บททั้งหมดของ you are my destiny❤️พรหมลิขิตรัก NC18++: บทที่ 11 - บทที่ 20

“พราวโต๊ะข้าง ๆ นั่นใช่คุณเจ้าขาปะ”ไทน์นี่ที่เหลือบมาเห็นดาราสาวในดวงใจ ก็รีบยื่นหน้าไปกระซิบถามพราวฟ้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามทันที ได้ยินแบบนั้นพราวฟ้าจึงแสร้งทำเป็นหันไปมองทางอื่น แต่สายตากลับชำเลืองแอบมองดาราสาวสวยชื่อดัง ที่เธอชื่นชอบและติดตามอินสตาแกรมอยู่ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจ มือบางยื่นมาจิกเล็บลงบนมือของเพื่อนจนคนข้าง ๆ ถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ“พราวเบา ๆ หน่อยไทน์นี่เจ็บนะ”ไทน์นี่กระซิบบอกเพื่อนเสียงเบาด้วยความเจ็บ ก่อนที่พราวฟ้าจะสะดุ้งน้อย ๆ แล้วรีบปล่อยมือบางอย่างรู้สึกผิด แต่ดวงตากลมโตยังแอบเหล่มองโต๊ะข้าง ๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง นั่นทำให้เจ้าขาที่กำลังทานอาหารอยู่ ค่อย ๆ หันมามองด้านข้าง เมื่อเธอรู้สึกว่ากำลังมีคนแอบมองอยู่ แล้วก็พบเข้ากับสาวสวยโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังมองมาที่เธอด้วยความดีใจ เจ้าขาก้มหัวทักทายพร้อมกับยิ้มให้อย่างไม่ถือตัว สองสาววัยใสยิ่งยิ้มปลื้มที่ดาราสาวไม่เย่อหยิ่งอย่างที่ใคร ๆ เขาพูดกัน“น้องพราวชอบคุณเจ้าขาเหรอคะ”กองทัพที่เห็นน้องสาวจ้องเจ้าขาไม่วางตา เอ่ยถามด้วยความสนใจใคร่รู้ พราวฟ้าที่เขินอายอยู่รีบดึงสายตากลับมาสบตา

“แล้ววันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ถึงแวะมาหาพี่ถึงที่ทำงาน”คุณหมอเอ่ยถามน้องสาวคนสวยที่มองหน้าพี่ชายยิ้ม ๆ อย่างมีเลศนัย ทำเอากองทัพรู้สึกระแวงน้องสาวอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่พราวฟ้าจะขยับเข้ามากอดแขนพี่ชายเอาไว้ แต่พี่ชายคนดีกลับขยับถอยหนี ทว่าคนน้องก็ดึงดันพยายามกอดรัดแขนแกร่งเอาไว้แน่นไม่ปล่อย“พ่อเก้าบอกให้เราสองคนออกงานด้วยกันพรุ่งนี้ วันนี้พ่อเก้าก็เลยให้น้องพราวมาพาพี่ทัพไปลองชุดค่ะ”คำบอกเล่าของน้องสาวทำเอาคุณหมอรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เพราะเขาเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่ถึงเดือน แต่บิดากลับจะให้เขาออกงานสังคมที่ไม่คุ้นชินเอาเสียเลย มันเลยทำให้เขาอดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้“พี่ทัพเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่นานเอง พ่อเก้าก็จะให้พี่ทัพออกงานแล้วเหรอคะ”เอ่ยถามน้องสาวตัวน้อยที่ได้แต่ยิ้มให้เขาแทนคำตอบ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบิดากำลังคิดอะไรอยู่ พี่ชายของเธอเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่นาน แต่บิดากลับให้เขาไปออกงานสังคม ที่ต้องพบปะกับบุคคลที่มีชื่อเสียงและฐานะทางสังคมทั้งหลาย แต่พี่ชายของเธอไม่ได้มีความคุ้นเคยกับบุคคลเหล่านั้นเอาเสียเลยซึ่งผิดกับเธอที่บิดามักจะควงออกงานสังคมอย

หลังจากที่เดินกลับเข้ามายังหลังเวทีแล้ว พี่เอมมี่ก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมกับชะเง้อคอมองไปที่หน้าเวทีที่มีกองทัพนั่งอยู่ ก่อนที่เจ้าขาจะเดินมาลงบนเก้าอี้ที่ทีมงานจัดเตรียมไว้ให้พร้อมกับหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่มแก้กระหาย“เป็นไง เซอร์ไพรส์ไหมจ๊ะลูกสาว คุณไคหล่อมากเลยอะเนอะ คนอะไรไม่รู้ล้อหล่อนั่งไกลขนาดนั้น แต่ออร่าความหล่อนี่เด่นมาแต่ไกลเชียว นี่ถ้าได้เข้าวงการนะ คุณแม่รับรองว่าดังพลุแตกแน่นอนค่ะ”พี่เอมมี่จีบปากจีบคอพูดชมคุณไคไม่หยุดปาก ส่วนเจ้าขาก็ได้แต่เสมองไปทางอื่นราวกับว่าไม่ได้สนใจหรือตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่เอมมี่พูด ผิดกับเพลงพิณที่นั่งอยู่ไม่ไกล แต่กลับเงี่ยหูฟังบทสนทนาของทั้งคู่อย่างสอดรู้สอดเห็น จนกระทั่งถึงช่วงเวลาของการประมูลชุดเครื่องเพชร นางแบบหลายคนทยอยออกไปเดินโชว์เครื่องเพชรตามลำดับ จนมาถึงเครื่องเพชรชุดสุดท้ายซึ่งผู้ที่สวมมันอยู่ก็คือเจ้าขานั่นเองครั้งนี้เจ้าขาเดินออกมาด้วยความมั่นใจไร้อาการเคอะเขินต่อสายตาคมกริบที่จ้องมายังเธอไม่วางตา ร่างระหงเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าเวทีซึ่งห่างกับร่างสูงเพียงแค่เอื้อม ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเผลอสบเข้ากับดวงตาของคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่ตั้งใจ แ

คอนโด Aเจ้าขาจัดการเปิดประตูห้องเข้ามา แต่กองทัพยังคงยืนอยู่หน้าห้องที่เดิมไม่ขยับ การกระทำนั้นชวนให้เจ้าขาเผลอเม้มปากด้วยความไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงไม่ยอมเดินตามเธอเข้ามา ในขณะที่คนขี้แกล้งได้แต่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า มาถึงขั้นนี้แล้วถ้าเขาบอกเจ้าขาว่า เขาแค่มาส่งแล้วขอตัวกลับเจ้าตัวจะยอมรั้งเขาไว้ไหม“ผมก็แค่อยากมาส่งคุณถึงหน้าห้องเท่านั้น นี่ก็ดึกมากแล้วผมว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ขอให้คืนนี้นอนหลับฝันดี อย่าลืมฝันถึงผมล่ะ”กองทัพขยิบตาให้เจ้าขาอย่างทะเล้น ส่วนเจ้าขาได้แต่ยืนนิ่งกัดปากอย่างรู้สึกลังเล เธอทำตัวไม่ถูกเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปของกองทัพ ตอนอยู่ในงานเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการเธอ แต่พอมาถึงหน้าห้องเขากลับบอกว่าแค่มาส่งเธอเท่านั้น...จะบ้าเหรอกองทัพมองคนหน้ามุ่ยอย่างขำ ๆ แล้วส่งยิ้มอย่างน่ารักให้ทิ้งท้าย ก่อนที่จะหันหลังเตรียมเดินจากไป โดยที่แอบนับเลขอยู่ในใจไปด้วย123หมับและก็เป็นไปตามคาด มือบางของเจ้าขายื่นมารั้งมือหนาเอาไว้ ทำเอาคนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เมื่อในที่สุดคนปากแข็งก็รั้งเขาเอาไว้ตามคาด เพราะแววตาของเจ้าขามันบอกเขาว

เช้าวันต่อมาครืด ครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนหัวเตียงเรียกให้กองทัพที่พยายามลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความง่วง คว้าโทรศัพท์มากดรับสายด้วยอาการสะลึมสะลือ โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าโทรศัพท์สีหวานเครื่องนั้นเป็นของเจ้าขา“ฮัลโหล ครับ”น้ำเสียงแหบห้าวกรอกลงไปในโทรศัพท์ทำเอาปลายสายถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของพี่สาวต่างมารดาของเธอ แต่ทำไมคนที่รับสายกลับกลายเป็นเสียงผู้ชายไปได้นะ จอมขวัญยกยิ้มมุมปากอย่างร้าย ๆ ก่อนที่จะแกล้งกดเปิดลำโพงโทรศัพท์ เพื่อให้คนทั้งโต๊ะอาหารได้ยิน เพราะตอนนี้เป็นเธอกำลังทานมื้อเช้ากับบิดามารดาอยู่(นี่ใช่เบอร์พี่เจ้าขาหรือเปล่าคะ)คำถามของจอมขวัญที่ถามปลายสาย ทำเอาบิดาอย่างท่านอธิปที่กำลังทานข้าวต้มอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวคนเล็ก ที่กำลังคุยสายอยู่กับลูกสาวคนโตตามคำสั่งของเขา ประมุขของบ้านขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่ปลายสายกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อาการง่วงงุนพลันหายเป็นปลิดทิ้ง พร้อมกับมองโทรศัพท์ที่ตนเองหยิบมารับสายอย่างเต็มตา แล้วพบว่าโทรศัพท์สีหวานเครื่องนี้ไม่ใช่ของตนเอง กองทัพจิ๊ปากเบา ๆ ด้วยความหัวเสียที่ดันหยิบโท