บททั้งหมดของ เร้นรักหัวใจซาตาน: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตอนที่ 31.ณ เกาะรัก.ในห้องนอนกว้างของบ้านพักริมทะเลแสนงาม บัดนี้กำลังอบอวลด้วยไฟรักที่คละคลุ้งร่างแกร่งงามสง่าของชายหนุ่มรูปงามราวเทพบุตรของมาร์คัสกำลังขับเคลื่อนโยกกายเข้าหาร่างน้อยอรชรขาวผ่องที่บัดนี้ระเรื่อแดงก่ำไปทั้งร่างเพราะพิษพิศวาสแผดเผาแล่นพล่านไปทั้งกายเสียงลมหายใจกระเส่าซ่านดังระงมจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร“โอ หนูบัว เธอกำลังจะฆ่าฉัน..”มาร์คัสหอบสะท้านเพราะแรงบีบรัดของช่องทางอันอบอุ่นอ่อนนุ่มของสาวน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่ใต้ร่างใหญ่ของตน ใบหน้าใสกระจ่างแดงก่ำหอบสะท้านหวามไหวไม่แพ้คนตัวโตที่ก้มลมจุมพิตดูดดื่มทรวงสาวอย่างวาบหวาม มือหนาคลึงเคล้าไปทั่วร่างงามก่อนจะโถมร่างหนักหน่วงในจังหวะสุดท้ายก่อนจะปล่อยสายธาราอุ่นร้อนเข้าสู่ร่างอ่อนระทวย แล้วซวนซบร่างแกร่งลงซุกซบอกอวบของคนที่ยังหอบสะท้านสั่นไหวจนตัวโยน...“ออกไปจากตัวฉันได้แล้วค่ะ” เสียงพูดเบาหวิวสั่นพร่าด้วยความเหนื่อยอ่อน พร้อมกับมือน้อยอ่อนแรงผลักไสร่างหนาออกจากร่างบางของตนอย่างแสนงอนและเจ็บใจเมื่อสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว“เธอขัดคำสั่งของฉันยังจะมีหน้ามาสั่งฉันอีกหรือหนูบัว” ร่างหนาของคนหน้าทนสุดหื่นยังคงซุกซบ

ตอนที่33.แต่แล้วก่อนที่หนุ่มสาวจะได้โต้ตอบกันประตูห้องนอนก็เปิดออกอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนคนที่อยู่ในห้องหันไปมองพร้อมๆ กัน แต่คนละอารมณ์...“อธิบายมาสิมาร์” เสียงห้วนๆ ไม่อ่อนหวานเหมือนเคยของคุณยายสา คุณยายผู้แสนดีและใจเย็นเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบอิงกรอบประตูระเบียงกว้างมองสาวน้อยที่นั่งก้มหน้าอยู่ในอ้อมกอดของมารดาตนด้วยสายตาเฉยชา“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ครับคุณยาย”“ไม่มีอะไรได้ยังไง ในเมื่อแม่กับคุณยายก็เห็นอยู่ว่าเราอยู่กับแม่หนูนี่สองต่อสองและไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น” มารดาถามเขาเสียงเขียวใบหน้างดงามไม่สร่างนั้นบึ้งตึงมองผู้เป็นบุตรชายเขม็งรอคอยคำตอบ“เธอก็แค่เป็นผู้หญิงของผมแล้วผมก็แค่พาเธอมาพักผ่อนเท่านั้น” เขาตอบเรียบๆ แต่คำพูดนั้น มันบาดลึกในใจของใครอีกคนที่ขอตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้“อ้อ.. อย่างนั้นรึ มาร์พาผู้หญิงของตัวเองมาเกาะรัก เกาะที่พวกเราสงวนไว้เฉพาะคนสำคัญในครอบครัวเกาะที่มีไว้เฉพาะคนในตระกูลและคนที่จะเป็นนายหญิงของ คริสเตียนโน่ มาเวลส์ อย่างนั้นหรือ มาร์ก็รู้กฎของเราดีนี่นะ”คราวนี้บิดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาทำให้บัวบุษราอยากจะร้องไห้และวิ่งหนีผู้ค

ตอนที่35.   ด้วยความน้อยใจที่เขาทำท่าเหมือนรังเกียจและโกรธเกรี้ยวกับเธอ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาแสดงออกชัดเจนว่าเธอคืออะไรสำหรับเขา บัวบุษราจึงเค้นเสียงพูดอย่างเน้นทุกๆ ว่าต้องการอะไร แต่ยิ่งพูดเหมือนยิ่งเทน้ำมันราดลงบนกองไฟ เมื่อชายหนุ่มหันมามองเธอตาลุกวาว แล้วก้าวเข้ามาหาช้าๆ ด้วยท่าทางคุกคาม บัวบุษราค่อยๆ ถอยหลังหนีอย่างอัตโนมัติ แต่เนื่องจากทั้งเขาและเธอออกมาคุยกันที่ชายหาดเท้าบางที่เหยียบลงไปบนทรายนุ่มเกิดสะดุดกันทำให้เธอไม่อาจหนีพ้นวงแขนแกร่งที่ตวัดมาอย่างรวดเร็วและเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างง่ายดายและแนบชิดไปทุกสัดส่วน...“ปล่อยฉันนะคนบ้าฉันไม่อยากจะคุยกับคุณแล้วฉันจะกลับบ้าน จะกลับๆ” มือน้อยทุบไหล่หนาไม่นับปากก็ร้องโวยวาย“หยุดนะหนูบัว ฉันบอกให้หยุด”“ไม่หยุดคนบ้าอำนาจ คนใจร้าย คนเผด็จการคุณมันไม่เป็นลูกผู้ชาย”“เธอมันก็เด็กดื้อ อย่าพยศนักหนูบัว นี่ฉันก็ยอมเธอมากแล้ว และอย่าพูดว่าฉันไม่เป็นลูกผู้ชายในเมื่อเธอรู้ว่าฉันแข็ง

ตอนที่ 37.“โว้ยยย...” มาร์คัสร้องออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วปากระดาษที่ขยำเป็นก้อนกลมๆ ไปที่ผนัง เขารู้สึกหงุดหงิดมาหลายวันแล้วเพราะตั้งแต่กลับมาจากเกาะรัก มารดาของเขาก็พาบัวบุษราไปนอนที่เรือนเล็กของคุณยายสาและให้คนคอยติดตามราวกับเงาตามตัวเขาแทบไม่มีเวลาได้ใกล้ชิดเธอและมีงานมากมายรออยู่แล้วยิ่งบัวบุษราทำท่ารังเกียจและห่างเหินเขาก็ยิ่งหงุดหงิดพาลทำเมินเฉยต่อเธอทั้งๆ ที่ในใจอยากเข้าไปคลุกเคล้าเนื้อนวลหอมกรุ่นแทบขาดใจ“ลูเธอร์ นายเข้ามาหาฉันหน่อย” เขาเรียกบอดีการ์ดคนสนิททันที แล้ววางงานตรงหน้าลงตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจจะทำอะไรทั้งสิ้น“เรื่องที่ให้ไปสืบไปถึงไหนแล้ว”“พรุ่งนี้ผมจะเอาข้อมูลทั้งหมดมาให้ครับ”“ทำไมต้องเป็นพรุ่งนี้ ฉันอยากได้วันนี้ นายมีเวลาถึงเที่ยงคืน ไปหาสิ่งที่ฉันต้องการมาเดี๋ยวนี้”“ครับ” ลูเธอร์รับคำเมื่อนายหนุ่มบอกเสียงเครียดแม้แต่หน้าเขาก็ไม่มองนั่นหมายความว่าสิ่งที่เจ้านายหนุ่มต้องการต้องได้ในเวลาที่กำหนด“อรุณสวัสดิ์ค่ะมาร์” เสียงหวานแหลมที่เขาไม่เคยชอบเลยสักนิดของหญิงสาวสวยเปรี้ยวบาดใจดังขึ้นพร้อมกับร่างระหงเดินมาโอบกอดเขาอย่างสนิทสนมของ เมอรีอา มัลดินี่ นางแบบสาวไฮโซคนดังน

ตอนที่39. “แต่ก็ช่างเถอะยังไงเราก็จะได้กลับบ้าน ตองดีใจไหม”“ก็ต้องดีใจสิใครจะอยากอยู่เป็นของเล่นเศรษฐีกันล่ะถือว่าที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย เนอะ..” ตวิษาปลอบใจเพื่อนและปลอบใจตัวเอง ใบหน้าสวยคมหมองลงเช่นกันดวงตาที่สุกใสของสองสาวที่เคยสกาวงดงามบัดนี้มันหม่นหมองด้วยมลทินที่ชายหนุ่มสองคนปาดป้ายลงบนดวงใจที่ใสสะอาดโดยไม่รู้ตัว แต่ตั้งใจ...“ใช่ ถือเสียว่าเรามีกรรมที่ต้องชดใช้ให้คนใจร้ายกลับไปเราก็จะมีชีวิตใหม่ และเราจะลืมที่นี่ ริโอ เดอ จาเนโร”  “อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่” ซานโดรทำความเคารพนางมาลีนผู้เปรียบเสมือนมารดาของเขาอีกคนอย่างนอบน้อม“อรุณสวัสดิ์จ๊ะซานโดร แหม มาแต่เช้าเชียวนะ” นางมาลีนกล่าวทักทายตอบ แต่ก็ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ว่าชายหนุ่มผู้เสมือนบุตรชายอีกคนมาทำไมที่บ้านนางแต่เช้าตรู่“เอ่อ ผม..” ซานโดรอึกอักเล็กน้อยเมื่อคนที่มีอ