บททั้งหมดของ ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: บทที่ 311 - บทที่ 320

กู้จิ่งซีจ้องมองนาง แววตาแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มพลางถามว่า “จิ้งจอกน้อย พูดไปพูดมาเช่นนี้ อยากได้คำพูดอันใดจากข้ากระนั้นหรือ หืม?”“ท่านพี่หมายความว่าอย่างไรกันเจ้าคะ? ไยข้าถึงฟังไม่เข้าใจเลยเล่า?”เมิ่งจิ่นเหยาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ มองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไม่ยอมรับว่าเมื่อครู่ตนเองพูดเลียบเคียงเพื่อถามเขา ในเมื่อรู้ว่ากู้ซิวหมิงไม่ได้กลับตัวกลับใจ เหตุใดยังต้องสั่งสอนวิชาความรู้แก่กู้ซิวหมิงด้วยเล่ากู้จิ่งซีหัวเราะเสียงต่ำ “ยังจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาไร้เดียงสายิ่งกว่า แค่มองเขาอยู่เงียบ ๆ ไม่รับคำกู้จิ่งซีมองนาง ดวงตาเมล็ดซิ่งคู่นั้นใสซื่อ มองตนเองตาปริบ ๆ โดยไม่พูดอันใด ท่าทางเช่นนี้ช่างดูไร้เดียงสายิ่งนักทว่ากู้จิ่งซีกลับรู้สึกว่า แม้นางจะไม่พูดอันใดเลย ทว่าก็เหมือนกับได้พูดออกมาทั้งหมดแล้ว สบตานางอยู่นาน จึงกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าเป็นบิดา บิดาสั่งสอนบุตรชายเป็นเรื่องที่สมควร เรื่องอื่น ๆ ก็มีวิธีการอื่นที่สามารถแก้ไขได้”เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาฟังจบ ก็เข้าใจได้ในทันทีสามีผู้นี้ของนางเป็นผู้ที่มีความรู้ส

เมื่อออกจากโถงโซ่วอันแล้ว นางจางที่รักและตามใจลูกมาโดยตลอดก็เปลี่ยนแปลงท่าทีเป็นมารดาที่เข้มงวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กระตุ้นให้บุตรชายขยันร่ำเรียน ดิ้นรนเพื่อให้สอบผ่านเพียงแต่ ไม่จำเป็นต้องให้นางจางกระตุ้น กู้ซิวหย่วนก็ตัดสินใจแล้วว่า จำเป็นที่จะต้องใช้กำลังที่มีทั้งหมดในการศึกษาร่ำเรียนก่อนที่จะไปสอบ มิเช่นนั้นหากน้องชายทั้งสองคนสอบติดจวี่เหริน ส่วนเขาไม่ผ่านการคัดเลือก เช่นนั้นเขาที่เป็นพี่ชายจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใดเล่า? เมื่อรับคำมารดาอย่างขอไปทีไม่กี่ประโยคแล้ว เขาก็กลับห้องหนังสือของตน และมุมานะอ่านหนังสือกู้ซิวหมิงก็ไม่ยอมล้าหลังเช่นกัน รีบก้าวเท้ากลับไปที่เรือนชิงอวี้เซวียนอย่างรวดเร็วเพื่ออ่านตำรา ขอเพียงการสอบฤดูใบไม้ผลิครั้งนี้เขาสามารถสอบผ่านได้ ท่านพ่อและท่านย่าก็จะยิ่งมองเห็นความสำคัญของเขามากขึ้น เช่นนี้ตำแหน่งซื่อจื่อของเขาก็จะมั่นคงไปด้วยกู้ซิวหงมองดูแผ่นหลังของพวกเขาทั้งสองคนที่จากไปอย่างรีบร้อน ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็กลับเรือนของตนเองไปคนของทั้งสามบ้านต่างคนก็ต่างกลับไปที่เรือนของตนเอง เมิ่งจิ่นเหยามองดูพวกเขาด้วยความคิดที่แตกต่างกัน และเหลือบม

กู้ซิวหมิงรับคำ แล้วขอคำชี้แนะวิชาความรู้จากเขาต่อแต่ทว่า กู้จิ่งซีกลับไม่ได้อธิบายกับเขาเหมือนก่อนหน้านี้ และกล่าวอย่างจริงจังว่า “ซิวหมิง เรื่องการเรียน หากเร่งรีบจนเกินไปจะไม่เกิดผล หากไม่เข้าใจทุกสิ่งที่ร่ำเรียนอย่างทะลุปรุโปร่ง จะไปขัดเกลาความรู้อื่นได้เช่นไร สุดท้ายก็ได้แต่เรียนรู้แค่เพียงผิวเผินเท่านั้น คำถามพวกนั้นที่เจ้าถามข้าก่อนหน้านี้ ข้าเพียงแค่พูดความคิดเห็นของข้าเท่านั้น หลังจากที่เจ้ากลับไปเคยได้ไปไตร่ตรองด้วยตนเองดูหรือไม่? เจ้าลองกลับไปไตร่ตรองเกี่ยวกับคำถามที่ข้าอธิบายกับเจ้าไปก่อนหน้านี้ดูให้ดีก่อน แล้วค่อยมาถามคำถามอื่น”กู้ซิวหมิงตะลึงงัน สีหน้าแข็งค้าง ภายในใจรู้สึกได้ถึงวิกฤต ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความเคืองแค้นและไม่ยินยอม ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังเต็มใจที่จะสั่งสอนเขา ตอนนี้เป็นเพราะเขาต้องการเข้าร่วมการสอบฤดูใบไม้ร่วงจึงไม่ยินยอมสอนเขา ทั้งยังหาข้ออ้างบางอย่างมาบิดพลิ้วเขาอีก หรือว่าคิดที่จะเลี้ยงดูเขาให้ไร้ประโยชน์จริง ๆ งั้นหรือ จากนั้นก็รับกู้ซิวเหวินเป็นบุตรบุญธรรม เพื่อเปลี่ยนตัวซื่อจื่อ?ผ่านไปชั่วครู่ เขาก็กล่าวอย่างละอายว่า “ท่านพ่อ ลูกโง่เขลา ที่ไม่ได

เมิ่งจิ่นเหยากำลังดีดลูกคิดเพื่อกระทบยอด สินเดิมของมารดานาง บรรดาร้านค้า และที่ดินพวกนั้น ก่อนหน้านี้เป็นนางซุนที่คอยจัดการทั้งหมด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะกลับมาอยู่ในมือของนางแล้ว แต่ว่าผู้ดูแลพวกนั้นก็ล้วนเป็นผู้ที่นางซุนเลี้ยงดูมา ดังนั้นเรื่องการกระทบยอดเช่นนี้นางต้องปฏิบัติอย่างจริงจังเป็นพิเศษ มิเช่นนั้นหากถูกผู้อื่นหลอกก็คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ และแน่นอนว่า คนดูแลที่ไม่อาจทำงานให้นางได้ต้องเปลี่ยนออกไปให้หมด ส่วนคนที่ไม่ก่อปัญหาก็ใช้งานไปก่อนชั่วคราวชิงชิวเปิดม่านประตูเข้ามา เคลื่อนตัวไปอยู่ข้างกายนาง แล้วรายงานว่า “ฮูหยิน ฉานเอ๋อร์กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เมิ่งจิ่นเหยาที่กำลังดีดลูกคิดอยู่ก็ชะงักการเคลื่อนไหว พลางเงยหน้าขึ้น “ให้นางเข้ามา”ไม่นาน ฉานเอ๋อร์ก็เข้ามา แล้วคารวะนางเมิ่งจิ่นเหยาถาม “ทางนั้นเกิดปัญหาอันใดขึ้นใช่หรือไม่?”ฉานเอ๋อร์ก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าว น้ำเสียงนอบน้อม กระซิบกล่าวว่า “ฮูหยิน เมิ่งฮูหยินเห็นผีหลายครั้งหลายครา จึงเชิญนักพรตมาเปิดแท่นทำพิธี วิชาอาคมของนักพรตไม่เก่งกาจนัก ได้ผลแค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น เมิ่งฮูหยินเห็นผีทุกคืนอีกครั้ง จิตใจสับสน ด

ในราชวงศ์นี้มีฉางซินโหวแค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น นั่นก็คือสามีของนาง และคุณหนูใหญ่ที่สตรีผู้นั้นพูดถึง จึงเป็นนางอย่างแน่นอน ผู้ที่สามารถจุดธูปกราบไหว้มารดาของนางได้ นอกจากนางแล้วยังมีผู้อื่นอีกงั้นหรือ?ผู้ที่สามารถเรียกมารดาของนางว่าฮูหยินได้ ก็มีแต่คนรับใช้เท่านั้น หรือเป็นผู้ที่ปรนนิบัติมารดาของนางในตอนนั้นอย่างนั้นหรือ?จากนั้น นางก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างในอีกครั้ง เสียงนั้นเบากว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่มากนัก นางแนบกับช่องประตูถึงได้ยินเสียงนั้นอย่างยากลำบาก ได้ยินแค่เพียงเสียงของคนผู้นั้นสะอึกสะอื้นพลางกล่าวว่า “ฮูหยิน เรื่องในตอนนั้น ข้าน้อยถูกบีบบังคับเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าน้อยกำลังจะตาย อีกไม่นานจะลงไปขอโทษท่านด้วยตนเอง” สตรีผู้นั้นกล่าวจบ ก็ร้องไห้ออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่ได้พูดอันใดอีกเรื่องในตอนนั้นงั้นหรือ?เรื่องอันใดในตอนนั้นอย่างงั้นหรือ?คำพูดของสตรีผู้นั้นดังสะท้อนอยู่ในสมองของเมิ่งจิ่นเหยา สมองส่งเสียงอื้ออึง เพียงชั่วพริบตาเดียว ก็มีความเป็นไปได้มากมายหลายอย่างผุดขึ้นมาภายในสมองของนาง สิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือการตายของมารดานาง แต่ว่ามารดาของนางไม่ได้ตายเพรา