All Chapters of วสันต์ในห้วงฝัน: Chapter 21 - Chapter 30

แสงจันทร์สาดส่องลงมายังพื้นดินที่เงียบงัน เบื้องหน้าคือเงาอันสงบเงียบของค่ายทหารหมิงอี้ ลู่หยวนฮวายืนเงียบอยู่ที่ทางเข้ากระโจม ฝีเท้าของนางเบาราวกับจะกลืนไปกับความมืดที่รายล้อม แต่ใจของนางกลับเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายดวงตาของหญิงสาวเลื่อนไปยังแสงไฟที่สาดเข้ามาจากภายนอก แต่แม้แสงนั้นจะให้ความอบอุ่นเพียงใด หัวใจของนางก็ยังคงเย็นเยียบด้วยความกลัวและความกังวลลู่หยวนฮวาพยายามไม่สบสายตากับจางชิงหยวนที่อยู่ไม่ไกลจากตนเองมากนัก นางรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่วิ่งวนอยู่ในอก ทุกครั้งที่จางชิงหยวนมองมาด้วยสายตาคู่นั้น หัวใจของนางเต้นรัวเร็วเหมือนมันจะหลุดออกจากอกด้วยรู้ดีว่าความลับที่ตนเองเก็บงำไว้ หากเปิดเผยออกไปจะทำลายทุกอย่าง ความจริงที่ว่าพี่ชายของนางเป็นผู้ทรยศ ทำให้หญิงสาวไม่อาจเผชิญหน้ากับจางชิงหยวนได้อีกต่อไปแม้ว่าแม่ทัพหนุ่มจะไม่เคยเอ่ยปากถามหรือคาดคั้นคำตอบ แต่สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยกลับเป็นสิ่งที่ทำให้หญิงสาวไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้การเฝ้ามองเช่นนั้นเหมือนมีบางอย่างที่รัดรึงหัวใจของนางอย่างแน่นหนาแต่ลู่หยวนฮวาก็ไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่ใช่เพราะความเกลียดชัง แต่เพราะความจริงที่ไม

ครึ่งชั่วยามก่อนหน้า...จางชิงหยวนยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ายทหาร สายตาของเขาจับจ้องไปที่กระโจมของลู่หยวนฮวา ซึ่งบัดนี้ว่างเปล่าไร้ร่องรอยนี่ไม่ใช่เรื่องปกติ!ความเงียบที่ปกคลุมค่ายดูเหมือนจะบ่งบอกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลก ความคิดแล่นผ่านหัวใจเขาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหายไปโดยไม่มีการบอกลา ไม่มีสัญญาณใดๆ จางชิงหยวนรู้สึกถึงความอ้างว้างที่ซึมซาบเข้าสู่หัวใจความห่วงหาในใจของเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับรุนแรงขึ้นทุกทีเขาพยายามคิดว่านางตัดสินใจเช่นนี้เพราะอะไร เหตุผลที่นางเลือกจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้เขาจะเพิ่งค้นพบความจริงเกี่ยวกับลู่หยาง พี่ชายของนางที่ทรยศเขาและกองทัพ เขารู้ว่าความผิดนี้ใหญ่หลวงเพียงใดและไม่อาจให้อภัยได้ แต่ลู่หยวนฮวานั้น เขาไม่สามารถปล่อยให้นางหนีไปเช่นนี้ได้แม้จะรู้ดีว่าคำสาปที่นางพูดถึงนั้นทำให้นางกังวลใจ แต่หัวใจของเขายังต้องการให้นางอยู่ข้างกาย“นางหนีไปแล้ว...” จางชิงหยวนพึมพำกับตัวเอง เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บแปลบในอก ความคิดว่า ลู่หยวนฮวาเลือกที่จะหนีจากเขาไปทำให้เขาไม่อาจสงบใจได้เสียงฝีเท้าวิ่งดังเข้ามาใกล้ เขาหันไปเห็นจิ่งซื่อ ทหารผู้ภ

ลู่หยางได้เดินทางเข้าไปในป่าทึบแห่งหนึ่งที่เขตชายแดนเป่ย เสียงฝีเท้าของเขาย่ำลงบนผืนดินชื้นหนาว สายหมอกหนาทึบปกคลุมรอบตัว ทิวไม้สูงราวกับกำแพงลับที่ซ่อนสิ่งบางอย่างไว้ในความเงียบอากาศหนาวเย็นจนกัดเข้าไปถึงกระดูก แต่มันไม่เย็นเท่ากับหัวใจของเขาที่ถูกบีบบังคับให้ทำสิ่งที่เขาไม่ต้องการ แม้มนต์ดำที่เคยควบคุมเขาจะเริ่มเสื่อมคลายลงทีละน้อย ความคิดและความรู้สึกผิดที่คั่งค้างในหัวใจของเขากลับยิ่งชัดเจนขึ้นทุกย่างก้าวส่วนในอีกฟากหนึ่งของป่า เสียงก้าวเท้าเบาๆ ของลู่หยวนฮวาทำให้ความเงียบงันรอบตัวดูยิ่งตึงเครียด นางเดินตามนิมิตที่เห็นมาตลอดจนถึงบริเวณนี้ลู่หยวนฮวาทิ้งเหล่าทหารต้าหยางและชายผู้เป็นที่รักไว้เบื้องหลัง สายลมหนาวกรรโชกผ่านใบหน้าในทุกก้าวที่นางก้าวไปในความเวิ้งว้าง ร่างกายของนางแม้จะอ่อนล้าจากการรอนแรม แต่ความมุ่งมั่นในใจยังคงแข็งแกร่ง ไม่ย่อท้อหญิงสาวได้เดินทางนับเดือน ฝ่าดงป่าและภูมิประเทศที่โหดร้าย ความเหน็ดเหนื่อยไม่ได้ทำให้นางลดละสิ่งเดียวที่ยึดมั่นมนตอนนี้คือการตามหาพี่ชายที่หายไปอย่างเป็นปริศนานางเริ่มจับสังเกตได้แล้วว่านิมิตที่คอยปรากฏให้เห็นมาตลอด ไม่ใช่เพียงเหตุบังเอิญ น

ในกระท่อมเก่าๆ ที่ตั้งอยู่กลางป่าทึบ ณ ชายแดนเป่ย บรรยากาศเย็นยะเยือกถูกทำลายด้วยแสงอันอ่อนแรงจากกองไฟที่กำลังลุกไหม้ ลู่หยวนฮวานั่งเงียบๆ อยู่ข้างกองไฟ สายตาของนางจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับมองหาทางออกจากความสับสนและความเจ็บปวดในใจนางยังคงคิดวนเวียนถึงคำพูดของพี่ชาย คำสารภาพเกี่ยวกับการทรยศของลู่หยางและเรื่องราวอันน่ากลัวของค่ายกลเจ็ดทิวาลู่หยางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก้มหน้าลงมองพื้นดิน ความรู้สึกผิดท่วมท้นในดวงตาของเขา“ฮวาเอ๋อร์ ข้าเสียใจจริงๆ ที่ทำให้เจ้าต้องมาเจอกับเรื่องนี้ ข้าไม่เคยอยากให้มันเป็นแบบนี้เลย” เสียงของเขาแน่นไปด้วยความสำนึกผิดที่กัดกร่อนหัวใจลู่หยวนฮวาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย “พี่ใหญ่... ข้ารู้ว่าท่านถูกแม่ทัพหวงหมิงเจ๋อใช้มนต์ดำควบคุม ข้าเข้าใจ... แต่ตอนนี้ท่านกลับมาเป็นตัวของท่านเองแล้ว ข้าอยากให้ท่านทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ใช่ว่ามัวแต่หลบหนีความจริงอยู่แบบนี้” นางหวังว่าพี่ชายจะกลับมาเป็นคนที่นางเคยรู้จักอีกครั้งลู่หยางส่ายหัวอย่างช้าๆ “ข้ากลับไปไม่ได้แล้วฮวาเอ๋อร์ ข้าทำลายทุกอย่างไปแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่ข้าก่อขึ้นมาได้ ข้าเป็นคนทรยศ ข้าไม่สมคว

จางชิงหยวนมองลู่หยางที่นอนจมกองเลือด ร่างกายของลู่หยางสั่นสะท้านอย่างหนัก เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลทำให้พื้นดินรอบตัวเขาเปียกชุ่มสายตาของแม่ทัพหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ถูกสะสมมาเนิ่นนาน เขาพุ่งตัวไปหาและคว้าคอเสื้อของลู่หยางอย่างแรง ดึงตัวเขาให้ขึ้นมาเผชิญหน้า ดวงตาของจางชิงหยวนวาววับราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง“เจ้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ไป่ซูเหม่ยต้องตาย!” เสียงของจางชิงหยวนสั่นด้วยความโกรธ “ทหารของข้าต้องตายมากมายก็เพราะเจ้า!”ลู่หยางที่บาดเจ็บสาหัสไม่ได้โต้ตอบ ใบหน้าของเขาซีดเซียว ความสำนึกผิดอัดแน่นอยู่ในแววตา แต่เขาไม่มีคำแก้ตัว ร่างกายของเขาหมดเรี่ยวแรงจะสู้ นอกจากยอมรับความจริงที่โหดร้าย เขาเคยเป็นคนของศัตรู คนที่ทำลายแคว้นของจางชิงหยวนและคนที่เขารักลู่หยวนฮวาเห็นพี่ชายถูกกระชากด้วยความรุนแรง นางไม่อาจทนเห็นเขาต้องถูกทำร้ายไปมากกว่านี้อีก นางรีบวิ่งเข้ามายืนขวางระหว่างพี่ชายและจางชิงหยวน น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกขัดแย้งในใจทับถมกันอย่างหนัก“ไม่!” นางตะโกนด้วยเสียงที่สั่นสะเทือน“หากท่านต้องการล้างแค้นเพื่ออดีตคนรักของท่าน