Si Neil, sa kabilang dako ng kanyang buhay, ay hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Nasa harap siya ng isang krusyal na desisyon—kung ipagpapatuloy ba niya ang pagmamahal kay Alona o hayaan na lang niyang lumipas ang lahat ng ito. Pero sa kabila ng lahat, isang bagay lang ang alam niya: hindi niya kayang pakawalan ang babae na minsang naging dahilan ng kanyang kaligayahan, nakawala na ito ng minsan at ngayon hindi na niya kayang mawalay pa ito.Muling bumalik ang mga alaala ng gabing iyon—ng gabing puno ng kasayahan at pagnanasa. Ang mga halik, ang mga yakap, ang bawat salitang nagmumula sa kanyang puso. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam niyang kailangan niyang ibigay kay Alona ang espasyo at oras upang pag-isipan ang lahat ng nangyari.Habang ang isip ni Neil ay puno ng mga tanong, hindi niya maiiwasan na maghintay. Maghintay para kay Alona. Maghintay na sana ay muling magkasama silang dalawa, hindi bilang magkaibang mundo, kundi bilang dalawang pusong muling natutong magpatawa
Habang patuloy si Alona sa pag-aayos ng mga tela sa mesa, naramdaman niyang may matalim na titig mula kay Neil. Tinutukso siya ng mga mata nito, at hindi na siya makapagpigil. "Ano na naman, Neil?" tanong niya, ang tono ng boses ay puno ng inis.Pilyong ngumiti si Neil at lumapit sa kanya, binanggit na may halong pang-aasar, "Alona, alam ko kung anong nangyari kahapon. Hindi mo naman kailangang magtago. Alam kong sanay ka na sa mga one-night stand."Mabilis na napatingin si Alona kay Neil, ang mga mata niya ay tumaas ang kilay. "Ayos lang, Neil. Kalimutan mo na lang ang nangyari. Hindi mo na kailangang magtangkang gawing komplikado ang mga bagay na wala naman sa plano ko."Ngunit hindi tumigil si Neil, ang kanyang mga mata ay nagiging matalim at puno ng pilyong ngiti. "Alona..." Naramdaman niyang may kakaibang tensyon na bumalot sa kanilang paligid. "Alam ko, hindi nagsisinungaling ang mga labi at katawan mo kagabi. Alam ko kung gaano ka nami-miss ako."Hindi na nakayanan ni Alona ang
Hindi pa siya makapaniwala sa nangyari noong nakaraang gabi. Ang init ng bawat halik, ang lambing ng bawat yakap—lahat ng iyon ay tila bigla na lang naglaho, na para bang hindi na kayang balikan pa. Ang mga mata ni Neil ay hindi maiiwasang maglakbay sa katawan ni Alona, ang mga alon ng kanyang buhok, ang bawat galaw ng kanyang kamay, at ang kahinahunan ng kanyang tindig.Ngunit nang marinig ang tunog ng cellphone ni Alona, muling nakuha ng atensyon ni Neil ang kanyang iniisip. Nag-angat siya ng tingin at nakita niyang umalis si Alona papunta sa kabilang bahagi ng shop, nag-excuse ito, ang mata'y nag-iiwas ng tingin sa kanya. Inisip ni Neil na baka may tawag lamang ito mula sa mga kaibigan o kasamahan sa negosyo, ngunit isang bahagi ng kanyang puso ang nagsimula ng magduda.Tinutok niya ang mga mata kay Alona habang kausap ito sa kabilang linya. Nang marinig niya ang malumanay na tinig ni Alona, hindi mapigilan ni Neil ang magtanong sa kanyang sarili—sino kaya ang kausap ni Alona? Ang
Habang umaandar ang escalator sa NAIA, hawak-hawak ni Alona ang kamay ng kambal na sina Aniego at Emerald, habang si Aling Gina ay nakasunod sa kanila, hindi mapigilan ang ngiti sa kasabikang makapamasyal sa Coron. Matagal na nilang pinaplano ang bakasyong ito, at ngayon, narito sila, handang iwan ang lahat ng alalahanin sa Maynila.Sa gitna ng kanilang masayang pag-uusap, biglang tumunog ang telepono ni Alona. Nakita niya ang pangalan ni Penelope sa screen at mabilis itong sinagot.Penelope: “Kumusta kayo, Alona? Nakalipad na ba kayo?”Alona: “Hi, Pen! Nandito pa lang kami sa airport. Pero malapit na rin kaming sumakay ng eroplano,” masayang sagot ni Alona.Biglang sumingit sa tawag ang kambal, nagsisigaw sa kasiyahan.Emerald: “Tita Penelope, pupunta kami sa beach! Excited na kaming magtampisaw sa tubig!”Aniego: “Oo, Tita Pen! Magkakabuo kami ng kastilyo sa buhangin!”Narinig ni Alona ang tawa ni Penelope sa kabilang linya. “Sige, mag-enjoy kayo diyan! Alona, relax ka lang at i-enj
Patuloy parin ang masayang usapan nilang mag-iina.Emerald: “Pero, Mommy, hindi ba dapat may hari rin?Sana may daddy kami?”Napahinto si Alona sa narinig, at sandaling natigilan ang kanyang mga mata. Napatingin siya kay Emerald, na inosenteng nagtanong habang hinahawakan ang maliit na kamay ng kanyang kapatid na si Aniego. Hindi inakala ni Alona na mababanggit ni Emerald ang tungkol kay Neil, at alam niyang kailangang mag-ingat siya sa magiging sagot niya.Alona: “Ah, eh… ang kaharian ninyo ay para sa inyo lamang. Hindi kailangan ng hari kung nandito naman si Mommy para alagaan kayo.”Ngunit tila hindi nasiyahan si Emerald sa sagot na iyon. Ngumiti siya, ngunit may konting kalungkutan sa kanyang mga mata. Emerald: “Pero, Mommy, minsan kasi iniisip ko… paano kaya kung kasama natin si Daddy dito, di ba mas magiging masaya tayo?saan na ba talaga daddy namin, Mommy?”Tahimik na bumuntong-hininga si Alona, pilit na itinatago ang kirot na nararamdaman niya. Inilayo niya ang tingin at pilit
Dahil sa labis na pagkalungkot, umalis si Neil na nakayuko ang kanyang ulo, hindi niya kasi nakita si Alona. Ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at pangarap na sana'y makita niya ito kahit saglit man lang. Neil (sa sarili): "Paano ko ba nalamangan ang sarili ko? Kung noong araw tinulungan ko siya, hindi sana ako nandito, naglalakad mag-isa, naghahanap ng mga pahiwatig kung nasaan siya."Napalakas ang mga hakbang ni Neil habang iniisip ang mga naging pagkukulang niya kay Alona. Alam niyang ang pagkawala ni Alona ay dahil sa mga maling desisyon na ginawa niya noong mga nakaraang taon. Ngunit ngayon, tila ang mga pagkakamali niya ay naglatag ng isang pader na mahirap buwagin.Habang naglalakad siya palabas ng opisina, huminto siya saglit at tiningnan ang kanyang cellphone. Walang bagong mensahe. Walang contact mula kay Alona. Dahil sa mga palihim na pag-iwas ni Alona, nahulog si Neil sa isang napaka-abalang sitwasyon kung saan ang lahat ng kanyang mga hakbang ay tila patungo sa pag
Huling araw na nila sa Coron, at habang ang araw ay nagsisimula nang magtakipsilim, hindi pa rin napapagod ang kambal sa paglalaro sa dalampasigan. Ang mga alon ng dagat ay tila naglalaro rin sa kanilang paligid, at ang hangin ay dahan-dahang humahaplos sa kanilang mga balat. Habang ang mga anak ay abala sa paggawa ng kanilang buhangin na kastilyo, si Alona ay tahimik na nakaupo sa tabi ng kanilang mga laruan, pinagmamasdan ang kanilang masayang mukha.Aniego (habang tinatangka ang bagong disenyo ng kastilyo): "Mommy, tingnan mo! Ang ganda na ng kastilyo natin! Parang wala nang hihigit pa!"Emerald (habang binubuo ang mga pader ng kastilyo): "Oo nga, Mommy! Tapos gagawa ako dito ng paborito kong prutas at pwede din lagyan natin ng mga pangalan."Napangiti si Alona sa kasiyahan ng mga anak. Hindi na niya alintana ang mga pagod at pasakit ng nakaraan. Ang mga simpleng sandali ng kaligayahan na ito ay sapat na para sa kanya upang magpatuloy at magbigay ng pag-asa para sa kinabukasan.Du
Habang naglalakad si Alona kasama ang kambal patungo sa baggage claim area ng airport, narinig niya ang tunog ng kanyang cellphone. Nang makita ang pangalan ni Penelope sa screen, napansin niyang may kakaibang kabog sa kanyang dibdib. Agad niyang tinanggap ang tawag, na may kaunting pag-aalangan sa boses.Alona: “Hello, Penelope?”Penelope (sa kabilang linya): “Alona, may balita ako! Si Neil… pumunta na naman siya sa shop natin. Sabi ng tauhan natin, hinahanap ka daw niya. Nagdala pa ito ng bouquet, Parang aso na naghihintay sa amo hanggang gabi hahaha! Pero pabirong sinasabi niya na baka kailangan mong ayusin ang mga utang mo sa kanya." Nagpigil ng tawa si Alona, ngunit naramdaman niya ang puso niyang muling mag-alala. Ang mga maiinit na sandali nila ni Neil sa investors night, kung saan tila nagbabalik ang mga hindi malilimutang pangyayari, ay muling pumasok sa kanyang isipan. Hindi pa siya handang mag-usap ng maayos tungkol doon. Alona: “Talaga? Ba’t ba siya nagkakaganyan? At ba