All Chapters of วสันต์ในห้วงฝัน: Chapter 11 - Chapter 20

แสงอาทิตย์อ่อนลงเรื่อยๆ ทำให้ป่าเขาที่ล้อมรอบเต็มไปด้วยเงาทึบ ลู่หยวนฮวาเดินลัดเลาะขึ้นเขาอย่างเงียบงัน เสียงฝีเท้าของนางเบาดุจสายลมที่พัดผ่านใบไม้ร่วงหล่น นางสอดส่องหาเถาสมุนไพรที่นางคุ้นเคย พืชพันธุ์หลายชนิดเติบโตขึ้นอย่างอุดมสมบูรณ์บนเนินเขานี้ ความชื้นจากอากาศหลังพายุทิ้งร่องรอยไว้บนดิน มันส่งกลิ่นหอมเย็นและความสดชื่นของป่าลู่หยวนฮวาคุ้นเคยกับการเก็บสมุนไพรอยู่แล้ว นางจึงก้มลงมองพื้นดินและสังเกตต้นไม้ที่บ่งบอกถึงที่ตั้งของพืชสมุนไพรที่นางต้องการจางชิงหยวนเดินตามอยู่ไม่ห่างนัก สายตาสีน้ำตาลคมกริบของเขาจับจ้องไปยังรอบๆ บริเวณ สอดส่องทุกทิศทางเพื่อระวังภัย แม้ในสายลมเย็นนั้นจะไม่มีสิ่งบ่งบอกถึงความอันตราย แต่เขาไม่เคยวางใจป่าเงียบเชียบนี้ ภูเขาที่โอบล้อมเต็มไปด้วยความลึกลับและอาจแฝงด้วยภัยร้ายในที่ที่เขามองไม่เห็น"เจ้าระวังตัวหน่อย เก็บสมุนไพรพอแล้วก็กลับค่ายกัน ที่แห่งนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน" จางชิงหยวนเอ่ยเตือนเสียงเบา ลู่หยวนฮวาพยักหน้ารับ เงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วกลับไปสนใจต้นสมุนไพรต่อลมเบาๆ พัดพาใบไม้แห้งร่วงกราว จังหวะนั้นเอง ลู่หยวนฮวาเหลือบเห็นต้นสมุนไพรที่

ภายในจวนใหญ่โตโอ่อ่าของ “เหมิงชาง” เจ้าเมืองหมิงอี้นั้นกำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงขอบคุณท่านแม่ทัพจางชิงหยวนอย่างยิ่งใหญ่ งานที่ถูกจัดขึ้นไม่ได้มีเพียงเป้าหมายในการแสดงความขอบคุณเพียงเท่านั้น แต่เบื้องหลังคือแผนการที่ถูกวางไว้อย่างแนบเนียนเหมิงชางพยายามเก็บซ่อนเจตนาที่แท้จริงไว้ลึกในใจ ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มขณะคอยกำชับข้ารับใช้ให้เตรียมงานอย่างดีที่สุด แต่ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ของเขา ความหวังที่จะเห็นแผนการที่เขาวางร่วมกับบุตรสาว เหมิงอวี้ เป็นจริงในคืนนี้แผนการนี้ไม่ใช่เพียงการแสดงความยินดีที่กองทัพต้าหยางมารักษาความสงบในเมืองหมิงอี้ แต่เป็นแผนที่เหมิงอวี้ บุตรสาวผู้ทะเยอทะยานของเขา ได้ผลักดันให้เกิดขึ้นเหมิงอวี้พร่ำบอกตัวเองและพ่อของนางซ้ำ ๆ ว่าจางชิงหยวนคือกุญแจสู่ความสำเร็จและอำนาจที่นางโหยหา ชายผู้เป็นทั้งแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่และหนทางที่จะนำพานางและตระกูลเหมิงไปสู่ความรุ่งเรือง“ท่านพ่อ งานเลี้ยงคืนนี้ต้องเป็นไปตามแผนที่ข้าวางไว้ จางชิงหยวนจะต้องเห็นว่าข้าเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเขา ข้ามั่นใจว่าหลังจากนี้เราจะได้ครองอำนาจทั้งในหมิงอี้และแคว้นต้าหยาง”

"ข้าเชื่อเพียงคำพูดของคนของข้าเท่านั้น" จางชิงหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ขณะก้าวเข้ามายืนเคียงข้างลู่หยวนฮวา ราวกับเพื่อยืนยันความเชื่อมั่นของเขา เขาใช้นิ้วเชยคางนางขึ้นเบาๆ ให้สายตาของทั้งสองได้สบกัน ความคิดแผ่วเบาแล่นเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างไม่ทันรู้ตัวฮวาเอ๋อร์ ข้าอยากเห็นความจริงใจของเจ้า...ผ่านดวงตาคู่งามคู่นี้สายตาคมของเขาจับจ้องไปยังลู่หยวนฮวา แม้ใบหน้านางจะแฝงความกังวลและความสับสน แต่ในแววตาสีนิลที่มองกลับมานั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จางชิงหยวนรู้ทันทีว่านางพูดความจริง มันไม่ได้เป็นเพียงแค่คำพูดที่ออกจากปาก แต่มันสะท้อนผ่านสายตาที่ไม่อาจปิดบังน้ำเสียงของเขาทำให้ทั้งงานหยุดนิ่ง ทุกสายตาจับจ้องมาที่แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งในตอนนี้ยืนเคียงข้างหญิงสาวที่ถูกกล่าวหา ราวกับสิ่งที่เขาตัดสินใจเป็นความจริงแท้ที่ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง แม้แต่เหมิงชางที่เคยโกรธเกรี้ยวก็ต้องชะงัก หยุดชั่งใจในคำพูดของตนเองลู่หยวนฮวารู้สึกถึงแรงกดดันที่ค่อยๆ หายไปในทันทีที่จางชิงหยวนออกตัวปกป้องนางความอบอุ่นและความมั่นใจจากเแผ่ซ่านเข้ามา หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มไว้ในเกราะแห่งความปลอดภัย แม้ว่าความก

หลายวันจากวันที่ส่งจดหมายออกไป จิ่งซื่อก้าวเข้ามาในกระโจมของจางชิงหยวนอย่างเงียบๆ หลังจากใช้เวลาหลายวันสืบหาความจริงเกี่ยวกับตระกูลลู่ "ท่านแม่ทัพ นี่คือข้อมูลที่ท่านต้องการขอรับ" พลทหารหนุ่มกล่าว พร้อมยื่นม้วนกระดาษให้กับจางชิงหยวนจางชิงหยวนรับม้วนกระดาษและคลี่ออกอ่าน ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่ลึกลงไปในน้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความกังวลที่ยากจะปิดบัง "คำสาปร้าย... คำสาปแบบไหนกัน?" เขาถามเสียงต่ำ แต่หนักแน่น"เป็นคำสาปที่กล่าวกันว่ามีพลังทำลายล้าง หากอยู่ใกล้ผู้ต้องคำสาป จะถูกดึงดูดเข้าสู่หายนะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..." จิ่งซื่อตอบด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง สายตาของเขาลอบมองจางชิงหยวนที่ยืนเงียบงัน แต่ไม่อาจอ่านความคิดจากสีหน้าที่นิ่งสงบของแม่ทัพได้นางกำลังปิดบังเรื่องนี้จากข้า?ความคิดนั้นผุดขึ้นในใจของจางชิงหยวน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกและช้า สายตาจับจ้องม้วนกระดาษในมือ ราวกับมันเป็นกุญแจที่ไขไปสู่คำตอบทุกอย่างที่เขากำลังตามหา"ข้าต้องรู้ว่านางกำลังปิดบังอะไรข้าบ้าง ข้าต้องการความจริง...และเชื่อว่ามันไม่ได้มีเพียงเรื่องนี้"จิ่งซื่อพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ข้าจะสืบหาควา

"และเจ้าไม่คิดว่าข้ามีสิทธิ์ที่จะรู้หรือ?"“ข้าจะไม่ทรยศท่าน…ข้าสัญญา” นางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่คำพูดนั้นก็เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ หญิงสาวไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้ลู่หยวนฮวาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหันหลังอย่างเงียบงัน นางก้าวเดินออกไปด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ ทิ้งให้จางชิงหยวนยืนอยู่คนเดียวแม้ว่าหญิงสาวจะพยายามตีตัวออกห่างจากจางชิงหยวนเพียงใด แต่แม่ทัพหนุ่มก็รู้ทันและไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นการสนทนาหรือการขอความช่วยเหลือในงานต่างๆ จางชิงหยวนมักจะหาโอกาสเพื่อให้นางได้อยู่ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนยิ่งเพิ่มความอึดอัดใจให้ลู่หยวนฮวาในคืนหนึ่ง ขณะที่จางชิงหยวนนั่งอยู่ในกระโจมส่วนตัว เขาทอดสายตามองเอกสารบนโต๊ะเบื้องหน้า ซึ่งเป็นเอกสารที่เกี่ยวข้องกับการศึกเมื่อสามปีก่อน แต่ในตอนนี้กลับไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากเขาเลยในขณะนี้แม้ความสูญเสียไป่ซูเหม่ย ผู้หญิงที่เคยเป็นที่รัก รวมถึงการล่มสลายของค่ายต้าหยางที่เขาเห็นเป็นเสมือนลมหายใจยังคงฝังอยู่ในใจลึกๆ และทิ้งบาดแผลไว้ในจิตใจของเขา เขาไม่เคยลืมความทรงจำเหล่านั้น ภาพของไป่ซูเหม่ยที่ต้องจากไปก่อนเวลาอันควรความรักที่เขามีต่อนางยังคงอย