้าค่ะ ไม่มีผู้ใดยุยงข้า เป็นข้าเองที่คิดว่าอู่อันป๋อซื่อจื่อนั้นดียิ่งนัก เขารูปงาม มีชาติตระกูล และยังมีใจให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ”นางจางโมโหเสียจนวิงเวียนศีรษะ นิ้วมือที่ชี้ไปยังกู้เซวียนอี๋สั่นเทาเล็กน้อย “เซวียนอี๋ เจ้า เจ้าเลอะเลือนไปแล้ว!” นางกล่าว น้ำตาหยดลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ตำหนิตนเองยิ่งนัก “ต้องโทษแม่ เป็นแม่เอง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 301
“แย่แล้วเจ้าค่ะ!”“ฮูหยินใหญ่ แย่แล้วเจ้าค่ะ!”นางจางเตรียมตัวจะไปที่เรือนของกู้เซวียนอี๋ เมิ่งจิ่นเหยาก็กำลังจะจากไป อยู่ ๆ ก็มีเสียงของสาวใช้ดังออกมาจากด้านนอก ราวกับว่าเกิดเรื่องราวใหญ่โตอันใดเมื่อได้ยินเสียงนี้ ฝีเท้าของเมิ่งจิ่นเหยาก็ชะงักค้างใจของนางจางเต้นแรงและเร็วยิ่งนัก สัญชาตญาณบอกนางว่านั่นไม่น่าจะใช่เรื่องดีอันใด ในทันใดนั้นเอง ก็มีเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นได้มากมายผุดขึ้นมาในหัวสมองของนาง รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาในฉับพลันหลังจากที่สาวใช้รีบร้อนวิ่งเข้ามาแล้ว นางจางก็จิตใจร้อนรน กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เรื่องอันใดกัน ถึงได้ตื่นตกใจเช่นนี้? บุ่มบ่ามถึงเพียงนี้ ไม่มีกฎเกณฑ์แม้แต่น้อย โชคดีที่วันนี้ไม่มีแขกอยู่ด้วย”เมื่อสาวใช้ฟังจบก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ รีบคารวะให้นางและเมิ่งจิ่นเหยา แล้วกล่าวว่า “ฮูหยินใหญ่ คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”เมื่อนางจางได้ฟัง เบื้องหน้าก็มืดดับลง แทบจะทรุดตัวลงกับพื้น โชคดีที่เมิ่งจิ่นเหยาอยู่ไม่ห่างนัก จึงรีบเอื้อมมือไปพยุงนาง สาวใช้ที่อยู่ข้างกายก็มีปฏิกิริยาตอบสนองว่องไวเช่นเดียวกัน พุ่งไปข้างหน้าเพื่อพยุงนางไว้ นางถึงไ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 300
ทั้งสองคนรับคำ แล้วสั่งให้สาวใช้ไปนำไพ่ใบไม้มา......จวนฉางซินโหวหลังจากเมิ่งจิ่นเหยากลับจวน ก็มุ่งหน้าไปที่เรือนของนางจางโดยทันทีการล่องเรือในวันนี้ ฉากนั้นที่นางเห็น นางคิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องเอ่ยปากกับนางจาง หากว่านางจางรู้เรื่องอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ถือเสียว่านางยุ่งเรื่องของผู้อื่นหากว่านางจางไม่รู้เรื่อง การรู้ล่วงหน้าย่อมสามารถทำให้มีการเตรียมพร้อมได้ด้วยเช่นกัน อย่าปล่อยให้กู้เซวียนอี๋ก้าวเข้าไปในกองเพลิง มิเช่นนั้นเมื่อยามที่ได้รู้จากปากของกู้เซวียนอี๋ อาจจะสายเกินไปแล้วก็เป็นได้ และจะยิ่งถลำลึกลงไปเรื่อย ๆ หนิงตงถามว่า “ฮูหยินเจ้าคะ เรื่องของบ้านใหญ่ ท่านจะสนใจมากมายทำไมกันหรือเจ้าคะ?”เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับว่า “ข้าก็เป็นสตรีเหมือนกัน ในเมื่อได้รับรู้เรื่องนี้แล้ว ย่อมทนเห็นนางกระโดดเข้าสู่กองเพลิงไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ไม่ชอบจวนอู่อันป๋อเท่าใดนัก”หนิงตงตะลึงงัน หลังจากนั้นก็พยักหน้านางจางรู้ว่าเมิ่งจิ่นเหยามาหานาง ก็รู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญขึ้นมาเล็กน้อยในฉับพลัน ต้องรู้ว่าทุกครั้งมีเพียงนางเท่านั้นที่ไปพูดคุยกับเมิ่งจิ่นเหยาที่เรือนเวยห
