บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นลูกของศัตรู: บทที่ 1 - บทที่ 10

เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันกลับตกอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น หรือว่าฉันทะลุมิติ?เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันสบเข้ากับสายตาที่อ่อนโยนลึกซึ้งมากซือซิ่วซิ่ว?แม้จะดูเหนื่อยล้ามาก แต่ก็เต็มไปด้วยความรักของคนเป็นแม่ ทว่าใบหน้าคือใบหน้าของปีศาจอย่างซือซิ่วซิ่ว!“เด็กดี!เฮ้อ!แก้วตาดวงใจของแม่”ฉันมองหน้าซือซิ่วซิ่ว พร้อมกับเบิกตาโตคำพูดของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ฉันเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง ภาพที่ถูกทารุณกรรมในโรงเรียนฉายชัดในหัวฉันเหมือนหนังเรื่องหนึ่งฉันดิ้นรนสุดแรงในอ้อมกอดของเธอ มือน้อยที่อ้วนจ่ำม่ำจิ้มไปที่ดวงตาของเธอ แต่เพราะมือเล็กเกินไปจึงทำให้เอื้อมไม่ถึงซือซิ่วซิ่วตกใจที่ฉันดิ้นอย่างรุนแรง “ว๊าย ว๊าย! ไม่ต้องกลัวนะ เด็กดี”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของซือซิ่วซิ่ว ทำให้ฉันมั่นใจอย่างหนึ่ง!ฉันเกิดใหม่แล้ว!เกิดใหม่เป็นลูกสาวของซือซิ่วซิ่ว!

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซือซิ่วซิ่วต้องใช้ชีวิตที่ ‘สวยงาม’ โดยการดูแลฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงขอเพียงเธออยากนอน ฉันจะร้องไห้เสียงดัง เธอเพิ่งกล่อมฉันอย่างเหน็ดเหนื่อยหนึ่งชั่วโมงถึงจะได้หลับไป สรุปฉันก็เริ่มร้องไห้อีกแล้วเมื่อเธอป้อนนม ฉันจะพ่นใส่หน้าเธอเพียงอย่างเดียวขอเพียงมีโอกาส ฉันจะดึงทึ้งผมของเธอ หรือเล่นใบหน้าของเธอเธอแทบบ้าเพราะการกระทำของฉัน แต่เดิมเธอคิดจะเอาใจสามีจะได้มีบัตรออกไปช็อปปิงแต่สุดท้ายกลับโยนฉันให้พี่เลี้ยงดูแลพอพี่เลี้ยงอุ้มฉันเอาไว้ในอ้อมกอด ฉันร้องไห้เสียงดังสนั่นไหวไหวทันที เสียงร้องแทบขาดใจทำให้คนทั้งคฤหาสน์ใจแทบสลายแม่สามีของเธอหรือคุณย่าของฉัน รีบมาตรงหน้าเธออย่างเอาเรื่อง พร้อมตำหนิ “ซือซิ่วซิ่ว! เธอเป็นแม่ประสาอะไร ไม่อยากเลี้ยงลูกแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่อยากเลี้ยงลูกก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!”“เป็นคนไร้ประโยชน์ที่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ !”ระหว่างที่ด่าทอ คุณย่าก็หันมาปลอบฉันด้วย หนำซ้ำฉันยังหยุดร้องไห้เพื่อให้ความร่วมมือฉันยิ้มอย่างได้ใจให้ซือซิ่วซิ่ว เธอตะลึงทันที “คุณแม่คะ! เธอ...เธอเป็นตัวประหลาดค่ะ!”คุณย่าขมวดคิ้วทันควัน “นี่เป็นลู

เห็นเพียงในมือคุณย่ามีเครื่องสำอางสีแดงติดมาด้วย!เขาตกใจ จากนั้นหันมองใบหน้าซือซิ่วซิ่ว ตอนนี้มันมีสีแดงสีขาวผสมปนเปกัน จนดูลายตาไปหมดฉันมองดูสีหน้าที่สลับซับเปลี่ยนของหลินเผิง แล้วคิดในใจ เครื่องสำอางของซือซิ่วซิ่วคุณภาพไม่ไหวเลย!คุณย่าเช็ดมือตัวเอง จากนั้นพูดอย่างไม่ใยดี “เอาวิธีที่ฉันเคยใช้มาต่อกรกับฉันเหรอ ไม่รู้จักดูซะบ้างว่าตัวเองอยู่ระดับไหน!”“ซือซิ่วซิ่ว!” หลินเผิงเดินเข้าไปอย่างโมโหสุดขีด เดิมทีเขารู้สึกผิดต่อซือซิ่วซิ่วบ้าง แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ ความละอายใจของเขาหายไปจนหมด เขากระชากผมของซือซิ่วซิ่ว แล้วดึงให้เธอเงยหน้า จากนั้นพูดตักเตือน“ซือซิ่วซิ่ว! นับจากนี้เป็นต้นไปเธอต้องดูแลลูกให้ดี! อย่าก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก!”“ไม่อย่างนั้นฉันจะหย่ากับเธอ หลายปีมานี้เงินของตระกูลหลินที่เธอใช้ไปก็ต้องคืนมาให้หมด!”“เข้าใจหรือยัง?”ซือซิ่วซิ่วพยักหน้าอย่างเหม่อลอย หลินเผิงถึงได้รับฉันมาจากมือคุณย่า แล้วอุ้มฉันให้ซบลงกับบ่าของเขาฉันมองดูซือซิ่วซิ่ว ต่อมาเผยรอยยิ้มสะใจออกมาซือซิ่วซิ่วเงยหน้าพอดี เธอตกใจจนสะดุ้ง แล้วพึมพำ “เป็นตัวประหลาดจริง ๆ! ตัวประหลาด!”หลังจากวันนั้น

ตระกูลหลินไม่ใช่ตระกูลระดับสูงในเมืองอัน แต่ตระกูลหลินเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นในงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งขวบ พวกชนชั้นสูงในวงสังคมย่อมให้เกียรติมาร่วมงานแขกเหรื่อทยอยมาไม่ขาดสายตระกูลหลินกับตระกูลซือเกี่ยวดองกัน ตระกูลซือย่อมมาร่วมงานตั้งแต่แรกผู้มาร่วมงานของตระกูลซือคือชายหนุ่มคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาดูเหลาะแหละ เหมือนพวกลูกคุณหนูเสเพลเขาเข้ามาทักทายหลินเผิง จากนั้นโน้มตัวลงอยากจะมาลูบหัวฉันฉันรีบกอดคอหลินเผิงเอาไว้ทันที แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ปฏิเสธเขาอย่างเห็นได้ชัด“เด็กมักจะกลัวคนแปลกหน้า” หลินเผิงแก้ตัวแล้วหัวเราะชายหนุ่มยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มาก เขาพูดเสียงค่อย “ถ้างั้นต่อไปพวกเราทั้งสองครอบครัวคงต้องไปมาหาสู่กันให้มากขึ้น คุณว่าใช่หรือเปล่า?”เสียงนี้ทำให้ฉันยิ่งมุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของหลินเผิงมือใหญ่ของหลินเผิงคอยตบหลังฉันเบา ๆ แต่ฉันก็ยังรู้สึกกลัวมากภายในห้องน้ำที่มืดสนิท มือของเขาลูบไล้ไปมาบนแผ่นหลังของฉัน บางครั้งยังคอยบีบจับเนื้อของฉันปากของเขากระซิบข้างหูของฉัน “หน้าของเธอสวยมาก หืม?”ที่แท้เป็นเขานั่นเองเขาคือพี่ชายของซือซิ่วซิ่ว!ชั่วช้าเหมือนก

ในอดีตที่ผ่านมาซือซิ่วซิ่วเคยพาลูกน้องของเธอมาลากฉันจากหน้าโรงเรียนให้ไปขึ้นรถคันหนึ่ง แล้วพาฉันกลับบ้านของเธอ“คุณหนูซือ ขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งของเธอ!”เธอไม่สนใจคำขอร้องของฉัน ดึงฉันเข้าไปแล้วผลักฉัน ต่อมาใบหน้าเธอเหมือนโล่งอก“โจวผิง เธอสวยขนาดนี้ ก็เพราะอยากอ่อยผู้ชายไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ผู้ชายมาแล้วไง เธอต้องมีความสุขให้เต็มที่ล่ะ!”เธอเหวี่ยงประตูปิดอย่างโมโห ภายในห้องมืดสนิทในเสี้ยววินาทีแต่ไม่ว่าฉันจะขอร้องยังไง ก็ไม่มีประโยชน์ในขณะที่ฉันสิ้นหวัง ประตูเปิดออกกะทันหันแสงจันทร์สลัว สาดส่องบนตัวเขา ฉันไม่รู้ว่ากำลังต้องเผชิญกับอะไร...ดวงตาของเขาเหมือนกำลังแอบมองฉัน ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด ฉันจึงได้แต่ขอร้องให้เขาปล่อยฉันออกไป เขาหัวเราะ แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันทีละก้าว ทำให้ใจฉันตกลงไปถึงตาตุ่ม ฉันถอยหลังไปเรื่อย ๆ แต่เขากลับแค่นเสียง ‘ฮึ’ ออกมาเขาจ้องมองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ต่อมาถึงได้เอาเข็มขัดออกมาหนึ่งเส้น ฉันดิ้นรนตลอด แต่เขามีแรงมากกว่าฉันสุดท้าย เข็มขัดรัดมือทั้งสองข้างของฉัน และรัดลำคอของฉันเอาไว้ด้วยเขาจูบลงข้างหูฉันอย่างหิวโหย“เธอก็คือสาวใช