บทที่ 326

ชิงชิว “แต่ว่า…”

เมิ่งจิ่นเหยาขัดจังหวะคำพูดของนาง “ข้าไม่เป็นไร”

ชิงชิวมองไปที่บาดแผลตรงฝ่ามือของนาง โชคยังดีที่บาดแผลไม่ลึกนัก เหมือนว่าจะไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อันใด ถึงได้พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ผ่านไปไม่นาน หนิงตงก็ไปรับอาหารเจกลับมา

ตอนนี้มีเพียงพวกนางสามคนนายบ่าวเท่านั้น ไม่มีคนนอกอยู่ที่นี่ เมิ่งจิ่นเหยาให้พวกนางมานั่งกินข้าวด้วยกันกับตนเอง ชิงชิวกับหนิงตงก็ไม่ได้ปฏิเสธ

อาหารเจของวัดหลิงอวิ๋นรสชาติไม่เลวนัก แต่ว่าภายในใจของเมิ่งจิ่นเหยากลัดกลุ้มอย่างยิ่ง ไม่มีความอยากอาหารอันใด จึงกินอาหารไปคำสองแล้วก็วางชามข้าวกับตะเกียบลง

เมื่อหนิงตงเห็นว่านางไม่ได้แตะต้องอาหารเท่าใดนัก จึงกล่าวโน้มน้าวว่า “ฮูหยิน ท่านกินให้มากหน่อยเถิดเจ้าค่ะ กินน้อยถึงเพียงนี้ หากว่าอดหิวจนทำลายสุขภาพจะทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ? บ่าวรู้ว่าในใจของท่านเป็นทุกข์ แต่หากว่าท่านอดจนเสียสุขภาพ จะมิเป็นไปตามที่นางซุนปรารถนาหรือเจ้าคะ?”

เมื่อเมิ่งจินเหยาได้ฟังดังนั้น ก็กินข้าวอีกคำสองคำ จากนั้นก็วางชามวางตะเกียบลง

เมื่อเห็นดังนั้น ชิงชิวกับหนิงตงก็สบตากัน พลางลอบถอนหายใจ ทันใดนั้นก็เห็นว่าในเวลานี้ หากว่าท่านโหวอยู่ที่น