บททั้งหมดของ หวานสวาทเจ้าสาวสิบเก้ามงกุฎ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่10.“คุ คุณ เอ่อ อุ้ย..” จุมพิตาพยายามจะถอยหนีแต่ก็ไม่สามารถจะขยับไปไหนได้เมื่อร่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันทาบลงมา ความร้อนจากร่างแกร่งราวจะแผดเผาร่างสาวให้ไหม้เกรียม“เธอจะต้องคิดถึงฉันคนเดียวจุมพิตา..”เขาบอกเสียงพร่าแล้วปิดปากที่กำลังจะเอ่ยทักท้วงทันที โลกของจุมพิตาหมุนติ้วๆ อีกครั้งความเสียวซ่านก็ก่อให้เกิดอาการหมุนมวนในช่องท้อง ร่างสาวส่ายสะบัดด้วยความกระสัน เรียวขาเสลาแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติเมื่อร่างแกร่งแทรกเข้ามาคลอเคล้าแนบชิดจนรับรู้ถึงบางอย่างที่ดุนดันอยู่กับหน้าท้องเนียนของตน แต่จุมพิตาก็ไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากส่งเสียงครางแผ่วพร่าแทบขาดใจเมื่อปากร้อนของเขาครองครองยอดอกเธออีกครั้งและนิ้วร้ายก็กำลังหยอกเย้าอยู่กับใจกลางร่างฉ่ำชื้น“อ๊ะ..” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วร้อนๆ แตะลงบนกลีบดอกไม้นุ่มสดฉ่ำ แล้วค่อยๆ แทรกซอนไซ้ด้วยจังหวะเนิบช้าก่อนจะรุกล้ำสนิทสนมมากขึ้น จุมพิตาแทบคลั่งด้วยความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ร่างสาวสะบัดพลิ้วอยู่ใต้ร่างหนา ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนต่ำมายังหน้าท้องเนียนนุ่มลิ้นร้อนแตะแต้มลงบนผิวเนื้ออ่อนละมุนนั้นทำให้จุมพิตาคิดว่าร่างของตัวเองคงมอดไ

ตอนที่12.“ไปๆ ไปหาคุณยักษ์เขาเลย เขามารับแก อ่า.. หมดธุระของคุงยักษ์แล้วช่ายมั้ยคับ”เฮียตือผลักร่างเล็กๆ ของจ้อยมาให้พยัคฆ์ทันทีเหมือนรังเกียจซึ่งชายหนุ่มก็รับร่างเล็กๆ ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ของจ้อยไว้แล้วส่งต่อให้คนของเขาพาเด็กชายไปที่รถ“ครับ หมดแล้ว ผมกลับก่อนล่ะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉยแล้วหันหลังกลับท่ามกลางความโล่งอกของเฮียตือที่ปาดเหงื่อรัวๆ แล้วหันมาด่าลูกน้องอย่างโมโห“ไอ้พวกหมาขี้เรื้อนเลี้ยงเปลืองข้าวสุก ถ้าหากอีทำมากกว่านี้อั๊วจะไม่ย่อยยับเหรอวะ ทีหลังหัดแหกตาบ้างว่าใครเป็นใคร ไอ้พวกเวร..”เฮียตือทั้งถีบทั้งยันลูกน้องพัลวันอย่างฉุนเฉียวเมื่อตนเกือบซวยเพราะความอวดดีของลูกน้อง...ทางด้านพยัคฆ์ที่กลับเข้ามานั่งในรถคันงามเย็นฉ่ำด้วยแววตาขุ่นเข้มก็กดโทรศัพท์ถึงใครบางคนที่จะทำให้คนชั่วๆ หมดไปจากโลกได้โดยไม่ยาก“ฉันมีเรื่องจะบอกให้นายรู้ว่ะ..”“ว่ามาเลยเพื่อน” เจคอป บาร์ตัน อดีตมาเฟียหนุ่มผู้ไม่ชื่นชอบการกดขี่ข่มเหงเด็ก สตรีและคนชรารวมไปถึงสัตว์ทั้งหลายและผันตัวเองมาเป็นผู้รักษากฎหมายและกฎหมู่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยินดี“ที่โกดังเฮียตื

ตอนที่14.“แล้วยังไงต่อ”“ก็แค่นี้ค่ะ จ๋อมไม่รู้นี่คะว่าจะต้องบอกคุณยังไง”“ทำไมถึงได้ไปเป็นพนักงานส่งของร้านเครื่องประดับแล้วก็มาขายกาวหลอกลวงผู้บริโภค”“เปล่านะคะ จ๋อมไม่ได้หลอกลวง ก็เขาบอกมาแบบนั้น กาวนั่นก็ใช้ดียู่นะคะ เพียงแต่บางหลอดมันอาจจะไม่ค่อยดี..”หญิงสาวบอกเขาเสียงอ่อยๆ ก็จริงนี่นาเธอไม่ได้โกหกเสียหน่อย กาวมหัศจรรย์ในหนึ่งกล่องมีสิบสองหลอด ก็ต้องมีบ้างละสักหลอดที่มันไม่ค่อยได้คุณภาพเพราะคนผลิตตั้งใจจะทำแบบนั้น แต่ตัวอย่างที่เธอเอามาโฆษณามันเหนียวติดหนึบเพราะมันเป็นสินค้าทดลองเอาไว้โชว์ลูกค้า“ส่วนเรื่องที่ต้องเป็นเด็กส่งของก็เพราะพนักงานเขาเต็มแล้ว มีตำแหน่งว่างคือส่งของจ๋อมก็เลยทำไปก่อน อีกอย่างก็ไปส่งไม่ไกลและมีเพื่อนไปด้วยและยังเลิกงานเร็วมีเวลามาขายของต่อหลังเลิกงาน”“แล้วเดือนๆ หนึ่งพอใช้ไหม”“ก็ไม่พอเท่าไหร่ค่ะ บางเดือนก็ต้องหยิบยืมป้าวัชกับป้าภรณ์บ้าง จำได้ว่ายืมมาสองครั้งเพื่อพาพ่อไปหาหมอและก็ใช้คืนหมดแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกตามความจริง“แล้วน้องชายเธอที่ว่าไม่แข็งแรงน่ะป่วยเป็นอะไร”“สำคัญด้วยหรือคะ”หญิงสาวเอียงคอมองเขาไม่อยากเชื่อว่าเขาอยากจะรู้เรื่องราวของเธอมากขนาด

ตอนที่16.เขาถอดชุดว่ายน้ำของเธอออกตอนไหนกันหนอ.. หญิงสาวคิดอย่างเลือนๆ แล้วสะดุ้งน้อยๆ เมื่อแผ่นหลังแตะกับที่นอนนุ่มค่อนข้างเย็นเฉียบ อารมณ์หวามไหวเมื่อครู่หายไปเพราะความตระหนกเล็กน้อยแต่ก็เพียงไม่นานเมื่อริมฝีปากหยักบดเคล้าลงมาและมือร้อนผ่าวของเขาก็สร้างความเสียวรัญจวนให้ก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอก็โอนอ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดายยอดอกสีหวานที่แทบมอดไหม้ด้วยปากและลิ้นของเขา หญิงสาวถอดถอนลมหายใจกระเส่าเมื่อริมฝีปากร้อนระอุราวเปลวไฟผละจากยอดทรวงแต่กำลังเลียไล้ขบเม้มผิวเนื้อเนียนละเอียดต่ำลงไปยังหน้าท้องที่เกร็งสะท้านด้วยความเสียวกระสันและลากต่ำลงไปยังจุดอ่อนไหวที่สุดในร่างกายสาว“อา อื้ม ยะ อย่า..”หญิงสาวร้องออกมาด้วยความซ่านใจแต่ไม่สามารถหยุดยั้งปากและลิ้นร้อนร้ายกาจนั้นได้เลยแม้แต่น้อย นิ้วเรียวจิกทึ้งผ้าปูที่นอนนุ่มสีเข้มด้วยความเสียวซ่านสุดใจเมื่อลิ้นร้ายกาจแทรกซอนฉกชิมกลีบดอกไม้งามดื่มกินน้ำหวานอย่างหิวกระหายเอร็ดอร่อยราวเจออาหารรสเลิศ จุมพิตาหลับตาแน่นครางกระเส่าใจสั่นสะท้านเต้นเร้าระรัว“หวานที่สุดจ๋อม สวยที่สุด ไม่ไหวแล้วจ๋อมจ๋า”พยัคฆ์เองก็ครางสะท้านเมื่อรสชาติกลีบดอกไม้สาวหวานหอมจ

ตอนที่18.“อ้อเหรอ.. แหม นึกว่าแกหลอกเด็กที่ไหนมาด้วย แหะๆ ถ้าอย่างนั้นเชิญน้องจ๋อมทางนี้เลยครับ ส่วนนายจะตามมาด้วยหรือไม่มาก็ได้นะ น้องจ๋อมกินข้าวมารึยังครับเนี่ย แล้วมารู้จักกับไอ้ยักษ์ได้ยังไง..”หมอนนท์หัวเราะเก้อๆ แล้วผายมือไปยังห้องทำงานตนเอง จุมพิตาเดินตามหมอนนท์ไป ซึ่งหมอนนท์ก็ชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนอารมณ์ดี ท่าทางยิ้มหัวสดใสของจุมพิตากับหมอนนท์ทำให้คนที่เดินตามหลังมาเงียบๆ ชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ“จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดเสียทีสิวะ” พยัคฆ์โพล่งขึ้นขัดเมื่อหมอนนท์ชวนจุมพิตาคุยสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย“นี่หากนายไม่มีอะไรทำก็ไปอ่านหนังสือตรงโน้นไป ฉันจะคุยกับญาติคนไข้ของฉัน”“เอ๊ะ ไอ้นี่”“ไปเลย ซีเรียสนะเว้ย”กับคนอื่นพยัคฆ์อาจจะไม่ยอมหากถูกตอบกลับแบบนี้ แต่เห็นแววตาจริงจังของหมอนนท์แล้วพยัคฆ์ก็เดินหน้าหงิกไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ฟังหมอนนท์คุยกับจุมพิตาไปเรื่อยๆ“น้องจ๋อมต้องตรวจเลือดด้วยนะครับ เพื่อเราจะได้รู้ว่าน้องจ๋อมมีโอกาสสุ่มเสี่ยงกับโรคนี้มากน้อยแค่ไหน”“จ๋อมด้วยเหรอคะ แต่จ๋อมไม่เคยมีอาการตัวซีดหรือเป็นโรคเลือดจางนะคะ”“เราจำเป็นต้องตรวจเลือดของน้องจ๋อมด้วย เพราะน้องชายของจ