All Chapters of Play Me, I’m Yours: Chapter 101 - Chapter 107

Napairap ako kahit na napapangiti na. Alam kong sinasadya niya akong kiligin. Me: Tama na ‘yan, Edward. Focus muna tayo sa plano. Tuloy tayo kahit nasa US na ako, di ba? Edward: Of course. Hindi kita iiwan sa ere. Pero… mamimiss kita. Simula ng ngyari satin last night hindi ka na maalis sa isip ko. Me: Edward, stop. Edward: What? I’m just saying. Hindi mo ba ako mamimiss?! Huminga ako nang malalim, pero hindi ko maitago ang ngiti ko. Alam kong tinutukso niya ako. Me: Fine. Pero hindi ibig sabihin na babalik tayo dun, ha. Edward: Sino bang nagsabing babalik tayo? Pero kung ikaw ang magyaya, Claire, hindi ako tatanggi. Napahagalpak ako ng tawa. Napakaloko talaga niya. Me: Ang kapal mo talaga! Pero mamimiss din kita Edward. Biglang tumigil ang tawa ko. Sa simpleng mensahe niya, parang bumalik lahat ng alaala ng sandaling magkasama kami. Me: Edward… mag-focus ka na lang sa trabaho, ha. Mahirap na. Baka mahalata tayo. Edward: Fine, fine. Pero tandaan mo, Claire, kah

Kinabukasa pagkatapos ng dinner namin Tita, hindi ako mapakali. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga sinabi niya tungkol kay Paolo—yung aksidente niya, yung detalye na parehas na araw na naaksidente ako. Napakasakit isipin na hindi ko man lang alam ang nangyari sa akin noon, pero ang mas hindi ko matanggap ay parang may hindi siya sinasabi sa akin. At ang pinagsisisihan ko ay kung bakit hindi ko man lang ginawan ng paraan para malaman ko kung sino ang nakasagasa sakin noon sa takot ko na baka si Edward nga iyon. All these years poot na poot ako kay Edward pero ngayon naguguluhan na ko sino bang talaga?! kung sinasabi niyang hindi siya ang nagmamaneho ng sasakyan at si Lexie nga yun. Anong koneksyon naman ni Lexie at Paolo? Kinuha ko ang telepono at tinawagan si Paolo. Alam kong malalaman ko lang ang sagot kung maririnig ko mismo sa kanya. “Claire?” sagot niya, tila nagtataka. “Tumawag ka ulit? May problema ba?” Hindi ko na pinatagal pa. “Paolo, may kailangan akong itanong. A

EDWARD POV Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Claire ay ramdam ko ang bigat sa dibdib niya. Ang kaba at takot niya, pilit niyang itinatago, pero hindi niya ako maloloko. Kilala ko siya. Alam kong sobra siyang nag-aalala sa mga natutuklasan niya. Pero mas napapaisip ako sa mga sinabi niya tungkol kay Paolo at sa koneksyon na mayroon si Paolo at Lexie. “Konting tiis na lang, Claire,” malumanay kong sinabi sa kanya, kahit na sa loob loob ko ay hindi ko na mapigilan ang galit na nararamdaman ko. “Pangako Claire sa susunod na magkakasama tayo ay hinding hindi na tayo magkakahiwalay pang muli. Hindi ko hahayaang may sumira pang muli satin. P*tang ina. Lintik lang ang walang ganti pag natuklasan ko ang totoo” sabi ko sa sarili ko Napasubsob ako sa kamay ko. Paulit-ulit ang tanong sa isip ko: Anong nangyayari kay Paolo? Bakit tila may mga bagay siyang itinatago? At anong kinalaman ni Lexie sa lahat ng ito? Pagkababa ko ng tawag ko kay Claire, nanatili akong tahimik, nakatitig sa dingdin

SA BAHAY NG PARENTS NI PAOLO Tahimik akong nakaupo sa loob ng sasakyan, hawak ang dala kong basket ng pagkain para sa pamilya ni Paolo. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko, parang may sasabog anumang oras. Hindi ko alam kung tama ba ang desisyon kong dumalaw ngayon, pero kailangan ko itong gawin. Kailangan kong malaman ang totoo. Pagdating ko sa bahay ng mga magulang niya, bumungad agad ang pamilyar na tanawin ng malawak na hardin at ang mainit na ngiti ng mommy ni Paolo. Gaya ng dati, napaka-welcome niya sa akin. “Oh, Claire! Buti naman at napadaan ka. Halika, pasok ka!” masiglang bati niya, sabay yakap sa akin. “Hi, Tita,” sagot ko, pilit na nagpapakita ng kasiyahan kahit sobrang bigat ng pakiramdam ko. “Na-miss ko na po kayo. Matagal na rin akong hindi nakakadalaw.” “Ay naku, buti at naisipan mong dumalaw. Alam mo naman si Paolo, ang daming ginagawa. Siguro dapat talaga mas madalas kang pumunta rito, para naman hindi ka malungkot.” Ngumiti ako nang pilit, pero hindi iyon sapat pa