ตอนที่18.“อ้อเหรอ.. แหม นึกว่าแกหลอกเด็กที่ไหนมาด้วย แหะๆ ถ้าอย่างนั้นเชิญน้องจ๋อมทางนี้เลยครับ ส่วนนายจะตามมาด้วยหรือไม่มาก็ได้นะ น้องจ๋อมกินข้าวมารึยังครับเนี่ย แล้วมารู้จักกับไอ้ยักษ์ได้ยังไง..”หมอนนท์หัวเราะเก้อๆ แล้วผายมือไปยังห้องทำงานตนเอง จุมพิตาเดินตามหมอนนท์ไป ซึ่งหมอนนท์ก็ชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนอารมณ์ดี ท่าทางยิ้มหัวสดใสของจุมพิตากับหมอนนท์ทำให้คนที่เดินตามหลังมาเงียบๆ ชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ“จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดเสียทีสิวะ” พยัคฆ์โพล่งขึ้นขัดเมื่อหมอนนท์ชวนจุมพิตาคุยสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย“นี่หากนายไม่มีอะไรทำก็ไปอ่านหนังสือตรงโน้นไป ฉันจะคุยกับญาติคนไข้ของฉัน”“เอ๊ะ ไอ้นี่”“ไปเลย ซีเรียสนะเว้ย”กับคนอื่นพยัคฆ์อาจจะไม่ยอมหากถูกตอบกลับแบบนี้ แต่เห็นแววตาจริงจังของหมอนนท์แล้วพยัคฆ์ก็เดินหน้าหงิกไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ฟังหมอนนท์คุยกับจุมพิตาไปเรื่อยๆ“น้องจ๋อมต้องตรวจเลือดด้วยนะครับ เพื่อเราจะได้รู้ว่าน้องจ๋อมมีโอกาสสุ่มเสี่ยงกับโรคนี้มากน้อยแค่ไหน”“จ๋อมด้วยเหรอคะ แต่จ๋อมไม่เคยมีอาการตัวซีดหรือเป็นโรคเลือดจางนะคะ”“เราจำเป็นต้องตรวจเลือดของน้องจ๋อมด้วย เพราะน้องชายของจ
ตอนที่19.เมื่อเข้ามาในห้องบิดาก็พอดีกับที่คุณอนงค์ทำกายภาพบำบัดให้ท่านเสร็จพอดี หญิงสาวยิ้มให้ผู้สูงวัยกว่าแล้วเดินไปนั่งข้างๆ บิดาซึ่งยิ้มให้อ่อนโยน ตอนนี้ปากของท่านไม่เบี้ยวบิดเบ้เช่นแต่ก่อนมากนักมันเกือบจะเป็นปกติแล้วด้วยซ้ำ ใบหน้าก็ดูสดใส มือที่เคยเกร็งก็ไม่มีอาการหงิกงอเกร็งเมื่อขยับเคลื่อนไหว“พ่อดูดีจังเลยค่ะวันนี้” ท่านยิ้มบางๆ ให้กับคำพูดของเธอ“เราพบจ้อยแล้วนะคะวันนี้คุณยักษ์พาจ๋อมไปหาน้องมาค่ะ แต่จ้อยไม่ค่อยสบายคุณยักษ์เลยพาไปหาหมอ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ น้องปลอดภัยดีค่ะ” โกหกไปก็รู้สึกกล้ำกลืนอยู่ในอกแต่เพื่อให้บิดาสบายใจเธอก็ควรจะทำอย่างนี้“พ่อต้องเชื่อฟังคุณอนงค์นะคะ จะได้หายไวๆ อีกไม่นานเราก็จะได้กลับบ้านแล้วนะคะ พ่อจะต้องหายแน่นอนค่ะ พอดีวันนี้จ๋อมได้เจอหมอเก่งๆ จ๋อมปรึกษาเขาเรื่องรักษาพ่อด้วย จ๋อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อหายค่ะ”จุมพิตาคุยกับบิดาไปเรื่อยเปื่อยเพื่อให้ท่านได้สบายใจและเพื่อให้ตัวเองลืมเรื่องราวหนักๆ ที่เจอในวันนี้ไปได้บ้าง จนถึงเวลาที่ท่านจะต้องกินยาและพักผ่อนและก็เป็นเวลาอาหารเย็นของเธอจุมพิตาจึงออกมาจากห้องบิดาแล้วตรงไปห้องรับประทานอาหาร“เย็นนี้คุณยักษ์ไ
ตอนที่20.“อย่าลดค่าเธออย่างนั้นยักษ์ นายเองรู้ดีกว่าฉันว่าทำไมเธอจึงแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้นที่นายเคยควง แม้แต่ยายซูซี่นั่นก็ด้วย หากเธอไม่แตกต่างนายจะบังคับเธอมาทำไม เอาเป็นว่าหากนายไม่จริงจังกับเธอก็ปล่อยเธอไป ส่วนเรื่องน้องจ้อย ฉันเองก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดแต่บอกไว้ก่อนว่า มันริบหรี่มากเขามาถึงมือฉันช้าเกินไป.. นายอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงรู้สึกเอ็นดูและห่วงน้องจ๋อมมากทั้งที่เจอหน้ากัน ก็ไม่รู้สิฉันรู้สึกเหมือนว่าได้เจอน้องสาวที่หายสาบสูญไปเมื่อยี่สิบปีก่อน นายอาจจะไม่เชื่อแต่ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ และหากว่าเธอเป็นน้องสาวของฉันจริงๆ นะ ยักษ์ฉันจะเก็บเธอไว้ในหอคอยไม่ให้ใครได้ไปครองง่ายๆ หรอก โดยเฉพาะนาย..” คำพูดของเพื่อนรักยังคงวนๆ เวียนๆ อยู่ในหัวของเขาจนสลัดไม่หลุด ยิ่งเห็นใบหน้านวลใสที่แม้จะหลับไปก็ยังดูยุ่งเหยิงเคร่งเครียดอยู่ไม่หายก็ยิ่งรู้สึกอัดอั้นในใจ เธอมีอะไรดีนะ ทำไมใครๆ ที่อยู่ใกล้จึงได้รักเอ็นดูเห็นใจไปเสียหมด ทั้งที่เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นวิลล์ที่ค่อนข้างจะอคติกับผู้หญิงของเขา
ตอนที่21.แม้จะคิดว่าจุมพิตาก็เป็นเพียงของเล่นชั่วคราว พอเบื่อแล้วก็ทิ้ง แต่ทำไมในใจของเขาถึงได้เจ็บปวดขึ้นมาอย่างโมโห เมื่อคิดว่าจะมีผู้ชายคนอื่นซ้ำรอยตน ชายหนุ่มกัดกรามชกกำแพงด้วยความอัดอั้น ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตนแล้วขับออกไปอย่างฉุนเฉียว..หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อหมอนนท์พาเธอเข้ามาในสถานที่กว้างขวางใหญ่โตไม่แพ้ที่รีสอร์ตของพยัคฆ์ บ้านหลังงามแบบล้านนาปลูกอยู่ท่ามกลางแมกไม้เขียวขจี มีดอกไม้เมืองเหนือปลูกอยู่รายรอบบริเวณ อีกทั้งการจัดสวนที่ลงตัวกลมกลืนกับธรรมชาติทำให้จุมพิตาตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย เพราะเคยเห็นแต่บ้านสวยๆ ในหนังสือ นิตยสารเกี่ยวกับบ้านและสวนที่เคยเฝ้าใฝ่ฝันว่าสักวันเธออยากจะมีบ้านแบบนี้ ตอนนี้มาเห็นสถานที่จริงๆ เหมือนในหนังสือทำเอาเธอตื่นตาตื่นใจไปเสียหมด...“บ้านพี่นนท์สวยจังค่ะ”“อยากมาอยู่ที่นี่มั้ย ที่นี่ยินดีต้อนรับนะ มาเป็นน้องสาวพี่ก็ได้ พี่ยินดีเลยอยากมีน้องสาวน่ารักๆ มานานแล้ว ฮ่าๆ”หมอนนท์พูดแล้วหัวเราะอย่า
ตอนที่22.“ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะคะ”“เธอคิดว่าฉันคิดอะไรล่ะจุมพิตา ฉันคิดอะไร..”น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยันในขณะตวัดเอวเล็กเข้าหาตนจนบัดนี้ร่างของเขากับเธอมันแนบชิดกันไปเสียทุกสัดส่วนจนเธอแทบหายใจไม่ออก“จ๋อมขอโทษค่ะ ปล่อยจ๋อมเถอะค่ะ”“ปล่อยน่ะปล่อยแน่ แต่ไปปล่อยบนเตียงนะ..”พูดจบก็ช้อนร่างบอบบางไปยังเตียงกว้างในทันทีโดยที่จุมพิตาไม่มีโอกาสได้ขัดขืนเพราะปากหยักได้กดทาบลงมามอบจุมพิตเร่าร้อนปิดกั้นทุกสิ่งทุกอย่าง เหลือไว้เพียงความเร่าร้อนอ่อนหวานเท่านั้น ร่างบางเปล่าเปลือยภายในเวลาไม่กี่วินาทีเช่นเดียวกับร่างแกร่งที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามงดงาม มือเล็กลูบไล้แผงอกกว้างตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อของเขาอย่างหลงใหล ความคิดที่จะต่อต้านมลายหายไปตั้งแต่เขามอบจุมพิตเร่าร้อนแผดเผาให้แล้ว ตอนนี้เหลือเพียงความซาบซ่านรัญจวนที่จู่โจมไม่หยุดหย่อน“หวานเหลือเกินคนดี จ๋อมจ๋า.. อื้มมม..”ปากหยักครางงึมงึมอยู่กับยอดอกสีหวานทีแท
ตอนที่23.“จริงนะ”“จริงสิ”“ไปพรุ่งนี้เลยได้ไหม”จ้อยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม้ร่างกายจะอ่อนแอลงกว่าเดิมแต่ด้วยกำลังใจและความหวังจะได้ไปเที่ยวทะเลทำให้เด็กชายยืนหยัดอยู่เพื่อรอวันนั้น“ได้สิ พี่จะพาจ้อยไปเย็นนี้เลย แต่ตอนนี้จ้อยต้องกินยาและพักผ่อนก่อนนะ”“ครับ พี่จ๋อมจ้อยอยากจะบอกอะไร” เด็กชายพยักหน้ารับแล้วหลับตาลง ก่อนจะลืมขึ้นเหมือนว่านึกอะไรได้“อะไรหรือจ๊ะ”“จ้อยรู้ว่าจ้อยไม่ใช่น้องชายพี่จริงๆ” คำพูดของจ้อยทำให้จุมพิตาเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เรื่องนี้มีเพียงเธอกับพ่อเท่านั้นที่รู้แล้วจ้อยเอาเรื่องนี้มาจากไหน“ป้าวัชราบอกจ้อย เมื่อไม่นานมานี้” เหมือนจ้อยรู้ว่าเธอคิดอะไรเด็กชายจึงเฉลยคำตอบ“ป้าวัชราบอกว่า จ้อยเป็นตัวซวยร่างกายไม่แข็งแรงและเป็นภาระให้พ่อกับพี่จ๋อม และจ้อยทำให้พ่อประสบอุบัติเหตุ” เด็กชายพูดเสียงเบาแววตาเศร้าสร้อย“ไม่เลยจ
ตอนที่24.หมอนนท์ขยี้เรือนผมนุ่มของเธอเบาๆ แล้วพากันเดินไปยังห้องบิดาของจุมพิตาซึ่งท่านก็ตื่นพอดี หญิงสาวจึงค่อยๆ เล่าเรื่องราวของจ้อยให้ฟังอย่างระมัดระวังโดยมีหมอนนท์คอยเสริม เพื่อไม่ให้ท่านตกใจมากเกินหรือหากมีอาการที่ผิดปกติจะได้ช่วยได้ทัน นายจักรก็รับฟังเรื่องที่ลูกสาวเล่าให้ฟังด้วยท่าทางสงบนิ่งจนน่าทึ่ง ทั้งที่ท่านเป็นโรคหัวใจซึ่งจุมพิตาเคยกังวลเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยแต่ตอนนี้เธอรู้สึกโล่งใจอย่างที่สุดหมอนนท์ขอตัวกลับไปเพื่อเตรียมตัวเดินทางแต่จุมพิตายังอยู่กับบิดาท่าทางของท่านดูแปลกๆ ตั้งแต่เจอหน้าหมอนนท์แล้ว และท่านก็มีท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างและเอาแต่จ้องหน้าหมอนนท์อยู่จนเขากลับไป เธอจึงอดถามไม่ได้ เมื่อพาท่านออกมารอรถตู้ของหมอนนท์ที่ระเบียงกว้างซึ่งเชื่อมกับบันไดไปสู่ลานจอดรถ“พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมพ่อดูแปลกๆ พ่อเป็นอะไรพ่อบอกจ๋อมนะคะ” นายจักรทำเสียงอืออาในลำคอที่พอจะฟังเป็นคำได้“อ๋อ นะ นะ นน..”&
ตอนที่25.บัวหอม สาวใช้ชาวเหนือหน้าขาวซีดยิ่งที่ผิวขาวอยู่แล้วยิ่งดูขาวซีดลงไปอีกไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนของเจ้านาย ความจริงบัวหอมเห็นเหตุการณ์นี้ตั้งนานแล้วตั้งแต่ที่สุมณฑาเดินขึ้นเรือนมาจนกระทั่งไปหาเรื่องจุมพิตา ตอนแรกบัวหอมก็หวั่นใจแทนจุมพิตาอยู่ไม่น้อยเพราะดูจากรูปร่างและความแรงแล้วสุมณฑานั้นกินขาด แต่ตอนนี้บัวหอมรู้ซึ้งแล้วว่าคนเรามองกันแค่ภายนอกไม่ได้..“ไปตามเจ้านายเธอมาพบเขาหน่อยสิจ๊ะพี่บัวหอม คุณซูซี่อยากพบคุณยักษ์มากจนแทบทรุดแล้ว”จุมพิตาพูดเสียงเย็นแล้วผลักสุมณฑาอย่างแรงจนร่างระหงหน้าคะมำกระแทกพื้นอย่างจังและแน่นอนว่าสุมณฑาต้องกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด..“กรี๊ดดดด..”“เกิดอะไรขึ้น ชะนีที่ไหนมาร้องโวยวายที่นี่” เสียงห้าวดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมทั้งร่างสูงใหญ่ก็เดินมาอย่างฉุนเฉียว“ยักษ์ขา ช่วยซูซี่ด้วย นังนี่มันทำร้ายซูซี่ดูสิคะซูซี่ปากแตกเลือดออกเยอะแยะเลย ฮือออ..”สุมณฑากรีดร้องโหยหวนเมื่อรับรู้ถึงเลือดเค็
ตอนที่48. อวสาน“ก็พี่รักจ๋อม รักลูกของเรา และจะรักตลอดไป”“จ๋อมก็รักพี่ยักษ์และลูกของเราค่ะ เราจะรักกันตลอดไป..” หญิงจูบแก้มสามีเบาๆ แล้วโอบกอดเขาไว้“แบบนี้ต้องตกรางวัลหนักๆ เลยนะครับที่รัก”“แน่ะ คนอะไรเห็นแก่รางวัลจริงเชียว นี่บอกรักกันเพราะหวังรางวัลแค่นั้นหรือคะ”หญิงสาวทำทีเง้างอดขณะเคลื่อนกายขึ้นเหนือร่างแกร่งเปล่าเปลือยที่เอนกายลงนอนอย่างรู้งานมองภรรยาคนสวยนัยน์ตากรุ้มกริ่ม“เปล่าเสียหน่อยก็รักเมียหลงเมียจะแย่แล้วครับ” ปากก็พูดไปมือก็ลูบไล้เรือนกายขาวลอออิ่มเอิบอย่างแสนรัก“แบบนี้ต้องทำให้หลงมากๆ ค่ะ จะได้ไม่ไปวอแวกับสาวๆ คนไหน..”ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มลงจูบสามีสุดหล่ออย่างเร่าร้อนซึ่งพยัคฆ์ก็จูบตอบภรรยาที่รักเร่าร้อนไม่แพ้กัน แม้เธอจะอยู่ในช่วงตั้งครรภ์ก็ไม่ได้ทำให้ความเสน่หาของเขาลดลงแม้แต่น้อย นับวันมันยิ่งเพิ่มความรักความเสน่หาให้กับเขาจนไม่อาจจะละเลยที่จะให้ความรักแก่เธอกับลูกได้มือหนาลูบไล้ท้อง
ตอนที่47.บทส่งท้าย หญิงสาวมองดูสองพ่อลูกที่ทุ่มเถียงกันเรื่องเลี้ยงแมวจรจัดที่ถูกทำร้ายมาจนบาดเจ็บสาหัสซึ่ง น้องเจ้าจอม หรือ เด็กหญิงจันท์ยาวี วัยห้าขวบเศษเป็นคนพามันไปส่งโรงพยาบาลด้วยตัวเองโดยมีชาติชายเป็นคนขับรถพามาเด็กหญิงเฝ้าดูอาการเจ้าแมวเหมียวตัวสีขาวสะอาดเพศผู้อย่างใจจดจ่อ และรอฟังอาการของมันโดยไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าจะรู้ว่ามันปลอดภัย เมื่อจุมพิตาซึ่งออกไปธุระกับสามีรู้ข่าวว่าลูกสาวจอมซนพาลูกแมวไปโรงพยาบาลรักษาสัตว์ก็รีบเดินทางมาดูด้วยห่วงลูกสาวทั้ งยังอยากเห็นเจ้าแมวน้อยที่น้องเจ้าจอมดั้นด้นพามันมาส่งด้วยตัวเอง“คุณพ่อบอกเหตุผลมาสิคะว่าทำไมเจ้าจอมเลี้ยงเจ้าเสือขาวไม่ได้”เด็กหญิงวัยห้าขวบผมหยักศกรวบผมครึ่งศีรษะปล่อยลอนผมยาวครึ่งแผ่นหลังคลอเคลียแผ่นหลังเล็กในชุดฟูฟ่องตามแบบที่เด็กหญิงชื่นชอบดูงดงามราวเจ้าหญิง แก้มแดงเปล่งปลั่ง และริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเม้มแน่นดวงตากลมโตที่ถอดแบบผู้เป็นแม่มานั้นจ้องบิดาเขม็งพร้อมทั้งตั้งชื่อให้เจ้าแมวน้อยเสร็จสร
ตอนที่46.“อุ๊ย..”หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อมือใหญ่คว้ามือเล็กของเธอหมับพร้อมทั้งลืมตามองเธออย่างมีความหมาย“แอบคิดอะไรกับพี่รึเปล่าคนสวย”“บ้า เปล่าเสียหน่อยจ๋อมเห็นว่าผ้ามันเลื่อนลงมาจะหยิบมาปิดหน้าอกให้หรอกเดี๋ยวไม่สบาย” แก้ตัวหน้าแดงก่ำหลบตาคมพราวพราย“แน่ใจเหรอจ๊ะ เอ.. จ๋อมบุกรุกที่ของพี่รึเปล่านี่ แบบนี้ต้องลงโทษข้อหาบุกรุก”“จะบ้าเหรอ จ๋อมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่ามาโมเมนะ ไม่เอาแล้วจ๋อมจะไปอาบน้ำพี่ยักษ์ปล่อยมือจ๋อมได้แล้วค่ะ คนอะไรเขาอุตส่าห์หวังดีแท้ๆ มากล่าวหาเขา เชอะ.. ไม่ยุ่งด้วยแล้ว..”หญิงสาวทำทีขึงขังกลบเกลื่อนความหวั่นไหวเมื่อรู้ดีว่าบทลงโทษของเขานั้นร้อนแรงเพียงใด“ก็ได้ครับเจ้าหญิง”พยัคฆ์ปล่อยมือเธอแต่โดยดีหญิงสาวจึงรีบลุกไปเข้าห้องน้ำจึงไม่ได้เห็นแววตาของสามีที่มองตามไปพยัคฆ์ยิ้มกริ่มเมื่อกวางน้อยติดกับร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินตามภรรยาเข้าไปในห้องน้ำ จุมพิตาซึ่งกำลังจะหันมาป
ตอนที่45.งานแต่งงานของจุมพิตากับพยัคฆ์มีขึ้นในสองสัปดาห์ถัดมา งานแต่งของพวกเขานั้นไม่ได้ใหญ่โตหรูหราอย่างที่ใครๆ หลายคนคิด เพราะหญิงสาวเพียงต้องการจัดงานแต่งงานเล็กๆ ที่เชิญเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้นเพราะไม่ชอบความวุ่นวาย และเธอเองก็มีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและแทบไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย เนื่องจากนายจักรนั้นอพยพมาจากที่อื่นแล้วมาตั้งรกรากอยู่แถบชายแดนไทย ลาว ญาติของนายจักรที่จุมพิตาเคยเห็นหน้าค่าตา พอรู้ว่าเขาไม่ได้รับราชการต่างก็พากันเหินห่างออกไปและก็ขาดการติดต่อไปโดยปริยายงานแต่งงานที่ใหญ่โตหรูหราที่เชิญแขกมาเป็นร้อยเป็นพันแต่ไม่มีสักคนที่เธอรู้จักอย่างจริงจังจริงใจมันก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลย เพราะคนเหล่านั้นไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ และเธอเองก็ไม่ได้รู้จักพวกเขาด้วย งานแต่งงานในความคิดของจุมพิตาจึงต้องเป็นงานแต่งที่อบอุ่นเต็มไปด้วยญาติมิตรที่สนิทสนมกัน มีความรักและความจริงใจต่อกันมากกว่างานแต่งใหญ่โตหรูหรา แต่แสนอ้างว้างมีแต่คนใส่หน้ากากมาร่วมงาน ซึ่งพยัคฆ์เองก็เห็นด้วยกับความคิดของคนที่จะมาศรีภรรยาโดยไม่คัดค้านใดๆ
ตอนที่44.คุณนทีปรายตามองว่าที่ลูกเขยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะพยัคฆ์มักแอบขโมยลูกสาวของตนไปพลอดรักอยู่ร่ำไป เผลอเป็นไม่ได้เสือร้ายที่ทำตัวเป็นแมวจะต้องขโมยปลาย่างไปกินเสียทุกที“มันยังไม่ถึงฤกษ์จะแต่ง ก็ควรอยู่ห่างๆ กันไว้บ้างนะ”“โธ่.. คุณพ่อครับ แค่ห่างจ๋อมนาทีเดียวผมก็จะใจขาดแล้วครับให้ผมเจอหน้าจ๋อมสักสามนาทีได้ไหมครับ”“งั้นก็ห่างไปสักสามวันก็แล้วกัน”คุณจริยาพูดขึ้นนางเดินมาพร้อมด้วยคุณย่าคริสตี้และคนงานที่ถือพลั่วและบุ้งกี๋มาด้วย“เอาล่ะไปทำงานของตัวเองเสียทีอย่ามาวุ่นวายกับน้องเขา มันจะเสียฤกษ์เสียยาม ความจริงแล้วถ้ายึดแบบประเพณีโบราณของไทยเจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่ต้องห้ามเจอหน้ากันเป็นเดือนๆ เลยนะ”คุณย่าคริสตี้ซึ่งร่างกายยังคงแข็งแรงเดินเหินราวกับคนวัยห้าสิบต้นๆ ทั้งที่ปีนี้ท่านจะย่างเข้าสู่ปีที่เจ็บสิบเก้าแล้วทำสีหน้าจริงจังใส่หลานชายหัวแก้วหัวแหวน ยิ่งรู้ว่าก่อนหน้าที่จะพิสูจน์ได้ว่าจุมพิตาเป็นลูกสาวของคุณนทีกับคุณจริยา พยัคฆ์ได้ทำอะไรกับจุ
ตอนที่43.“โอ้ว จ๋อมจ๋า จ๋อม อา.. อ๊า..”พยัคฆ์ครางกระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่ความเสียวซ่านจะบีบรัดจนเขาและเธอไม่อาจจะทานทนกับความร้อนระอุแห่งกระแสสวาทได้ ชายหนุ่มโถมกายเข้าหาร่างงามครั้งสุดท้ายปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความสุขสมเข้าสู่กายบางที่แทบจะทรุดลงกับพื้นทันทีที่พุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งเพลงสวาทร้อนแรงพยัคฆ์มองร่างงามที่ซวนซบอยู่กับพื้นกระเบื้องลายสวยอย่างพอใจ หากเขาพยายามปั๊มลูกทุกๆ วันมีหรือที่เธอจะไม่ท้องแล้วทีนี้พอแต่งปุ๊บเขาก็จะได้เป็นว่าที่คุณพ่อปั๊บสมปรารถนา ใครจะว่าเขาโกหกเรื่องเธอท้องไม่ได้เพราะจุมพิตาจะท้องจริงๆ“ทีนี้เรามาอาบน้ำด้วยกันดีกว่านะครับที่รัก”ปากบอกว่าจะอาบน้ำแต่เขาไม่ยอมถอดถอนตัวตนใหญ่โตออกจากร่างสาว พยัคฆ์พลิกร่างงามให้หันกลับมาแล้วจับเรียวเขาเสลาให้โอบรัดรอบเอวสอบก่อนจะพาเธอไปที่ฝักบัวใหญ่หรูหราแล้วเปิดน้ำพร่างพรมลงมาและเริ่มเกมรักเราร้อนใต้ฝักบัวอีกครั้งโดยที่จุมพิตาไม่มีโอกาสได้คัดค้านความต้องการของเขาได้เลย...
ตอนที่42.ร่างระหงเดินไปหยิบหนังสือเล่มโปรดที่อ่านค้างไว้แล้วเดินไปที่เก้าอี้โยกริมหน้าต่างบานยาวจรดพื้นที่เธอมักจะมานั่งตรงนี้เพราะลมพัดเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ และยังมองเห็นสวนสวยเขียวขจีสลับกับดอกไม้ที่ออกดอกแข่งขันประชันกันด้วย ที่สำคัญได้เห็นคนตัวโตที่ปลูกดอกไม้ ต้นไม้ให้มารดาของตนด้วย ซึ่งเธอแอบมองพยัคฆ์อยู่ทุกวันนับตั้งแต่บิดามารดายื่นข้อเสนอในการสมัครเป็นลูกเขยของพวกท่าน ด้วยการให้พยัคฆ์ทำงานทุกอย่างตามแต่พวกท่านต้องการเป็นเวลาหนึ่งเดือน ก่อนจะถึงวันแต่งงาน เพื่อทดสอบความอดทนและความจริงใจของพยัคฆ์ แต่ผ่านไปสองสัปดาห์กว่าแล้วพยัคฆ์ก็ยังคงทำตามความต้องการของบิดามารดาของเธออย่างไม่อิดออดหรือขัดข้อง...จุมพิตานอนอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์แต่แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีลมร้อนๆ เป่ารดอยู่ข้างแก้มหญิงสาวสะดุ้งเมื่อหันมาก็พบกับปลายจมูกโด่งของคนที่เธอเพิ่งเห็นเขาอยู่บนหลังคาโรงรถเมื่อครู่“อุ้ย..”“คิดถึงจัง” ชายหนุ่มไม่อินังขังขอบกับแววตาเขียวๆ ของสาวเจ้า“ขึ้นมาได
ตอนที่41.จุมพิตาอ่อนอกอ่อนใจกับพ่อคนเอาแต่ใจ พยัคฆ์ปรนเปรอเธอด้วยเพลิงเสน่หาอันร้อนแรงทว่าอ่อนโยนในทีจนเธอหลงเพริดไปกับเขาง่ายดายและแสนจะยินดี เสียงครางกระเส่าของหนุ่มสาวดังกระหึ่มไปทั้งห้องอย่างไม่มีใครยอมใครและจับจูงกันพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งลำนำเสน่หาเร่าร้อนอีกครั้ง...“พี่ยักษ์รักจ๋อมนะครับคนดี..”เขากระซิบบอกเมื่อเพลงสวาทครั้งที่สามจบลง น้ำเสียงของเขาหนักแน่นไม่มีการหอบกระเส่าเหมือนกับเธอ จุมพิตามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง คิดว่าตัวเองคงเหนื่อยล้าจากบทรักเร่าร้อนของเขาจนหูฝาดไป“จ๋อมหูไม่ฝาดหรอกครับและที่พามาที่นี่เพื่อจะบอกว่า แต่งงานกับพี่ยักษ์นะ..”พูดเหมือนนั่งอยู่ในใจเธอแล้วเอ่ยขอแต่งงานดื้อๆ ทั้งยังสวมแหวนเพชรเม็ดงามลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอหน้าตาเฉย จุมพิตามองนิ้วนางข้างซ้ายของตนที่ประดับด้วยแหวนเพชรน้ำงามด้วยความมึนงง และตื้นตันอยู่ลึกๆ เพราะไม่คิดว่าจะเจอการจู่โจมของเขาแบบนี้ ร่างบางที่ถูกรั้งให้ลุกขึ้นนั่งนิ่งงันมองมือตัวเองเหมือนอยู่ในห้วงหลงละเมอจนชายหนุ่
ตอนที่40.ขณะที่เขาเล่าให้ฟังจุมพิตาก็ได้มองไปรอบกายและหันมามองเขาอย่างชื่นชม ไม่น่าเชื่อว่าพยัคฆ์จะมีมุมที่น่ารักและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม“พี่ให้พวกเขาปลูกสมุนไพรและพรรณไม้หายากไว้ด้านโน้น แล้วจ้างพวกเขาให้ดูแลที่นี่ไปด้วยเพื่อให้พวกเขามีรายได้และรักที่นี่มากพอที่จะช่วยกันดูแลรักษา เห็นตรงโน้นมั้ยที่เห็นหลังคาบ้านอยู่สี่ห้าหลัง ตรงนั้นเป็นบ้านพักของพวกเขา ถัดออกไปจะเป็นสวนผักและสวนสตรอว์เบอร์รี่ พวกเขาจะเก็บไปขายเป็นรายได้ใช้จ่ายในครัวเรือน ปกติจะมีคนงานอยู่สิบคนแต่วันนี้วันหยุด และพี่อยากจะใช้เวลากับเมียเพียงลำพังที่นี่จึงมีแค่เราสองคน”หญิงสาวค้อนเขาหน้าแดง แล้วนึกค่อนขอดเขาในใจอย่างหมั่นไส้ เพิ่งนึกชื่นชมไปหยกๆ แต่พ่อคุณก็ไม่ทิ้งลายความเจ้าเล่ห์ และกว่ารู้ว่าเสียทีคนที่อยากอยู่กับเมียเขาก็รวบร่างเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแล้วเรียบร้อย“ปล่อยนะคะ คนบ้าเจ้าเล่ห์ที่สุด จ๋อมไม่น่าหลงฟังคนขี้โม้โอ้อวดเลย”“ไม่ปล่อยหรอก รู้มั้ยว่าอยากกอดจ๋อมมาตั้งนานแล้ว เป็นเดือนๆ เลยนะที่เราไม่ไ