All Chapters of Smokin'Love ❤️วิมานรักสีเทา: Chapter 61 - Chapter 69

คืนก่อนวันแต่งงานเพลงพิณเงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์นวลผ่องที่สาดส่องมายังระเบียงห้องนอนของเธอด้วยรอยยิ้มในยามนี้เธอมีความสุขจนแทบไม่สามารถที่จะหุบยิ้มได้เลยแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาที่เธอต้องรีบเข้านอนแล้วก็ตาม ภาพความทรงจำตั้งแต่วันแรกที่เธอได้พบกับเกรย์ผู้ชายที่เธอเลือกจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับเขาจนแก่เฒ่าค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวทีละน้อยใบหน้าหล่อเหลาแต่ทว่าเย็นชาเวลาที่เขาแย้มยิ้มช่างมีเสน่ห์ชวนมองจนทำให้เพลงพิณไม่อาจที่จะละสายตาไปจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว คำพูดที่ได้ยินในครั้งแรกดูแข็งกระด้างจนเธอมองว่าเขาช่างเป็นคนหยาบคายเสียจริงแต่เมื่อเธอได้รู้จักเขาอย่างจริงๆจังๆนานวันเข้าคำพูดของเขากลับค่อยๆอ่อนโยนขึ้นคล้ายไม่รู้ตัวแต่เพลงพิณกลับชื่นชอบน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นละมุนของเขาเป็นที่สุด“ทำหน้าเคลิ้มแบบนี้หนูเพลงกำลังคิดถึงเฮียอยู่เหรอคะ”“เฮียรู้ได้ยังไงคะ”เมื่อเผลอตอบคำถามออกไปเพลงพิณก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าของคนรักอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงแค่คืบ อารามตกใจทำให้เพลงพิณเตรียมที่จะขยับถอยหลังแต่เกรย์กลับใช้มือใหญ่รวบเอวบางของเธอเข้ามาในอ้

“เหนื่อยไหมคะ”เกรย์เอ่ยถามเพลงพิณด้วยความเป็นห่วงเพราะพิธีการตั้งแต่ช่วงเช้ามาจนถึงช่วงเย็นนั้นมีเยอะมากซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีขั้นตอนใดบ้าง เมื่อได้ยินคำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากสามีเพลงพิณก็รู้สึกซาบซึ้งใจไม่น้อยที่เขานึกห่วงเธอทั้งๆที่ตัวเขาเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน เมื่อคิดได้ดังนั้นใบหน้าสวยหวานละมุนก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนที่เพลงพิณจะขยับเข้าไปใกล้ๆเขาและเอนใบหน้าซบลงบนอกแกร่งของเกรย์อย่างรักใคร่“ไม่เหนื่อยเลยสักนิดค่ะเพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานของเราสองคนเพลงดีใจมากจนไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด”คำหวานของเพลงพิณทำให้เกรย์ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะค่อยๆดึงเพลงพิณที่กำลังซบใบหน้าอยู่บนอกแกร่งให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบแววตาที่หวานล้ำเต็มไปด้วยความเสน่หาในตัวเธอของเขา“เฮียก็ตื่นเต้นจนไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันค่ะให้แต่งงานกับเพลงใหม่อีกสิบรอบยังก็ยังไหว”คำพูดของสามีหมาดๆทำให้เพลงพิณถึงกับหลุดขำพรืดออกมาก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นโอบรอบคอของเกรย์เอาไว้หลวมๆพร้อมกับขยับเข้าไปแนบชิดกับเกรย์มากยิ่งขึ้นอย่างต้องยั่วยวนสามีที่ตอนนี้กำลังมองดวงหน้างามของภรรยาตัวน้อยด

ความรักของเพลงพิณและเกรย์เต็มไปด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกันตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีที่ทั้งคู่แต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกันมาน้อยนักที่ทั้งสองคนจะมีเรื่องให้ต้องทะเลาะหรือผิดใจกัน เพราะเพลงพิณกับเกรย์ต่างเอาใจใส่ซึ่งกันและกันและคอยคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายเสมอมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมแบ่งปันคำสอนของคุณย่าแก้มใสทั้งคู่นั้นปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอเพลงพิณรู้ว่าสามีของเธอนั้นงานยุ่งมากในแต่ละวันซึ่งเธอก็เข้าใจและไม่เคยรู้สึกน้อยใจหรือเรียกร้องให้เขามีเวลาให้เธอเลยแม้แต่น้อย เพราะวันไหนที่เกรย์ว่างเขาก็มักจะชวนเธอไปออกเดทเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆซึ่งเพียงแค่นั้นก็เป็นการเติมเต็มความรู้สึกให้เพลงพิณรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากพอแล้ว“เฮ้อ กูคิดว่าเฮียเกรย์จะบินกลับมาทันวันงานรับปริญญาของมึงซะอีกที่ไหนได้กลับติดงานยาวจนถึงอาทิตย์หน้าเลย”เจ้าเอยบ่นขึ้นด้วยความรู้สึกน้อยใจระคนสงสารเพลงพิณที่ในวันนี้ที่พวกเธอประสบความสำเร็จทางการศึกษาแต่ข้างกายของเพื่อนสาวกลับไร้เงาของสามีสุดที่รัก ส่วนเพลงพิณเมื่อได้ยินคำบ่นของเพื่อนเธอก็ทำเพียงยิ้มน้อยๆเท่านั้น เพราะเธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจสามีเลยแม้แต่น้อยที่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอใ

ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลรอยยิ้มก็ไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าสวยหวานของเพลงพิณเลยแม้แต่น้อยเธอยังคงยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับลูบหน้าท้องที่แบนราบด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อร่างกายของเธอในตอนนี้ไม่ได้มีเพียงเธอที่เป็นเจ้าของอีกต่อไปแล้วเด็กน้อยที่เธอกำลังคิดจินตนาการไปถึงหน้าตาว่าเขาจะหน้าเหมือนแม่แบบเธอหรือหน้าตาดีเหมือนพ่อคือเจ้าของคนใหม่ที่เธอจะต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงเพื่อเขา คนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าแต่กลับรู้สึกหลงรักอย่างหมดใจตั้งแต่ที่ได้ยินคุณหมอบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์สายใยความรักระหว่างแม่กับลูกมันเป็นแบบนี้เองสินะ รักทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เพลงพิณก็ยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าท้องอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความสดใส“พวกกูล่ะดีใจกับมึงมากจริงๆในที่สุดวันที่มึงรอคอยก็มาถึงสักที”เอวาที่นั่งมองรอยยิ้มของเพื่อนอยู่นานสองนานเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกมีความสุขไปกับเพลงพิณด้วยเพราะต่อจากนี้ไปครอบครัวของเพื่อนรักก็จะสมบูรณ์มากขึ้นเมื่อมีลูกน้อยเข้ามาเติมเต็ม“กูต้องขอบใจมึงทั้งสองคนมากๆเลยนะที่มาเยี่ยมและพากูส่งโรงพยาบาลจนทำให้ได้รับข่าวดีที่สุดในชีว

5 ปีผ่านไปร่างของเด็กชายตัวเล็กที่กำลังเดินตรงมาที่ร้านไอศกรีมกะทิข้างโรงเรียนอนุบาลเอกชนชื่อดังทำให้ปริญญ์ที่กำลังยืนรอไอศกรีมอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดู เพราะเด็กชายตัวน้อยไม่ได้มาเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่ข้างกายของเขายังมีเพื่อนๆที่เดินมาด้วยกันถึงห้าคนเสียงหัวเราะด้วยความสดใสของเด็กน้อยอนุบาลที่มีทั้งชายและหญิงทำให้มาเฟียหนุ่มที่แวะมาซื้อไอศกรีมร้านประจำที่เขาเคยกินมาตั้งแต่เด็กรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าเล็กที่โดดเด่นท่ามกลางกลุ่มเพื่อนทำให้ปริญญ์เผลอจ้องมองจนเด็กน้อยรู้สึกได้ดวงตากลมโตสดใสจึงเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ด้วยความใสซื่อพร้อมกับเท้าที่หยุดลงที่ร้านไอศกรีม“ทุกคนอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะวันนี้พอร์ชเลี้ยงเอง”คำพูดของเด็กชายตัวน้อยทำให้ปริญญ์ถึงกับหูผึ่งทันทีอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กตัวแค่นี้จะมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงไอศกรีมเพื่อนๆที่ต่างชี้ไปที่ไอศกรีมแบบถ้วยที่ราคาถ้วยล่ะยี่สิบบาท เด็กมีทั้งหมดหกคนก็เท่ากับว่าเด็กชายตัวน้อยที่น่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งจะต้องจ่ายเงินถึงหนึ่งร้อยบาทเพื่อเลี้ยงไอศกรีมเพื่อนๆ“วันนี้พ่อกับแม่ให้เงินมาเท่าไหร่ถึงจ