บททั้งหมดของ รักร้อน ออนไลน์: บทที่ 111 - บทที่ 120

“มึงเอาไง?” คิงกระซิบถามเบียร์ที่สีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งเรียบเหมือนเดิม รอยยิ้มที่เคยมีหายไป เบียร์กระตุกมุมปากเล็กน้อย ก่อนตอบกลับเสียงต่ำ“กูยืมห้องทำงานมึงหน่อย” เขาพูดสั้นๆ แววตาจับจ้องไปยังชายคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในผับคิงมองตามสายตาเพื่อนอย่างเข้าใจสถานการณ์“เอ่อ...งั้นคุณพี เชิญทางนี้ครับ” คิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเชิญมิสเตอร์พีอย่างรู้หน้าที่ แล้วเดินนำไปยังห้องทำงานของตัวเองเนที่นั่งอยู่ข้างๆ เบียร์หันไปกระซิบเบาๆ ขณะที่เขาลุกขึ้น“ระวังตัวด้วยนะมึง”“เออ” เบียร์พ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกระดกแก้วเหล้าจนหมดแล้ววางแก้วลงโต๊ะ จากนั้นลุกขึ้นเดินตามคิงและมิสเตอร์พีออกไปเมื่อเดินเข้าไปในห้องทำงานของคิง บรรยากาศตึงเครียดเบาบางลง แต่แววตาของเบียร์ยังคงมองตรงไปที่มิสเตอร์พีอย่างจับตา เขารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่ลูกค้าธรรมดาแน่นอนคิงถามตามมารยาทเจ้าของผับ“เอ่อ คุณพี ไม่ทราบว่าคุณดื่มอะไรดีครับ?”“ผมขอสก็อตช์วิสกี้ ซิงเกิลมอลต์ (Single Malt Scotch Whisky) ละกันครับ” มิสเตอร์พีตอบเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆเบียร์คิ้วกระตุกเล็กน้อยทันทีที่ได้ย

เวสท์บริดจ์ ซิตี้ (Westbridge City) เป็นเมืองที่ตั้งอยู่ในยุโรปตะวันตก เมืองนี้มีทั้งความทันสมัยและประวัติศาสตร์อันยาวนาน โดดเด่นด้วยสถาปัตยกรรมเก่าแก่และวิวแม่น้ำที่สวยงาม เป็นศูนย์กลางทางธุรกิจ การศึกษา และการท่องเที่ยวมีมหาวิทยาลัยชื่อดังอย่าง ‘เวสท์บริดจ์ ยูนิเวอร์ซิตี้’ ซึ่งเป็นแหล่งรวมนักศึกษาจากทั่วโลก เมืองนี้มีชีวิตกลางคืนที่คึกคัก แต่ในเงามืดก็ซ่อนเครือข่ายอาชญากรรมอย่างแก๊งเรเวนมอร์ ที่ครอบงำธุรกิจใต้ดินและการค้ายาเสพติดภายในผับเรเวนเนสต์ (Raven’ s Nest) การตกแต่งที่เน้นความมืดสลัว โดดเด่นด้วยแสงไฟสีม่วงและแดงที่ส่องสะท้อนให้บรรยากาศดูเย้ายวนและลึกลับ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นโต๊ะไม้สีเข้มและโซฟาหนังดำที่ล้อมรอบพื้นที่นั่งเล่น สร้างความรู้สึกหรูหราและน่ากลัวไปพร้อมกันบนฟลอร์เต้นรำ ร่างของเนยในชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำที่ขับเน้นทุกส่วนโค้งเว้าของร่างกาย ชุดสั้นพอดีตัวทำให้เธอดูโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟสีม่วงและแดงที่ส่องสลัวลงมา บนไหล่เปลือยเปล่าของเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมที่เข้ากันกับบรรยากาศน่าหลงใหล ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอถูกรวบเป็นหางม้าสูง ดูทะมัดทะแมงและเย้ายวนในเวลา

ทั้งสองคนรีบวิ่งหลบเข้าไปในซอยแคบๆ ที่เงียบสงบ เนยพาอีวานกลับมาที่อพาร์ทเม้นต์ของเธอ โดยไม่รอให้เขาปฏิเสธ ร่างของอีวานเริ่มเซเพราะเสียเลือดมาก แต่เขายังพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ล้มลงไป“นายนี่มัน...จริงๆ เลย” เนยพูดอย่างหงุดหงิด ขณะที่พาเขาขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักเมื่อถึงห้อง เธอจัดการพาเขานั่งลงบนโซฟา แล้วรีบวิ่งไปหากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เขาทันที“ฉันไม่ได้ขอให้นายมาช่วยนะ” เธอพูดพลางเริ่มทำแผลให้อีวานด้วยความตั้งใจ เสียงของเธอแม้จะแข็งกระด้าง แต่สายตากลับอ่อนลง“ฉันรู้… แต่ฉันก็ไม่เคยรอฟังคำขอจากใครอยู่แล้ว” อีวานตอบกลับเสียงเบา เขาพยายามยิ้มทั้งๆ ที่เจ็บปวดเนยมองเขาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบผ้าพันแผลมาพันแขนของเขา“ครั้งนี้นายต้องขอบคุณฉันบ้างนะ”อีวานหัวเราะเบาๆ พลางพิงตัวลงกับโซฟา“ขอบคุณก็ได้ แต่… ฉันดีใจที่ได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้”เนยยิ้มมุมปากนิดๆ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่เธอก็ยังคงทำแผลให้เขาอย่างเงียบๆ และไม่พูดอะไรต่อจากนั้นหลังจากที่เธอทำแผลเสร็จ ทั้งคู่ต่างนั่งเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง อีวานจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ซ่อนความสนใจไม่มิด ดวงตาคมกริบของเขาดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก“เธอไม่เจ็บตรงไหนใช่

ปัง! ปัง! ปัง!เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วอาคารประชุมลับ เหล่าลูกน้องและแก๊งมาเฟียต่างพากันวิ่งหนีตายอย่างโกลาหล"ดาเมี่ยนหนีไปทางด้านหลังแล้ว" เสียงรายงานผ่านหูฟังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง"ฉันจัดการเอง" ฮิโร่ตอบรับอย่างราบเรียบ แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด"หัวหน้าแก๊งแบล็ควอล์คกำลังจะขึ้นฮอหนี" อีกเสียงหนึ่งรายงานสถานการณ์เข้ามา ขณะที่สถานการณ์เริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆในสนามโคลีเซี่ยมซึ่งใช้เป็นพื้นที่ประชุม เนยกับเคนกำลังเผชิญหน้ากับบรรดาลูกน้องเกือบร้อยคนที่ล้อมรอบพวกเขาอยู่“เฮีย ที่นี่ปล่อยหนูเอง” เนยพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจภายใต้แมสสีดำ ขณะที่ดวงตาคมของเธอมองไปยังฝูงชนที่เคลื่อนไหวอย่างไร้ทิศทาง“ไหวนะ” เคนถามกลับด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“ฮื่อ สบาย” เนยหันมายิ้มภายใต้แมสสีดำ แววตาของเธอเป็นประกายราวกับเจอของเล่นชิ้นโปรดที่เธอเฝ้ารอเคนมองเนยด้วยความเอ็นดูแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย“ระวังตัวด้วยนะ ยัยหนู” เขาพูดพลางรีบผละออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เพื่อไปทำภารกิจส่วนของเขาให้สำเร็จเนยยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางลานโคลีเซี่ยม เสียงรองเท้าของลูกน้องมาเฟียหลายสิบคนที่เดินเข้ามาใกล้ สร้างความก

หลังจากลาพักร้อนไปสามวัน เนยก็กลับมาทำงานอย่างวุ่นวายตามปกติ ช่วงสิ้นเดือนเป็นช่วงที่ทุกอย่างดูเร่งรีบมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการพบลูกค้าตามตารางที่พี่เหมยจัดไว้ หรือการเร่งปิดยอดขายประจำเดือนให้ทันเวลา ทุกอย่างทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งแข่งกับเวลาถึงจะเหนื่อยแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เนยรู้สึกโล่งใจและดีใจมากที่สุดคือ พี่เหมยกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ที่สำคัญ พี่เหมยยังบอกว่าเลิกเล่นแอปหาคู่เด็ดขาด ซึ่งทำให้บรรดาคนที่แอบชอบพี่เหมยเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง โดยเฉพาะพี่พล หัวหน้าช่างวิศวะที่เคยตามจีบพี่เหมยมาตลอด การที่พี่เหมยกลับมาโสดทำให้เขาดูมีความหวังและกระตือรือร้นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเนยยิ้มขำในใจเมื่อเห็นพี่พลพยายามทำคะแนนกับพี่เหมยอย่างจริงจัง ขณะที่ตัวเธอก็ต้องกลับมารับมือกับงานที่กองท่วมตัวอีกครั้ง“เหนื่อยมั้ย?” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับถ้วยเยลลี่ที่ถูกวางลงตรงหน้าเนย“อ๊ะ กำลังต้องการเลย” เนยตาโตด้วยความดีใจ รีบคว้าถ้วยเยลลี่สุดโปรดมาทันที“ต้องการฉันเหรอ?” เบียร์กระซิบข้างหูของเธอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เนยสะดุ้งเล็กน้อย พลางตวัดสายตาคมหันไปค้อนใส่เขา