All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 281 - Chapter 290

เมื่อได้ฟังคำพูดเช่นนี้ ดูเหมือนกับว่ามารดาใหญ่จงใจปฏิบัติต่อลูกอนุอย่างไม่เป็นธรรมสีหน้าของนางเฉินบึ้งตึง เกิดโทสะอยู่ภายในจนแทบทนไม่ไหว กล่าวย้อนอย่างประชดประชันว่า “สถานะของครอบครัวเป็นเรื่องรอง ความเหมาะสมเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ก็แม้แต่ท่านแม่ยังพอใจตระกูลหลิว ไม่เหมือนกับจวนอู่อันป๋อ ที่เหมาะสมคู่ควรกับจวนฉางซินโหวของพวกเรา แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องกังวลมากมายก่ายกอง การแต่งงานที่ผู้อื่นต่างไม่เห็นความสำคัญ แต่พี่สะใภ้ใหญ่กลับเห็นมันเป็นสิ่งล้ำค่า”นางจางเกิดโทสะ “เจ้า...”นางเฉินเห็นนางประสบกับความพ่ายแพ้ ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจมีความสุขมากมายแค่ไหน ยกมุมปากขึ้นพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านอย่าเพิ่งรีบโมโหข้าเลย พรุ่งนี้ท่านก็ต้องพาเซวียนอี๋ไปล่องเรือกับอู่อันป๋อฮูหยินแล้ว อู่อันป๋อนั้นรูปงาม ทั้งยังเป็นซื่อจื่อแห่งจวนป๋อ ไม่แน่ว่าเซวียนอี๋อาจจะชอบพอจริง ๆ ก็เป็นได้ พี่สะใภ้ใหญ่ก็รู้จักนิสัยของเซวียนอี๋ดีนี่เจ้าคะ หากชอบพอก็ต้องการที่จะได้มา ไม่ได้มาก็ร้องไห้โวยวาย ท่านควรไปพูดกับเซวียนอี๋ให้ชัดเจนก่อนจะดีกว่า ทำให้พรุ่งนี้นางมีสติขี้นมาบ้าง”เมื่อได้ยินด

เมื่อมองเห็นท่าทางที่เหมือนดั่งคาคกขึ้นวอของนางจาง ภายในใจของนางเฉินก็รู้สึกเหมือนถูกกดขี่ หากรู้แต่เนิ่น ๆ ว่าเป็นเช่นนี้ นางก็คงไม่ตามมาด้วยหรอก พอมาแล้วยังต้องมาฟังนางจางพูดโอ้อวดไร้สาระนี่อีกช่วงนี้นางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้พยายามหาแม่นางที่อายุเหมาะสมให้กับซิ่วหง เพียงแต่มารดาของแม่นางไม่ยอมปล่อยเท่านั้น บางทีคงจะถูกผลกระทบจากคนสารเลวกู้ซิวหมิงนั่น ยังไม่แต่งงานกับภรรยาเอกก็รับอนุภรรยาเสียแล้ว ทั้งยังให้อนุภรรยามาอยู่ในเรือนหลักที่เป็นของภรรยาเอก โปรดปรานอนุภรรยาในทุกวิถีทาง เป็นลางบอกว่าหลงไหลอนุจนทำลายภรรยาเอกอย่างแน่นอนซิวหงในฐานะพี่ชาย ชื่อเสียงได้รับผลกระทบ ครอบครัวที่มีบุตรสาว เกรงว่าซิวหงก็จะเป็นคนเช่นนี้เหมือนกัน จึงต้องพลอยเดือดร้อนโดยที่ไม่ได้เกี่ยวข้องไปด้วย มีแต่ต้องรอให้เรื่องราวต่าง ๆ สงบลงแล้ว จึงค่อยเอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานของซิวหงอีกทีนางจางเห็นว่านางไม่ตอบกลับ ในที่สุดก็ชนะได้สักครั้ง จึงกล่าวอีกว่า “เจ้าก็อย่าได้ตำหนิที่พี่สะใภ้ปากมากไปเลย พี่สะใภ้เพียงแค่เห็นว่าซิวหงก็อายุไม่น้อยแล้ว เรื่องการแต่งงานควรมีการกำหนดได้แล้ว ที่เรียกว่าสร้างครอบครัวและสร้างฐานะ หลั

กู้จิ่งซีเห็นนางจ้องมองมือของตนเองตาปริบ ๆ จึงมองไปตามสายตาของนาง พบว่าตนเองกำลังคีบซาลาเปาน้ำแกงลูกสุดท้ายอยู่ คิดว่านางอยากกิน จึงเอาซาลาเปาวางไว้บนจานของนาง พลางกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ฮูหยินกินเถิด”เมิ่งจิ่นเหยาประหลาดใจ ก้มหน้ามองซาลาเปาที่อยู่บนจานอย่างงุนงง “ให้ข้าหรือเจ้าคะ?”กู้จิ่งซีแย้มยิ้ม “เมื่อครู่ฮูหยินมองมือของข้าอยู่ตลอด มิใช่ว่าอยากกินซาลาเปาลูกนี้หรอกหรือ?”สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาชะงักค้าง อันที่จริงคือนางรู้สึกว่ามือของเขาดูดี จึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอยู่หลายครั้งหลายครา คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เกิดการเข้าใจผิดเอาได้ ความงามทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดจริง ๆ ด้วย จึงรีบกล่าวปกปิดว่า “ข้าเพียงแค่ละโมบเท่านั้นเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพี่มาก”กู้จิ่งซีไม่ได้คิดอันใดมาก กล่าวแต่เพียงว่า “หากฮูหยินชอบ เช่นนั้นก็กินให้เยอะ ๆ เถิด ถ้าไม่พอ พรุ่งนี้เช้าค่อยให้ห้องครัวทำมาอีก”เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับว่า “ไม่ต้องแล้วเจ้าค่ะ พรุ่งนี้กินอาหารอย่างอื่น กินเหมือนกันทุกวันจะเบื่อเอาได้ ต้องหลากหลายหน่อยถึงจะดีเจ้าค่ะ” กู้จิ่งซียิ้มพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าฮูหยินจะชอบกินมากสินะ?”เมิ่งจิ่

กู้ซิวหมิงกำลังคุกเข่า ตัวตั้งตรงไม่ขยับเขยื้อน “ท่านแม่ ลูกมีความผิด หากว่าท่านไม่ให้อภัยลูก ลูกก็จะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนขอรับ”เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาได้ฟังก็งงงัน ไม่เข้าใจว่าเขามีแผนร้ายอันใด ขมวดคิ้วอย่างยากที่สังเกตเห็น ไม่ว่าเขาจะจริงใจหรือว่าเสแสร้ง ก็จะแสดงร่วมกันกับเขา จึงแสร้งยิ้มอย่างอ่อนโยนมีเมตตา และกล่าวด้วยเสียงอบอุ่นว่า “ระหว่างแม่กับลูกมีความบาดหมางกันข้ามคืนเสียที่ไหน? ในเมื่อเจ้าสำนึกผิดเเล้ว แม่ก็จะอภัยให้เจ้า เรื่องก่อนหน้านี้ก็ให้มันผ่านไปเถิด เจ้ารีบลุกขึ้นเร็วเข้า”“ลูกขอบคุณท่านแม่มากขอรับที่ให้อภัย ก่อนหน้านี้เป็นลูกที่ไม่ดี ต่อจากนี้ไปจะไม่ทำผิดอีกแล้วขอรับ จะกตัญญูต่อท่านพ่อท่านแม่ให้มาก” กู้ซิวหมิงกล่าวอย่างจริงใจ จนเกือบจะร้องไห้ เมื่อพูดจบก็โขกศีรษะคำนับไปทางเมิ่งจิ่นเหยาอีกสามครั้ง ถึงได้ลุกขึ้นเมิ่งจิ่นเหยาเห็นว่าหน้าผากของเขาเป็นสีแดงแล้ว ก็แอบกล่าวในใจว่า ‘โหดร้ายต่อตนเองมากทีเดียว โขกศีรษะแรงถึงเพียงนี้ จนมีรอยเลือดไหลซึมออกมา’กู้จิ่งซีมองดูบุตรชายด้วยสีหน้าที่ไม่อาจแยกแยะได้ ดวงตาลึกล้ำ จับจ้องอยู่นาน จากนั้นก็กล่าวว่า “ซิวหมิง ในเมื่อเจ้าสำนึ

หนิงตงตะลึงงัน รีบกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เช่นนั้นให้เขาเป็นแบบเมื่อก่อนยังดีกว่าเจ้าค่ะ”เมิ่งจิ่นเหยาประหลาดใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยกมุมปากขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดาที่จริงแล้วบุ่มบ่ามและโง่เขลาบ้างคงดีกว่า เช่นนั้นก็ง่ายต่อการรับมือ ตอนนี้เป็นเช่นนี้กลับรับมือไม่ได้โดยง่ายแล้วแต่ว่าคนผู้นี้ ผ่านความพ่ายแพ้มามากมาย ท้ายที่สุดก็จะเติบโต แผนการก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ กู้ซิวหมิงก็คงจะเป็นแบบนี้เช่นกัน ก่อนหน้านี้ทุกอย่างราบรื่น ตั้งแต่หนีการแต่งงานและถูกจับกลับมาก็พ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง ทำลายความภาคภูมิใจอย่างไม่มีใครเปรียบของเขา ได้เรียนรู้ที่จะอดทน และสวมหน้ากากจอมปลอมเพียงแต่ไม่รู้ว่า กู้ซิวหมิงจะเสแสร้งได้นานถึงเพียงใด......โถงโซ่วอันฮูหยินผู้เฒ่ากู้ได้รู้ว่าก็ซิวหมิงมาแล้ว ก็คิดขึ้นมาได้ในภายหลังว่า ครั้งที่แล้วเขากับซิวเหวินรวมถึงเฉิงจางทะเลาะกันจึงถูกกักบริเวณ และไม่ได้พบกับเขามาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วนานแล้วที่ไม่ได้พบกัน ทว่ากลับไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น คงจะเป็นเพราะว่าผิดหวังกับหลานชายผู้นี้ยิ่งนักเฝิงหมอมอเห็นท่าทางไม่ยินดียินร้ายของนาง คิดได้ว่าถึงอย่า