Semua Bab อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์: Bab 71 - Bab 80

ลู่อิงรู้สึกดีใจมากเป็นพิเศษ หลังจากกลับมาจากบ้านของซูเจียวนางก็รีบเร่งเก็บสัมภาระอย่างมีความสุข เป็นเพราะนางอยู่ในบ้านมากเกินไป การออกไปต่างหมู่บ้านครั้งนี้จึงทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนักเมื่อขึ้นเกวียนกับซูเจียว ลมเย็นพัดผ่าน ทำให้รู้สึกสดชื่น พวกนางยังไม่รู้ว่าเซี่ยหานปิงไปหายืมเกวียนมาจากที่ใด แต่ถึงอย่างนั้น ความตื่นเต้นที่มีอยู่รอบตัวทำให้พวกนางไม่ใส่ใจอะไรอื่น เพราะรอบด้านมีสิ่งตื่นตาตื่นใจมากกว่าเมื่อเข้ามาในตลาดใหญ่ที่กว้างสุดลูกหูลูกตา นางสองคนยิ่งตื่นเต้น ไม่ว่าจะเป็นเสียงขานเรียกของพ่อค้าแม่ขาย กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมา หรือสีสันของสินค้าแต่ละอย่างที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์ ลู่อิงแทบไม่สามารถกลั้นยิ้มได้ ขนาดนางเคยอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่เด็ก แต่นานแล้วที่นางไม่ได้ออกไปไหนเลย ครั้งนี้จึงเหมือนกับการเปิดหูเปิดตามากขึ้นอย่างที่นางไม่เคยคาดคิดนางสำรวจสินค้าไปเรื่อย ๆ ภายในใจเกิดความอยากได้สิ่งต่าง ๆ เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นผ้าสีสันสดใส เครื่องประดับ หรือขนมแปลกใหม่ แต่ลู่อิงก็รู้ดีว่านางต้องระมัดระวัง ไม่เช่นนั้นอาจเปิดพิรุธได้ ดังนั้นนางจึงค่อย ๆ เดินชมสินค

ลู่อิงตื่นแต่เช้าด้วยความสดชื่น แต่เมื่อมองไปรอบห้องก็ไม่พบเซี่ยหานปิงแล้ว นางรีบล้างหน้าบ้วนปากและเดินไปหาซูเจียวที่ห้อง ทว่ากลับไม่เจอ ซักถามจากหลงจู้ถึงได้รู้ว่านางออกไปเดินเล่นในตลาดตั้งแต่เช้าแล้วเมื่อเดินกลับมาที่ห้อง นางก็พบว่าเซี่ยหานปิงกลับมาพอดี นางยิ้มถามด้วยความสงสัย “ท่านไปไหนมาหรือ”“ไปสืบข่าวมานิดหน่อย เจ้าอยากออกไปหรือยัง” เซี่ยหานปิงตอบเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงชวนให้รู้สึกอบอุ่น“อืม ไปกันเถอะ” ลู่อิงตอบรับอย่างกระตือรือร้นทั้งสองเดินลงไปด้านล่างด้วยกัน เซี่ยหานปิงพานางไปกินอาหารเช้าที่เขาได้บอกไว้ อาจเพราะร้านนี้ขึ้นชื่อมากจริง ๆ ที่นั่งจึงแบ่งสันปันส่วนเป็นอย่างดี ตอนที่ทั้งคู่มาถึงในร้านก็มีที่ว่างพอดี เซี่ยหานปิงโจ๊กโสมชามใหญ่ให้นาง ก่อนจะตามด้วยเปาะเปี๊ยะทอด ฮะเก๋า ฝั่นโก๋ เกี๊ยวต้ม ขนมจีบ ซุปเกี๊ยว ก๋วยเตี๋ยวหลอด และฟองเต้าหู้ม้วนมาให้เพิ่มเติมอีกหลายอย่าง“พอแล้ว ๆ ท่านอย่าสั่งเยอะจนเกินไป ข้ากินไม่หมดแน่” หากนางไม่รีบห้าม เกรงว่าเขาคงจะสั่งมาเยอะมากกว่านี้เป็นแน่“กิน

ยามนี้ท้องฟ้าคล้อยสู่ความมืด ลู่อิงกับเซี่ยหานปิงก้าวเท้าเคียงกันไปในงานเทศกาล ทั้งคู่เดินอย่างเชื่องช้า ลมเย็นพลิ้วผ่านพัดมากับเสียงเพลงและความครึกครื้นของงาน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยแสงโคมไฟสลัวไหววูบ ในเวลานี้มีเพียงเสียงฝีเท้าของพวกเขาที่ก้าวไปด้วยกันอย่างเงียบงัน ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า มือใหญ่ของเซี่ยหานปิงจับกุมมือนางไว้อย่างมั่นคง มือนั้นที่เต็มไปด้วยตาปลาจากการฝึกฝนและการต่อสู้กลับทำให้นางรู้สึกอบอุ่น ไม่ใช่ความหยาบกร้านที่นางเคยคิดไว้ลู่อิงแอบมองใบหน้าคมสันของเขา นัยน์ตานางวาววับด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะระงับ หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่มองสันจมูกคมและริมฝีปากหยักได้รูปของเขา นางอดนึกไม่ได้ว่าชายผู้นี้เปลี่ยนไปมากเพียงใด ยามที่เขาตำหนินางให้ปฏิบัติภารกิจอย่างเคร่งครัดยังติดอยู่ในใจ แต่บัดนี้กลับอ่อนโยน ราวกับเป็นคนละคน“ท่านทั้งสอง ซื้อโคมไฟหรือไม่” เสียงพ่อค้าขายโคมกระดาษดังขึ้นจากข้างทาง ทำให้นางหลุดจากความคิด นางหันไปมองเห็นโคมกระต่ายที่แขวนอยู่เข้าพอดี นางยิ้มมอง คิดว่าโคมที่ทำเป็นรูปกระต่ายนี้น่ารักยิ่ง

หลายวันผ่านไป ผู้คนในหมู่บ้านเริ่มหายดีแล้ว ทางการส่งคนเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาชาวบ้าน พร้อมกับเหล่าทหารที่ช่วยสร้างบ้านที่เสียหายขึ้นใหม่ ลู่อิงมองไปที่ไก่ที่รอดชีวิตจากน้ำท่วม นางยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปขอให้เซี่ยหานปิงทำเล้าให้พวกมันใหม่ ส่วนตัวนางเองก็เริ่มทำการเพาะปลูกอีกครั้งในที่ดินรอบบ้านหลังจากเซี่ยหานปิงทำเล้าไก่เสร็จเรียบร้อย เขาก็หยิบธนูกับดาบของเขาออกมาเช็ด นางมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นว่า “คืนนี้ข้ามิกลับ”“ต้องไปอีกแล้วหรือ” ลู่อิงถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเป็นห่วง นางวางสิ่งที่ทำอยู่แล้วเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เขา“ครานี้ข้าต้องไปเสียหลายวัน มีเรื่องต้องหารือกับแม่ทัพจางเสียหน่อย” เซี่ยหานปิงตอบขณะเช็ดอาวุธของตนลู่อิงนิ่งไปสักครู่ ความกังวลฉายชัดบนใบหน้าของนาง “ท่านหมายถึง...เรื่องพวกกบฏใช่หรือไม่” นางรู้สึกได้ว่าเหตุการณ์รอบ ๆ เริ่มไม่สงบ ทั้งจากสิ่งที่พ่อค้าในตลาดพูดกัน รวมถึงบรรยากาศที่หมู่บ้านใกล้ชายแดนเช่นนี้ย่อมรู้ถึงความเคลื่อนไหวก่อนใครเซี่ยหานปิงหลบสายตาของนางเล็กน้อย

ลู่อิงดินไปดิ้นมาจนเหนื่อย แม้กระนั้นก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย ร่างกายราวกับถูกไฟร้อนแผดเผา ท้องน้อยรู้สึกเบาหวิวราวกับมีแมลงบินอยู่ในช่องท้องและทรวงอก หายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไรนัก หน้าผากชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาไม่หยุดนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางรู้สึกเช่นนี้ จึงไม่เข้าใจว่าตนเองเป็นอะไร ตอนถูกจับ ไม่รู้ว่าทหารพวกนั้นยัดยาเม็ดอะไรใส่ปากของตน ซึ่งกระจ่างแจ้งแล้วในตอนนี้ แต่ภาพของเซี่ยหานปิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับตัดเข้ามาในความคิด นางรู้สึกถึงความอับอายที่เขาเห็นการกระทำอันน่าเกลียดของตนในช่วงที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ของยา“องครักษ์เซี่ย ข้ารู้สึกแปลก ๆ ช่วยข้าด้วย” นางมองเขาและขอร้องเขาเสียงสั่นด้วยสติที่รางเลือน ทว่ากลิ่นกายบุรุษที่โชยมาตามลมของอีกฝ่ายชวนให้รู้สึกร้อนรุ่มยิ่งนัก นึกถึงแผงอกหนั่นแน่นที่ได้ซุกซบเมื่อครู่ยิ่งกระวนกระวาย“เจ้าทนอยู่แบบนั้นหน่อยเถิด” เซี่ยหานปิงมองนางอย่างจนใจ เนื่องด้วยแน่ใจว่านางโดนพิษกำหนัด เขารู้วิธีถอนพิษ แต่ถึงอย่างนั้นก็มิได้คิดจะฉวยโอกาส“ท่านใจร้ายนัก ทนเห็นข้าเป็นเช่นนี้ได้ลงคอ” ความต้องก