Lahat ng Kabanata ng รักร้อน ออนไลน์: Kabanata 101 - Kabanata 110

หลังจากที่พี่เหมยจ่ายเช็คจำนวน 5 ล้านบาทให้เจคไปแล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ทุกอย่างดูปกติดีจนกระทั่งเธอเริ่มติดต่อเจคไม่ได้ โทรศัพท์ที่เธอโทรหาเขาไม่เคยมีคนรับ ข้อความที่เธอส่งไปก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับจากเจคอีกเลย ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นในใจพี่เหมยทีละน้อย เธอพยายามจะบอกตัวเองว่าเขาอาจจะติดงานหรือยุ่งอยู่กับธุรกิจตามที่เคยบอกไว้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป การที่เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ทำให้ความกังวลนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว“ทำไมติดต่อไม่ได้เลยนะ...” พี่เหมยพึมพำกับตัวเองขณะกดโทรหาเจคเป็นครั้งที่สิบของวัน แต่ปลายสายกลับมีเพียงเสียงสัญญาณที่ไม่มีใครตอบรับ เธอนั่งอยู่ในห้องทำงาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี เธอไม่อยากยอมรับว่าตัวเองอาจจะถูกหลอก แต่น้ำเสียงอ่อนโยนและท่าทางมั่นใจของเจคเมื่อครั้งที่คุยกันยังคงติดอยู่ในหัวของเธอ คำพูดที่เขาบอกว่าทุกอย่างจะไปได้สวยและการลงทุนครั้งนี้จะทำให้เธอร่ำรวยขึ้นมากยังคงก้องอยู่ในใจในขณะเดียวกัน ทางฝั่งเนย เธอไม่ได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ การค้นพบข้อมูลจากเบียร์เกี่ยวกับเส้นทางการเงินของเ

ในขณะเดียวกันที่ไทยเนนั่งหน้าแล็ปทอปภายในห้องนั่งเล่นที่บ้าน ข้างๆ เขา คือ แพรที่กำลังมองหน้าจอของเนอย่างตั้งใจ“นายแฮกได้แล้วใช่มั้ย?” แพรถาม“อีกแปป...” เนพึมพำเนจดจ่ออยู่หน้าแล็ปท็อป คิ้วขมวดเป็นปมขณะที่เขาเร่งมือพิมพ์โค้ดต่างๆ บนคีย์บอร์ด ความสามารถในการแฮกของเขาไม่ธรรมดา หลังจากพยายามดักจับสัญญาณโทรศัพท์มือถือของเจคมาหลายชั่วโมง ในที่สุดเขาก็เจอสัญญาณที่ตามหา“ได้แล้ว... สัญญาณโทรศัพท์ของเจคแสดงว่าเขาอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพเลยนี่” เนยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นข้อมูลขึ้นบนหน้าจอ“ไหนดูหน่อย” แพรรีบชะโงกเข้ามาดูใกล้ๆ“เขาอยู่ที่ย่านธุรกิจแถวนี้เอง แต่อาจจะมีการตั้งค่าให้เบอร์หลอกตำแหน่งเอาไว้ เดี๋ยวฉันต้องหาทางเจาะให้ลึกลงไปอีกหน่อย” เนพูดอย่างมีสมาธิ ก่อนจะพิมพ์รหัสชุดใหม่ลงไปในโปรแกรมแพรมองหน้าเนด้วยความกังวล“เราต้องรีบหาตัวเขา ก่อนที่เขาจะหนีไปเหมือนคราวก่อน”เนพยักหน้า ก่อนจะเร่งมือค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม“ได้เรื่องละ…เขาน่าจะอยู่ที่โรงแรม ‘ออเรียนทอล พาร์ค’ เดี๋ยวฉันจะเจาะระบบกล้องวงจรปิดของโรงแรมด้วย” เนบอกชื่อโรงแรมหลังจากเจาะข้อมูลได้สำเร็จ“ดีเลย งั้นเราไปกัน” แพรตอบพร้อมกับหยิบก

บรรยากาศในตึกของแก๊งไวท์สตาร์เงียบสงัดเกินไป มันคือความเงียบที่เต็มไปด้วยอันตราย ขณะที่เนย ฮิโร่ และเคน เดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ หยดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากของพวกเขา“พวกเรากำลังจะถึงห้องควบคุมแล้ว” เคนกระซิบเบา ๆ ผ่านหูฟัง เบียร์ที่คอยมอนิเตอร์สถานการณ์จากในรถตู้ตอบกลับมาทันที“โอเค ฉันเห็นนายอยู่ในแผนที่ ตอนนี้มีกล้องอยู่หน้าอีกห้องหนึ่ง ฉันจะปิดให้” เบียร์พิมพ์คำสั่งอย่างรวดเร็ว เสียงคีย์บอร์ดดังไม่หยุด จนกล้องวงจรปิดที่ควบคุมทางเดินในตึกหยุดทำงานในไม่กี่วินาทีต่อมา“ไปได้” เสียงของเบียร์บอกผ่านหูฟังเคนหันมาพยักหน้าให้เนยกับฮิโร่ ก่อนที่พวกเขาจะบุกตรงไปยังประตูห้องควบคุม เนยหยุดยืนชิดกำแพง เธอเอามือแตะประตูเบา ๆ ฟังเสียงภายในห้อง“มีคนอยู่ข้างใน...อย่างน้อยสามคน” เนยกระซิบให้ทุกคนในทีมฟัง ฮิโร่พยักหน้าเงียบ ๆ เคนยกมือขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ฮิโร่เตรียมพร้อม“ฮิโร่ บุกจากขวา ฉันจะเข้าจากซ้าย ยัยหนูคุมกลาง ถ้าเห็นอเล็กซ์ จัดการให้เร็วที่สุด เข้าใจไหม?” เคนสั่งการด้วยเสียงจริงจังเนยพยักหน้ารับ ก่อนจะเตรียมพร้อม เธอหายใจลึก ๆ เพื่อทำใจให้สงบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที

เจคหายใจหนักขึ้น เขาสบตากับเนยอย่างหวาดหวั่น แต่ยังคงไม่พูดอะไรออกมาเคนจับเข่าเจคเบาๆ พลางหัวเราะเบาๆ“เราไม่ต้องการทำให้นายเจ็บตัวหรอก แต่เราจะทำให้แน่ใจว่านายจะไม่กลับไปหลอกใครได้อีก”มือของเคนถือหลอดฉีดยาใสที่เต็มไปด้วยของเหลวโปร่งใสปนหม่นๆ เข็มฉีดยาส่องแสงเป็นประกายวาววับในมือของเขา ขณะที่เนยมองด้วยสายตาเยือกเย็น“นายรู้ไหมว่านี่คืออะไร?” เคนถามเสียงเย็น ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาเจคไม่ตอบ แต่พยายามดิ้นตัวหนี เขากำลังหวาดกลัว สัญชาตญาณเตือนเขาว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันเลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดทางกาย เขารู้สึกถึงความหนาวเย็นแล่นไปทั่วร่างกายขณะที่เหงื่อเริ่มไหลลงมาเป็นทาง“ยานี่ชื่อว่า ‘โนคเทอร์น’ ... ผลิตโดยตระกูลของเรา” เนยพูดขึ้น“มันจะทำให้นายเจอสิ่งที่นายกลัวที่สุด...ตลอดชีวิต” เธอยิ้มมุมปากเบาๆ ภายใต้แมสสีดำ แต่ดวงตากลับแฝงไปด้วยความโหดร้ายเจคตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเข็มฉีดยา“ไม่! อย่านะ!” เขาดิ้นรนพยายามขัดขืน แต่ถูกมัดไว้แน่นจนไม่สามารถหนีไปได้แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ เข็มฉีดยาก็ถูกแทงเข้าที่แขนของเขา โดยเคนบีบยาลงในกระแสเลือดของเจคอย่างไม่รีรอ ภายในเวลาไม่ถึงนาที ยาก็เร

“ว่าไง เอส มันยอมพูดอะไรบ้างหรือยัง?” เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยถามจากอีกมุมห้อง ดวงตาแหลมคมจ้องมองไปยังห้องสอบสวนที่อยู่เบื้องหลังบานกระจกหนามิสเตอร์เอสส่ายหัวอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีฟ้าของเขามองกลับมา “ไม่เลย… มันเงียบตลอด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย“ให้ฉันลองมั้ย?” ชายอีกคนเสนออย่างไม่จริงจังนัก พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ภายในห้องสอบสวนซึ่งถูกปิดล้อมด้วยความมืดสลัว มีเพียงไฟดวงเล็ก ๆ ที่ส่องสว่างไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่กลางห้อง ข้อมือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนา ร่องรอยช้ำและบาดแผลจากการถูกซ้อมก่อนหน้านี้ยังคงปรากฏชัดบนใบหน้า แฮ็กเกอร์ที่เคยแฮ็กข้อมูลลับของเอฟบีไอและส่งต่อให้ตระกูลมาเฟียอิตาลีนั่งนิ่งไม่ปริปาก ไม่พูดแม้แต่คำเดียวมิสเตอร์พีเดินวนรอบตัวเขาอย่างช้าๆ สายตาคมกริบจับจ้องไปที่แฮ็กเกอร์ทุกครั้งที่มีการขยับตัว เล็กน้อยแค่ไหนก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาเขาไปได้“ตระกูลคอร์วิโน่” มิสเตอร์พีพูดชื่อนั้นขึ้นมาอย่างเฉยเมย เมื่อแฮ็กเกอร์ได้ยินก็หันไปมองเขาอย่างรวดเร็ว แม้พยายามควบคุมสีหน้าให้ปกติ แต่ดวงตาก็เผยแววกังวลออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน“ไม่ต้องห่วง…