บททั้งหมดของ พ่ายเกมสวาท: บทที่ 51 - บทที่ 60

ตอนที่ 51 ขอแค่...ครืดด ~~เสียงเลื่อนปิดประตูหลังจากที่พี่กิตออกไปแล้วฉันลุกขึ้นยืน เดินรอบโซฟาอีกครั้ง มองมุมนู้นทีมุมนี้ที ก้มๆ เงยๆ เพื่อหาจีสตริงตัวจิ๋วของฉัน แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ“หาอะไรอยู่ค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากด้านหลังเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของฉันที่เหมือนคนกำลังหาของ“ก็...จี...เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองคนถาม จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มร้ายที่ฉายออกมาเขายังคงมองคนร่างบางที่ก้มๆ เงยๆ เดินวนไปมาแถวโซฟา ที่ดูท่าทางยังไงก็เห็นแน่ชัดว่ากำลังหาของอยู่ แต่เหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้รู้ว่าอะไรหายไป“ก็นึกว่าหาไอ้นี่อยู่...” เขาชูจีสตริงจิ๋วสีดำ พร้อมใช้นิ้วเรียวควงไปมาเป็นวงกลม แล้วทำหน้าทะเล้นใส่ฉันหันไปตามเสียงที่บอก สิ่งที่เห็นอยู่ในมือเขาทำเอาฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่ใบหน้าสาวจะเห่อร้อนและแดงก่ำด้วยความอับอาย“เฮีย!!เอามานี่นะ เอาไปตั้งแต่เมื่อไรค่ะเนี้ย!!” ฉันกระวีกระวาดวิ่งไปยังที่โต๊ะทำงานของเขาทันทีเขารีบหยัดกายยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วยกมือชูชั้นในตัวจิ๋วขึ้นสูงเลยหัว เพื่อไม่ให้ฉันเอื้อมหยิบฉวยได้ถึงฉันไม่ละความพยายามที่จะเอื้อมมือคว้า

ตอนที่ 53 ไอ้ตัวมาร--- เซฟ Talk ---ผมส่งแชทให้ลูกน้องสั่งอาหารมาให้ เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ผมพาคนร่างบางมาด้วย หลังจากที่ผมเข้าโหมดทำงาน ผมจะเป็นแบบนี้ทุกทีคือทำงานจนลืมวันลืมเวลา กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลูกน้องเอาอาหารมาให้ ซึ่งพวกมันจะรู้ดีว่าไม่ต้องรอให้ผมออกคำสั่งแต่วันนี้ทั้งที่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะเข้ามาเคลียร์งานที่บริษัทแค่แป๊บเดียว แล้วจะได้พาเธอออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะตามใจเธอทุกอย่าง เธออยากจะไปไหนผมจะพาไปหมด แต่กลับมีงานและโครงการมากมายให้ต้องพิจารณา ซึ่งแต่ละโครงการก็ระดับพันล้าน เลยต้องใช้เวลาในการดูเอกสารนานพอสมควร จนผมอดพาเธอออกไปเที่ยวและหาอะไรกินข้างนอก มันทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอมาก ทั้งที่ได้พาเธอออกมาแล้ว แต่กลับพาเธอมานั่งอุดอู้อยู่ในห้องทำงานนี้ ผมนี่มันแย่จริงๆหลังจากที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เพราะส่วนลึกก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ ผมพยายามสลัดความคิดเหล่านั้นออก แล้วรีบเคลียร์งานให้เสร็จให้เร็วที่สุด อย่างน้อยก็ยังมีเวลาพาเธอไปกินอาหารเย็นข้างนอก เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบลงมือเคลียร์กองเอกสารด้านหน้าทันที แต่ก่อนจะเริ่มขอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้า

ตอนที่ 55 ด้วยรักและแรงหึง“ยัยขี้แย เห็นไหมหน้าเลอะหมดเลย” เขาเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะยื่นนิ้วมือเรียวมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าสวย“อย่างนั้นเฮียก็ไปหาคนสวยๆ สิคะ” ฉันออกอาการงอนเขาทันที“หาไม่ได้แล้ว ไม่มีใครสวยกว่านี้แล้ว” เขาปากหวานใส่ พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น“เยอะแยะถมถืด” ฉันเชิดหน้าใส่เขา“ก็อยากได้แค่คนนี้ คนเดียวเท่านั้น” เขายังคงปากหวานใส่ฉันอย่างต่อเนื่อง“ไม่เชื่อหรอก อย่างคนระดับท่านเซบาสเธีย จะไม่มีสาวๆ ดาหน้ามาให้เลือกเลยหรอ” ฉันลองหยั่งเชิงถาม แต่ใจกลับเต้นตุ๊บๆ ต๊อมๆ กลัวคำตอบที่เขาจะตอบกลับมา“อืมมม ก็มีนะ” ฉันหน้าง้อทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว ไม่น่าหาเรื่องถามให้เจ็บใจเองเลย แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะตอบโต้กลับไป...“แต่....ไม่มีใครทำให้ ‘รัก’ ได้เท่ากับคนที่อยู่ตรงหน้านี้ได้เลย” เมื่อสิ้นประโยคที่ออกจากปากของเขา คำที่ฉันรอคอยก็ออกมา ฉันอึ้งกับสิ่งที่ฉันได้ยินโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ขอบตาฉันเริ่มร้อนผ่าว น้ำใสๆ ที่แห้งเหือดไปเริ่มผุดออกมา ฉันหันหน้าไปหาเขาเพื่อขอให้เขาย้ำคำคำนั้นอีกครั้งให้ฉันได้แน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาดไปและเขาก็รู้ความหมายในสาย

ตอนที่ 57 ได้ทุกอย่างยกเว้น...--- เซฟ Talk ---พอได้ฟังแต่ละประโยคที่เธอถามผมกลับมา มันทำให้ความโมโหผมพุ่งขึ้นมาทันที แค่คิดว่าเธอจะกลับไปหามัน ไอ้สารเลวคนนั้น แค่คิดว่าเธอจะไปเป็นของคนอื่น แค่คิดว่าเธอจะร้องครวญครางใต้ร่างใคร ผมก็แทบจะคลั่งตายให้ได้ ผมไม่มีทางยอมปล่อยเธอให้ไปเป็นของใครเด็ดขาด เธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นและต้องเป็นของผมคนเดียวตลอดไปผมรู้ว่าด้านมืดของผมมันกำลังก่อตัวขึ้น ผมต้องหยุดมันเอาไว้ โดยการลงโทษคนที่กระตุ้นให้มันตื่นขึ้นมา...ผมจัดการดึงเธอที่กำลังเจือแจ้วยั่วอารมณ์โมโหของผมให้เข้ามาประชิดหน้า แล้วจัดการกดปากลงไปเพื่อปิดปากอวบอิ่มที่เอาแต่พูดทำร้ายจิตใจของผมไม่หยุด ผมออกแรงบดขยี้จนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ ภายในปาก แม้ว่าเธอออกแรงดิ้นเล็กน้อย พร้อมกับส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระหรอกทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอแกล้งยั่วโมโหผม ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมหึงเธอ ผมหึงเธอกับไอ้สารเลวเคนอะไรนั้น เธอก็ยังจะเล่นกับความรู้สึกของผมอีก กับเธอผมคงไม่ทำอะไรและไม่มีวันทำอะไรที่รุนแรงกับเธออีกแล้ว เต็มที่ก็แค่กักขังเธอไว้ให้เป็นของผมคนเดียวตลอดชีวิต แต่กับมั

ตอนที่ 59 อักษร A กับ Sสิ้นเสียงเรียกจากหน้าประตู สีหน้าแต่ละคนคือ... พี่กิต : (*0*) ฉัน : (-///-) คุณเซฟ : (-*-) “จังหวะนรกอีกแล้วกู” ฉันได้ยินเสียงพี่กิตงึมงำกับตัวเอง ในขณะที่ยืนก้มหน้าทำตัวไม่ถูก“มึงนี่นะ วันนี้ก้าวตีนข้างไหนออกนอกบ้านมาห๊ะ!! ถึงได้ขัดกูจริงๆ ” เป็นคุณเซฟที่เอ่ยออกมาอย่างหัวเสียส่วนฉันที่ตอนนี้นั่งซบหน้าเข้ากับต้นคอของคุณเซฟนิ่ง เพื่อหนีอาย ที่ทำอะไรไม่ระวังจนมีคนมาเห็นเข้าจนได้“มีอะไร!!” น้ำเสียงเข้มดุดันเอ่ยออกไปถามลูกน้องคนสนิท“คือจะมาบอกว่าโทรศัพท์ได้แล้วครับนาย ผมกลัวว่านายจะรอนานเลยรีบมาบอก” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถึงเหตุผลที่เข้ามาขัดจังหวะแบบไม่ได้ตั้งใจสายตาเขาที่จ้องไปยังลูกน้อง ถ้าเป็นมีด คงจะเฉือนคนตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว“เอาเข้ามาสิ” เขาเอ่ยบอก ในขณะที่ยังให้ฉันนั่งคร่อมเขาอยู่เหมือนเดิม“ฮะ..เฮีย ปล่อยเอลิซให้นั่งดีๆ ก่อนไหมคะ ถ้าพนักงานมาเห็นเขาจะเอาไปนินทาได้นะ” ฉันพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาข้างหูของเขา บอกให้เขาปล่อยให้ฉันนั่งแบบปกติ เหตุผลเพราะฉันกลัวดูไม่ดี และฉันก็อายด้วย“นั่งแบบนี้แหละ ลองใครมันกล้าเอาเมียเฮียไปนินทา นั่นจะเป็นสิ่งสุดท้าย