All Chapters of The Other Woman of the CEO: Chapter 101 - Chapter 110

Nalaman niyang malapit na siyang labasan – ilang taon pa bago niya matutunang pigilin ang sarili – at narinig niyang humingal si Alona at humirap ang kanyang paghinga. Ang kanyang puki ay mahigpit na humawak sa kanyang titi, ang buong katawan niya ay tumigas at nanginginig laban sa kanya at pagkatapos ay sinundan niya siya sa rurok at sabay silang umabot sa kanilang orgasmo.Saglit na nagkatitigan ang dalawa, at sa kanilang mga mata ay makikita ang mga damdaming hindi nila kayang ikubli. Niyakap ni Alona si Neil nang mahigpit, at sa yakap na iyon ay naramdaman niya ang init ng pagmamahal na akala niya’y hindi na muling babalik."Mahal kita, Neil. Mahal kita… kahit gaano kasakit," bulong ni Alona.Sa gabing iyon, hinayaan nilang maghilom ang kanilang mga sugat. Hindi man nila alam ang magiging kinabukasan, sa sandaling iyon ay natagpuan nila ang isa’t isa sa gitna ng kanilang mga pagdududa at pangarap ang hindi inaakala ni Neil para kay Alona isa lang tong panaginip. Natapos ang hindi

Si Neil, sa kabilang dako ng kanyang buhay, ay hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Nasa harap siya ng isang krusyal na desisyon—kung ipagpapatuloy ba niya ang pagmamahal kay Alona o hayaan na lang niyang lumipas ang lahat ng ito. Pero sa kabila ng lahat, isang bagay lang ang alam niya: hindi niya kayang pakawalan ang babae na minsang naging dahilan ng kanyang kaligayahan, nakawala na ito ng minsan at ngayon hindi na niya kayang mawalay pa ito.Muling bumalik ang mga alaala ng gabing iyon—ng gabing puno ng kasayahan at pagnanasa. Ang mga halik, ang mga yakap, ang bawat salitang nagmumula sa kanyang puso. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam niyang kailangan niyang ibigay kay Alona ang espasyo at oras upang pag-isipan ang lahat ng nangyari.Habang ang isip ni Neil ay puno ng mga tanong, hindi niya maiiwasan na maghintay. Maghintay para kay Alona. Maghintay na sana ay muling magkasama silang dalawa, hindi bilang magkaibang mundo, kundi bilang dalawang pusong muling natutong magpatawa

Hindi pa siya makapaniwala sa nangyari noong nakaraang gabi. Ang init ng bawat halik, ang lambing ng bawat yakap—lahat ng iyon ay tila bigla na lang naglaho, na para bang hindi na kayang balikan pa. Ang mga mata ni Neil ay hindi maiiwasang maglakbay sa katawan ni Alona, ang mga alon ng kanyang buhok, ang bawat galaw ng kanyang kamay, at ang kahinahunan ng kanyang tindig.Ngunit nang marinig ang tunog ng cellphone ni Alona, muling nakuha ng atensyon ni Neil ang kanyang iniisip. Nag-angat siya ng tingin at nakita niyang umalis si Alona papunta sa kabilang bahagi ng shop, nag-excuse ito, ang mata'y nag-iiwas ng tingin sa kanya. Inisip ni Neil na baka may tawag lamang ito mula sa mga kaibigan o kasamahan sa negosyo, ngunit isang bahagi ng kanyang puso ang nagsimula ng magduda.Tinutok niya ang mga mata kay Alona habang kausap ito sa kabilang linya. Nang marinig niya ang malumanay na tinig ni Alona, hindi mapigilan ni Neil ang magtanong sa kanyang sarili—sino kaya ang kausap ni Alona? Ang

Patuloy parin ang masayang usapan nilang mag-iina.Emerald: “Pero, Mommy, hindi ba dapat may hari rin?Sana may daddy kami?”Napahinto si Alona sa narinig, at sandaling natigilan ang kanyang mga mata. Napatingin siya kay Emerald, na inosenteng nagtanong habang hinahawakan ang maliit na kamay ng kanyang kapatid na si Aniego. Hindi inakala ni Alona na mababanggit ni Emerald ang tungkol kay Neil, at alam niyang kailangang mag-ingat siya sa magiging sagot niya.Alona: “Ah, eh… ang kaharian ninyo ay para sa inyo lamang. Hindi kailangan ng hari kung nandito naman si Mommy para alagaan kayo.”Ngunit tila hindi nasiyahan si Emerald sa sagot na iyon. Ngumiti siya, ngunit may konting kalungkutan sa kanyang mga mata. Emerald: “Pero, Mommy, minsan kasi iniisip ko… paano kaya kung kasama natin si Daddy dito, di ba mas magiging masaya tayo?saan na ba talaga daddy namin, Mommy?”Tahimik na bumuntong-hininga si Alona, pilit na itinatago ang kirot na nararamdaman niya. Inilayo niya ang tingin at pilit

Huling araw na nila sa Coron, at habang ang araw ay nagsisimula nang magtakipsilim, hindi pa rin napapagod ang kambal sa paglalaro sa dalampasigan. Ang mga alon ng dagat ay tila naglalaro rin sa kanilang paligid, at ang hangin ay dahan-dahang humahaplos sa kanilang mga balat. Habang ang mga anak ay abala sa paggawa ng kanilang buhangin na kastilyo, si Alona ay tahimik na nakaupo sa tabi ng kanilang mga laruan, pinagmamasdan ang kanilang masayang mukha.Aniego (habang tinatangka ang bagong disenyo ng kastilyo): "Mommy, tingnan mo! Ang ganda na ng kastilyo natin! Parang wala nang hihigit pa!"Emerald (habang binubuo ang mga pader ng kastilyo): "Oo nga, Mommy! Tapos gagawa ako dito ng paborito kong prutas at pwede din lagyan natin ng mga pangalan."Napangiti si Alona sa kasiyahan ng mga anak. Hindi na niya alintana ang mga pagod at pasakit ng nakaraan. Ang mga simpleng sandali ng kaligayahan na ito ay sapat na para sa kanya upang magpatuloy at magbigay ng pag-asa para sa kinabukasan.Du