All Chapters of อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์: Chapter 61 - Chapter 70

ตรงหน้านางคือปิ่นปักผมที่มีรูปลักษณ์เรียบง่ายแต่สวยงาม นางจำได้ว่าได้หยุดแวะดูตอนเดินผ่านหน้าแผงขายก่อนที่จะไปเยี่ยมองค์หญิงหยางจู แต่ก็ไม่ได้ซื้อ เพราะคิดว่ามันแพงเกินไปสำหรับหญิงชาวบ้านธรรมดาอย่างตน ทว่าทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ก็ไม่รู้ ครุ่นคิดไปก็น่าจะเป็นเซี่ยหานปิงเป็นแน่แม้ปิ่นนี้จะเรียบง่าย มีไข่มุกเพียงเม็ดเดียวอยู่ตรงด้าม แต่กลับถูกใจนางเป็นอย่างมาก แต่เพราะนางกำลังรับบทเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา จึงมิควรใช้ของแพง ๆ เช่นนี้ เพราะเกรงว่าจะเป็นที่น่าสงสัย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็อดยิ้มออกมามิได้เมื่อคิดถึงเซี่ยหานปิง อาจจะเป็นเขาที่ซื้อมันมาให้เพื่อเป็นการเอาใจ หรืออาจจะเป็นแค่ความใส่ใจเล็กน้อยจากเขาเท่านั้น แต่สำหรับนางคงมิอาจปิดบังความดีใจได้ด้วยความรู้สึกที่อยากจะขอบคุณ นางจึงตัดสินใจหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ห้องข้าง ๆ ซึ่งเป็นห้องพักของเซี่ยหานปิง นางเคาะประตูอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับใด ๆ นางรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย และเมื่อไม่สามารถรอได้อีกต่อไป จึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แต่ภายในห้องกลับไม่มีใครอยู่เลย ข้าวของบนโต๊ะยังคงอยู่ในที่เดิม ไม่มี

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จเซี่ยหานปิงก็ออกไปสืบข่าวในค่ายทหารตามที่เคยบอกไว้ ส่วนลู่อิงที่ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร จึงเดินไปเดินมาอยู่ในบ้านอย่างไม่มีจุดหมาย จนกระทั่งสายตาของนางไปสะดุดกับตะกร้าผ้าของเซี่ยหานปิงที่วางอยู่ในมุมหนึ่ง นางนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เมื่อวานที่เซี่ยหานปิงออกไปล่าไก่ป่า เสื้อผ้าของเขาคงเปรอะเปื้อนไม่น้อย นางจึงตัดสินใจเข้าไปที่ตะกร้านั้น เริ่มแยกผ้าออกมาเพื่อเตรียมจะนำไปซักแต่ขณะที่นางกำลังคัดแยกผ้าอยู่นั้น ก็เจอเข้ากับกางเกงที่มีรอยขาด นางนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา จำได้ว่าเมื่อหลายวันก่อนเห็นเขากลับมาจากป่าโดยไม่ได้สนใจเรื่องรอยขาดนี้เลย“ท่านนี้จริง ๆ เลย” นางพึมพำส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจนำกางเกงตัวนั้นกลับไปที่ห้องของนางเพื่อซ่อมแซม นางนั่งลงอย่างสบายใจ แล้วเริ่มปะชุนกางเกงที่ขาดนั้นด้วยความระมัดระวัง นางค่อย ๆ เย็บรอยขาดอย่างบรรจง ท่ามกลางแสงแดดยามสายที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาขณะที่นางกำลังเย็บไปเรื่อย ๆ ก็พบว่าเสื้อผ้าหลายชิ้นของเซี่ยหานปิงมีรอยขาดเล็ก ๆ อยู่ด้วย บางตัวมีรอยปะชุนอยู่แล้ว แต่เป็นรอยเย็บที่ทำแบบส่ง ๆ ไม่ได้

หลังจากที่เซี่ยหานปิงจัดการพวกโจรเสร็จสิ้น เขาแทงกระบี่ไปยังขาของหัวหน้าโจร ทำให้มันล้มลงไปกองกับพื้น พวกโจรคนอื่น ๆ ที่ยังรอดก็ถูกชาวบ้านช่วยกันจับตัว ชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีใครเสียชีวิตแม้จะเกิดการต่อสู้กัน เพราะการจับโจรในครั้งนี้ถูกวางแผนมาเป็นอย่างดี มีบ้างที่ได้รับบาดเจ็บแต่ไม่เป็นอันตรายใด ๆ พวกชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านจึงเตรียมตัวที่จะนำพวกโจรไปส่งทางการ เนื่องจากหมู่บ้านนี้ไม่มีที่ว่าการ ต้องส่งตัวไปที่หมู่บ้านใกล้เคียงแทน“ข้าจะไปส่งเอง” เซี่ยหานปิงยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเสนอที่จะนำพวกโจรไปส่งด้วยตัวเองหัวหน้าหมู่บ้านส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับพูดด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องหรอก ท่านบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ กลับไปพักผ่อนจะดีกว่า พวกเราจัดการกันเองได้”เซี่ยหานปิงเหลือบมองแผลที่ไหล่ของตนเอง มันเป็นแผลที่ไม่ได้ลึกมากนัก แต่ก็คงพอให้เขารู้สึกเจ็บปวด แต่ด้วยความรับผิดชอบและความสงบนิ่ง เขาก็ไม่เอ่ยปากคัดค้านอีก เพียงพยักหน้ารับคำแล้วหันหลังกลับลู่อิงที่นั่งหลบอยู่ในมุมหนึ่งพยายามลุกขึ้นมาหมายจะไปหาชายหนุ่ม แต่ขาของนางยังเจ็บอยู

ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ลู่อิงตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงการสลัดผ้าดังมาจากลานบ้าน นางค่อย ๆ พยุงตัวลุกจากเตียง เดินช้า ๆ ไปยังหน้าต่าง เมียงมองออกไปข้างนอก แล้วภาพที่เห็นทำให้นางต้องนิ่งไปชั่วครู่ เซี่ยหานปิงกำลังตากผ้าที่นางไปซักมา ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าเขาได้ซักมันใหม่ทั้งหมดแล้ว ความพิถีพิถันที่เขาแสดงออกมาเช่นนั้นไม่อาจคาดเดาได้จากองครักษ์หนุ่มที่เย็นชาและแข็งกระด้างเช่นเขานางยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น สายตาไม่อาจละจากชายหนุ่มได้ ความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในใจค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น นางเริ่มตระหนักว่าในช่วงหลังนี้ตนเองกลับใจจดจ่อกับการกระทำของเขามากขึ้นกว่าเดิม เซี่ยหานปิงมีหลายอย่างที่นางคาดไม่ถึง ซึ่งแตกต่างจากเมื่อครั้งที่นางอยู่รับใช้องค์หญิงหยางจูโดยสิ้นเชิงยิ่งนึกถึงตอนที่เขาอุ้มนางกลับมา ทั้งยังช่วยนวดข้อเท้าให้นางอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกห่วงใยและปกป้องที่แผ่ออกมาจากเขาทำให้นางอดคิดไม่ได้ว่าความรู้สึกนี้อาจเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ต่างเรียกว่าความรัก หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มือของนางเผลอยกขึ้นทาบหน้าอก แต่เพียงครู่เดียว ความคิดที่นางพยายามจะไม่ยอมรับก็ค่อยซึมลึกเ

“เอ่อจริงสิ พูดถึงเย็บเสื้อผ้า ข้าได้ยินมาว่าหมู่บ้านข้าง ๆ จะจัดงานเทศกาล ว่าง ๆ เจ้าลองชวนสามีของเจ้าไปดูสิ ไม่แน่ว่าอาจจะได้เนื้อผ้าดี ๆ” ซูเจียวเอ่ยขึ้น“ขอบใจเจ้ามากซูเจียว”หลังจากอ้อยอิ่งอยู่ที่บ้านของซูเจียวได้พักใหญ่ พอเข้าสู่ยามบ่ายคล้อย ลู่อิงก็ขอตัวกลับบ้าน ระหว่างทางนางปล่อยความคิดล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย ใจหนึ่งก็ครุ่นคิดถึงเซี่ยหานปิง ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้านหรือไม่ แม้ว่าเขามักหายตัวไปเช่นนี้บ่อย ๆ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่เกินสองวัน หากเป็นเช่นนั้น ไม่แน่อีกฝ่ายก็น่าจะกลับมาในคืนนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นใบหน้าที่เคยเศร้าหมองก็แปรเปลี่ยนเป็นเจิดจ้า นางจึงรีบเดินกลับบ้านไปเตรียมอาหารเย็นอย่างกระตือรือร้นจวบจนกระทั่งฟ้ามืดสนิท เซี่ยหานปิงก็ยังไม่กลับมา ลู่อิงเริ่มนั่งไม่ติด เดี๋ยวลุกเดินไปที่ประตู เดี๋ยวนั่งลง นางรู้สึกกระวนกระวาย ในใจทั้งเป็นห่วงและไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดี สุดท้ายนางจึงตัดสินใจอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนคืนวันนั้นฟ้าร้องอย่างหนัก เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นราวกับจะแยกฟากฟ้าออกจากกัน สายฟ้าสีเงินส่องประกายสว่างวาบเป็นระยะ