Dahil sa labis na pagkalungkot, umalis si Neil na nakayuko ang kanyang ulo, hindi niya kasi nakita si Alona. Ang kanyang puso ay puno ng pangungulila at pangarap na sana'y makita niya ito kahit saglit man lang. Neil (sa sarili): "Paano ko ba nalamangan ang sarili ko? Kung noong araw tinulungan ko siya, hindi sana ako nandito, naglalakad mag-isa, naghahanap ng mga pahiwatig kung nasaan siya."Napalakas ang mga hakbang ni Neil habang iniisip ang mga naging pagkukulang niya kay Alona. Alam niyang ang pagkawala ni Alona ay dahil sa mga maling desisyon na ginawa niya noong mga nakaraang taon. Ngunit ngayon, tila ang mga pagkakamali niya ay naglatag ng isang pader na mahirap buwagin.Habang naglalakad siya palabas ng opisina, huminto siya saglit at tiningnan ang kanyang cellphone. Walang bagong mensahe. Walang contact mula kay Alona. Dahil sa mga palihim na pag-iwas ni Alona, nahulog si Neil sa isang napaka-abalang sitwasyon kung saan ang lahat ng kanyang mga hakbang ay tila patungo sa pag
Huling araw na nila sa Coron, at habang ang araw ay nagsisimula nang magtakipsilim, hindi pa rin napapagod ang kambal sa paglalaro sa dalampasigan. Ang mga alon ng dagat ay tila naglalaro rin sa kanilang paligid, at ang hangin ay dahan-dahang humahaplos sa kanilang mga balat. Habang ang mga anak ay abala sa paggawa ng kanilang buhangin na kastilyo, si Alona ay tahimik na nakaupo sa tabi ng kanilang mga laruan, pinagmamasdan ang kanilang masayang mukha.Aniego (habang tinatangka ang bagong disenyo ng kastilyo): "Mommy, tingnan mo! Ang ganda na ng kastilyo natin! Parang wala nang hihigit pa!"Emerald (habang binubuo ang mga pader ng kastilyo): "Oo nga, Mommy! Tapos gagawa ako dito ng paborito kong prutas at pwede din lagyan natin ng mga pangalan."Napangiti si Alona sa kasiyahan ng mga anak. Hindi na niya alintana ang mga pagod at pasakit ng nakaraan. Ang mga simpleng sandali ng kaligayahan na ito ay sapat na para sa kanya upang magpatuloy at magbigay ng pag-asa para sa kinabukasan.Du
Habang naglalakad si Alona kasama ang kambal patungo sa baggage claim area ng airport, narinig niya ang tunog ng kanyang cellphone. Nang makita ang pangalan ni Penelope sa screen, napansin niyang may kakaibang kabog sa kanyang dibdib. Agad niyang tinanggap ang tawag, na may kaunting pag-aalangan sa boses.Alona: “Hello, Penelope?”Penelope (sa kabilang linya): “Alona, may balita ako! Si Neil… pumunta na naman siya sa shop natin. Sabi ng tauhan natin, hinahanap ka daw niya. Nagdala pa ito ng bouquet, Parang aso na naghihintay sa amo hanggang gabi hahaha! Pero pabirong sinasabi niya na baka kailangan mong ayusin ang mga utang mo sa kanya." Nagpigil ng tawa si Alona, ngunit naramdaman niya ang puso niyang muling mag-alala. Ang mga maiinit na sandali nila ni Neil sa investors night, kung saan tila nagbabalik ang mga hindi malilimutang pangyayari, ay muling pumasok sa kanyang isipan. Hindi pa siya handang mag-usap ng maayos tungkol doon. Alona: “Talaga? Ba’t ba siya nagkakaganyan? At ba
Sa isang tahimik na hapon sa Makati, abala si Alona sa pagpaplano ng mga bagong disenyo para sa Penelope Fashion Brand. Isang linggong pauwi lang galing Coron, at ramdam pa niya ang init ng mga alaala mula sa nakaraang mga sandali. Habang nag-aayos siya ng mga sketches sa kanyang desk, bigla siyang nakaramdam ng isang presensya. Mayroong isang tao na tila hindi kumukurap sa pagtitig sa kanya. Nang lingunin niya, nakita niyang nakatayo si Neil sa harap ng kanyang lamesa, may dalang bouquet ng mga bulaklak, at ang matamis na ngiti sa kanyang labi ay puno ng kalikutan.Neil (pilyong nagsalita): "Alona, hindi mo yata ako sinasalubong nang maayos. Nandito lang naman ako para magdala ng bulaklak. Siguro kailangan mo lang magpahinga mula sa trabaho."Si Alona ay nagsimulang mag-init ang mukha. Hindi niya inaasahan ang pagbisita ni Neil, at lalo na hindi niya akalain na magbabalik pa ito sa kanyang buhay.Alona (pagkatapos ng isang malalim na buntong hininga): "Neil, ano ba? Hindi ba't mataga
Habang tinatapos ni Alona ang kanyang trabaho sa araw na iyon, dahan-dahan niyang isinuong ang mga gamit na mayroon siya—mga papel, laptop, at ang mga design drafts. Mag-aalas-sais ng gabi, at handa na siyang umuwi, ngunit naramdaman niyang may isang pamilyar na presensya sa likod niya. Hindi na kailangan pang lumingon—alam niyang si Neil iyon. Lumingon siya kay Neil at nakita ang pilyong ngiti nito.Neil (tinutukso siya, may malalim na kalikutan): “Alona, hindi ka pa ba tapos? Wala ka bang plano magpahinga? Kasi kung maghihintay ka lang, baka mapagod ka pa, at kailangan mo akong tulungan.”Alona (nakakunot ang noo): “Neil, tama na! Bakit ba hindi ka pa rin tumitigil? Pauwi na ako, at mukhang hindi mo yata ako binibigyan ng pagkakataong mag-isa.”Neil (may malalim na ngiti, binanggit ang kanyang nararamdaman): “Saan ka pala nagpumunta noong nakaraang linggo? Isang linggo ka nawala. Na-miss kita ng sobra.”Akmang yayakapin sana siya ni Neil, ngunit mabilis na iniiwasan ni Alona ang ka
Habang papalayo si Alona, ramdam niya ang bawat tibok ng kanyang puso na tila sumasabay sa hakbang ng mga paa niya. Sa kanyang likuran, naririnig niya pa rin ang masayahing tunog ng mga yabag ni Neil—ang bawat hakbang nito’y parang isang paalala na hindi pa tapos ang kanilang kwento. Sa bawat segundo ng pananahimik, tila lalong lumalalim ang kanyang damdamin, kahit na pilit niyang tinatanggihan ito.Kinabukasan, naghanda si Alona para sa date nila ni Neil. Sa kabila ng kanyang pagtanggi noong una, hindi niya maikakaila na may bahagi sa kanyang puso ang natuwa sa muling pagkikita nila. Nang maayos na ang kanyang suot, tumingin siya sa salamin at huminga ng malalim, na parang inaayos ang sarili upang tanggapin ang mga damdaming matagal nang kinukubli.Pagdating niya sa lugar ng kanilang tagpuan, nakita niya si Neil na nakangiti sa kanya, na parang ang buong mundo ay siya lang ang nakikita.Neil (masaya at may halong biro): “Hindi ako makapaniwala na pumayag ka talaga. Akala ko’y pangara
Pauwi na siya sa hotel nang mapansin ng kanyang kambal na tila umiyak ang kanilang mommy. Almusal pa lang ay puno na ng saya at tawanan, ngunit ngayon, ang kanyang mga mata ay puno ng luha at lungkot. Nakayuko habang papasok sa kanilang bahay, ramdam ang bigat sa kanyang dibdib. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpatuloy siya sa paglakad, na parang tinatago ang mga luhang handang pumatak. Nang makita ng kambal ang kalungkutan sa kanyang mga mata, agad silang nagtakip ng pagmamahal at pagkabahalaNilapitan siya ni Gina, ang ina ni Alona, na may pag-aalala sa kanyang mga mata."Mommy, bakit po kayo umiiyak?" tanong ni Aniego, ang boses niya'y puno ng pag-unawa at pag-aalala.Naramdaman ni Gina ang bigat sa puso ng kanyang anak na si Alona, at alam niyang kailangan nitong ipahayag ang nararamdaman. Sa likod ng mga luha, nagpapahayag ito ng mas malalim na sakit at pagdaramdam.Emerald (tumatakbo papunta kay Alona, ang mga mata ay puno ng alalahanin):"Mommy, ok ka lang ba?" (Hinawakan a
Kinabukasan, maagang dumating si Neil sa labas ng Penelope brand sa makati , hindi alintana ang malamig na umaga. Sa kabila ng malamig na hangin, ang puso niya ay nagliliyab sa determinasyon at pag-asa na sana ay magkausap sila ni Alona at bigyan siya ng pagkakataon na magpaliwanag. Tumayo siya sa tabi ng entrance, umaasang makita ang pamilyar na anyo ni Alona na paparating.Hindi nagtagal, nakita niya itong naglalakad papalapit. Kahit sa simpleng ayos at pagod na mukha, hindi nagbago ang kagandahan ni Alona para sa kanya. Tinitigan niya ito, damang-dama ang bigat ng kanyang pagsisisi at ang hindi matatawarang pag-ibig na gusto niyang iparating sa kanya.Neil (huminga nang malalim, may halong kaba sa boses):"Alona... sandali lang, pwede ba tayong mag-usap?"Napahinto si Alona at tumingin sa kanya nang diretso, kitang-kita sa kanyang mga mata ang pag-aalinlangan. Alam niyang nagdurusa si Neil sa mga nakaraang nangyari, pero naroon pa rin ang sakit at pagdududa. Pigil ang damdamin, tum