All Chapters of อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Chapter 41 - Chapter 50

นี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็คือลูกในไส้ของเธอ ถึงใครจะไม่ต้องการก็ช่าง แต่เธอจะไม่มีวันทำลายชีวิตน้อยๆ นี้แน่นอน“ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าตัวเล็กของแม่”หลังจากทำการฝากครรภ์เสร็จและนัดตรวจครั้งต่อไป หญิงสาวก็เดินออกมาจากคลินิกเอกชนแห่งนั้นเพื่อกลับคอนโด อารมณ์ของเธอตอนนี้ผสมปนเปกันระหว่างความสุขและความตื่นเต้นกับภารกิจใหม่จนลืมคิดถึงใครบางคนไปเสียสนิท“อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานลั่น เมื่อจู่ๆ มีมือแข็งๆ มาคว้าข้อมือเธอไว้ จึงรีบหันขวับไปมอง“บอส!”ภาสกฤตจ้องมองถุงกระดาษที่ประทับตราคลินิกที่อยู่ในมืออีกฝ่ายแว่บหนึ่ง ก่อนสบสายตาของหญิงสาวด้วยดวงตาที่ดุดัน สีหน้าบึ้งตึง“คุณไปไหนมา ทำไมไม่ยอมรอผม”นพรดามองสบตาเขากลับด้วยดวงตาที่ทอประกายระยิบระยับ“บอสมาพอดีเลยค่ะ เก้ามีอะไรจะอวดด้วยนะ”คนกำลังไม่สบอารมณ์เพราะยืนรอนานจนขาแข็งถึงกับงงว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน“อวดอะไร”นพรดายิ้มหน้าระรื่น ก่อนคว้ามือถือของตนจากกระเป๋าสะพาย และกดเปิดคลิปบางอย่างยื่นให้เขาดูบอสหนุ่มขมวดคิ้วแน่น จ้องมองหน้าจอที่เป็นภาพเคลื่อนไหวของก้อนอะไรบางอย่างที่ขยับเต้นตุบๆ“นี่คือ...”“ลูกไงคะ ลูกของเก้า

แต่งตัวสวยแบบนี้จะไปไหนล่ะ ยังไม่ทันได้คำตอบ ก็มีรถคันหนึ่งขับปราดเข้าไปจอดที่ตรงหน้าตึกที่นพรดายืนรออยู่ และรับเธอออกไปต่อหน้าต่อตา โดยที่เขาเองก็ไม่เห็นหน้าคนขับว่าเป็นใคร และมารับคนของเขาไปไหนความอยากรู้ทำให้ภาสกฤตตัดสินใจสวมวิญญาณนักสืบสะกดรอยตามรถเก๋งคันดังกล่าวไปห่างๆจนกระทั่งไปถึงที่หมาย ซึ่งเป็นโชว์รูมรถซุปเปอร์คาร์หรูที่ตั้งอยู่กลางใจเมือง“จะมาซื้อรถใหม่งั้นเหรอ” เขาพึมพำอย่างสงสัย เมื่อเห็นรถเก๋งตรงหน้าเลี้ยวไปจอดรถด้านหน้าตึกให้เลขาของเขาลงก่อน และรถคันนั้นค่อยขับไปทางลานจอดรถด้านหลังตึกภาสกฤตจ้องมองจนกระทั่งเลขาของเขาเดินตรงไปทางเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ก่อนที่จะเดินตามพนักงานเข้าไปด้านในส่วนของออฟฟิศ“ขอโทษนะครับ คุณเห็นผู้หญิงที่สวมชุดสีน้ำเงินไหม พอดีผมมากับเธอน่ะครับแต่คลาดกัน ไม่รู้เธอเดินไปทางไหนแล้ว โทรไปก็ไม่รับอีก สงสัยจะปิดเสียง”“อ๋อ ใช่คุณที่มาสัมภาษณ์งานกับคุณเวธิศไหมคะ”“สัมภาษณ์งาน!” หัวใจคนฟังกระตุกวูบอย่างแรง“ใช่ค่ะ”“เอ่อ...คนนั้นแหละครับ ไม่ทราบเธอเดินไปทางไหนแล้ว”“ไปที่ออฟฟิศคุณเวธิศค่ะ น่าจะอีกพักใหญ่กว่าจะออกมา ยังไงคุณนั่งรอที่โซฟารับแขกก่อนก็ได

นพรดาหันไปมองเขาอย่างเป็นห่วง ก่อนตัดใจรีบกลับไปที่ห้องวีไอพีเพื่อบอกเวธิศ แต่ทว่า...“คุณจะดื้อกับผมไปถึงไหนเนี่ย”นพรดาชะงักที่หน้าประตู เมื่อได้ยินเสียงของเวธิศดังแว่วมาจากในห้อง“ผมบอกแล้วไงว่าผมยินดีรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำวันนั้น!” ฟังจากน้ำเสียงที่เข้มดุ ดูท่าเรื่องที่คุยอาจจะสำคัญมาก เธอจะเข้าไปขัดจังหวะตอนนี้ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ แต่คนที่รออยู่ก็น่าเป็นห่วงเช่นกัน เลขาสาวได้แต่หันรีหันขวาง“แต่ต้องไม่ใช่ด้วยการแต่งงาน เข้าใจหน่อยได้ไหมพลอยพราว...” ชื่อที่ได้ยินทำเอาคนแอบฟังสะดุดลมหายใจตัวเอง เพราะมันคือชื่อเพื่อนรักของเธออะไรกันที่ทำให้เขาต้องรับผิดชอบเพื่อนของเธอ แต่ไม่ใช่ด้วยการแต่งงาน นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะ“คุณเก้า! ไปยืนทำอะไรตรงนั้นครับ” เวธิศแอบตกใจนิดๆ ที่เห็นหญิงสาวยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง เขารีบปรับสีหน้าก่อนกดตัดสายทันที“คือ...พอดีบอสของเก้าเขาไม่สบายน่ะค่ะ เก้าเลยจะพาไปหาหมอ เลยมาบอกคุณเวย์ก่อน”“อ้าว! เหรอครับ งั้นให้ผมไปส่งดีกว่า” หากเป็นก่อนหน้าที่ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ เธอคงยอมรับไมตรี แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีบอสของเก้าเขาขับรถมาเอง แต่ว่าอาหารนี่...” ห

“เก้าบอกลูกว่าให้เขามีพ่อเมื่อพร้อมน่ะสิคะ แต่ถ้าหาดีไม่ได้เราก็ไม่ต้องมีเสียดีกว่า ปวดประสาทเปล่าๆ”ภาสกฤตถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกแม้จะอยากโยนเจ้านายปากร้ายลงจากรถแค่ไหน แต่สุดท้ายนพรดาก็ต้องหอบหิ้วคนป่วยกลับมาบ้านด้วยจนได้เพราะเห็นสภาพอันดูไม่ได้ของชายหนุ่ม อยากจะทิ้งเขากลางทางเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ แต่ก็เกรงว่าหากเขาเป็นอะไรขึ้นมาทั้งบริษัทคงโกลาหลแน่สู้เธอก้มหน้ายอมรับวิบากกรรมคนเดียวจะดีกว่า คิดเสียว่าเขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่เธอเคยติดค้างหนี้กรรมไว้แต่ชาติปางก่อนแล้วกันหลังจากเขาโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตายเป็นรอบที่ห้าก่อนเดินสะโหลสะเหลออกมาด้วยสภาพเหมือนซอมบี้ นพรดาก็ถอนหายใจเนือย ก่อนลุกขึ้นมาช่วยประคองร่างสูงใหญ่ไปนอนที่โซฟากลางห้อง“ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนค่ะบอส จะได้รู้สึกดีขึ้น”“ไม่เอา ผมไม่อยากดื่ม” คนป่วยส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง“อย่าดื้อค่ะ ดื่มซะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็จัดการป้อนถึงปากเขาด้วยความรำคาญคนดื้อแพ่งภาสกฤตทำตาดุใส่ แต่ก็ไม่มีแรงจะไปสู้อีกฝ่าย ไม่คิดเลยว่าการแพ้ท้องแทนเมียจะเล่นงานเขาปางตายขนาดนี้“หิวไหมคะ อยากกินอะไรหรือเปล่า”“ไม่...ผมกินไม่ลง มันเหม็นไปหมดเลยคุ

ดวงตาคู่งามเปลี่ยนเป็นเย็นชาและหมางเมินจน ภาสกฤตถึงกับสะดุ้ง หัวใจวูบโหวง“เอาล่ะ งั้นแม่ขอคุยกับหนูเก้าตามลำพัง ลูกออกไปรอข้างนอกก่อนแล้วกัน” คุณภาณีออกปาก แต่เป็นชายหนุ่มที่รู้สึกไม่อยากออกไป ยิ่งเห็นอาการเย็นชาของเลขาสาวด้วยแล้ว เขายิ่งอยากรู้ว่าแม่ของตนจะเจรจากับอีกฝ่ายเรื่องอะไร“ไปสิ อ้อ แล้วก็โทรหาหนูปลาเขาด้วย ไม่รู้ตกใจจนวิ่งเตลิดไปทางไหนแล้ว”“งั้นก็ได้ครับ เอาเป็นว่าผมจะรออยู่ที่หน้าห้อง” ประโยคนั้นเขาจงใจบอกใครบางคนด้วยในตัว แต่เธอกลับไม่ได้หันมามองกันเลยแม้แต่หางตาหลังจากโดนผู้เป็นแม่อัปเปหิออกมาจากห้อง ภาสกฤตก็ไม่ได้ไปไหน เขายังคงปักหลักรออยู่หน้าห้อง พยายามเงี่ยหูฟัง แต่ต้องโทษที่ห้องของเขาเก็บเสียงดีเกินไป จึงไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งสองยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง หวังว่าแม่ของเขาคงไม่ได้ฟาดฟันเธอจนเจ็บปวดไปมากกว่านี้หรอกนะรออยู่พักใหญ่ ในที่สุดประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับที่คุณภาณีเดินออกมาจากห้อง โดยมีเลขาสาวเดินตามออกมาด้วยสีหน้านิ่งสงบที่เขาอ่านไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ดวงตาแดงก่ำเหมือนจะวาวด้วยหยดน้ำที่คลอขังทำให้หัวใจของเขาไหวหวั่นสะเทือนใจจนอยากจะดึงตั