All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 321 - Chapter 330

นายท่าน?เมิ่งจิ่นเหยาสีหน้าแข็งทื่อ นายท่านคนนั้นก็คือท่านตาของนางไม่ใช่หรือ?ท่านตาที่ปฏิบัติต่อนางราวกับสมบัติล้ำค่า ผู้อาวุโสที่ใจดีเช่นนั้น จะทำร้ายมารดานางได้อย่างไร?นางทำหน้าเคร่งขรึม และพูดต่อโดยใช้ฐานะของมารดานาง “เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ท่านพ่อรักและเมตตารุ่นหลังอยู่เสมอ แล้วจะทำร้ายข้า แถมยังคุกคามชีวิตและทรัพย์สินของคนอื่นได้อย่างไร?”หญิงวัยกลางคนตกตะลึง และรู้ว่านางเข้าใจผิดแล้วก็จริง คนที่ตายไปนานขนาดนั้น ไม่สนใจเรื่องของโลกมนุษย์ ข้อมูลจะไม่ครบถ้วนก็เป็นเรื่องปกติหญิงวัยกลางคนรีบอธิบายว่า “ฮูหยิน นายท่านผู้เฒ่าเสียไปตั้งนานแล้ว ท่านซื่อจื่อได้สืบทอดตำแหน่ง นายท่านในตอนนี้คือท่านซื่อจื่อ ท่านก็เปลี่ยนจากฮูหยินของซื่อจื่อเป็นฮูหยินแล้ว ในสายตาของข้าน้อย มีเพียงฮูหยินคนเดียว นางซุนนั้นไม่ใช่เจ้าค่ะ”เมิ่งจิ่นเหยาเข้าใจ ท่านตาคนนี้เป็นคนดี แม้จะมีคนบอกว่าการตายของท่านแม่เกี่ยวข้องกับท่านตา นางก็ไม่เชื่อแต่ การตายของมารดานางเกี่ยวข้องกับท่านพ่อนางหรือ?เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมิ่งจิ่นเหยาพยายามรักษาความสงบนิ่งไว้อย่างเต็มที่ ก่อนจะรู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่ชัดเจน

คำพูดนี้ราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวัน โจมตีใส่หน้าผากของเมิ่งจิ่นเหยา ทำให้สมองของนางส่งเสียงวิ้ง ๆ ไม่หยุดใบหน้าของนางไร้สี สีหน้าขาวซีดความยากที่จะเชื่อ ความเคียดแค้น ความโกรธ ความไม่เต็มใจ...อารมณ์ต่าง ๆ ผสมปนเปกัน มือที่อยู่ในแขนเสื้อสั่นเทาเล็กน้อย นางเปิดปาก แต่กลับหาเสียงของตนเองไม่เจอมารดานางคลอดยากเพราะเกิดจากการกระทำของมนุษย์?หลายปีมานี้ คนในบ้านต่างบอกว่านางเป็นตัวกาลกิณี และเกิดมาเป็นภัยกับมารดาแม้นางไม่คิดว่าตนเองเป็นตัวกาลกิณี แต่ในใจก็รู้สึกแย่ แม้กระทั่งรู้สึกว่าหากนางไม่เกิดมาก็คงจะดี เพราะมารดาเสียชีวิตเพราะคลอดนาง ตอนนั้นมีเพียงคนเดียวที่สามารถรอดชีวิต มารดานางจึงทิ้งความหวังในการมีชีวิตอยู่ให้กับนางตอนนี้จู่ ๆ ก็พบว่า มารดานางถูกคนทำร้ายจนเสียชีวิต ส่วนคนที่ทำร้ายมารดานางจนเสียชีวิตก็คือนางซุนแม่เลี้ยงที่ทรมานนางมานานหลายปี แถมบิดานางยังเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด และเป็นหนึ่งในคนร้ายอีกมีสิทธิ์อะไร?เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ความผิดของนาง แต่นางกลับแบกเอาไว้ทุกอย่าง และฆาตกรที่แท้จริงกลับอยู่อย่างมีความสุขมานานหลายปีสมควรตายจริง!บิดานางรู้เรื่องทุกอย่าง แต่กลับช่วยนาง

เมิ่งจิ่นเหยาไปโถงหว่างเซิงอีกครั้ง และจุดธูปให้มารดาผู้ให้ดำเนิดนางโจวนางคุกเข่าลงบนเบาะรองนั่ง สีหน้าเหม่อลอย และเอียงศีรษะเล็กน้อย มองป้ายวิญญาณของนางโจวเงียบ ๆ โดยไม่มีการส่งเสียงใด ๆ หนิงตงกับชิงชิวคุกเข่าตามบนเบาะรองนั่งที่อยู่ด้านซ้ายและด้านขวาของนาง เห็นนางดูเงียบจนเกินไป พวกนางจึงกังวลใจอย่างมาก แต่รู้ว่าพูดปลอบใจอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ นายหญิงของพวกนางต้องการอยู่เงียบ ๆ สักพักเดิมทีพวกนางคิดว่านางซุนเป็นแค่แม่เลี้ยงใจร้าย ใครจะคาดคิดว่านางซุนกับนายท่านจะเป็นชู้กัน และเพราะนางซุนเสียชีวิตจากการคลอดเกินกำหนด มิน่าเล่าถึงจะไม่ใช่บุตรแท้ ๆ เหมือนกัน แต่นางซุนกลับปฏิบัติต่อนายหญิงของพวกนางแย่กว่าคุณชายรองเสียอีกนี่ก็เป็นเหตุผลแล้วหากวันนี้นายหญิงไม่ได้ไปจุดธูปที่วัดหลิงอวิ๋น หลังท่านป้าที่ป่วยท่านนั้นเสียชีวิตไป ความลับนี้คาดว่านายหญิงคงจะไม่มีวันได้รู้ไปตลอดชีวิตพระอาทิตย์ตกดิน แสงสว่างของโถงหว่างเซิงก็มืดลงเรื่อย ๆ แสงพระอาทิตย์ตกดินเส้นสุดท้ายที่ส่องเข้ามาในห้องโถงหายไปตอนที่ชิงชิวกับหนิงตงกำลังโน้มน้าวให้นางกลับห้องรับรองแขก จู่ ๆ เมิ่งจิ่นเหยาก็ส่งเสียงออกมา “พวกเรา

“ฮวาหลิงเซียว รีบปล่อยฮูหยินท่านนี้เดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า”เสียงร้อนรนแว่วดังมาจากด้านหลังเมื่อสาวใช้ทั้งสองหันไปมอง ก็พบว่าด้านหลังมีคนแต่งกายด้วยชุดมือปราบหลายคน กำลังจับจ้องบุรุษผู้นั้นด้วยสีหน้าตึงเครียด หากเป็นเช่นนี้ละก็ บุรุษที่จับตัวฮูหยินของพวกนางเป็นตัวประกัน ก็เป็นผู้ร้ายกระนั้นหรือ?วินาทีต่อมา ก็มีบุรุษอีกคนทะยานลงมาจากกำแพง เมื่อมองเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยของบุรุษผู้นั้น ดวงตาของหนิงตงก็เป็นประกายในฉับพลัน พลางกล่าวด้วยเสียงร้อนรนว่า “ท่านโหว รีบช่วยฮูหยินเร็วเข้าเถิดเจ้าค่ะ!”เมื่อกู้จิ่งซีมองเห็นพวกนางนายบ่าวทั้งสามคน ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขารู้ว่าแม่นางน้อยอยู่ที่วัดหลิงอวิ๋น แต่คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญถึงขนาดพบกับฮวาหลิงเซียวและถูกจับเป็นตัวประกัน สายตากวาดมองไปที่ฮวาหลิงเซียว และมองไปยังแม่นางน้อยมองเห็นแค่เพียงดาบแหลมคมที่ส่องประกายเย็นเยียบจ่ออยู่ที่ลำคอของแม่นางน้อย ดวงหน้าของนางซีดขาว ดวงตาเผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก กำลังมองดูเขาอย่างกังวล ท่าทางหวาดกลัวและอับจนหนทางนี้ ทำให้ใจของเขาหวาดหวั่นยิ่งนักเมื่อฮวาหลิงเซียวได้ยินคำพูดของหนิงตง ก็

ชิงชิวกับหนิงตงตกใจเสียจนใบหน้าซีดเผือด อุทานออกมาอย่างตื่นตระหนก “ฮูหยิน!”เมิ่งจิ่นเหยาหันหน้าไปโดยไม่รู้ตัว มองเห็นแค่เพียงดาบอันแหลมคมเล่มหนึ่งแทงมายังนาง นางตกใจเสียจนรูม่านตาหดตัวอย่างฉับพลัน เลือดทั่วทั้งร่างแข็งตัว ความเย็นยะเหยียบแพร่กระจายไปทั่วแขนขาและกระดูก ในใจของนางรู้สึกเสียใจ เสียใจที่กระทำการบุ่มบ่ามไปชั่วขณะ พลางหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม คิดว่าในชาติหน้าต้องสุขุมให้มากขึ้นและในช่วงเวลาที่วิกฤตอย่างที่สุด ดาบอีกเล่มหนึ่งที่ราวกับลูกศรหลุดออกมาจากสายธนู ก็แทงไปยังใบดาบที่อยู่ในมือของฮวาหลิงเซียวด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ก่อให้เกิดเสียงดัง “เช้ง” ฮวาหลิงเซียวถูกโจมตีเสียจนง่ามมือเกิดอาการชา ดาบยาวหลุดออกจากมือหล่นลงไปที่พื้น เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ ไม่นานก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง กำลังเตรียมจะก้มตัวลงไปลากเมิ่งจิ่นเหยาขึ้นมาเป็นตัวประกัน จากนั้น กู้จิ่งซีก็เคลื่อนไหวดุจสายฟ้า ไปอยู่เบื้องหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว เขาจึงทำได้เพียงล้มเลิกความตั้งใจที่จะให้เมิ่งจิ่นเหยาเป็นตัวประกันและเป็นโล่กำบังไว้ชั่วคราว แล้วรับมือกับกู้จิ่งซีก่อน เขายกมือขึ้นเพื่อรับฝ่ามือที่ฟาดลงมาของกู้จิ่