All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 41 (NC) ช่วยเฮียหน่อยเขาหันหน้าเข้ากับผนังห้องน้ำอย่างรู้หน้าที่ คงกลัวว่าฉันจะรู้สึกกระดากใจที่จะต้องทำความสะอาดให้เขาทางด้านหน้าโดยมีสายตาของเขาจับจ้องอยู่ มือทั้งสองข้างของเขายันกำแพงไว้ ทุกท่วงท่าที่ทำช่างดูดีเหลือเกินจนฉันอดไม่ได้ที่จะมอง สายตาของฉันจับจ้องไปยังสายน้ำที่ไหลผ่านไปตามร่องกล้ามที่ดูดี น้ำที่ไหลเอื่อยๆ ลงมาตามร่างกาย ทำให้เกิดเป็นกลุ่มเม็ดน้ำเล็ก ๆ เกาะบนผิวสีน้ำผึ้งของเขา องค์ประกอบทุกอย่างยิ่งทำให้เจ้าของร่างดูมีเสน่ห์เย้ายวนยิ่งขึ้นความงดงามราวกับรูปปั้นแกะสลัก ทำให้ฉันถึงกับยืนมองงานประติมากรรมชั้นเลิศที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเคลิบเคลิ้มอย่างลืมตัวจนเผลอลูบไล้ไปตามแผ่นหลังสง่างามผืนนั้น“อืมมม~~” เสียงครางที่ดังมาจากลำคอของเขา ช่วยเตือนสติให้ฉันหยุดการกระทำที่กำลังจะเลยเถิดลงทันทีฉันรีบละสายตาจากแผ่นหลังของเขาหันไปหยิบสบู่เหลวใส่มือ โชคดีที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าแดงก่ำที่ร้อนผ่าวและสายตาหลุกหลิกที่แสนน่าอายของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงได้แทรกแผ่นดินหนีหายไปแน่ฉันหันกลับมาตั้งใจทำหน้าที่ตรงหน้านี้อีกครั้ง สองมือบรรจงทาสบู่เหลวที่อยู่ในมือไล่ไปตามลำตัวของเขาโดยเริ่

ตอนที่ 43 (NC) ช่วยตัวเองสิ่งที่ยังคุกรุ่นอยู่ภายในร่างกายของฉัน มันไม่ได้จางหายตามไปกับความสุขสมของเขา ฉันยืนมองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยสายตาพร่ามัวที่แฝงไปด้วยแววตาร้องขออยากให้เขาหันหลังกลับมา แต่!! น่าเสียดายที่เขาไม่เห็นสายตาคู่นี้ของฉันร่องรอยรสสัมผัสและความรู้สึกเสียวซ่านยังคงตราตรึงอยู่ทุกอณูผิว การถูกกระตุ้นจากลีลาอันร้อนเร่าใต้สายน้ำอุ่น ทำให้อารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงไปแล้วของฉันไม่มีท่าทีจะกลับมาง่ายๆใช่!!ฉันต้องการระบาย...ฉันค่อยๆ ถอดเสื้อที่ขาดออกปล่อยลงสู่เบื้องล่าง สองมือเอื้อมไปปลดตะขอบราเซียด้านหลัง แล้วทิ้งตามลงไป จากนั้นก็จัดการถอดกางเกงกับแพนตี้ตัวจิ๋วออก ฉันค่อยๆ รูดผ้าทั้งสองชิ้นลงไปสุดปลายเท้า และถ้าแพนตี้ตัวจิ๋วไม่เปียกน้ำซะก่อน คงได้เห็นร่องรอยน้ำหวานสีใสที่เจิ่งนองเปื้อนจนชุ่มแฉะ เหตุมาจากความเสียวซ่านที่ได้รับการปรนเปรอจากคนหื่นหลังจากที่ร่างบางหุ่นสมส่วนของฉันไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ แล้ว ฉันเอื้อมมือไปเปิดน้ำอุ่นจากฝักบัวเพื่อที่จะชำระคราบคาวสีขาวขุ่นที่ถูกทำให้เปรอะเปื้อนให้ออกอีกครั้ง น้ำอุ่นที่สาดกระทบลงมาบนเนื้อเนียนขาวกลับช่วยโหมความรู้สึกที่ยังไม่มอดดับลงไป

ตอนที่ 45 จับผิดคนป่วย--- เซฟ Talk ---ผมมองตามร่างบางที่ขึ้นไปเอากระเป๋าบนห้อง แล้วนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...‘แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเธออาการดีขึ้น หรือหายแล้ว’ ประโยคที่ผมถามหมอออกไป‘เมื่อเธอพร้อม เธอจะเปิดใจให้คุณ เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลาย ความทรงจำเลวร้ายจะค่อยๆ หายไป เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะทำให้คุณสัมผัสได้ว่าเธอพร้อมที่จะยอมรับคุณแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์ก่อนก็ได้” ขณะที่ผมคิดถึงคำพูดของหมอที่วนเวียนอยู่ในหัวของผม จนไม่สามารถจะสลัดมันออกไปได้ อีกทั้งยังพยายามคิดหาวิธีการที่จะรักษาเธอให้หาย ความคิดมากมายที่อยู่ในหัวมันทำให้ผมนอนแทบไม่หลับจนเมื่อเช้าพอเธอตื่นขึ้นมา เธอก็บอกให้ผมนอนพักก่อน ตัวเธอจะไปทำอาหารให้ผมกิน แต่เป็นเพราะว่าผมนอนไม่หลับแล้ว ผมจึงได้หยิบแล็ปท๊อปคู่ใจของผมมาเปิดดูผลประกอบการธุรกิจต่างๆ ที่ผมลงทุนและบริหารอยู่ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง และถือโอกาสดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอผมเลื่อนไปเรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้ากับโฆษณากล้องวงจรจิ๋ว เมื่อเห็นปุ๊ปความคิดก็พุ่งแล่นเข้ามาในสมองของผมทันที วิธีที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างที่ผมรู้ส

ตอนที่ 47 อาณาจักรเซบาสเธียณ อาณาจักร SBTeir Corporateเมื่อก้าวเท้าเข้ามายัง อาณาจักร SBTeir Corporate ที่ยิ่งใหญ่ ที่ที่ฉันไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้มีโอกาสเข้ามา อาณาจักรที่ขึ้นชื่อว่ายิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของประเทศและยังกระจายไปอีกหลายทวีป ภาพตรงหน้าทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจอย่างมาก ฉันหันซ้ายทีขวาที มองไปทั่วแทบไม่กะพริบตา จนคนร่างโตที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ไหวที่จะเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ให้เดินไปพร้อมกันการมาของเจ้าของบริษัท อย่างท่าน เซบาสเธีย ธิพัฒน์เดชะไพศาล ทำให้บรรยากาศภายในบริษัทดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ทุกอย่างดูเป็นระเบียน ดูทันสมัย ดูน่าเชื่อถือ สมกับตำแหน่งบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ จนฉันที่ตื่นเต้นในตอนแรก แอบรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย แต่ยังดีที่ได้มืออันอบอุ่นของเขากอบกุมให้ฉันได้ผ่อนคลายฉันก้มมองไปยังมือที่แสนอบอุ่นของเขาที่กำลังกุมมือน้อยๆ ของฉันอยู่ ด้วยสายตาที่อิ่มเอมไปด้วยความสุข ความอบอุ่นที่ส่งมาเป็นเหมือนความนัยที่บอกว่าฉันสำคัญต่อเขาแค่ไหน ฉันช้อนตาขึ้นไปมองยังด้านข้างใบหน้าคมเข้มทรงเสน่ห์ด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขายังคงทำหน้านิ่งไม่ยิ้มไม่พูดกับใครตลอดทางที่

ตอนที่ 49 มารยากวางน้อยฉันมองไปที่คนเจ้าเล่ห์ที่ทำสายตาหลุกหลิก เพราะน่าจะรู้ตัวเองดี ว่าบอกสิ่งที่ฉันอยากรู้ไม่หมด“มีอะไรจะพูดอีกไหมคะ” ฉันเอ่ยย้ำ พร้อมส่งสายตาจับผิดไปให้“ม่ะ..ไม่มีค่ะ” เขาตอบตะกุกตะกัก“แน่นะ” ฉันเอ่ยเสียงเข้มเน้นคำ“แหะๆ ....อ๋อนึกได้อีกอย่าง คือเอลิซอยากรู้ใช่ไหมคะว่าเฮียรู้ได้ยังไง” เขาแสร้งทำเป็นนึกออก ทำไมฉันจะดูไม่ออกฉันพยักหน้าตอบรับ“คือว่า...เอ่อ...เฮียแอบเอากล้องวงจรจิ๋วไปติดในห้องน้ำ” พอเขาพูดจบก็รีบซุกหน้าเข้ามาที่หน้าอกฉันเพื่อหนีความผิดทันที“เฮียยยย” ฉันตาโตขึ้นเสียงเรียกชื่อเขาทันที มันน่านัก โธ่เอ๊ย!!อายก็อาย โมโหก็โมโห อยากจะทุบให้แขนหักไปเลย แต่ก็ทำได้แค่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นเท่านั้น“อย่าโกรธเฮียเลยนะคะ คนดี ที่เฮียทำไปทุกอย่างก็เพื่อเอลิซเลยนะคะ เห็นใจผัวตาดำๆ คนนี้เถอะน๊าาา...” เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน เมื่อเห็นว่าฉันหยุดดิ้นแล้ว ซ้ำยังมาทำหน้าทำตาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันยกโทษให้อีกความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธ หรือโมโหอะไรเขาแล้วแหละ เพราะรับรู้ถึงเจตนาที่ดี (หรือเปล่า) ของเขา และเมื่อรวมกับสิ่งที่เขากระทำกับฉันมาโดยตลอดตั้งแต่เขาขอโอกา